Voorspoedig 2010

Voor iedereen een heel voorspoedig 2010. Dat de beste dag van het oude jaar de slechtste dag van het nieuwe jaar moge zijn. En om dat goede voornemen te beklinken is een mooie champagne een mooie manier.

De Oriënt

Een van de cafés waar wij af en toe een bezoek brengen op donderdagavond stapavond is de Oriënt, in de volksmond bekend als de cocktail bar omdat barman Sem een mean cocktail shaket. De Oriënt is een Thaise bar, ja hier is een thema te herkennen, waarvan Sem eigenaar en barman is. Sem heeft in Thailand een wedstrijd gewonnen en zijn barkeeper van het jaar award hangt dan ook trots tegen de muur van het café aan. De zaak bestaat uit een lange bar waarachter shaker Sem staat, heeft een lounge hoek aan de voorkant en achterin zijn wat tafeltjes en uiteraard de gokkasten te vinden. Het publiek bestaat voornamelijk uit Thai en de liefhebbers van Thailand.

Daar een kennisje van ons dit tot haar vaste hangplek heeft gebombardeerd brengen wij zo af en toe een bezoekje aan deze kroeg. Ondanks ons zeer onregelmatig bezoek worden wij altijd uitbundig door Sem begroet en staat ons biertje al klaar voor wij een woord hoeven te zeggen. We komen hier ook altijd een aantal kennissen tegen die wij in de andere zaken die we frequenteren niet ontmoeten dus het is bijna altijd gezellig als we hier zo eens per maand binnen stappen. Kortom geen vaste stek op onze route maar wel een waar wij met plezier binnenstappen zo eens per maand.

Wonder Wok

Na afloop van de donderdagavond wordt er zo af en toe een hapje gegeten om het alcohol peil wat te dempen. Aangezien het dan al laat (of vroeg) is komt het niet op verfijnd voedsel aan maar staat de categorie vette kledder hoog op de agenda. Dat betekent de ene keer een kroket (rund of kalf of saté) bij de Febo en de andere keer een broodje shoarma op de oudezijds achterburgwal bij de shoarma zaak waar ik de naam iedere keer van vergeet. Ik zal pogen de volgende keer eens op te letten zodat ook deze zaak voor het voetlicht gebracht kan worden. Zo werd ook deze donderdag de gang naar de shoarma zaak ingezet, tot onze grote teleurstelling bleek de zaak om half drie al dicht te zijn, waarschijnlijk doordat het kerstavond was.

We besloten eens te gaan kijken wat er verder nog open was en kwamen zo terecht bij de wonder wok, een van de tegenwoordig zeer populaire wok to go zaken. Gelukkig had deze zaak ook zitplaatsen want het was behoorlijk gaan regenen en om nu in de regen rond te lopen met een kartonnetje wok voedsel zag ik niet echt zitten. Ik had me er niet al te veel van voorgesteld maar werd blij verrast. Je kiest eerst het type rijst dan het vlees en vervolgens de bijbehorende saus. Ik had een prima portie nasi met beef in en een zwarte bonen saus, mijn compagnon had noodles met garnalen en oestersaus. Dit is zeker voor herhaling vatbaar alhoewel ook het klassieke broodje shoarma na het stappen in ere gehouden zal worden.

De stripdagen revisited

Zoals al eerder gememoreerd was dit het laatste jaar van mijn standhouder schap op de stripdagen. Dat was tevens de reden om mijn lidmaatschap van het stripschap op te zeggen, alleen leden mogen namelijk een stand op de beurs huren. (Neelie zou ervan gruwen). Als onderdeel van dat lidmaatschap krijg je op onregelmatige tijdstippen het kwartaalblad stripnieuws toegezonden. Deze week kreeg ik het laatste nummer waar ik recht op scheen te hebben, nummertje 36, in de brievenbus geschoven. Het is altijd een klusje van nog geen 5 minuten om het blad te scannen en vervolgens bij het oud papier te deponeren. Deze keer had ik bijna de volle 5 minuten nodig want er stond een artikel in over de zeer succesvolle stripdagen 2009. Aangezien ik zelf zeer ontevreden was en datzelfde commentaar van andere stand houders had opgevangen nam ik het artikel even door. Het succes bestond uit de aanwezigheid van Ronald Plasterk en de vele media aandacht die het festival had gekregen. Geen letter over de grote en kleine stand houders die er met hun dure kraam huur voor zorgen dat het spektakel financieel haalbaar is en die de hoofdreden zijn dat de duizenden bezoekers het festival bezoeken. Kortom een hoog gehalte van de beroemde wc-eend reclame “Wij van wc-eend bevelen wc-eend aan.”

Kerstmaaltijd

Het kerstdiner anno 2010 was een makkie voor mij. Waar ik de laatste paar jaar de familie bij mij uitnodigde en dus druk in de weer was om alles voor te bereiden en klaar te maken, uiteraard kon en wilde ik mijn vader niet uit de keuken houden tijdens de bereiding van de diverse gangen, was het dit jaar bij mijn ouders aangezien ik de tijd niet vrij kon maken om het zelf te doen. In de loop van de middag arriveerde iedereen in het gezellig ingerichte huis en werden de cadeaus onder de boom geplaatst. Onder het genot van toastjes met zalm, paling en andere lekkernijen werden de cadeaus uitgepakt en overhandigd. Van te voren was er een budget gesteld wat een cadeau maximaal mocht kosten en voor het eerst in jaren had ik me daar netjes aan gehouden. Ik bleek echter de enige te zijn want de rest van het gezelschap had nergens rekening mee gehouden.

Daarna was het tijd om van de maaltijd te gaan genieten. Mijn vader had de registers opengetrokken en het werd genieten van diverse gangen. Zo kwam daar voorbij, een salade van eendenborst en kip, een heldere kippensoep met asperges, een portobello met geitenkaas, honing en spek, kangaroe (voor de dames ossenhaas) met diverse groeten en gefrituurde aardappels, een kaasplankje, ijs met vruchten en tenslotte koffie met friandises. Dit alles bevloeid met een chablis, een mooie bordeaux, port en cognac zorgde voor een goed verzorgde inwendige mens. Na afloop zat iedereen dan ook lui onderuitgezakt na te genieten. Volgend jaar mag ik (helaas) weer aan de bak want het is best wel lekker zo’n jaartje genieten zonder iets te hoeven doen.

Kerst feest

Ik was uitgenodigd voor een kerstfeest bij een stel vrienden in Bilthoven op 23 december. Ik had geen idee wat ik kon verwachten want, om een understatement te gebruiken, hij zat niet slecht in zijn slappe was. Nu heb ik nog een goede vriend die niet moeilijk over geld hoeft te doen maar dit is buitencategorie. Toen ik bijna op de plaats van bestemming was zat ik in een villawijk categorie Quote 500, ik stelde dus mijn verwachtingen nog maar een graadje bij. Parkeren voor de deur was uiteraard onmogelijk maar er konden genoeg auto’s op het eigen terrein staan.

Het huis was ontzettend in kerstsfeer en kerstlicht gestoken. Bij binnenkomst werden we door onze gastheer begroet met de mededeling dat het een erg intiem feestje was. In totaal 8 personen waarvan er nog 2 uit Denemarken moesten arriveren, ik en een vriend, onze gastheer en vrouw en 2 dames die uit Hongkong kwamen en hier logeerden. Het feest vond plaats in de gameroom, de kleine dan wel en niet de sportieve ruimte waar de tennisbaan en het zwembad zich bevonden. De kleine gameroom bood naast een snooker tafel, een mega flat screen, een dartsboard, een bar, dansruimte en een zithoekje ook een tafelvoetbalspel. Eigenlijk was het enige dat ontbrak, maar dat zou volgens de gastheer ook verholpen worden, een paal waarlangs de dames hun kunsten konden vertonen. Nu moesten zij zich behelpen met een vierkante pilaar die midden in de ruimte stond om het plafond te ondersteunen. Iedereen deed waar hij zin in had, zo zaten op een gegeven moment 2 mensen een film te kijken (Hangover), stond ik met een van de dames te snookeren en waren 2 anderen aan het tafel voetballen, terwijl de laatste 2 aan de bar stonden te kletsen.

Er was drank in overvloed (wat wil je met een eigen bar) en een constante stroom van warme en koude hapjes. Ik had kunnen blijven overnachten maar had besloten om terug naar huis te rijden en was al snel op het water overgestapt. Toen ik om half vier besloot te vertrekken werd er nog een extra optie aangeboden. Mijn gastheer vroeg of ik wel kon rijden (hij had meer dan genoeg gedronken en dus niet zo goed in de gaten dat ik al uren aan het water zat) omdat hij anders zijn chauffeur zou bellen om mij thuis te laten brengen. Toen ik aangaf nuchter te zijn vroeg hij mij om het Deense stel mee te nemen om in Amsterdam bij hun hotel af te zetten. Uiteraard geen enkel probleem en na een uurtje was ik weer thuis na mijn eerste feestje bij de upper 10. Volgende keer gaan we het overdoen maar dan in zijn huis in Hongkong.

Fijne Kerst

Vandaag een korte maar zeer ter zake doende blogpost. Fijne kerstdagen voor iedereen en eet en drink vooral niet te weinig!

Wie gaat er mee racen?

Een paar weken geleden blogde ik over een auto die een vriendin van mij cadeau had gekregen van haar man. Nu was ik daar (Bilthoven) onlangs voor een feestje en uiteraard wilde ik een blik op haar verjaardagscadeau werpen (en wel twee ook). De auto was inderdaad de limited edition van de Vanquish (nr. 2 van 50 zoals de plaque vermelde) maar hij had het niet eenzaam in de garage. Naast nog wat los en vast spul stond daar een DB9, volgens de mannen van Top Gear, een auto die de term cool ruim overstijgt. Bij het wat moeizame vertrek uit de garage kreeg ik als opmerking mee dat ik, als ik zin had in een potje scheuren, ik van de zomer maar eens langs moest komen.

Kerstmarkt

Mijn werk doet tegenwoordig aan een moderne kerstpakketten methode. In plaats van de standaard prefab dozen met eten en drinken worden er een aantal stalletjes in de kantine opgebouwd van diverse winkels (parfum, wijn, chocolade, hapjes, boeken, cadeaus etc.) en krijgt iedereen een bedrag aan muntjes. Hiermee kun je je eigen kerstpakket bij elkaar winkelen. Aangezien onze kantine eigenlijk te klein is om en de winkeltjes, en de mensen en tafeltjes om te zitten met een drankje en een hapje kwijt te kunnen is het er druk, warm en benauwd. Elk jaar vervloek ik dit geheel weer en besluit de volgende keer om het alternatief te vragen (een prefab doos) en elk jaar vergeet ik dat weer.

Dit jaar was er, zoals altijd, een uitstekend buffet met eten (salades, broodjes, zalm, groenten, vlees) en een tap met Brand bier en daarnaast wijn, fris en jus d’orange om de inwendige mens te versterken tijdens het shop gebeuren. Ik besloot er dit jaar snel mee klaar te zijn, prosecco en dessert wijn gecombineerd met lekkerre kaasjes en een dure doos van Armani (Aqua de Gio) zorgden ervoor dat ik snel door mijn muntjes heen was. Vervolgens wat eten, wat drinken en met collega’s praten, daarna was het tijd om huiswaarts te keren. En ja dit jaar is echt het laatste jaar dat ik op de kerstmarkt heb lopen winkelen! Dat is al het 1e goede voornemen voor 2010.

The death of Captain America

In een grijs verleden heb ik het eens gehad over de Daredevil omnibus van Ed Brubaker. Ik was daar behoorlijk enthousiast over en Dennis bevestigde deze mening van harte. Spring voorwaarts naar december 2009 en de postbode belt aan met een vers pakje van mijn Amerikaanse comic winkel Tales of Wonder. Er zaten leuke dingen in maar wat er uitsprong was de Death of Captain America omnibus. De 2e omnibus die het werk van Ed Brubaker op dit icoon van Marvel bundelde. Waar Brubaker op Daredevil bijgestaan wordt door Micahel Lark is Steve Epting zijn partner in crime op Captain America, wederom een goede combinatie. En eigenlijk is er niets veranderd na de Daredevil omnibus. Wederom heb ik met ingehouden adem de 500 pagina’s in bijna een ruk uitgelezen. Vanaf de dood van Cap (die trouwens ook in de eerste omnibus stond, maar het is een goed begin van deze omnibus) tot het moment dat Bucky accepteert dat hij de rol van Captain America over moet nemen. De klassieke supporting cast bestaande uit Agent 13 (Sharon Carter), The Falcon en the Black Widow is weer terug en, alhoewel je hem niet ziet, ook Nick Fury is op de achtergrond aanwezig. Is er dan echt niets aan te merken op deze omnibus? Ja toch een ding, hij had dikker gemoeten. Er hadden makkelijk nog acht (of meer) deeltjes van dit meesterwerk van Brubaker ingepast!

Vlinderfeest

De afgelopen donderdagavond stapavond werd voor het grootste gedeelte doorgebracht in de Butterfly. De zaak bestond namelijk vier jaar en de eigenaar had ons (en nog een hele grote groep andere mensen) uitgenodigd om het feest mee te vieren. Het was dan ook erg druk toen we binnenkwamen. Het feest was in volle gang en iedereen ging uit zijn dak. Het hoogtepunt van de gezellig avond was een wedstrijd waar diverse mensen een show weggaven. De shows konden zo meedraaien in de beroemde (of beruchte) theaters van Bangkok. Alle deelnemers die ik kende zagen er in het normale leven een stuk anders uit dan de verzameling knap opgemaakt en aangeklede showgirls die het podium sierden met zang (playback) en dans. Naast de optredens werd er ook nog een inzameling gehouden voor een weeshuis in Thailand. Er werden rozen verkocht, à een euro per stuk, en de opbrengst was voor het weeshuis. Thaise mensen zijn altijd sociaal voelend en denken aan een ander. Voor de geïnteresseerden zijn de foto’s van de feestavond op een gegeven ogenblik hier te vinden.

Wij zetten de avond voort in onze favoriete kroeg de roode baron. Het was gewoon te druk in de butterfly en we hadden zin om zelf even muziek te gaan draaien. Toen we binnenkwamen was het al aan de late kant en we besloten meteen te gaan knallen. Nog een beetje rustig openend met Labelle (Lady Marmalade) om de overgang niet al te groot te maken, werden daarna meteen de swingende deuren opengezet met Elvis Crespo (Suavemente) en deze werden niet meer gesloten. Er werd enthousiast gedanst door de aanwezigen en de sfeer was prima. Na een ruim uur was het echter tijd om huiswaarts te keren (de laatste trein moest gehaald worden) en werd de avond afgebroken.

Whisky proeverij of niet...

Het whisky proef seizoen sluit traditioneel af met een whisky pub quiz. De spelleiding is in handen van Leon (de eigenaar van L&B) en zijn kameraad Loek, al jaren werkzaam in de whisky wereld. Dit zou voor ons team de 3e keer worden. De 1e keer werden wij grandioos laatste (we waren gehandicapt, ik kon niet die dag), vorig jaar werden wij 5e en wij waren van plan om dat dit jaar te verbeteren. De eerste handicap trad echter al in de week voor de proeverij op. Een van onze teamleden had een begrafenis en kon niet meedoen. De 2e handicap sloot ons echter genadeloos van deelname uit. De andere 2 teamleden komen uit Lelystad en Naarden en komen dus met de trein, daar autorijden en whisky proeven geen strakke combinatie is. Doordat onze nationale trots, de NS, volledig in paniek raakt als er maar een vlokje sneeuw valt was op de zondag al het treinverkeer maar weer eens gestaakt. Kortom onze proeverij viel genadeloos in de sneeuw!

De slager

Donderdag was het kerstmarkt op mijn werk en dat betekent altijd aangepast tijden en aangepast aanbod in ons bedrijfsrestaurant. In plaats van te klagen is dat voor mij en mijn lunchgenoten dan de reden om blij te roepen “We gaan naar de slager”. De slager in dit geval is een keurslager in het dorp (Almere Haven) die ook belegde broodjes verkoopt. Wij stappen in de auto rijden het kleine stukje naar het kloppend winkelhart van de stad en betreden de slager. Vast recept voor bijna iedereen is een broodje bal, de een met honing mosterdsaus, de ander met kebabsaus en de volgende met weer iets anders. Daarna wordt de keus wat vrijer, favorieten zijn pistolets met tartaar, filet American, broodjes warm vlees (uiteraard met pindasaus) en nog het een en ander. Per persoon ben je dan tussen de drie en vier euro kwijt en erg tevreden over de kwaliteit van de broodjes. Het is lekkerder dan onze kantine en niet veel duurder. De enige reden dat we het alleen bij speciale gelegenheden doen is dat we anders dichtgroeien van de vette kledder.

Inbraak

Toen ik op kantoor arriveerde had ik nog niet veel in de gaten. Er was wat druk heen en weer geloop in de gang waar mijn kantoor zat en onze klusjesman liep met een stofzuiger de noodtrappen op maar ik betrad onverstoorbaar mijn kantoor, pakte mijn laptop uit, zette hem aan en liep naar het koffiezet apparaat. Toen een van mijn collega’s vroeg, “is er bij jou ook wat weg” kwam ik met de intelligente opmerking of er soms was ingebroken.

Wat bleek, de daken worden bij ons voorzien van allerlei ARBO geneuzel en de werklui hadden bij het naar huis gaan alle ladders laten staan. Dat is in een criminele broedplaats als Almere vragen om moeilijkheden en de kansenjeugd was die nacht via het ingooien van een achteraf raam ons gebouw binnengekomen. Gelukkig ligt er niets van waarde in mijn kantoor en stonden alle kastjes open dus ik had geen schade geleden. Bij anderen waren alle dichte kastjes opengebroken op zoek naar buit. Volgens standaard bedrijfspolicy ligt er nergens iets van waarde behalve in kluizen dus we hadden alleen overlast gehad. Toch is het droevig dat als er een ladder tegen je gebouw staat dat meteen een inbraak tot gevolg heeft. Je kunt echt niets meer laten staan tegenwoordig.

Yamas

Aan het eind van het jaar wordt er altijd teruggeblikt. Niet alleen naar goede voornemens maar ook naar doelstellingen en resultaten. En als het goed is gegaan worden deze resultaten omgezet in klinkende munt of voedsel. Zo ook een van mijn teams. Halverwege het jaar had ik ze uitgedaagd om een bepaald doel te halen voor 1 januari. Ze waren sceptisch dus ik zei, bij succes trakteer ik op een etentje. Naarmate het 2e halfjaar vorderde begonnen ze er in te geloven en werden ze steeds fanatieker met als resultaat dat ze in november het doel al bereikten. Dus kregen ze de volgende opdracht, zoek een restaurant uit. Het carnivoren gehalte in de groep was hoog dus er werd ingezet op Grieks

Woensdagavond begaven wij ons dan ook naar Grieks restaurant Yamas, een leuk en modern ingerichte tent in het kloppend hart van Almere. Ik was in geen tijden meer bij een Grieks restaurant geweest maar er is nog weinig veranderd. De hoofdmoot van het menu bestond nog altijd uit schotels met mooie namen uit Griekenland en daarop een grote lading divers vlees. Na bestudering van de kaart nam iedereen uiteraard een van de schotels, de mega schotel was populair deze werd door 4 van de 6 gekozen, de 2 anderen hadden allebei een andere schotel genomen. We vulden dit aan met diverse salades, uiteraard de standaard Griekse salade maar ook een erg goede aubergine salade en natuurlijk tzatziki, de beroemde, je haat hem of je houdt van hem, Griekse yoghurt met knoflook en komkommer. Daarnaast bijna iedereen een voorgerecht en het feest kon beginnen. Bij het eten werd uiteraard Grieks bier gedronken dat de mooie naam Mythos had. Gewoon een simpel pilsje maar om nou een Heineken te drinken past niet. Het kostte moeite maar de schotels werden overwonnen. Was iedereen dan overwonnen, nee een schotel bood dapper weerstand aan de bezetter en er ging dus iets terug naar de keuken. De magen waren dusdanig gevuld dat een dessert er niet meer in zat, koffie (of espresso) was het maximaal haalbare. Iedereen was het er over eens dat het een gezellig avond was en keerde zeer voldaan huiswaarts!

A-fusion again

En wederom heb ik een bezoek gebracht aan een van mijn favoriete restaurants, A-fusion. De reden was deze keer de verjaardag van mijn nichtje. Alhoewel deze al weer enige tijd achter ons ligt hadden wij haar verjaardagscadeau nog niet ingevuld. Ik had haar een etentje in een restaurant beloofd en zij had gevraagd om een restaurant waar ze voor haar allerlei nieuwe dingen kon proeven. Ik had al wat opmerkingen over oesters en andere zaken gemaakt en ondanks wat rillingen besloot ze de stoute schoenen aan te trekken en er voor te gaan. In dit opzicht is zij totaal anders dan mijn zuster want die is echt van de categorie wat de boer niet kent dat vreet ie niet en "doe mij maar een sateetje".

Dinsdag hadden wij om 6 uur afgesproken op de nieuwmarkt om naar A-fusion te lopen (toch wel een meter of honderd). Het eerste wat bij binnenkomst opviel was dat poes (noodzakelijke medewerker voor ieder restaurant in deze omgeving) een anti krabkraag droeg, kennelijk had ze een infectie. Poes was erg ongelukkig maar bleef lief, alleen haar geliefde plekje op de rugleuning van de banken paste niet meer met die kraag. We gingen zitten en ik begon met bestellen, onderwijl het een en ander aan mijn nichtje vragend over wat ze absoluut niet wou eten. Tot mijn verbazing bleek ze een liefhebber van sushi te zijn dus dat bestelde ik uiteraard. Daarnaast kwamen er o.a. jade pasteitjes, zeewier salade, kippendijtjes, mini spring rolls, ossenhaas saté, zalm in teriyaki, eendfilet broodjes en oesters zich aan tafel melden. De eerste surprise was dat het bestek toch wel de keuze tussen stokjes en stokjes bood. Dit was nieuwe voor mijn nichtje en ze stuntelde aardig wat af tijdens de start, toen ze wegging wist ze echter probleemloos voedsel naar binnen te loodsen met het eetgerei. Ze proefde alles (hulde!) en alleen de jade pasteitjes werden afgekeurd. Winnaars waren de broodjes eendfilet, de saté en de kippendijtjes. De oester werd zelfs in zijn geheel opgegeten. Wij hadden een leuke avond en zij heeft de volgende dag wat te vertellen op school.

Kerstbier

Net zoals de kerst in het teken staat van vreten op aarde is er ook met de drank rekening gehouden. Zo brouwen veel brouwerijen een speciaal kerstbier, nieuwjaarbier, of eindejaarsbier om het jaar uit te luiden. Mijn favoriete brouwerij maakt dan ook een kerstbier, uiteraard blijft het blonde bier de nummer één maar deze is ook niet te versmaden. Net zoals elk bier dat speciaal voor deze tijden wordt gebrouwen is het een donker bier met een hoog (9%) alcohol gehalte. Ik heb het een keer eerder gedronken en ik moet zeggen dat het prima smaakte. Echter St Feullien (ja daar is eindelijk de naam) is slecht verkrijgbaar in Nederland (en in Antwerpen zoals mijn vakantie aan het begin van dit jaar aantoonde) dus dat zou een probleem worden.

Gelukkig besloot een van mijn vrienden bij slijterij Vonk (wij kunnen alles voor U bestellen) naar binnen te stappen en om een kratje te vragen. Ook aan mij denkend bestelde hij een krat St Feullien en een krat Ename cuvee 974. Ename staat bij ons op de 2e plek na St Feullien. Geen probleem werd daar verteld en binnen de 2 weken was er een telefoontje dat het bier opgehaald kon worden. Inmiddels ben ik dus de gelukkige eigenaar van een krat die voor de ene helft met St Feullien kerstbier en voor de andere helft met Ename cuvee 974 gevuld is. Ik ga de feestdagen in zalig genot doorbrengen!

Vreemde visite

Ik zat afgelopen zaterdag rustig thuis naar een film te kijken. Ik had de hele dag Dragon Age lopen spelen en wou lekker relaxed de avond doorbrengen. De nieuwe Star Trek leek me wel wat dus ik zette alles klaar en ging kijken. Om half elf ging de deurbel echter en ik dacht al welke gek staat er onaangekondigd om deze tijd aan de deur. Het bleek een goede bekende te zijn die tegenwoordig een wat apart baantje had, chauffeur voor een escort bedrijf. Nu had hij deze avond een van de dames bij mij om de hoek afgezet en dacht hij kom laat ik eens een bakkie doen bij René.

Bij de koffie kreeg ik een goed inzicht over zaken die zich achter de schermen in de escort branche afspelen. Zaken als klanten die als de dame voor de deur stond afzegden, klanten die opeens te weinig geld hadden (uiteraard na afloop van de bewezen diensten), klanten waarbij de dame al na 5 minuten vertrok omdat alles “klaar was” passeerden de revue. Toen ging echter zijn telefoon, de dame was klaar bij haar klant en hij moest haar weer oppikken. Met een stevige handdruk en een tot ziens nam ik afscheid van mijn vriend onderwijl nadenkend over alle nieuwe dingen die ik deze avond had geleerd over het oudste beroep ter wereld

Star Trek

Vroeger (toen ik nog jong was) keek ik naar de originele Star Trek serie in zwart wit op tv. Elke week braaf met cola en chips voor de buis om te genieten van de avonturen van spaceship Enterprise. Mijn favoriete episode uit die tijd was The Trouble with Tribbles over een soort cavia’s, ik kwam er later trouwens achter dat dit schaamteloos gepikt was uit een verhaal van Robert Anson Heinlein. Toen de serie stopte treurde ik daar kort over maar het was geen grote shock. Spoel de klok vooruit naar 1977 en Star Wars kwam uit. Ik was zwaar onder de indruk van de avonturen van Luke Skywalker en kornuiten, net zoals de rest van de wereld. Dit zorgde voor een wederopstanding van Star Trek met films tv series, boeken, comics, computer spellen etc. etc. In 2005 kwam er wederom een einde aan Star Trek materiaal. Dit jaar kwam er echter een soort reboot van het Star Trek universum met een nieuwe film met de simpele naam Star Trek.

Ik heb de film inmiddels gezien en ik kan hem aan iedereen aanbevelen die een avond pretentieloos vermaak zoekt. De film speelt voor de eerste tv serie en we komen jonge versies van Kirk, Spock, Uhura, Scotty, Bones, Sulu en Chekov tegen op hun eerste avontuur. Een van de standaard onderdelen van de oorspronkelijke serie is nog steeds aanwezig, als een onbekend persoon met een van de hoofdpersonen op avontuur gaat staat dat nog steeds gelijk aan een ondertekend doodvonnis, maar verder is het gewoon een goede sf film. Een paar van de aansprekende kleine dingen: Leonard Nimoy speelt ook in deze film een rol, we leren de voornaam van luitenant Uhura en er wordt een mooie Sherlock Holmes verwijzing gemaakt. Verder bestempel ik deze film gewoon als aanrader, dus trek de chips en de cola uit de kast en ga lekker kijken!

De wereld is klein geworden

Als je vroeger op vakantie ging stuurde je zo halverwege de vakantie een kaartje naar het thuisfront en het was dan maar afwachten wie er eerder in Holland was, jij of het kaartje. Toen ik in 1993 naar Amerika vertrok was dat nog ver weg en vroeg het thuisfront aan ons of we wilden bellen als we daar waren of het allemaal wel goed ging. In latere jaren met mobieltjes en sms berichten kreeg je altijd wel een berichtje van goede vrienden en familie over de reis en de omstandigheden ter plaatse (zo werd ik van de week nog ge-sms't uit Frankrijk en Londen door kroeg maten dat zij donderdagavond stapavond afwezig waren omdat zij in het buitenland zaten.

Als je zelf dingen doet, zoals het bloggen vanuit Amerika bij onze laatste vakantie, krijg je leuke reacties van datzelfde thuisfront dat vroeger op die kaartjes en later op die sms'jes zat te wachten. Ik besefte echter pas nu hoe klein dit de wereld maakt. Een goede vriendin van mij maakt momenteel een trip door Azië en zit nu in Singapore. Met facebook en blogger kan ik van haar avonturen genieten. Bijna real time kan ik met haar meegenieten en onze eerste (vr)eetdate na de vakantie zal geen monoloog over haar vakantie worden maar een dialoog.

Verschil moet er wezen

Ik ben erg tevreden over mijn (lease) auto, de Skoda Octavia, Zo heeft hij mij vlot naar Duitsland gebracht voor de zomer vakantie en doet hij zijn plicht dag in dag uit zonder enig probleem. Hij is zeer comfortabel, heeft alle benodigde accessoires, en het rijgenot is uitstekend. Waar vrienden van mij vaak verlekkerd naar auto's kunnen kijken, ik noem een Maserati als voorbeeld, geef ik niets om auto's.

Maar soms, ja heel soms kijk je wel eens naar sommige dingen en denkt dan, dat had ik ook wel willen hebben. Een van die dingen is dit verjaardagscadeautje dat een vriendin van mij kreeg.

Omnibussen

Waar ik het enige tijd terug had over het grote aantal Marvel première classics die ik inmiddels had aangeschaft is het percentage dat ik aan Marvel omnibussen heb nog een stuk groter (of kleiner), afhankelijk van de manier waarop je rekent. Mocht je in pure aantallen rekenen dan komt het percentage lager uit, mocht je die delen meerekenen die ik op een andere manier heb (voornamelijk Marvel Masterworks) dan kom je een stuk hoger uit.
Methode a geeft 22 stuks, met methode b heb ik ze zelfs allemaal.

Wat is dat nu zo’n omnibus waar ik er zo veel van heb? Het is een oversized edition (zowel in lengte, hoogte als aantal pagina’s) van een aantal comics die op de één of andere manier bij elkaar hebben. Zo is er daar de Eternals omnibus die de complete Jack Kirby serie van 19 delen en een annual herbergt. Op een heel andere leest is de Secret Wars II omnibus geschoeid. Dit is de complete mini serie van 9 delen met daarnaast (bijna) alle tie-ins die er bij horen. Een derde type omnibus is de Wolverine omnibus. Deze bevat o.a. het Weapon X verhaal, de beroemde 1e mini serie en de eerste 10 delen van de Wolverine solo serie.

Uiteraard is er een reden voor het schrijven van dit stukje over omnibussen, en deze reden is dat vandaag de nieuwst loot aan de omnibus boom verschijnt; Tomb of Dracula omnibus 2. Deze bevat, in meer dan 800 pagina’s, deel 32-70 van de serie, de laatste giant size en een deeltje van Dr. Strange. Naar verwachting komt er volgend jaar een derde deel met alle verhalen uit de zwart wit magazine en nog wat losse restje zodat de complete Marvel Dracula output in dit formaat verkrijgbaar is. Voorlopig ga ik straks deel 2 bestellen om te genieten van klassieke Marv Wolfman & Gene Colan verhalen die ik nog nooit eerder gelezen heb.

De familie quiz

Na het sinterklaas maal vond mijn zusje het tijd voor een spelletje. Zij had hiervoor het spel de familie quiz aangeschaft voor iedereen onbekend dus de strijd begon op gelijke hoogte. Het bleek een soort triviant te zijn maar dan met een cd waarvan Ron Brandsteder de vragen voorlas (gelukkig was het geen video). Er waren 10 rondes (dus 10 verschillende onderwerpen) met 5 vragen per ronde. Iedereen moest op zijn papiertje de antwoorden opschrijven en op het einde zou er gekeken worden wie de meeste punten had en dus de winnaar was.

De vragen waren (vonden alle deelnemers tijdens de quiz) niet al te moeilijk en iedereen was er van overtuigd dat hij of zij zou winnen. Voorbeelden van vragen waren waar staat de scheve toren, wat deed Magic Johnson en wie speelde de mannelijke hoofdrol in moon lightning. Een van de grootste makkies vond iedereen toch wel de vraag op welke feest de kinderen langs de deuren gingen om snoep op te halen. Aan het eind werden de juiste antwoorden bekend gemaakt en werden de mannen van de jongens gescheiden. Mensen die Magic Johnson aan het golven hadden gezet werden hard uitgelachen maar toen de vraag over het kinderfeest kwam was iedereen meer dan verbaasd. Het antwoord bleek Halloween te zijn en niet Sint Maarten. De snelle conclusie was dat dit een Amerikaans spel was en dat de vertalers niet inhoudelijk naar de vragen hadden gekeken maar gewoon vertaald hadden. Ondanks dit zeer grote handicap waren mijn zwager en ik de grote winnaars met 47 van de 55 te behalen punten. Het was niet echt vervelend maar doe mij toch maar een spelletje wie is de ezel!

Verrassing

Ik ben een Amsterdammer en als zodanig niet op mijn mondje gevallen. Ik heb altijd wel een mening en laat die ook horen. Vandaag stond ik echter met stomheid geslagen en moest ik even naar woorden zoeken. Volgend jaar ga ik een andere rol vervullen op mijn werk. Van manager van de Maintenance afdeling wordt ik als Scrum master leider van een Agile ontwikkel team. Dit is een leuke nieuwe uitdaging waar ik weer meer met klanten en nieuwe dingen te maken ga krijgen. Iets dat ik leuker vindt dat de beheer rol die ik nu heb. Een van de dingen die ik echter ga missen is dat ik niet meer in het lijnmanagement zit maar in het projectmanagement. Dat houdt in dat ik geen HRM taken meer heb voor ‘mijn’ medewerkers, iets dat ik erg leuk vindt. (En ja ik ben een Nederlander, ik heb altijd wel iets te klagen, ik heb het nu bv. niet over de taken die ik niet leuk vindt als lijnmanager en die ik straks niet meer hoef te doen.)

Momenteel ben ik aan het switchen van rol, afbouwen van mijn huidige verantwoordelijkheden en opstarten van mijn nieuwe taken. Als onderdeel van het afronden had een van mijn medewerkers een overleg met mij ingepland over een stuk kennis overdracht. Braaf was ik om één uur aanwezig en de 2 collega’s met wie ik een afspraak had kwamen binnen vallen. Zij waren echter niet alleen maar hadden de rest van de afdeling meegenomen. Het ruiken van nattigheid was toen geen enkel probleem maar ik was blij verrast met de 2 flessen whisky die zij bij Van Wees voor mij hadden gekocht. Een mooie lowland en een 10 jaar oude 58 % cask strength Caol Ila die op een sherry vat had gelegen. Het bewijst dat ik mijn werkzaamheden als manager goed had gedaan (of ze waren echt blij dat ik iets anders ga doen) want anders krijg je niet spontaan zo een cadeau bij het wisselen van rol.

Etentje de gourmet editie

Zoals eerder bericht zijn wij gestopt met het vieren van Sinterklaas. Mijn zusje wou echter toch een gezellige familie avond hebben en nodigde ons uit voor een avond gourmetten. Vreemd genoeg had niemand hier bezwaar tegen dus op 5 december pikte ik, zoals elk jaar, mijn ouders op om naar Amstelveen te rijden. Dit keer echter niet met stapels cadeaus in de auto maar alleen met onszelf, een banketletter en toch cadeaus. Mijn moeder kon het uiteraard niet laten om iets voor mijn neefje en mijn nichtje te kopen dus er waren cadeaus aanwezig.

Mijn zusje had kosten nog moeite gespaard om het tot een waar festijn te maken. Nu ja meer kosten dan moeite want bijna alles kwam bij de Albert Heijn vandaan en bijna niets uit haar eigen handen. Wat er echter uit haar eigen handen kwam (een pond gemarineerde kipfilet) smaakte dusdanig goed dat er geen flintertje van overbleef. De sausjes kwamen uit flesjes en konden het dus niet halen bij de beroemde sauzen van mijn vader. Ze waren niet fout maar ja als je de top geproefd hebt valt de rest van de wereld tegen. Alles smaakte verder prima, de pastasalade (ook een eigen productie), de mozzarella en tomaat salade, de diverse fondue schotels en de ciabatta met kruidenboter. Er werd ook een prima wijntje geschonken, een cote de Roussillon die goed paste bij het vlees. De riem moest na afloop echt wat losser gemaakt worden om gemakkelijk te kunnen zitten.

Paraplu

Sinds afgelopen donderdag weet ik weer waarom ik nooit meer een paraplu bij me heb maar al jaren geleden ben overgestapt naar caps en capuchon. Het was slecht weer op donderdagavond stapavond en ik had dus een jas met capuchon aan om droog te arriveren in de 1e pleisterplaats de roode baron. Mijn vaste stapmaat was reeds aanwezig en had mij per sms gewaarschuwd dat het elfde gebod dicht was wegens de verjaardag van Ben.

Het was een erg gezellige avond en wij hadden veel lol (en niet weinig drank). Tegen twaalf uur vertrokken wij met een groepje naar de Mekhong river om daar de avond voort te zetten. Mijn maat liep voor mij uit en ik, in goed vrouwelijk gezelschap daar wat achter. Het viel mij op dat hij een paraplu bij zich had, die trouwens niet meer nodig was daar het niet meer regende. Ook de 2e halte was gezellig maar mijn maat moest weg om de trein te halen. Met een half hoofd zijn richting uit wenste ik hem een goede reis naar huis en ging verder met andere zaken. Een kwartier later sms’te hij om te vertellen dat hij zijn paraplu kwijt was en of die misschien hier lag. Na een korte speurtocht werd het geliefde bezit gevonden en moest ik beloven deze mee naar huis te nemen. Er gebeurde echter met zijn paraplu wat met al mijn paraplu's gebeurde, ik vergat hem mee te nemen. Toen ik dat de volgende dag doorgaf kreeg ik een reactie als “Wat heb ik nu aan je”. Gevat antwoordde ik “Net zoveel als aan jezelf” maar ik wist weer waarom ik nooit meer een paraplu meeneem.

Klaasloos

Er breekt weer een nieuwe periode van 5 december aan. Waar ik als kind met ingehouden adem zat te wachten tot die grote held met al die cadeaus zou arriveren tot anno nu en wij geen Sinterklaas meer vieren. Daar tussen hebben de, waarschijnlijk voor iedereen herkenbare, periodes gezeten. Als oudste thuis werd mij ingeprent, toen ik er achter kwam dat deze held een sprookje was, dat ik uiteraard niets mocht verklappen om het feest niet te verpesten voor mijn zusje. Als mede eigenaar van HET geheim voelde ik mij apetrots en speelde het spel dan ook mee. Toen ook mijn zusje met de harde realiteit geconfronteerd werd veranderde het feest dan ook in een lootjes trekken, surprise en gedicht gebeuren.

Weer enige jaren verder waren wij het huis uit en werd het feest niet meer gevierd (dit is, voor diegenen die tellen, fase 4 in het grote klaas gebeuren). Toen mijn zusje echter kinderen kreeg gingen wij wederom met de familie Sinterklaas vieren, een terugkeer naar fase 1 bij mijn zusje en zwager in Amstelveen maar dan met mij in de rol van hij die weet. Fase 2 brak ook daar aan toen mijn nichtje achter de waarheid kwam. Vorig jaar was mijn neefje de laatste keer voor het lapje te houden, dus zouden we nu wederom in fase 3 moeten zitten. We hebben besloten om deze maar meteen over te slaan en zitten nu wederom in fase 4 wij doen er niets meer aan. En dat is, na als kind verwend worden met cadeaus, voor mij toch wel de prettigste fase.

Atlantis

Deze week was er een etentje voor de hele sector van ons werk. Geregeld door een van mijn collega’s dus helaas niet in Amsterdam maar het altijd gezellig Almere. Er moest zo’n 50 man komen dus dat betekent dat je een locatie moet zoeken die dit soort groepen kan hebben. De keus van mijn collega viel dus al gauw op het fantastische wok restaurant Atlantis. Dit kon honderden mensen herbergen dus dat was geen enkel probleem.

Donderdagmiddag reed ik dus ook het korte stukje van mijn werk naar het restaurant. Alhoewel Almere al een van de gezelligste steden van Nederland is (vergeleken met Amsterdam) was de plek waar het restaurant gelegen was helemaal het toppunt van gezelligheid. Tevens regende het dus ik had er zin in toen ik de toko betrad. Ontvangst was vriendelijk en ik vond al gauw de plek waar het merendeel van mijn collega’s al zat. Op een gegeven ogenblik was het tijd voor onze tafel (ja je krijgt toestemming om je eigen eten te mogen halen) om ons naar de place to be te begeven.

The place to be is waar al het eten klaar staat en de koks klaar staan om de door jou gekozen gerechten te wokken. Er staat een batterij warme (in rechauds) en koude dingen klaar om op je bord te laden als voorgerecht. Aangezien ik geen idee had hoe lang dit al stond te wachten sloeg ik dit meteen over en liep naar de plek waar het vlees, de vis en de groenten in stukjes gesneden te lagen wachten. Ik schepte wat ossenhaas op mijn bord en wat groenten en liep naar de wok guru. Eerst werd het eten in kokend water gedaan (laten we vooral geen bacteriën en geen smaak achterlaten) en vervolgens werd het gewokt net een sausje naar keuze erbij. Laat ik het erop houden dat het geheel eetbaar was. Ik ben nog een keer teruggegaan voor de vis (zalm, tilapa, inktvis) en wederom was het resultaat gelijk. Het was minder slecht dan de Braziliaan van zondag maar daar is dan ook alles mee gezegd, kortom ook hier geen kans op herhaling!

Vooruitblik

Zoals iedereen weet ik ben een liefhebber van lekker eten. De ene keer is dat een Aziatische maaltijd, de andere keer een saté met salade en brood en soms is dat een maaltijd in een restaurant dat in de lekker top 100 staat en/of een of meer Michelin sterren heeft. Nu heb ik in de komende maanden 2x een bezoek aan een dergelijk restaurant gepland. Na veel discussie, want inmiddels zijn de nieuwe lijsten uit met de gastronomische stijgers en dalers, is inmiddels de 1e keus gemaakt. Samen met Dennis ga ik in januari een bezoek brengen aan Vinkeles, het restaurant van The Dylan. Het restaurant heeft net zijn 1e Michelin ster ontvangen en staat op plaats 49 in de lekker top 100. Kortom iets om naar uit te kijken.

Voor het 2e restaurant is nog geen keuze bepaald. Ik ga samen met een goede vriendin lekker uit eten en dat betekent dus ook een restaurant uit het wat luxer segment. Ik heb, gentleman als ik ben, de dame verteld dat zij de keuze mag maken. Natuurlijk heb ik een suggestie gedaan want een poging tot beïnvloeden mag uiteraard altijd. Een andere vriendin had enige tijd terug een aanbeveling gedaan voor het restaurant Aan de poel in Amstelveen. Ook dit restaurant is in het bezit van een ster en bezet positie 80 in de lekker. Of deze het gaat worden of een ander is afwachten want, om met Verdi te spreken: ‘La donna è mobile”.

Bilderberg hotel De Klepperman

Wat?? zul je denken, een hotel recensie op dit blog? Tot nu toe waren de recensies beperkt tot cafés en restaurants en werd er niets gezegd over hotels. De reden is dat ik de laatste tijd toch wat ben gaan bloggen over mijn werk en de zaken die daar mee te maken hebben. Een van die zaken is het volgen van cursussen en die vinden vaak plaats in hotels op diverse locaties in Nederland. Zo had ik deze keer een cursus Scrum master door de Amerikaanse guru Jeff Sutherland, ik zal daar niet dieper op in gaan want er zullen weinig mensen zijn die dit blog zullen lezen om alles over Scrum en Agile te weten te komen maar misschien is een korte blik op hotel De klepperman te Hoevelaken wat meer de moeite waard.

Mijn cursussen vallen in 2 soorten uiteen, die met eten, avond programma en overnachting en die zonder deze zaken. Scrum master valt in de 2e categorie. Cursus tijden zijn van 9 tot 5, het hotel is 45 minuten rijden (plus 30 minuten file in de ochtend) en dat betekent dat ik na cursus dag 1 gewoon naar huis ben gereden om op de 2e cursus dag opnieuw de file omstandigheden te testen. Welnu die is constant dus ’s ochtends wederom 30 minuten extra lol en ’s middags geen probleem. Door deze omstandigheden kan ik alleen commentaar geven op het hotel in het algemeen, de lunch en de cursus zaal en niet op het diner en de kamers.

Het eerste wat op mij opviel was dat in Hoevelaken de multiculturele samenleving absoluut niet is doorgebroken, het personeel was gewoon blank (en vriendelijk) waar in Amsterdam bijna alle hotel baantjes door allochtonen worden uitgevoerd. Het hotel is in een leuke landelijke sfeer uitgevoerd maar niet ontzettend modern. De meeting room was ruim en netjes opgezet maar dat is in bijna alle hotels geen enkel probleem. Het enige punt waar de Klepperman dus op kon excelleren was de lunch. Helaas was dit, net zoals in het Braziliaanse restaurant na de whisky proeverij een hopeloze poging. De lunch was niet slecht; 2 salades, tomaat, komkommer en nog wat groenvoer, mini stukjes pizza, bakjes gefrituurde garnalen, diverse mini club sandwiches (o.a. zalm en rosbief), broodjes kaas, sapjes en nog wat zaken. Maar het was het allemaal net niet. De club sandwiches waren te droog, de pizza was niet echt vers meer, de salades niet fris genoeg, de sapjes niet vers en ga zo maar even door. Komt dit nu doordat ik zo een snob ben geworden is dan uiteraard de eerste vraag die bij je opkomt. Misschien wel maar mijn cursus lunch lat ligt hoog doordat ik erg vaak een cursus (en lunch) heb gehad in de NH hotels. En deze keten excelleert in zijn lunches. Alles is vers, er is een ontzettend ruime keuze in warme gerechten (soepen, pasta, rijst en streekgerechten uit bv. Spanje, Italië, Thailand), er zijn vele soorten brood, beleg, sapjes en hapjes en er is een uitstekend kaas plateau beschikbaar. Het verschil is gigantisch en daarom scoort de Klepperman slecht bij mij.

Braziliaans grill restaurant Rodizio

Na de whisky proeverij was het duidelijk tijd om een hapje te gaan eten. Er zat meer dan genoeg drank in en voedsel was zeer noodzakelijk. We hadden churrascaria Rodizio.nl uitgezocht in mijn favoriete buurt de zeedijk, een wandeling van ruim 2 kilometer. De reden dat we dit Braziliaanse restaurant uitgezocht hadden was dat een van de proevers had aangegeven trek te hebben in vlees en wel veel vlees. Het churrascaria concept is relatief nieuwe in Nederland, dit was het 4e restaurant dat deze formule volgde. Ik had het echter met mijn vrienden Dennis, Frank & Simon meegemaakt in Baltimore bij Fogo de Chao tijdens onze Amerika reis. Wij waren er allemaal toen zeer over te spreken, alles was top. Dennis uitte echter zijn twijfel of men dit peil in Nederland wel zou kunnen halen. Het concept is trouwens simpel. Je betaalt een vaste prijs en daarvoor mag je onbeperkt van de salad bar gebruik maken en wordt er continu vlees langs gebracht door mannen met dat vlees aan spiesen. In Amerika waren dat 14 soorten uitstekend vlees.

De wandeling was een goede start om de whisky dampen te laten vervliegen en een stuk nuchterder kwamen we dan ook bij het restaurant aan. We werden vriendelijk ontvangen maar het zag er allemaal stukken minder uit dan onze Amerikaanse topper uit Baltimore. Niemand had echter zin om ergens anders heen te gaan dus we besloten te wachten op de dingen die komen zoude gaan. De salad bar was niet slecht maar kon niet in de schaduw staan van de Amerikaans maar ja het vlees was toch de hoofdzaak! Nu ja ik zal maar 2 dingen roepen en daarna stil worden. Wat veel zout en wat een doorgebakken stukken vlees! Was er iets dat dan wel door de beugel kon? Ja, de kwaliteit van de messen was prima. Kortom na niet al te lange tijd verlieten wij de zaak weer om nooit meer terug te komen!

Whisky proeverij Islay

Afgelopen zondag was er wederom een whisky proeverij in L&B. Deze maal was de proeverij in handen van Bresser en Timmer, ooit begonnen als wijn importeur maar later overgestapt naar gedestilleerd in het algemeen en whisky in het bijzonder. De proeverij zou in het teken staan van de Islay whisky’s, deze worden met veel turf gestookt waardoor ze een rokerige geur krijgen en vol van smaak zijn. Daar dit een van onze favoriete whisky streken is waren we alle vier zeer gespinsd op de proeverij, vooral daar het speciale bottelingen van onafhankelijke bottelaars zouden zijn. Helaas voor een van ons had die een verjaardag waar niet onder uit te komen was dus drie man sterk zaten we op zondagmiddag om drie uur in de startblokken bij L&B.

Bij de start was er een lichte teleurstelling, Hans Bresser was erg ziek en had afgezegd. De te proeven whisky’s waren echter bezorgd en Leon, de eigenaar van L&B zou de proeverij overnemen alhoewel 5 van de 6 whisky’s voor hem ook onbekend waren. Door zijn jarenlange ervaring zag hij (en wij) daar geen probleem in dus dat was geregeld. Leon besloot er meteen een 7e whisky aan toe te voegen zodat we alle 7 actieve stokerijen van Islay geprobeerd zouden hebben. De start was top. Een 16 jaar oude Bruichladdich met een sherry finish van 2 jaar. (dat houdt in dat de whisky de laatste 2 jaar op een sherry vat had gerijpt waardoor de whisky flink wat van de kleur en smaak van de sherry had opgezogen). Hij was fantastisch maar aanschaf zat er niet in door de fles prijs van €140, nu ja we hadden hem in ieder geval geproefd.

Daarna kwamen de andere stokerijen voorbij de laatste vijf op cask strength, dit houdt in dat de whisky niet met water is verdund en de oorspronkelijke sterkte van het vat heeft kortom de alcohol percentages lagen tussen de 54 en de 59 voor deze vijf whisky’s. Topper van de rij vonden wij allemaal de cask strength Lagavullin van 14 jaar, deze zullen we, if the price is right (Leon wist hem niet), zeker eens aanschaffen. Als afzakkertje namen we nog een glas van de nieuwste Ardbeg, een independent botteling van Chieftain’s. We mochten echter niet vertrekken voor we ook even de voorlaatste Ardbeg gepreof hadden dus erg voldaan besloten wij dan ook dat het tijd was om een restaurant op te zoeken.

Metallica

Een van de bands die ik vroeger (en tegenwoordig weer) altijd links liet liggen was Metallica. Ik was wel een hardrock fan maar nog niet toe aan de speed metal van deze 4 heren (James, Lars, Kirk en Jason). Dat alles veranderde toen het beruchte black album uitkwam. Deze plaat was iets rustiger dan de vorige albums en met hits als Nothing else matters, The unforgiven en uiteraard Enter Sandman braken zij door bij een groot publiek. Ook voor mij was dit mijn 1e Metallica album. Ik begon terug te zoeken naar oudere platen en kon nu wel albums als Kill ‘em all, Ride the lightning, …And justice for all en met name Master of Puppets waarderen. Uiteraard volgde er een tour en deze keer niet meet in de kleien zalen als Paradiso maar de overstap naar Ahoy werd gemaakt. Wij gingen vol verwachting naar Rotterdam en werden absoluut niet teleurgesteld, een fantastische show met dito muziek en veel hard rock chicks betekende een welbestede avond.

De komende 5 jaar ben ik nogmaals naar een concert geweest (met evenveel plezier) maar een nieuwe studioplaat kwam maar niet totdat in 1996 Load verscheen. Uiteraard had ik deze direct aangeschaft maar het was een behoorlijke teleurstelling. De plaat was veel softer dan the black album en dus vele malen rustiger dan wat daar voor zat. Uiteraard heb ik de bijbehorende tour niet bezocht en wachtte maar af of de volgende plaat beter zou zijn. Niets was minder waar. Sinds die tijd luister ik altijd braaf naar elk nieuw Metallica album maar de magie is noot meer teruggekomen. Metallica blijft echter altijd een warm plekje in mijn hart houden en regelmatig luister ik naar een van de eerste 5 platen, voor mij het echte Metallica.

Inglourious bastards

Een tijdje geleden had ik het over Quentin Tarantino en zijn nieuw te verschijnen film Inglourious Bastards. In dat stuk vermelde ik dat de dvd op 15 december in Amerika zou uitkomen en dat ik niet kon wachten tot ik hen kon downloaden en kijken. Tot mijn grote geluk is de blue ray al verschenen en door iemand naar dvd ongezet zodat ik vanavond kon gaan genieten.

Kortom telefoon uit, drankje, hapje, film in de speler en genieten maar was het credo voor deze avond. Het begin was goed, een prachtige scene in bezet Frankrijk in 1941 waar een nazi kolonel op zoek is naar een ondergedoken Joodse familie, vergezeld door een echte Tarantino soundtrack. (een van de aspecten die een Tarantino film tot een Tarantino film maakt samen met o.a. de fantastische dialogen). Daarna een switch naar luitenant Aldo Raine (Brad Pitt) die zijn mannen uitlegt wat hij van hun eist als ze naar bezet Frankrijk vertrekken. 100 nazi scalpen per soldaat is de schuld die zij aan hem moeten afbetalen voor het voorrecht aan deze operatie mee te mogen doen.

Na het sterke begin zakt de film echter weg, zonder echt slecht te worden (de scene met een doorslaande Hitler is erg goed in beeld gebracht) haalt de film de kracht van het begin niet meer. Dit blijft zo doorgaan tot de laatste 45 minuten (de film duurt ruim 2 ½ uur) dan wordt de kracht van het begin weer opgepakt en gaan we de spetterende finale in. Als het midden wat ingekort was had ik de film waarschijnlijk een topper genoemd, nu is het gewoon een goede film, die beter is dan Death Proof maar het niveau van Kill Bill niet haalt.

Thanksgiving

Gisteren vierden de Amerikanen thanksgiving, een nationale feestdag waarin dank gezegd wordt voor de oogst en allerlei andere dingen die goed zijn in het leven. Deze dag is een zwarte dag voor de kalkoenen daar de traditionele schotel gevulde kalkoen is die met de hele familie verorberd wordt.

Als je je afvraagt wat ik in hemelsnaam met thanksgiving te maken heb, deze dag wordt altijd gevierd op de 4e donderdag van november en valt zodoende altijd samen met donderdagavond stapavond. Zo kwam ik deze donderdag ook binnen in vaste halte de Roode Baron en werd daar begroet met de aanblik van een goede bekende die aan een tafel druk bezig was om een door hem bereide stuffed turkey in plakken te snijden. Deze bekende is kok in een Ierse zaak dus het is hem wel toevertrouwd om een lekker kalkoen te bereiden. Al gauw zat ik ook aan een internationale tafel met een bord met plakken van de heerlijke kalkoen met cranberry saus en een prima jus.

Alhoewel ik geen Amerikaan heb gezien, onze tafel bestond uit één Zwitserse kok, twee Thaise dames, een Nederlandse dame en mijzelf, hebben wij met veel plezier het kalkoenen bestand met een laten dalen.

Agile

Voor mijn werk ga ik regelmatig op cursus. De ene cursus gaat meer over zelfontwikkeling, de andere meer over techniek. Daar bedoel ik niet het repareren van computers mee maar bv. het houden van een functioneringsgesprek. De laatste tijd wordt er bij ons steeds meer gesproken over Agile ontwikkelmethoden in het algemeen en scrum in het bijzonder als de nieuwe heilige graal. Aangezien ik in de development sector van ons bedrijf zit krijg ik dus steeds meer informatie en cursussen over dit onderwerp. Zo heb ik inmiddels een workshop scrum voor managers en een training scrum voor team members gevolgd. De volgende stap wordt een cursus scrum voor scrum masters en dan heb ik voorlopig genoeg theorie tot mij genomen.

Als collega’s mij vragen wat ik nou gedaan heb op zo’n cursus kom ik met verhalen waar zij weinig tot niets mee kunnen beginnen. Zo heb ik de afgelopen tijd flink kleuterschool lopen spelen. Ik heb hoedjes, bootjes en vliegtuigjes gevouwen. Ik heb met dobbelstenen gegooid. Ik heb ballonnen opgeblazen, lek geprikt en gestolen. Uiteraard zijn dit allemaal metaforen voor de realiteit maar probeer dat maar eens uit te leggen aan mensen die er niet bij zijn geweest. Daarom heb ik het inmiddels opgegeven om dit uit te leggen en maak me er met een lachje en opmerkingen over kleuterscholen en tijdverspilling van af. Ik heb er wel het een en ander door opgestoken want bij mijn 1e project als scrum master, dat ik nu aan het inrichten ben, heb ik al een dartbord geregeld voor onze project kamer. We vonden echter al meteen onze eerste uitdaging want waar hang je zo’n ding op zonder dat iemand gevaar loopt om een pijltje in zijn oog te krijgen?

Stedentrip de keuze

Tijdens het etentje der bloggers bij Simon is meteen gesproken over onze stedentrip van het voorjaar. Eigenlijk was er geen discussie mogelijk want iedereen koos voor Rome. Frank was er al eerder geweest en had een lichte voorkeur voor Madrid maar zag geen enkel bezwaar (nou ja ze hadden geen Hooters maar daar was over heen te stappen) om Rome met een 2e bezoek te vereren. De vooronderzoeken hadden duidelijk hun vruchten afgeworpen want deze keuze werd probleemloos gemaakt. Dat ging iets makkelijker dan onze trip van begin dit jaar naar Amerika, waar Dennis en ik flink hebben lopen zoeken naar de reisbestemming. Reden dat het dit jaar zo makkelijk liep is de Wikitravel site. Ik kan iedereen die naar een (bekende) stad wil deze site dan ook van harte aanbevelen om informatie over die stad op te halen.

Volgende stap is het uitzoeken welke dagen het gaat worden. We willen weg op een vrijdag, laat in de middag of vroeg in de avond en terugvliegen op de maandagavond. Dat geeft ons bijna 3 volle dagen in de stad en die zijn wel nodig als je kijkt wat er allemaal te beleven valt. Drie van de vier kunnen het weekend van 23 t/m 26 april als nummer vier dan ook kan kunnen er vliegtuigen en hotels geboekt worden. Uiteraard zal er geblogd gaan worden vanuit Rome maar of daar een aparte site voor opgezet gaat worden of dat dit via dit blog gaat lopen moet nog over nagedacht worden. Dit is in ieder geval niet de laatste episode van stedentrip op het Nuff Said blog, voor het vertrek zal de stedentrip nog zeker een aantal keren voorbijkomen.

Games night

Zoals beloofd hier het vervolg van de avond die met de tapas begon.

Vast onderdeel van onze gezellige jaarlijkse avond is dat na het eten van de tapas de tafel afgeruimd wordt, de vaatwasser gevuld wordt en de spelletjes op tafel komen. Net zoals vele anderen was ik op een gegeven moment gestopt met het spelen van spelletjes tot ik bij vrienden in aanraking kwam met de kolonisten van Catan. Dit zeer leuke spel zorgde ervoor dat ik weer spelletjes ging spelen en het stond dan ook standaard na de tapas op tafel om onder het genot van een wijntje en de diverse koude hapjes de rest van avond door te brengen.

De laatste jaren zijn er erg veel nieuwe spellen verschenen, die op diverse beurzen door importeur 999 games gedemonstreerd worden. Een van ons groepje bezoekt elk jaar een van deze beurzen en zoekt dan voor nieuwe input voor onze games night. Deze keer kwamen de volgende spellen voorbij:

• In the name of the rose (Hier moet je nuchter zijn anders werkt het niet)
• Saboteur
• Confusion (werkt goed met veel drank op)
• FBI

Uiteraard besloten wij de avond met onze grote favoriet Wie is de ezel. De ultieme afsluiter van een geslaagde avond. Om half twee verliet iedereen dan ook het pand na een uitstekende avond die met hapjes was begonnen en met spelletjes was geëindigd.

Ronsel praktijken

Onlangs heeft Dennis een aantal nieuwe volgers op zijn blog erbij gekregen. Nu staat ons Nuff Said blog op het schamele aantal van vier (4) volgers maar ik weet dat er meer lezers zijn. Vandaar ook deze oproep van mij aan die lezers om zich ook als volger aan te melden. Ik zal geen namen noemen maar ik spoor inwoners van steden als Amsterdam, Volendam en Zaandam aan om zich te registreren met alle voordelen (welke?) die dit oplevert.

Nu is het voor die lezers die ook al een Google account hebben een makkie om zich als volger aan te melden. Zorg dat je ingelogd bent met je Google account, klik op volgen in de menubalk et voila je bent volger geworden. Voor diegenen die nog geen Google account hebben, het is erg makkelijk om er een aan te maken en het geeft je mooie hulpmiddelen als iGoogle, Gmail, een deelbare agenda, een online foto album en uiteraard de mogelijkheid een eigen blog te openen. Dit zijn mooie hulpmiddelen die ik zelf ook al geruime tijd gebruik. Dus naast volger van je favoriete blog heb je meteen een assortiment aan handige web middelen erbij.

Ik zeg doen!

Tapas avond

Met een aantal collega’s heb ik de mooie jaarlijkse gewoonte om gezellig samen een avondje te gaan eten bij één van ons. Deze gewoonte is in een grijs verleden begonnen en alhoewel naast de oorspronkelijke 3 deelnemers de rest van de bezetting in de loop der jaren veranderd is blijven wij met veel genoegen onze jaarlijkse avond inplannen.

De eerste keer startten wij met 7 man/vrouw en eventuele aanhang en hielden wij een legendarische BBQ. Waarom legendarisch? Welnu de hoeveelheid verorberd vlees was van epische proporties. In de jaren daarop bleven we gezellig een BBQ houden, steeds bij iemand anders thuis. Bij de 2e of 3e BBQ had ik de sausjes van mijn vader ingebracht en die maakten vanaf dat moment standaard onderdeel van onze BBQ uit.

Een paar jaar terug, toen het aantal deelnemers geminderd was naar vier plus eventuele aanhang besloten wij het BBQ principe achter ons te laten en een nieuw concept te introduceren. We gingen een tapas avond houden waarop iedereen diverse hapjes zou maken. Het concept was een succes en vanaf dat moment houden wij een jaarlijkse tapas avond. Dit jaar waren we met z’n zevenen (en 2 kids van 6 en 9) en was het allemaal weer prima geregeld. Op verzoek verzorgde ik mijn specialiteit, de patates braves. Er zijn vele manieren om dit gerecht te bereiden, hier kun je een van de vele recepten vinden. Daarnaast hadden we heerlijkheden als kip in een honing, tijm, limoen marinade, sushi, tortilla en vele lekkernijen als chorizo, serranoham met olijfjes en met roomkaas, fuet, diverse kaasjes etc. etc. Dit alles overgoten met een prima Spaanse wijn zorgde voor een wederom succesvolle avond. Zodoende was er een goede bodem voor het vervolg van de avond. Daarover later meer.

Bij de kapper word je altijd een beetje knapper

Zoals René al schreef hebben we inmiddels een 4 wekelijkse pelgrimstocht naar de kapper. Het is een moeilijk model wat ons aangemeten wordt, dus we moeten er altijd wel even de tijd voor nemen (we stappen om 19.30 binnen, en om 19.50 lopen we alweer naar buiten). Afgelopen week kwam ik toevallig weer in mijn oude buurtje in de Watergraafsmeer en uiteraard loop je dan even al je oude adresjes langs. De Finsenstraat stond er nog, maar de eerste winkel die ik altijd tegenkwam, de parket winkel, had de geest gegeven en was vervangen door een mooie kookwinkel (grote sortering boeken, messen en pannen). Verrassend genoeg waren bijna alle andere winkels nog intact. Zo ook de Mens Barber Shop, van mijn goede vriend Hugo. De winkel naast Hugo was ooit een dameskapper, maar die is inmiddels door een piano winkel (!) vervangen, dus je kunt er ook terecht voor een fijn stukje gepingel. Kennelijk gingen de zaken goed, want om 16.00 uur was Hugo al vertrokken. Het was altijd wel gezellig bij Hugo ("jemig, ik word kaal! Nou, zal ik de spiegel dan voortaan in een andere hoek houden?"), maar wat op een gegeven moment wel enigszins irritant begon te worden, was dat iedere keer de prijs een klein beetje veranderde en steeds in opwaartse richting, zonder dat het aangegeven/ uitgelegd werd.

Dit in combinatie met de afstand en het feit dat we inderdaad niet langer naar Wonderland gingen en oh ja, ook het kaasboertje waar we vroeger veel kwamen van Peter Rijkhof heeft er alweer een aantal jaren de brui aan gegeven (dus dat is ook al geen reden meer om die kant op af te reizen), zorgde ervoor dat we uiteindelijk bij Inge en Miranda terecht kwamen. Inderdaad wel even wat anders, want deze keer gaan de gesprekken niet meer over de nieuwste BMW M5, of over ons aller Ajax, maar over de feestweek in Zwanenburg, de miss verkiezingen en de avonturen van Miranda op de camping. En waar Hugo een snor heeft, hebben de dames dat zeker niet (het bewijs is hiernaast op de foto te zien). Voordeel is dat we nu veel minder reistijd hebben en dat we 's avonds om half acht behandeld kunnen worden, zodat we er geen werktijd of een stuk van de kostbare zaterdag voor op hoeven te offeren. Zeker nu we dus als 40'ers het wassen en watergolven maar achterwege laten :-).

Kapsel

Al een flink aantal jaren ben ik voorzien van het juiste kapsel voor de kalende man, de tondeuse op standje 2. De afgelopen jaren gebeurt dit trouw door de babes van Nassau kappers in Halfweg. De start van mijn kapsel ligt echter in Amsterdam oost. In de tijd dat Dennis en Ans in de Watergraafsmeer woonden was Dennis via zijn kapper, Hugo, overgestapt op dit flitsende kapsel. Toen hij naar Geuzenveld verhuisde bleef hij trouw klant van Hugo en zo kwam ik voor het eerst met diens kapsalon in aanraking.

Dennis en ik kochten in die jaren beide nog trouw onze comics bij Wonderland en gingen daartoe regelmatig op de zaterdag met de auto naar de Soembawa straat om onze comics bij Han op te pikken. Eens in de 5 weken vertrokken wij een half uurtje eerder want dan gingen we bij Hugo langs om Dennis zijn kapsel bij te laten werken. Tijdens een van deze bezoeken wierp Dennis mij de kreet toe van probeer het eens, als het niet bevalt is het binnen een maand weer op lengte. Ik liet mij door Dennis en Hugo overhalen en geschiedenis was geschreven. Ik ben nu al vele jaren in het bezit van deze frisse coupe en ben er zeer over te spreken. Het staat goed en na het wassen zijn je haren bijna meteen droog en in model. Voor mij geen andere coupe meer.

Het enige verschil met vroeger is dat wij de in een midlifecrisis verkerende Hugo hebben verlaten en hebben ingeruild voor de 2 hot babes die bij Nassau werken. De eigenaar van de salon begrijpt hoe het werkt want toen een van zijn dames er de brui aan gaf om bij een concurrent te gaan werken nam hij meteen een nieuwe jonge dame aan. Goed gezelschap en een goed kapsel wat wil je nog meer als man.

Dragon Age

In vorige stukjes heb ik het wel vaker over computer games gehad maar toen ging het altijd over oldskool games en niet over de nieuwste toppers. Volgens mij is er het afgelopen jaar dan ook geen game uitgekomen die mij genoeg kon bekoren om er een blik op te werpen. Totdat ik een mailtje kreeg van Dennis of ik wel eens van Dragon Age origins had gehoord. Nu is een tip van Dennis altijd de moeite waard want wij delen een voorliefde voor dezelfde soort games. Zo hebben we vele adventures, shooters en RPG’s gespeeld, zowel gezamenlijk als ieder op zich waarbij in het 2e geval de telefoon vaak gebruikt werd (ik spreek over pre chat programma tijden) om te vragen of de ander al voorbij een bepaald punt was en die ene gouden tip had om je verder te helpen. Met name Betrayal in Krondor geeft mooie herinneringen.

Na een korte tijd rondspeuren op het web had ik genoeg over Dragon Age gelezen om dit spel de moeite waard te vinden. Het was gemaakt door Bioware van wie wij de RPG’s Star Wars, knights of the old republic, Baldurs Gate en het fantastische vervolg Baldurs Gate II allen ademloos uitgespeeld hadden. De reviews waren lovend en het spel werd zelfs vergeleken met Baldurs Gate II, de heilige graal van de RPG’s. Ik heb het spel inmiddels in huis en de zondag is gereserveerd om hem te installeren en te gaan kijken wat ik er van vind. Mocht Dennis ook thuis zijn dan zullen oude tijden herleven maar i.p.v. de telefoon zullen wij waarschijnlijk naar de chat grijpen om elkaar op de hoogte te houden.

Marvel première classics

Sinds enige tijd merk ik dat er steeds meer deeltjes van een comic serie in mijn kast komen te staan, dit zijn deeltjes uit de Marvel première classics hardcover serie. Deze serie herdrukt comics uit het minder recente verleden van Marvel die door de uitgever als klassiekers gezien worden. Zonder de serie te sparen bleek ik de ene na de andere gekocht te hebben de afgelopen maanden en ik heb inmiddels 25 van de tot dusver verschenen 33 deeltjes.

De reden dat ik er zo veel heb zijn aan de ene kant de goede herinneringen aan de verhalen die ik al ken en aan de andere kant het voor de eerste keer lezen van verhalen die mijn interesse wekken. De bekende verhalen zijn voornamelijk herdrukken van mini series die Marvel in de jaren 80 uitbracht, het begin én de gouden tijd van de mini serie. Zo zitten daar toppers tussen als Hercules: Prince of Power en Punisher: Circle of blood. De voor mij onbekende verhalen zijn dingen als de Black Widow verhalen uit Amazing Adventures en de Guardians of the Galaxy uit Marvel Presents. Zowel de, voor mij, nieuwe als reeds bekende verhalen lees ik met veel plezier en daardoor groeit de collectie zienderogen.

Voor de verzamelaars (waar ik me zelf niet meer toe reken) worden de deeltjes uitgebracht als een genummerde serie net als de Marvel masterworks zodat je trots je complete serie kan tonen en tegen wil en dank dat ene niet leuke deeltje kan kopen om je serie compleet te houden. Ik koop gewoon de ongenummerde deeltjes met een mooie tekening op de voorkant en maak me totaal niet meer druk om het compleet maken van series, het gaat mij gewoon om het genieten van een goed verhaal. Mocht jij dat ook willen dat zijn Wolverine, Spider-Man: Kraven’s last hunt en Iron Man: Demon in a bottle goede startpunten.

Escape from Veenhuizen

Zoals gememoreerd in het vorige stukje was dit het einddoel van de peevee activiteit van deze zaterdag. Na het vertrek bij Hajé was het nog drie kwartier rijden naar Veenhuizen voor onze ontsnapping. Wederom bewees de Tom Tom zijn geld waard te zijn en werden we via allerlei duistere binnenweggetjes naar Veenhuizen gebracht. De ontvangst was uiteraard met koffie en thee en daarna kwam een diashow met verhaal over de diverse gevangenissen die Veenhuizen rijk is en was en waar zij tegenwoordig voor gebruikt worden. Vervolgens wordt je in groepjes ingedeeld en is het tijd voor de start van de ontsnapping.

We kregen uitleg over hoe alles werkte, een kaart van de omgeving en wat parafernalia mee. Daarna werden we in de boeien geslagen en naar buiten gebracht. Een van de bewakers vertelde ons het e.e.a. deed onze boeien af en bracht ons naar de observatie cel, een oude Duitse “woonwagen”. De zaklampen gingen aan en we vroegen ons af wat er nu moest gaan gebeuren. Na enige tijd werd er gekeken of we een uitgang konden vinden en lukte het ons uit de cel te ontsnappen. Helaas werden we meteen weer opgevangen en een chauffeur zou ons in zijn wagen naar een van de cellen brengen. Deze chauffeur, die Johnny heette, bleek echter een van onze maatjes te zijn en hij zette ons onderweg af met instructies en smeergeld om te ontkomen aan de sterke arm der wet.

Achtergelaten in de wildernis begon wij onze speurtocht naar de verborgen aanwijzingen, onderwijl politie, justitie en ander tuig ontwijkend. Halverwege kwamen wij bij het schuilhol van ons 2e maatje, Truus, die ons ontving met aanwijzingen, knakworst en bier. Na een kort stukje lopen werden wij door Johnny opgevangen die ons naar het bos bij Norg bracht. Na wederom stukken lopen en het beleven van vele avonturen wisten wij het dorp te bereiken en het pannenkoeken restaurant dat het einde van de tocht betekende.

Het geheel had ruim 3½ uur geduurd en we hadden dik zeven kilometer te voet afgelegd. Moe maar voldaan lieten wij ons een drankje goed smaken en zaten op de prijsuitreiking te wachten. Ons team had met zijn derde plaats goed gepresteerd en het was dan ook tijd om de thuisreis in te zetten. Drie uur ’s nachts was ik tenslotte thuis om het moede hoofd te rusten te leggen.

Hajé

Afgelopen zaterdag was er een uitje van de personeelsvereniging van mijn werk. Het zag er wel leuk uit en ik besloot om me hier voor in te schrijven. Het was ver weg, nl. Veenhuizen in Drenthe en onderdeel van het geheel was een diner in het Hajé restaurant in Heerenveen. Hajé is een typische langs de snelweg combinatie van hotel, zalencentrum en restaurant dus ik had er niet al te veel vertrouwen in. De price was in ieder geval right want een peevee uitje kost €2.50 inclusief alles dus bekocht kon ik me in ieder geval niet voelen.

We vertrokken even voor drie uur met z’n drieën uit Amsterdam want Heerenveen is niet om de hoek en we moesten nog twee dames oppikken in Zeewolde. Dankzij de Tom Tom verliep de rit probleemloos en we pikten de dames dan ook op tijd op in Zeewolde om vervolgens de rit naar Heerenveen in te zetten. Wederom kwamen wij probleemloos aan in Heerenveen bij Hajé om kwart voor vijf, het afgesproken tijdstip daar we om 5 uur aan tafel zouden gaan.

Bij binnenkomst werd ik blij verrast, het interieur zag er beter uit dan ik verwacht had en toen ik naar de voor ons gereserveerde zaal liep zag alles er netjes en goed verzorgd uit. Uiteraard was er een buffet voor ons gedekt in een aparte zaal. Na binnenkomst gingen we zitten en werd er meteen gevraagd wat we wilden drinken door de vriendelijke bediening. Toen eindelijk de bus met de grote groep binnenkwam werd het buffet neergezet en wederom was ik blij verrast met de ingrediënten en kwaliteit van het voedsel. Er waren 3 goede salades, 3 soorten vlees entrecote, spare ribs en een stuk varkensvlees, rijst en aardappel partjes in de schil en een prima spinazie. Na was er uiteraard ijs (vanille, banaan en een soort vïënetta) met slagroom en 2 soorten saus. Daarna was het tijd voor de volgende etappe naar Veenhuizen.

Ik heb geen idee wat de normale prijs is in deze toko en wat dus de prijs kwaliteit verhouding is maar ik heb in ieder geval prima gegeten.

De dijk

Ik ben niet zo’n fan van Nederlandstalige muziek. Ik kan absoluut niet warm lopen voor al de zangers van het Nederlands lied, zelfs niet voor onze nationale held Andre Hazes. Ook de diverse Nederlandstalige bandjes van vroeger konden niet echt op mijn sympathie rekenen alhoewel ze soms wel een of meerdere aardige nummers in de aanbieding hadden. De uitzondering op de regel bleek echter de dijk te zijn.

Ik kwam gedurende de eerste helft van de jaren tachtig met de dijk in aanraking toen een vriend mij meenam naar het Waterlooplein in Amsterdam dat toen op een tijdelijke locatie zat, een paar honderd meter verder, waar nu de Nederlandse film en televisie academie gevestigd is. Hier trad op Bevrijdingsdag een Nederlands bandje op dat volgens hem wel goed was. De grote doorbraak moest nog komen, de band was alleen in studenten kringen populair maar nog niet bij het grote publiek. Hun toen bekendste nummer was bloedend hart dat de afsluiter van de show vormde. Ondanks dat ik geen enkel nummer kende en zanger Huub van de Lubbe toen nog een stuk slechter te verstaan was, was ik verkocht. Wat een power, wat een charisma en wat een nummers.

Vanaf dat moment heb ik 20 jaar lang eigenlijk geen tour gemist. Sterker nog ik heb bijna elke tour 2x gezien want zoals Huub ooit zei, “De dijk doet er een jaar over om van de Melkweg maar Paradiso te reizen, een afstand van een paar honderd meter.” De tour begon namelijk in de ene zaal en eindigde aan het eind van het jaar in de andere zaal. In die jaren heb ik diverse vrienden er van kunnen overtuigen dat er wel degelijk een goede Nederlandse band is door ze mee te nemen naar een concert van de dijk. De huidige concerten zijn minder up tempo dan vroeger, de band is in de loop de jaren een stuk rustiger geworden. Waar vroeger bij dansen op een vulkaan de hele zaal stond te springen is dat nu niet meer zo. De kwaliteit van de muziek en het charisma van Huub van der Lubbe staat nog steeds als een huis. Mocht je de band niet kennen dan raad ik je aan een live show te bezoeken of een begin te malen met de cd Niemand in de stad, hun grote doorbraak uit 1989.

Etentje der bloggers

Eens in de 3 maanden gaan de Nuff Said bloggers gezamenlijk dineren. Elk kwartaal is een van de 4 verantwoordelijk voor het prikken van de datum en het uitzoeken van het restaurant. Dit kwartaal was Simon aan de beurt om dit gezellig samenzijn te organiseren en hij kwam met een originele optie. Zijn neefje Ad (iedereen is familie van iedereen in Volendam) kon goed koken en deze zou bij Simon thuis een etentje gaan regelen.

Zo vertrokken Dennis en ikzelf naar de Zilvergesp in Volendam om te gaan genieten van de kookkunsten van Ad (die het trouwens niet alleen deed maar samen met Mirella, de vrouw van Simon). Als eerste moesten uiteraard de uitbreidingen aan het huis bewonderd worden, zoals de nieuwe sauna ruimte met loopband en whirpool (groot genoeg voor een gezellig orgie) voordat we aan tafel gingen.

Het menu was samen met Simon door Ad samengesteld, maar liefst 10 gangen. Simon had echter aangegeven dat wij grote eters waren en er dus grote porties moesten komen. Ondanks protesten van Ad dat bij dit soort maaltijden de porties klein moesten zijn hield Simon voet bij stuk, dus wij hebben bij lange na niet alle 10 de gangen gehaald, daar de broekriemen halverwege al een gaatje losser moesten. Simon had trouwens niet gelogen Ad kon prima koken en het was dan ook genieten, van de sorbet met champagne en citroenijs waar we mee starten tot de kaasplank waar we mee eindigden.

Hoogtepunt voor mij persoonlijk waren toch wel de zeer lekker stukjes bambi in jachtsaus op aardappel puree, met de klassieke bijgerechten van stoofpeer en rode kool, alhoewel de eendenborst filet en de rogvleugel in zwarte bonen saus ook niet onvermeld mogen blijven. Kortom een fantastische avond met een pluim voor Ad en Mirella.