BBQ

De drank was onbeheerd achtergebleven

Donderdag had ik de eerste BBQ van het seizoen, en op een hele onverwachte plaats, namelijk mijn werk. Tijdens een eerdere personeelsbijeenkomst had onze CEO gezegd dat we dit jaar een aantal leuke en aparte dingen zouden gaan doen en de eerste in die rij was een BBQ. Uiteraard was de datum ruim van te voren uitgezocht en was iedereen erg bevreesd voor de weergoden. Alles viel echter 100% mee en we konden zelfs gezellig buiten staan zonder jas.

De achterzijde van de kantine was netjes aangekleed, er er stond een dranken buffet met fris, sapjes, bier en goede wijn. Daarnaast een aantal tafels met salades, broodjes, kruidenboter en diverse sauzen. En buiten stond onze kantine beheerder met twee (helaas geen kooltjes maar op gas) BBQ's het vlees te bereiden. Het waren de bekende zaken zoals hamburgers, kip, worstjes (die trouwens prima smaakten) en karbonades. Het was lekker en het was allemaal erg gezellig, wat mij betreft gaan we dit elk jaar doen. En nu maar afwachten wat de volgende leuke dingen gaan worden.

Slecht weer = file

Een generieke regen file.

Het eerste wat mij vorige week opviel bij de terugkeer uit Texas was het gebrek aan mooi weer. Het was koud en guur en het regende heel erg veel. Nu hadden wij in Texas ook een aardige hoosbui, zoals je hier kunt lezen. Het enige waar je in Texas ook bij tornado staarten niet over kunt klagen was de temperatuur want die bleef probleemloos aan de goede kant van de vijfentwintig graden steken.

Deze week werd ik al een stuk opgeluchter want zowel op maandag als dinsdag was het schitterend weer en kon ik zonder jas en met zonnebril richting werk vertrekken. Woensdag was alles helaas weer terug bij af want het was en koud en nat toen ik van huis vertrok en op mijn werk aankwam. De rest van de dag was het redelijk weer maar toen ik naar huis reed kwam het wederom met bakken uit de hemel en dan weet je op zeker wat er gaat gebeuren. De ringweg stond alweer zo vast als een huis en de terugreis kostte me flink wat meer tijd. Wat mij betreft wordt het toch wel hoog tijd voor het laatste stukje van de lente en een flinke lange zomer.

Free record shop

Afgelopen vrijdag vroeg de Free Record Shop zijn faillissement aan en dinsdag werd dat faillissement uitgesproken door de rechter. Iets waar ik niet vreemd van opkijk, alhoewel ik dit al veel eerder verwacht had.

Met de opkomst van het internet begon de neergaande lijn al voor dit soort winkels want het was veel goedkoper om cd's en dvd's uit het buitenland te laten bezorgen. Ikzelf heb toen veel gebruik gemaakt van play.com, want dat scheelde, inclusief verzendkosten, wel tot 50% in de prijs. Ook boeken bestelde ik in het buitenland, en dan voornamelijk bij Amazon. Zo kostte in 2007 de nieuwe Harry Potter daar stukken minder dan als ik hem in Nederland in de winkel had gekocht.

Was dat de eerste nagel aan de doodskist, de tweede volgde korte tijd later toen het downloaden van films, muziek en boeken gemeengoed begon te worden. Zo zijn de afgelopen tijd de boekwinkels Selexyz en de Slegte door een overname van de ondergang gered en zijn de Fame en Virgin megastores al geruime tijd terug gesloten. Hoe lang gaat het nog duren voor we geen boeken en platen winkels meet hebben en de laatste videotheek de deuren gaat sluiten. Ik denk dat ze tussen de vijf en tien jaar de weg van de kolenboer gegaan zijn.

De eerste werkdag

Maandag ochtend was het dan zo ver. Na meer dan drie weken (we begonnen op (Hemelvaartsdag) van de vakantie genoten te hebben was het weer tijd om aan de slag te gaan. De eerste dagen van die vakantie werden in de good old US of A (onze stek) ddorgebracht, de laatste week was tijd om even rustig aan te doen na een best wel drukke vakantie zoals de afeglopen tijd op het blog was te lezen.

De wekker stond voor het eerst in een week weer op de vertrouwde tijd van 07:00 toen ik mijn bed in kroop. Op staan was geen enkel probleem en zo zat ik bijtijds in de auto om de weg naar Almere in te slaan. Ik arriveerde netjes op tijd op kantoor om fris te kunnen beginnen en al gauw zat ik achter een kop koffie om te kijken hoe de projecten stonden en wat er van mij verwacht werd de eerste tijd. Dat verliep allemaal lekker vlotjes en al gauw zat ik in een meeting om te bespreken hoe we een bepaald certificatie traject zouden gaan aanvliegen. In no time was het alweer tijd om naar huis te gaan na een goed gevulde werkdag. De kop was er af zoals dat zo mooi heet.

Perla di Roma

Mijn zusje met het cadea pakket.

Zondag waren mijn ouders 52 jaar getrouwd en daarvoor hadden ze de kinderen (mijn zusje en ik) met aanhang (mijn zwager, neefje en nichtje) uitgenodigd voor een etentje bij Perla die Roma. Dit is een klassiek Italiaans restaurant waar ik vaak kwam toen ik nog in mijn vorige woning leefde maar sindsdien niet meer langs was geweest. We hadden om zes uur afgesproken en het restaurant ademde nog steeds dezelfde sfeer uit als vroeger. Ik kwam eerst met mijn ouders en even later mijn zusje, die de cadeau's bij zich had. Zij had een mooi plateau gemaakt met daarop chocola, wijn en nog wat andere goodies en een envelop die een lunch voor twee bevatte bij L'invite, een klassiek Frans restaurant in de Jordaan.

De salade van hert

Na het uitpakken van de cadeau's was het tijd om het eten te gaan bestellen en ik besloot deze keer niet voor mijn favoriet van vroeger (die ik 9 van de 10 keer bestelde) ,de scampi de la casa, te gaan maar iets anders uit te zoeken. Mijn beide gerechten kwamen van de speciale gerechten pagina van de chef. als voorgerecht een salade van ham van het hert met vers fruit met een mooie compote daarbij. Mijn zusje ging uiteraard voor de funghi trivolati (geen verrassingen daar) wat mijn moeder ook deed. Mijn zwager en vader gingen voor carpaccio van hert (vader) en eend (zwager). Mijn neefje had uiteraard geen voorgerecht en mijn nichtje nam ook een klassieker aubergine met kaas uit de oven. Het restaurant zat vol (de kwaliteit van het eten en de vriendelijke prijzen zullen daar vast wel voor zorgen) dus we moesten even wachtten. Het gezelschap was aangenaam en de gesprekken waren goed dus dat was geen enkel probleem. Toen de voorgerechten arriveerden werd het erg stil want iedereen was druk bezig met eten (behalve mijn neefje dan maar die was rustig bezig met zijn telefoon terwijl de anderen zich druk bezig hielden met hun bord.

De tong met de bijgerechten

Ook op de hoofdgerechten moest even gewacht worden maar dat was geen enkel probleem. Hier werden twee spaghetti;s, (zus en zwager), twee pizza's (neef en nicht) en één lasagne (moeder) besteld. Alleen mijn vader en ik gingen niet voor de pizza en pasta. Mijn vader koos een echte klassieker uit de Italiaanse keuken, de ossobuco, en ik ging voor een tong met garnalen in een mooie saus. Zowel het gerecht van mijn vader als dat van mij werd vergezeld door een frisse salade, verse groenten en heerlijke aardappeltjes. Ik kon daar trouwens meer van genieten dan mijn vader want mijn moeder hielp hem probleemloos van een aantal aardappeltjes en diverse onderdelen van zijn salade af. Iedereen genoot heel erg van zijn of haar eten en het was wederom erg stil. Die stilte hield al snel op na de maaltijd en al vlot daarna kwam de dessertkaart op tafel. Mijn neefje en nichtje deelden een dame blanche, mijn vader ging voor een Italiaans kaasplankje, mijn zusje ging na veel getwijfel toch overstag voor de sorbet en mijn moeder koos voor appelgebak en kaneel ijs. Mijn zwager hield het bij een Irish coffee en ik nam netjes een espresso. Al met al was het een gezellige en heel erg lekker avond. Pa en ma bedankt en op naar de de editie van volgend jaar voor jullie 53 jarige huwelijk.

Kelly

Haar werkplek

Normaliter gaan deze stukjes over mijzelf en wat ik meemaak (en waar ik gegeten heb ;-) ) maar deze keer wil ik het niet over mij hebben maar over mijn nichtje. Zij volgt een grafische ontwerp opleiding en waar ze het eerste jaar al met vlag en wimpel doorgekomen was, was het afgelopen schooljaar nog meer in hosanna stemming doorgebracht. Zij was namelijk eerste van haar klas geworden en daar hoort, op deze school, een beloning bij. Het derde jaar is namelijk een stagejaar maar voor de beste leerlingen wordt al aan het einde van het tweede schooljaar een stageplek gezocht.

Zo ook dus voor mijn nichtje en zij mocht een jaar stage gaan lopen bij Jelier en Schaaf, dit bedrijf maakt decors voor reclames, films en tv series. Tot hun successen behoort o.a. de Olli display in diergaarde Blijdorp. Ze hoefde voor dit jaar dan ook niet meer naar school maar mocht meteen aan de slag bij het in Diemen gevestigde bedrijf en hoeft dus een jaar niet meer naar school. Al gauw verscheen de eerste foto van haar werkplek op Instagram en de bijbehorende tekst gaf aan dat ze het allemaal erg leuk vond. Ik ben in ieder geval erg trots op haar en wat ze bereikt heeft, vandaar dit stukje. Respect!

Video

Ik heb inmiddels een nieuwe stap gezet in de internet wereld en dat is het plaatsen van video filmpjes. Met de huidige smartphones is het mogelijk geworden om filmpjes van een goede kwaliteit te maken en dat heeft Dennis dan ook uitgebreid gedaan tijdens onze Amerika vakantie.

Hij deed dit al eerder, tijdens onze trip van 2009 maar toen was het lastiger om de filmpjes een permanente plaats op het internet te geven die voor iedereen toegankelijk was. Inmiddels heeft Facebook echter ook een plek om video's te plaatsen op je eigen pagina en heb ik daar dan ook een aantal van de filmpjes geplaatst die Dennis heeft genaakt. Er staan er inmiddels al een paar uit zowel Austin (de band in de thirsty nickel en het vleermuizenspektakel en Fort Worth (de barrelrace uit de rodeo en het optreden van Parmalee in Billy Bob's). En ik ben zeker van plan om er nog meer bij te gaan zetten. De volgende stap wordt uiteraard het zelf maken van filmpjes maar voorlopig plaats ik die van Dennis.

NB: Als je ze wilt zien moet je wel Facebook vriendjes met me worden want mijn pagina is alleen toegankelijk voor vrienden.

Amerika 2013 een retrospectief

Ik achter het stuur van onze caddy.

Inmiddels ben ik alweer een paar dagen thuis en helaas gewend aan het slechte weer dat ons teistert maar gelukkig word ik nog warm van de herinneringen aan onze Texas vakantie. De hoogste tijd dus om een terugblik te geven op tien fantastische dagen.

Steden:
We zijn deze keer in zes steden geweest en er is geen enkele twijfel wat de topper was. Austin heeft echt alles van foodtrucks via BBQ's tot honkytonks. Het motto van de stad is Keep Austin weird en dat hebben we gedaan. Als je maar één stad in Texas kunt bezoeken dan is het Austin.

Vervoer:
We hebben gevlogen en gevaren, zijn met een trolley bus geweest en Dennis heeft zelfs op een koe gezeten maar op het gebied van vervoer was er maar één winnaar en dat was onze 2013 Cadillac XTS, mijn droomauto die ik al sinds 1993 (een ander type uiteraard) heb willen rijden en deze keer was het dan zover. Hij stelde in geen enkel opzicht teleur en wederom een droom vervuld!

Onze beer goddess

Muziek:
Deze keer hebben we op twee plekken naar muziek geluisterd en ook hier was Austin de winnaar met een bezoek aan de honkytonks van Sixth street. Misschien was Deep Ellum in Dallas ook wel goed geweest maar daar zijn we door de tornado niet terecht gekomen. In Fort Worth zijn we wel weggeweest maar dat haalde het niet bij de Austin experience

Eten en drinken:
Hier hebben we naast traditionals als Hooters en Fogo de Chao enkele nieuwe ontdekkingen gedaan. Een keten als Twin Peaks werd voor het eerst bezocht en Franklin´s BBQ was inderdaad de beste BBQ van Austin. Winnaar in deze categorie was voor mij echter de flying saucer, een biercafé met een heerlijke relaxte sfeer en fantastische bediening.

Sport:
Dit jaar werd er niet één maar werden er twee MLB games bezocht. De Houston Astro´s was leuk om te zien maar ik was moe van de reis en we hebben het einde van de wedstrijd niet gered. De Texas Rangers was daarentegen top, vol stadion en een heerlijke wedstrijd. Buitenbeetje in deze categorie was het bezoek aan het stadion van de Dallas Cowboys, geen sportwedstrijd maar wel een indrukwekkend bezoek.

Het motto van de 1e president van de republiek Texas

Shoppen:
Deze keer hebben we ons ingehouden. Twee outlet centra die tegenover elkaar lagen was eigenlijk alles. Het op de eerste dag ingeplande bezoek aan Katy Mills ging niet door wegens uitlopen van het bezoek aan NASA en de comic shop viel zwaar tegen. Toch werd er flink gescoord, voornamelijk bij de Tommys zowel Bahame als Hillfiger deden het goed.

Hotels:
Dit jaar sliepen we in budget hotles twee maal een La Quinta en een maal een Day´s Inn. De laatste was duidelijk het minste maar ook het goedkoopste. Ik heb overal prima geslapen dus dat was geen probleem. Winaar was toch het La Quinta in Dallas. Dit had drie sterren (een meer dan de twee anderen) en hier hebben we nog gebruik van de pool en de jacuzzi gemaakt. Geen klachten op hotelgebied van mij.

Kunst, geschiedenis en cultuur en uiteraard kitsch:
We hebben dit jaar erg veel gezien en gedaan. We bezochten meerdere musea waarvan zowel NASA als Kennedy een hoop indruk op me maakten. De eerste omdat ik als tiener de maanlanding heb meegemaakt, de tweede door de opzet van het museum en hoe je meegenomen wordt naar de tijdsperiode van de moord op Kennedy. In de kitsch categorie viel toch wel het bezoek aan de rodeo, alhoewel ik hier heel erg van genoten heb. Verder hebben we heel veel over de historie van Texas geleerd, door onder andere een bezoek aan de alamo. Hoogtepunt was toch wel dat we door Cecil Bell jr. lid van de 2e kamer van Texas meegenomen werden in de raadszaal door de afzetting heen en even op zijn stoel mochten zitten en plaats mochten nemen achter de tafel van de voorzitter.

Kortom de trip van de boys in 2013 was wederom een topper (met dank aan de matties Dennis en Simon) en ik kijk nu al uit naar de 2014 editie.

Werk herinneringen 12: Karten

De ingang van Coronel

Enkele jaren terug werkte er een consultant van de Caesar groep bij ons. Eerst zat hij in een ander team maar op een gegeven ogenblik kwam hij in mijn team terecht en deden we gezamenlijk een aantal leuke projecten.

Een van de leuke dingen van de Caesar groep was dat daar de relatie geschenken op een heel andere manier gebeurden dan in de rest van de branche. Waar men normaliter aan het eind van het jaar de manager met iets vloeibaar's verraste mochten bij de Caesar groep de consultants drie collega's uitzoeken die ze mee mochten nemen naar het jaarlijkse cart event van de Caesar groep in Huizen bij Coronel.

Ook ik moest er aan geloven en zo reden we op een mooie dag na het werk naar Huizen om aan het feest deel te gaan nemen. Het bleek dat het om een endurance race van twee uur te gaan (en mocht je nooit gekart hebben een half uur in een kart is extreem zwaar dat red je niet, een kwartier is wel het maximum. Elk team van vier had dus iemand op de baan, iemand die klaar stond om de rit over te nemen, iemand die de rijder coachte en een van de vier kon dan van het (uitstekende) buffet genieten, iets drinken of netwerken met een van de vele andere aanwezigen. Het was allemaal erg leuk maar ook erg vermoeiend en afloop werd er dan ook niet al te lang geborreld maar  vertrok bijna iedereen na de prijsuitreiking naar huis. Een erg geslaagd evenement en van mij mogen andere bedrijven ook meer van dit soort dingen organiseren i.p.v. de traditionele management geschenken.

De eerste dag weer thuis

Blik op de gracht vanuit de butterfly

Nadat Dennis en Ans mij thuis afgezet hadden was het tijd om de tassen uit te pakken en de boel weer op orde te brengen. Vervolgens ging ik naar bed en zette de wekker op twee uur in de middag zodat ik en wat broodnodige rust kreeg en hopelijk op een normale tijd weer naar bed kon zodat ik binnen een dag over mijn jetlag heen zou zijn. Ik stond redelijk uitgerust weer op om twee uur en ging verder met opruimen. Op een gegeven ogenblik kwam er bericht van een van de twee vrienden die mij van tips had voorzien over onze Texas trip. Op zijn vraag of ik zin had om vanavond de stad in te gaan antwoordde ik bevestigend en we spraken af om om zeven uur een hapje te gaan eten bij de Butterfly. Toen ik mijn huis verliet op weg naar de butterfly was het eerste dat mij opviel het weer. Het was ronduit koud en dat was ik niet gewend na tien dagen Texas. Zelfs bij de tornado die wij meegemaakt hadden was de temperatuur nog steeds een graad of dertig en dat was in Amsterdam toch echt wel anders. maar goed dan de jas maar dichrdoen en de weg naar het centrum inslaan.

Even later zaten we dan ook gezellig achter een biertje in de Butterfly te praten over de afgelopen week in Texas en wat ik er allemaal van vond. Gezamenlijk besloten we toch wel dat de flying saucer de beste plek was (alhoewel ik die in Austin had gezien en hij die in Fort Worth). Daarna was het tijd om een hapje te gaan eten en net zoals de vorige keer lieten we de bediening voor ons beslissen met als enige opmerking dat het best wat pittiger mocht dan de vorige keer. We kregen een goed pittig rundgerecht in rode curry en een wat milder kipgerecht. Beide prima van smaak en wederom een geslaagde maaltijd in de Butetrfly. Even later kwamen er ook nog twee vriendinnen langs en dronken we gezamenlijk nog een drankje. Vervolgens besloten we de avond in de Mekhong af te sluiten voordat ik huiswaarts keerde. Hopelijk ben ik hiermee in een keer van mijn jetlag af maar dat zal de rest van de week leren

De thuisreis

Ons vliegtuig staat aan de slurf in Houston

De wekker ging om zeven uur ´s ochtends voor de start van onze terugkeer naar Nederland. Dit jaar hadden we niet gekozen voor een vlucht van de plaats waar we waren (Dallas) naar de internationale luchthaven maar voor een rechtstreekse vlucht dus we moesten eerst met de auto naar Houston, een rit van een kleine vier uur. Dat betekende vlot inpakken en uitchecken en geen tijd voor een uitgebreid ontbijt. We namen dus koffie en een broodje bij de Starbucks naast ons hotel en starten onze reis. We hadden geen file´s en konden overal vlot doorrijden met slechts een stop onderweg bij een Subway om een broodje (mijn zoveelste tonijn sandwich van deze vakantie) te scoren. Daarna stapten we wederom de auto in en reed ik (het was tenslotte MIJN Cadillac) verder naar George Bush international airport. De car return werd moeiteloos gevonden en we lieten onze auto achter in de goede handen van de verhuurmaatschappij en namen de shuttle bus naar het vliegveld.

Aldaar aangekomen werden de tassen afgegeven, gingen wij door de controle heen en brachten twee uur (en een bagel) door op het vliegveld alvorens we in onze blauwe vogel stapten om ons naar Nederland te laten vervoeren. De vlucht duurde nog geen negen uur en was, zoals altijd, erg saai. Slapen aan boord lukte niet echt zodat wij vermoeid om zeven uur ´s ochtends in Amsterdam aankwamen. Aldaar namen wij afscheid van Simon wiens auto in de parkeergarage stond en die vandaar naar huis vertrok. Ans en de zonen van Dennis kwamen even later aanrijden en wij stapten in voor het laatste stukje van de reis en ook de vakantie. Nog geen kwartier later werd ik thuis afgezet en nam ik afscheid van Dennis na alweer een top vakantie.Amerika 2013 was wederom erg goed maar ik kijk nu alweer uit naar. Amerika 2014, alhoewel ik nog geen flauw idee heb in welk stukje van de good old US of A wij die gaan doorbrengen.

Billy Bob´s

Na de rodeo was het tijd voor de laatste activiteit van de avond, een bezoek aan de grootste (er passen 5.000 bezoekers in) honkytonk ter wereld, Billy Bob´s. Nu hadden we al direct drie voordeeltjes bij dit bezoek, ten eerste was er een concert van country rock formatie Parmalee, ten tweede mochten we gratis naar binnen met onze kaartjes van de rodeo en last but not least, Billy Bob´s lag om de hoek bij de rodeo dus binnen de minuut waren we ter plekke.

Bij binnenkomst zagen we meteen dat het een gigantische tent was. Er stonden rijen pool tafel, er waren 23 verschillende bars en er waren meerdere dansvloeren. We wisten een plekje achter de dansvloer te veroveren waar meer dan honderd mensen aan het linedancen waren op de tonen van de dj. Deze hield er na een paar nummers mee op en werd vervangen door een announcer die de loftrompet over de hoofdact van de avond afstak. Even later stond Parmalee op het podium en begon et spelen. Een lekkere country rock band om nar te luisteren en dat deden we ook. We wachten echter het einde van het concert niet af want we moesten nog drie kwartier terugrijden naar Dallas en de volgende ochtend was het weer vroeg opstaan om de reis naar huis weer te beginnen. We taaiden dus af en werden door Dennis veilig voor de deur van ons hotel afgeleverd waar we alvast een start maakten met inpakken voordat het tijd was voor de laatste nacht in Texas.

Rodeo

In de "skybox" van het cow collessium, stiertje doen!

Het Cow Collessium was erg veranderd sinds vanmiddag. Het gebouw natuurlijk niet, maar er klonk country en western uit de speakers, de kraampjes ervoor waren open en er waren gelukkig veel meer mensen. Dat betekende nog niet dat het heel erg druk was, want na binnenkomst bleek dat ongeveer 50% van het gebouw gevuld was. Het was dan ook niet een officiële rodeo wedstrijd (hoewel er wel een soort competitie was), maar met name ook uitleg aan niet-Texanen hoe een rodeo nu eigenlijk werkt. We hadden plaatsen direct aan de ring, dus we zaten er goed bovenop. De eerste oefening was het stieren rijden, wat door zes cowboys gedaan werd, maar in deze ronde won de stier. Geen enkele cowboy bleef er de noodzakelijke 8 seconden op zitten en een van de cowboys ging zelfs nog even op de hoorns, waardoor hij een paar meter door de lucht vloog.

Cowboys in de Cow Collessium

Wel indrukwekkend om te zien trouwens wat een kracht die beesten kunnen ontwikkelen! Daarna kwamen er een aantal oefeningen, waarbij kalveren losgelaten werden en er een cowboy te paard achteraan gaat om hem met een lasso te vangen en dan de poten vast te binden (een handige skill om te hebben als je je kinderen bij elkaar moet zien te krijgen). Daarna nog een variatie waar een cowboy en cowgirl achter het kalf aangingen en zowel hoofd als been door een lasso gevangen moesten worden.Tussendoor werden er nog een aantal spelletjes door de rodeo cowboys gedaan (met een aantal kinderen die achter een kalf en een schaap aan moesten. Na een paarden slalom race door de cowgirls eindigde de sessie met een tweede ronde stier rijden, waar uiteindelijk een Braziliaanse cowboy het dan acht seconden volhield. Rodeo zal nooit iets worden waar ik eens een avondje voor de televisie voor ga zitten, maar zo voor een keer is het gaaf om te zien, er komt veel energie en enthousiasme los van de deelnemers en het publiek en dat werkt bijzonder aanstekelijk!

Cattlemen's Steakhouse

Cheers bij Cattlemen's Steakhouse

Het diner kun je eigenlijk maar op een manier doen in de Stockyards: steak. Je kunt ze er in allerlei soorten en maten krijgen en op verschillend niveaus. An eerste helaas niet bij Lonesome Dove terecht te kunnen (we konden alleen aan de bar eten, maar dat vonden we gezien de prijs echt even niet kunnen), dus verhuisden we naar Cattlemen's Steakhouse, ook een hotspot, die inmiddels al sinds 1947 open is. 

We werden ontvangen door Victoria, die de honeys en de sugars spontaan door elkaar gebruikte. Na drie lichte voorgerechten (Dennis had een aardappel soepje, dat was meer dan prima en René had crav cakes) kwamen de stukken vlees op tafel en dat was meer dan prima. Bijzonder goed gebakken, erg smaakvol (saus dus echt niet nodig en dus ook niet doen) en qua portie goed te doen. 

Daarom bleef er nog ruimte over bij Dennis en Simon voor een dessert van bananenpudding dat er, zelfs met de geringe omvang, meer inhakte dan de steaks. Na twee uur waren we klaar, zongen een "all together now" toen gevraagd werd of we aparte rekeningen wilden hebben of dat het samen mocht), wensten we Victoria een prettige avond en liepen we richting het Cow Collisseum, waar de rodeo plaats zou gaan vinden, waarvan we besloten hadden die te gaan doen. Wat ook opviel: deze wijk komt ook 's avonds tot leven, want bij het verlaten van Cattlemen's begonnen op straat al artiesten hun plaatsen in te nemen, zowel op straat als in de cafés, waardoor de sfeer alweer een heel stuk gezelliger en zelfs vriendelijker werd. Mijn conclusie: overdag hoef je eigenlijk niet in de Stockyards te wezen!

Cattle drive

Je moet wat met je vrije tijd....

Na de lunch maakten we ons rondje Stockyards af, maar toen was het al snel duidelijk dat dat niet een afgeladen programma ging worden. De winkels waren allemaal hetzelfde, dus dat hielp ook niet echt. Uit baldadigheid kroop Dennis nog op een levende Longhorn (en dat longhorn is absoluut niet overdreven zoals je aan de foto kunt zien) om me door Simon te laten fotograferen, wat enkele geinige foto's opleverde en enkele zonder mijn hoofd omdat hij zijn duim voor de camera hield. 

Gelukkig vonden we daarna een terras waar wat konden drinken en konden wachten op het moment dat om 16.00 uur de Cattle Drive door de straten van de Stockyards plaats zou vinden. De spanning werd flink opgebouwd bij ons, want in ieder reisboekje staat dat je dit gezien moet hebben. De cowboys begonnen om half vier al te arriveren, ze hadden er zin in, zo in klassieke outfit en uuuhhh……een fijne beker van de Starbucks in de ene en een donut in de andere hand. Maar da mag de pret niet drukken, toch?? Om 16.00 uur was het zover, een cowboy klapte met een zweep over straat, en daar kwam de hele kudde Longhorns……het waren er wel zeker een stuk of…….tien. Wat krijgen we nou, tien koeien die door de straat lopen en dus na twee minuten alweer voorbij zijn? Hebben we daarvoor nou die hele tijd zitten wachten. Ja, dat bleek inderdaad het geval te zijn. Aaaarrrrghhhh. Nou is het best leuk om te zien hoor, maar niet als het zo opgeklopt wordt en als je er zo lang op zit te wachten. Toch de anticlimax van deze dag.

Stockyards Station

De hang out spot van Chuck Norris

De rit naar de Stockyards Station duurde ongeveer een kwartiertje en door de vrienden van het visitors center hadden we een goede tip gekregen om gratis te kunnen parkeren. We zetten de auto neer en stapten uit, waarbij de warmte gelijk weer toeslag. De temperatuur had inmiddels een punt van 95 Fahrenheid gehaald, ongeveer 35 graden Celsius. En dat is best warm, maar klagen zou te gek zijn, nadat we al de hele week om zon hebben verzocht! We wandelden rustig de hoofdstraat van de Stockyards op en ook daar viel op dat het godvergeten rustig was. Wat we met name zagen waren bars, restaurant, souvenir winkels en af en toe een western kleding winkel. En dat was het. Een van de punten die we wilden bezoeken was de White Elephant Saloon, met name omdat een van onze cult helden, Chuck Norris, hier een vaste stamgast wat ten tijden van de opname van Walker, Texas Ranger. Zouden we hem hier misschien in levende lijve tegen komen???

Kon Dennis mooi Simon zijn schoenen poetsen

Uit die droom werden we snel verholpen, want een tot indiaan geschminkte Texaan vertelde ons dat hij Chuck al bijna 5 jaar hier niet gezien had en hij stond elke dag voor de deur om de gasten te vermaken. Ik begreep wel waarom, want toen we binnen kwamen zaten er twee andere gasten en was de barkeeper nergens te bekennen. Die vonden we ongeveer 10 minuten later. We besloten in deze klassieke bar toch een biertje te nemen en onze lunch te gebruiken. Dat was ook lachen, want de lunch werd niet in de Saloon gemaakt, er ging gewoon een order naar de Love Shack, een fast food restaurant ernaast en daar kwam een ober ook vandaan toen hij ons letterlijk de zak met eten gaf. Dat was best goed hoor, begrijp me niet verkeerd, maar de sfeer vond ik het nou niet ten goede komen. Gelukkig maken wij het altijd gezellig, dat lukte nu ook wel weer, maar erg geholpen werden we er niet mee.

Naar Fort Worth

In Molly the Trolley

Dat we donderdag wat later naar bed waren gegaan, had toch wat gevolgen voor de volgende dag. Natuurlijk hadden we wel kunnen forceren om vroeg op te staan, maar we hebben vakantie, dus dat deden we maar even fijn niet. Betekende dat we iets later dan gepland ons hotel verlieten om naar de zusterstad van Dallas te vertrekken, te weten Fort Worth. Nu is Fort Worth geen dorp, want in het overzicht van grootste Amerikaanse steden, staan ze op plaats vijftien (als je ze samen telt met Dallas, komt het geheel op plaats zeven uit). Onze eerste stop was het Sundance Square in Downtown. Ik denk dat het een erg leuk gebied is, maar dan wel later op de dag. Voor in de ochtend is er eerlijk gezegd niet veel te beleven. We hadden wel een leuk gesprek met de mensen van het Visitors Center, maar deze gaven dat eigenlijk ook aan en de volgende tip was om naar de Stockyards te verkassen. Dat stond ook op het programma, maar eerst deden we een rondje lopen, wat best lekker was, omdat het inmiddels 33 graden geworden was. Er bleek ook een trolley te zijn, genaamd Molly, naar de mascotte van Fort Worth (dat is overigens een koe). Rene wilde daar graag een rondrit in maken, dus stapten we in, maar na afloop waren het het gezamenlijk eens: het beste van de rondrit in de trolley waren a) de airconditioning en b) het einde van de rit. Daarom maar de auto weer opgezocht en de trip ingezet naar de Stockyards, het oude deel van Fort Worth.

Louie Louie's Dueling Piano Bar

Buiten bij Louie

De honkbalwedstrijd was tond half elf afgelopen, maar dat was niet het einde van het programma op donderdag. Nabij het stadion bevond zich namelijk Louie Louie's Dueling Piano bar, een etablissement waar twee pianisten tegenover elkaar zitten en liedjes spelen die grotendeels door de het publiek aangedragen worden, bij grote voorkeur voorzien van een bankbiljet. Een en ander wordt dan natuurlijk ook gelardeerd met een gezonde portie humor, die soms wat aan de schunnige kant is (je gelooft het niet … :-)). Het eerste wat mij opviel van de pianobar was dat het niet bijzonder druk was. Er zaten een paar vrijgezellenfeestjesgezelschappen (dat moet driedubbele woordwaarde bij Scrabble zijn), een paar mensen die van het honkbal doorgegaan waren en een stuk of wat toeristen (uit Japan en Duitsland, naast ons natuurlijk). Met een man of vijftig was je er denk ik wel. We namen snel plaats en de eerste bekende nummers vlogen al over het podium heen. Ok, het waren niet de allerbeste zangers en het waren niet de allerbeste pianisten, maar pianist Mark en zijn vriend van wie ik nu de naam vergeet weten er wel een feestje van te maken.

Binnen bij Louie

Uiteraard konden wij niet achter blijven en daarom gaven we al snel het eerste verzoekje vergezeld van een mooi dollar biljet door. Pianist Mark keek even moeilijk en zei met een droevig gezicht: "deze heb ik net al gespeeld" …… om daarna met een grote grijns op zijn gezicht te zeggen….."BUT I LOVE MONEY!!!", waarna hij in zijn variant van Highway to Hell losbarstte  luid meegezongen uit drie Hollandse kelen. Sommige andere verzoekjes van ons werden ook nog ingewilligd, zoals Proud Mary, maar andere bleken de pianisten niet te kennen. Dat ging Simon wel even oplossen, want toen een van de pianisten naar het toilet ging, ging hij erachteraan en liet hem daar even een stukje van Long Tall Glasses van Leo Sayer horen, volgens Simon echt een liedje voor een piano bar. Op een gegeven moment mochten er ook drie dames op de piano gaan zitten, een mooie combinatie van white trash, een dametje en een Duitse die geen woord Engels begreep. De pianisten gingen daarna "improviseren" om liedjes over de dames te maken, maar daar kan ik niet teveel over schrijven, vanwege het volwassenen gehalte hiervan :-).

Dat het ondanks de geringe publiek toch erg gezellig was, bleek wel uit het feit dat we het na zo een volle dag toch tot 1 uur 's nachts vol wisten te houden. Daarna was het nog 45 minuten rijden naar het hotel, zodat pas om een uur of kwart over twee de lichten in kamer 105 van het La Quinta Dallas/ LBJ uit gingen.

Texas Rangers vs Detroit Tigers

Everything is bigger in Texas!

Met het goede gevoel van de Dallas Cowboys nog in lijf en leden, vertrokken we bijna direct door naar het volgende sport evenement, namelijk de honkbal wedstrijd tussen de Texas Rangers en de Detroit Tigers. De stadions liggen hemelsbreed een kilometer van elkaar af en rondom de stadions zijn tal van eetgelegenheden, dus veel te reizen hadden we niet. Uiteraard moest er een van die eetgelegenheden bezocht worden want de wedstrijd van de Rangers begon om zeven uur. We besloten dan ook naar de om de hoek liggende Hooters te verkassen voor een snelle hap. We waren niet  de enigen want het was druk, erg druk, met Rangers fans. Zo konden we ons alvast in de juiste sfeer dompelen alvorens de wedstrijd begon. Voorafgaand aan die wedstrijd had Rene, die de kaarten had besteld, een mail gekregen met een voorbeschouwing en tot Dennis zijn vreugde speelden twee van de beste pitchers van de hele MLB, Yu Darvish en Justin Verlander tegen elkaar. Onze vreugde werd nog groter, toen de zon doorbrak en ook geen aanstalten meer maakte om weg te gaan. 

Goedkoop is het allemaal niet bij de Rangers trouwens. Parkeren kostte in dit geval 20 dollar en een biertje startte bij 7,50 dollar. En als je bij het baseball bent, dan moet je natuurlijk welk in de traditie mee en kun je er niet onderuit om een hotdog te gaan eten. In de gehele traditie van Texas is alles hier groter, zo ook de hot dogs (voor de som van 9,50 dollar, trouwens, exclusief belasting). Rene liet deze keer verstek gaan, Simon nam de Texas dog, maar Dennis deed wat dwars en nam de Chicago dog (goede herinneringen aan!!). In het stadion zelf hadden we uitstekende plekken, alleen waren ze toch wat krap, maar dat werd in inning 1 t/m 3 en 6 t/m 9 opgelost, doordat mensen te laat kwamen of alweer eerder weg gingen, zodat we niet heel lang bij elkaar op schoot hoefden te zitten. De wedstrijd zelf was weer geweldig, alleen volstrekt anders dan verwacht. Ik had op een "pitchers duel"  gerekend, met heel weinig punten, maar de slagploegen kregen het beste voor elkaar, waarbij zelfs Justin Verlander (algemeen beschouwd als de beste pitcher ter wereld) na 2 2/3 inning en met 8 punten tegen daarin het veld moest ruimen. Ook Darvish leek die kant op te gaan, maar herpakte zich en bleef uiteindelijk 8 innings staan. Wederom een geweldige ervaring, helemaal gaaf om hier weer geweest te zijn. Go, Rangers, go!!!! 

Dallas Cowboys Stadium Tour

De twee nieuwe top aankopen van de Dallas Cowboys

Na de heerlijke lunch en een helaas mislukte poging door Simon om een setje Legendary Skylanders bij Toys R Us te kopen, kwamen we al snel aan bij het stadion van de Dallas Cowboys (de sportclub met de hoogste "waarde" ter wereld, net boven Manchester United en New York Yankees). Dat kon ook niet anders, want het stadion is erg groot. Gelukkig kregen we via borden aanwijzingen waar we moesten parkeren voor de start van onze Stadium Tour, want als er meer dan 30.000 parkeerplekken zijn, dan wil je niet per ongeluk even aan de andere kant staan, want dan wordt het een fikse tippel. Keurig om 15.00 uur begon de tour  door het stadion en wat je in ieder geval ervan kunt zeggen: het is groot! Onze gids was ook geweldig en vertelde leuke verhalen en wetenswaardigheden. Zo kan het stadion 100.000 toeschouwers huisvesten, dat is het dubbele van de Amsterdam Arena. Boven het veld hangt ook de grootste TV ter wereld, die de leuke som van 40 miljoen dollar heeft gekost en per uur 600 dollar aan stroom verbruikt. Het is nogal wat. Iedere plek heeft uitstekend zicht, wat een vereiste was voor de architect om aan te voldoen.

De drie musketiers op de middenstip van Cowboys Stadium

We kregen een tour van alle tribunes, waar Rene het op een gegeven moment te kwaad kreeg door zijn hoogtevrees (het was ook best een stukje steil op sommige onderdelen). In het stadion zijn ook een flink aantal kunstwerken te zien, ik weet niet of de football fans daar nu echt veel ook voor hebben, maar er is een app te downloaden die je langs alle kunstwerken leidt en de kunstenaars over hun werk laat vertellen. Persoonlijk vond ik de kleedkamers van de cheerleaders en de spelers net iets interessanter, met name die van de spelers, omdat je daar ook de shirts van drie van de topspelers aan kunt trekken. Dat moest natuurlijk gebeuren. Daarna kregen we zicht over hoe de Cowboys het veld op komen, dat is gewoon dwars door het publiek heen en ze komen het veld op bij de 50 yard lijn (in tegenstelling tot alle andere stadions in de NFL waar ze via een hoek het veld op komen rechtstreeks vanuit de kleedkamer). Als klap op de vuurpijl mochten we ook nog het veld op en als je daar staat zie je pas echt hoe groot alles is. Het was ook wel bijzonder om op het heilige gras (nou ja, astro turf) te mogen lopen en zelfs even een balletje te gooien. Al met al een absolute aanrader om heen te gaan!

Met uitgeruste voetjes naar Thai House

Spicy Noodles, yummie!!!

Na het bezoek aan Lone Star Comics zaten we even met een probleem? Wat nu te doen, want er stond weinig op de agenda en we hadden toch flink wat tijd over. Gelukkig is er dan altijd nog wel een Foursquare Badgehunt die we kunnen doen, dus daar besteden we nog een half uurtje aan om die uit te voeren (lezers denken nu dat we gek zijn, maar ik zeg altijd maar "as long as you like it and it doesn't hurt anybody else.....just do it), maar daarna was de koek even op. Totdat we het briljante idee kregen om eens te kijken of er in Arlington ook een voetmassage te krijgen was. En wat denk je? Die was er, bij Xi'an Foot. Simon en Dennis hadden hun oog laten vallen op een uurtje massage, maar Rene had hier geen trek in, dus beperkten we het tot 30 minuten, wat weer erg verkwikkend werkte. Daarna was het tijd voor onze lunch, die we bij Thai House gingen gebruiken. Het was er niet heel erg druk, wat achteraf gezien raar bleek, want de prijs kwaliteit verhouding was buitensporig goed! Er waren speciale lunch menu's die bestonden uit een kleine loempia, een tom yam kai soep en een hoofdgerecht (in mijn geval een spicy Thaise basilicum met rund gerecht) voor de somma van 6,95 dollar, dat was echt een koopje!! Zowel Rene, Simon als Dennis aten de bordjes schoon leeg en we hadden een zeer voldaan gevoel, ook niet te vol, wat hier in de USA nog wel eens wil gebruiken. Toen we de rekening kregen zag Dennis dat we voor 3 personen 25 dollar moesten  betalen!! Dat was wel erg goedkoop en een nadere bestudering liet zien dat de drank niet de rekening was verschenen, dus dat vertelde Dennis toch maar even aan de eigenaar die hem daar zeven keer voor bedankte. De rekening werd toen een giga 29 dollar, dat deed wel even pijn natuurlijk. Nu zullen er niet snel veel mensen die dit blog lezen in Arlington komen, maar mocht je hier verzeild raken en om een lunch verlegen zitten, Thai House is the place to go!! 

Arlington

Het oldschool gevoel

We hadden besloten om donderdag de dag in Arlington door te brengen. Arlington is een zelfstandige stad, maar valt wel onder de besturing van Dalles  Het staat niet bekend als de meest dynamische stad ter wereld, maar is met name bekend vanwege het feit dat de stadions van de Dallas Cowboys en de Texas Rangers er staan. Onze eerste stop was er echter een "uit de oude doos". Jaren hadden we vroeger in comics gelezen over Lone Star Comics, de grootste comic winkel van Texas met een van de grootste backissue voorraden ter wereld. We arriveerden hier om 10.50 uur en wilden naar binnen, maar de deur was nog op slot. Dar gaf een oldschool gevoel, want als echte fanboys waren we er dus al voordat de winkel open ging. Om 11 uur strak ging Lone Star Comics los en........sprong er iemand uit zijn auto om nog voor ons de winkel naar binnen te rennen. Ze zijn er dus nog, de echte liefhebbers :-). 

De korte samenvatting van ons bezoek: er staat nog wel comic in de naam van de winkel, maar die hebben ze daar haast niet meer. Alle back issues staan in een pakhuis en moeten on line ontsloten worden (wel humor, de manager zei dat ze dat kort geleden besloten hadden, namelijk pas 11 jaar geleden). De trade paperbacks en hardcovers nemen ongeveer 10% van de winkel in beslag, evenals de nieuw uitgekomen comics. Er is wat speelgoed, maar het is voornamelijk een spellen winkel geworden. Dat betekende dat de score erg tegenviel (een hardcover van Rio voor Rene en een paar sleutelhangers voor Simon) en dat we na 30 minuten weer buiten stonden, terwijl we hadden verwacht hier anderhalf uur binnen te zijn.

Texas Tornados

Tornado in Texas met grote schade

Donderdagochtend weer vroeg uit de veren, in de ontbijtruimte stond de televisie al aan en met laptop en jus d'orange ging Dennis zitten om ons vakantieblog bij te werken. Toch werd mijn oog getrokken naar de televisie die aan stond en die de hele tijd over een ding ging: de onverwachte tornado's die over Texas hadden getrokken. De ergste hadden het stadje Cleburne getroffen, waar meer dan 50% van de huizen verwoest was. Ik moest natuurlijk even googlen naar waar Cleburne dan precies ligt en wat bleek? Dat was op iets minder dan een uur afstand dan waar wij woensdagavond waren. Het noodweer waar wij in terecht gekomen waren was dus de uitloper van deze tornado geweest, wat in ieder geval veel van het noodweer qua regen en storm verklaarde. Gelukkig was de wind nu helemaal weggetrokken en hoewel er nog onstuimig weer voorspeld werd, zag het er een stuk beter uit dan de avond van woensdag! Om onszelf een hart onder de riem te steken om de dag verder weer aan te kunnen, namen we een ontbijt in het Dream Cafe nabij Elm Street om daarna ons dagprogramma in te zetten.

Geen fijne reis terug

Zoals je begrijpt maakten we geen foto´s van de rit

Na de rekening bij Deep Sushi betaald te hebben speerde Dennis de 20 meter naar onze auto om drijfnat door de slagregens de auto binnen te kunnen springen. Hij reed de auto voor, zodat Simon en Rene redelijk ongeschonden bleven. Maar wat te doen? We wilden toch wel iets van Deep Ellum mee krijgen, dus reden we naar een van de populairste bars in Deep Ellum, Double Wide. Maar de 1,5 kilometer daarheen lieten al zien dat het een best obstakel zou worden, want door de regens was het zicht heel erg gering. Bij Double Wide bleek nergens parkeerplek te zijn en inmiddels stonden er ook drie politie wagens de buurt af te zetten. Voor ons een reden om maar huiswaarts te keren. Dat was eenvoudiger gezegd, dan gedaan. We reden over enkele straten van Dallas, waar zoveel water lag, dat het leek alsof je door een rivier reed. Op een gegeven moment lag er zoveel water, dat het al bijna op de motorkap al lag. Daar doorheen rijden zorgde ervoor, dat er een golf over de auto heen ging, leek bijna of we in de Amazone terecht waren gekomen, maar dan zonder diesel 4x4 wagen. Gaf een adrenaline stootje enerzijds, maar was ook echt wel even schrikken. Al met al kwam Dennis er met behulp van Rene als navigator goed doorheen, het was voornamelijk niet te snel rijden en goed om je heen blijven kijken en ruimte laten. Er waren ook mensen die de auto aan de kant zetten onder bruggen en enkele idioten die als een gek over de linkerbaan doorreden. Met een minuut of twintig waren we weer in het hotel, best even intensief geweest, maar de laatste vijf minuten waren weer bijna "normaal" in de regen rijden. Erg jammer dat dit ons bezoek aan Deep Ellum dwarsboomde, want we zagen best een aantal leuke locaties. Maar ruimte in het programma voor een hernieuwde kans is denk ik niet te maken :-(.

Deep Sushi, Deep Ellum, Deep inks

Het eten was goed bij deep Sushi

Deep Ellum is het uitgaansgebied voor de rock n roll bevolking van Dallas. Daar moesten we natuurlijk heen als ouwe rockers die we zijn. De start van de avond gingen we doen bij Deep Sushi, om eens van de hamburgers en steaks af te kunnen blijven. We hadden er zin in, want het was inmiddels droog geworden en er was een lekkere temperatuur ontstaan. Bij Deep Sushi begrepen ze weinig van onze bestellingen, terwijl we toch geen Russisch spraken. We bestelden twee rolletjes sushi vooraf (toch apart dat Amerikanen gewoon cream cheese in de sushi stoppen), dat ging nog goed, maar daarna bestelde Dennis een hoofdgerecht en verdween de ober zonder dat Rene en Simon iets konden bestellen. Ik dacht dat hij de bestelling na het voorgerecht op zou nemen, maar bij het uitserveren daarvan, kwam ook gelijk mijn hoofdgerecht. Gelukkig mochten Simon en Rene gelijk bestellen, maar Dennis zijn bord werd niet meengenomen zodat we gezamenlijk konden eten, dat was er niet bij. Inmiddels hoorde ik wat rare geluiden boven ons. Een hard getik. Wat bleek? Het was keihard gaan hagelen, waarbij hagelstenen zo groot als knikkers uit de hemel kwamen. Dat werd gevolgd met enorme licht flitsen en donderslagen en een stortvloed aan regen. We hoopten dat het snel over zou trekken, want in dit weer over Deep Ellum lopen ging niet werken natuurlijk. Maar na een dessert dat dezelfde manier verliep als het hoofdgerecht en ongeveer anderhalf uur wachten was wel duidelijk dat het niet even over zou drijven. Er moesten dus andere acties ondernomen worden…..

Een middag in Dallas

The Texas hall of state

Na het vertrekt uit het museum liepen we terug naar de auto. Onderweg begon het te regenen en kregen zowel Dennis als Simon trek. Gelukkig passeerden we een Hooters op weg naar de auto en uiteraard werd daar een tussenstop gemaakt. Aangezien ik nog volledig vol zat van het meer dan uitgebreide ontbijt liet ik zowel eten als drinken aan mij voorbijgaan. Simon en Dennis hadden echter gelukkige nergens last van en die bestelden dan ook beiden hun favoriete Hooters voedsel, een burger. Tijdens het eten begon het echter te regenen en niet echt zachtjes. Dat beloofde slechte dingen voor de rest van de dag.

Toen het wat minder nat was zetten we de weg naar de auto in, aangezien de route onder de snelweg doorliep bleven we gelukkig redelijk droog. De volgende stop was het Dallas state fair park met daar onder andere de cotton bowl en de Texas hall of state over de historie van Texas.Aangezien er geen fair was, waren de meeste parkeerplaatsen bij het park gesloten en kostte het wat tijd voor we de auto kwijt konden maar toen dat gelukt was stonden we voor de deur van de hall of state. Dat bleek een gigantisch gebouw te zijn met erg weinig inhoud en ondanks de vriendelijke bewaker (de man verveelde zich rot en was erg blij met wat aanspraak) verlieten we al gauw het gebouw weer. Voor toekomstige bezoekers, dit onderdeel kun je overslaan.

Het regende nog steeds en we besloten om dan maar terug naar het hotel te rijden om het laatste stukje van de middag door te brengen voor het tijd voor het diner was. Dat uurtje besloten Simon en Dennis, ondanks het weer, toch in de hottub buiten door te brengen terwijl ik op de kamer bleef. Een uurtje later was het alweer tijd om te vertrekken voor de avond activiteiten.

The museum on the sixth floor

De ingang van het museum

We stapten in de auto en reden naar het museum dat gewijd was aan de moord op president Kennedy. Ik zette de auto neer in een parkeergarage met het bordje museum garage maar het bleek nog een kilometer lopen naar het museum. We zagen wat van d omgeving zullen we maar zeggen en even later stonden we voor de deur. Het duurde enige tijd voor we naar de zesde verdieping mochten (het museum is gevestigd in het gebouw waaruit Lee Harvey Oswald Kennedy neerschoot vanuit zijn sluipschuttersnest op de zesde verdieping, en toen we bovenkwamen begrepen we waarom. Het was klein en vol. Onze audiogids vertelde het verhaal over zowel de begin jaren zestig en hoe Kennedy aan de macht was gekomen als het verhaal van de moord zelf. Zeer de moeite waard en een aanrader voor iedereen die in Dallas is.

Daarna keken we in de omgeving naar zowel de grassy knol, als de plek op elm street waar Kennedy vermoord was. Wat opviel was dat er een heleboel mensen zich in de buurt van het muzeum ophielden die krantjes over de moord wilden verkopen en je tegelijkertijd wilden uitleggen welke samenzweringen en komplotten er allemaal achter de moord op Kennedy hadden gezeten. Simon kreeg een uitgebreid verhaal van een van de verkopers te horen maar ging niet tot koop over. We zagen nog wat andere sights zoals de houten  blokhut (een replica) van de stichter van Dallas. Op een gegeven ogenblik vonden we het wel genoeg en besloten terug te keren naar de auto.

Kozy Kitchen

Een gezond ontbijt

We reden het korte stukje naar Kozy kitchen om van een goed ontbijt te gaan genieten. Onze navigatie bracht ons wederom probleemloos naar onze bestemming alleen was het even kijken waar onze hotspot zich  nu precies bevond. We zetten de auto neer en keken even rond en zagen toen een duistere gelegenheid met een bord Kozy kitchen erbij. Bij binnenkomst bleek dat het restaurant ramen had waardoor je prima naar buiten kon kijken maar waar je slecht door naar binnen keek.

We namen plaats aan een tafeltje in de vrij lege zaak en al meteen kwam de bediening met water aansnellen. Aangezien de chloor hoeveelheid in Amerikaans water erg hoog is sloegen we dit, zoals altijd af en bestelden koffie, jus en cappuccino als drankjes terwijl we de kaart gingen bestuderen. Zoals vaker deze vakantie ging ik voor de gezonde  keuze (een omelet met groenten, waarbij ik op de vraag of ik voorkeuren had antwoordde met de mooie Amerikaans kreet, everything but the kitchen sink) en nam Sam een combinatie van bonen, ei en kip. Dennis ging  voor het breakfast of champions, pannenkoeken, een wentelteefje, eieren, worst en nog het e.e.a. Alles was heel erg lekker maar wel heel erg veel. Sam at, zoals altijd alles op maar zowel Dennis als ikzelf lieten een klein beetje achter. Toen we de Kozy kitchen verlieten zag het weer er al weer beter uit en gingen we naar de volgende stop, het museum op de zesde verdieping.

Daar gaan we weer

Het ziet er weer lekker uit :-(.....

Was het dinsdag echt heerlijk weer, woensdag begint weer zwaar klote. Bij het opstaan hoorde ik al getik tegen de ramen, dat waren niet Hans en Grietje, maar regendruppels. Waar dinsdag het heel erg licht was en de zon ons lachend tegemoet trad, is het nu grijs en donker en laten de wolken geen openingen zien om hun stralen door naar beneden te schijnen. Ook regent het nog steeds, afwisselend zware buien (waardoor het verkeer ook helemaal vast komt te zitten) en soms een miezer buitje. We beginnen vandaag gelukkig met twee binnen activiteiten. We vertrekken later in de ochtend naar een van de meest bekende plekken in de geschiedenis, namelijk Elm Street, de plek waar president John F Kennedy vermoord werd. Daar zullen we rondgeleid worden door het museum dat gevestigd is op de plek vanuit waar Lee Harvey Oswald de dodelijke schoten loste. Maar eerst is het tijd voor ontbijt en dat doen we bij de Kozy Kitchen!

De eerste avond in Dallas

Voetmassage bij Yaya Foot Spa

De avond in Dallas begon met een klein rondritje door delen van Dallas in de jacht op Foursquare badges (ach, we hadden toch nog een paar minuten om handen). Maar al snel kwam we bij Tillman's Roadhouse voor het avondmaal. Ik vond het een bijzondere gelegenheid, want de voor- en nagerechten bestelde Dennis voor de tafel (drie soorten patat vooraf en een lemon ice cream sandwich als dessert), de hoofdgerechten konden uiteindelijk wel per persoon besteld worden en die waren uitstekend. Simon en Rene genoten ook nog van een aantal plaatselijke biertjes. Nadeel van Tillman's: het was niet echt druk, we waren om 8 uur binnen en voor half 10 stonden we alweer buiten. 

Wat te doen? We waren in de buurt van hetgeen we in de middag hadden willen verkennen, maar in de avond was dat toch wat minder interessant dan we gedacht hadden. Maar bij de verkenning kwamen we wel langs YaYa Foot Spa, die een aanbieding hadden voor een voetmassage die Simon en Dennis niet konden weerstaan! Rene liet verstek gaan en nam vast plaats in het café aan de overkant, terwijl Simon en Dennis door twee Chinese mannen flink onder handen werden genomen. Op sommige momenten erg lekker, maar op sommige momenten verwenste je die gasten ook, want dan deden ze je echt wel pijn door met hun knokkels onder je voet door te gaan. Maar na veertig minuten voelden mijn voeten echt een flink stuk beter aan, na een paar dagen zo slenteren door de USA hadden ze dat wel verdiend!

La Quinta inn

Even relaxen in het warme water van de "spa"

De reis naar Dallas was redelijk saai. Het lukte Dennis om een uur lang een uiltje te knappen terwijl Rene de auto met gezwinde spoed naar de stad van JR en Sue Ellen bestuurde. Onderweg even een tussenstop voor een koffie bij Starbucks (waar René ook en heeeeerlijk broccoli sapje nam, dat is nog eens lef!) en we door een winkelcentrum reden waar meer dan de helft van de winkels nog leeg stond en de rest niet interessant was. 

In Dallas was de La Quinta snel gevonden, bijna een kopie van degene in Austin, met hier en daar een paar kleine dingen die net iets anders en voornamelijk ouder waren. Hier geen wekkerradio waar je iPod in kan, maar gewoon een die alleen de radio af kan spelen. Nou, daar gaan we overheen komen. Inmiddels was het in Dallas echt heel warm geworden (33 graden) en omdat we niet een heel indrukwekkend programma voor de middag hadden en we ook al meer dan twee uur achter op het schema lagen vanwege de ingelaste foodtruck interruptie, besloten we er een rustige middag van te maken. Dus even broodjes bij de Subway halen, water en zonnebrand bij de CVS en een poging tot koffie halen bij de Starbucks (helaas, er was een stroomstoring, waardoor de machines er de brui aan hadden gegeven) en vervolgens een paar uur bij het zwembad zitten voor een verkwikkende duik in het zwembad, ontspanning in het bubbelbad en even de blogs e.d. bijwerken. Ja, dat is ook vakantie en dat soort momenten moeten we inderdaad toch ook in kunnen lassen in een overvol programma dat we al hebben.

Foodtrucks

Eindelijk, een food truck die open is!!

Ondanks verschillende pogingen was het maandag niet gelukt om bij een foodtruck te eten. Dat kon natuurlijk niet, want je kunt niet uit Austin terug komen en de vraag "En, hoe vond je de food truck scène in Austin?" moeten beantwoorden met een "Geen idee, ik heb er niks gegeten". Dat was onze eer te na. Daarom had Simon een foodtruck adres gevonden en reden we daar als eerste heen. Wederom rampspoed, want die was drie maanden terug weggesleept. Daarom speelden we een laatste kaart: we reden weer naar het Austin Food Park vanwaar ook de Segway Tour was vertrokken en………ja hoor, er was er een open, om precies te zijn Crucitas Kitchen. 

De dame in de truck vertelde dat alle anderen pas om 12 uur open gingen en dat inderdaad de hele club op maandag dicht is. We bestelden er een aantal ontbijt taco's waaronder een met cactus en dat was gewoon lekker. Een goede start van de dag om vervolgens maar eens richting Dallas te gaan rijden. Toch 3,5 uur, dus we konden er even tegenaan.

Yellow rose

Uiteraard mochten er geen foto´s gemaakt worden

Na het bezoek aan de vleermuizen was het tijd voor een bezoek aan de menselijke vampiers en wel in de vorm van de dames in een strip club. We hadden hier een filiaal van XTC (ja ook dit is een keten) uitgezocht maar bij aankomst bleek dit een BYOB (bring your own booze) tent te zijn. Uiteraard vonden Simon en ik dat niets dus vertrokken we weer. Maar niet nadat ik de portier om het adres van een andere club gevraagd had.

Dit bleek the yellow rose te zijn en de route hier naar toe was snel gevonden. Ondanks Simon zijn mouwloze shirt mochten we toch naar binnen (de portier zei dat Simon een good guy was en dat hij voor deze keer een oogje dicht kneep) en werden na het betalen van de entree ($10) door een serveerster naar onze plek gebracht. Het was een mooie upscale club en we kregen een tafeltje met drie mooie fauteuils vlak voor het podium zodat we een goed zicht op de danseressen hadden. We bestelden een rondje (twee bier en een cola) en de prijs viel absoluut niet tegen ($16)- Al gauw kwam er een dame op schoot zitten voor een geanimeerd gesprek waarbij er uiteraard geprobeerd werd een drankje ($8) los te peuteren en een dansje ($20) te verkopen. Gaf je aan geen interesse te hebben dan vertrok de dame weer om haar kunsten ergens anders te gaan vertonen.

We vertrokken op tijd aangezien we de volgende dag ´s ochtends vroeg zouden vertrekken naar onze volgende stop maar hadden een leuke tijd in de club. Een club die ik iedereen kan aanraden want de entertainers zien er goed uit en kunnen ook nog een goed gesprek voeren, de danseressen geven een leuke show weg en de bediening is vriendelijk en vlot. Kortom een aanrader voor elke (mannelijke) Austin bezoeker.