Van kwartet blog naar solo blog

Dit blog is ooit begonnen als een blog voor vier personen. Dat is nooit van de grond gekomen daar onze zelf verklaarde digibeet Frank zich niet als auteur heeft opgegeven en het dus beperkt bleef tot drie schrijvers. Simon gaf zichzelf wel meteen op als schrijver en enthousiast als hij is was het 2e artikel al direct van zijn hand. Simon heeft echter een druk leven en zelfs zijn eigen blog krijgt (te) weinig aandacht zodat hij al snel afviel als mede schrijver van ons blog. Vanaf dat moment zorgden Dennis en ik voor de vulling van ons blog. Ik begon het bloggen echter steeds leuker te vinden en begon steeds fanatieker elke dag een stukje te schrijven over wat er in mijn leven gebeurde en Dennis, die ook al een eigen blog had, deed een stapje terug waardoor het Nuff Said blog getransformeerd is naar mijn persoonlijke blog.

Tijdens de vakantie in Rome was het weer een gezamenlijk blog, de berichten gingen zowel naar het blog van Dennis als naar mijn blog. En zo zal het waarschijnlijk voor al onze gezamenlijke vakanties gaan. Verder is het Nuff Said blog echter getransformeerd naar mijn persoonlijke blog.

Centra

Een van de leukere Spaanse restaurantjes in het wallengebied is Centra. Dit is een authentiek Spaans restaurant waar de bediening volledig Spaans is en de gewoonten ook Spaans zijn. Zo staan de tafeltjes vaak tegen elkaar aangeschoven en wordt er gekeken hoe groot je gezelschap is en vervolgens wordt je ergens tussenin geschoven. Wij waren deze keer met z’n tweeën en kwamen naast een dame en een heer terecht waar we een prima gesprek mee hadden.

Onze maaltijd was volledig gedeeld als voorgerecht hadden we de tapas en als hoofdgerecht de zarzuela, begeleid door de prima witte huiswijn. De tapas bestond onder andere uit olijven, chorizo, sardientjes en octopus (nee dat zijn geen inktvisringetjes maar tentakels met de zuignapjes er nog aan). Alles even prima van smaak maar het kon niet tippen een de grote pan met zarzuela die vervolgens tussen ons in kwam te staan. Ruim gevuld met vis en schelpdieren die uitstekend bereid waren. Sommige dingen waren herkenbaar zoals coquilles, gamba’s en zalm. Andere dingen hadden we geen idee wat we naar binnen aan het werken waren. Maar alles even lekker! (tenzij je geen vis liefhebber bent, dan heb je een probleem).

Kennissessie Agile

Ik zou deze avond samen met mijn team een kennis sessie organiseren over de Agile methodiek scrum waar wij sinds januari gebruik van maken. Ik had het al gehad over het aanschaffen van de diverse attributen t.b.v. de XP game die wij zouden gaan spelen (en inderdaad er werden vragen gesteld over mijn declaratie.) Verder hadden wij deze week de laatste voorbereidingen getroffen. Eten besteld bij het gouden huis, flesje wijn gekocht voor de prijswinnaars en de presentatie met de diverse hulpmiddelen in elkaar gedraaid.

Voor vijf uur kwamen de eerste deelnemers binnendruppelen en tegen half zes zat er 55 man & vrouw klaar voor de sessie. De presentatie duurde een uur en werd uitstekend ontvangen, men vond het een goed verhaal, stelde vragen en was oprecht geïnteresseerd. De interesse haalde het echter niet bij de interesse toen het eten arriveerde want het gouden huis is een prima cateraar. De bakken met eten gingen (bijna) schoon leeg en dat wil wat zeggen. Het kostte wat moeite om iedereen weer wakker te schudden maar even later zat iedereen klaar om in teams van vijf te gaan spelen. Toen de game attributen (ballonnen, vouwblaadjes, kaarten, dobbelstenen etc.) over de tafels uitgeschud werden zag je iedereen twijfelachtig kijken. Toen de spelregels uitgelegd werden, werden die blikken nog twijfelachtiger. Maar binnen korte tijd zat iedereen er volledig in en werden er ballonnen opgeblazen, hoedjes en bootjes gevouwen, met dobbelstenen gegooid en missende kaarten gezocht. Toen op het eind meer dan vijftig volwassen druk bezig waren om ballonnen te laten knappen kon de lol echt niet meer op Ook wij vonden het ontzettend leuk om te doen en moesten dikwijls (glim)lachen om alles wat er om ons heen gebeurde.

Onze beloning kwam na afloop toen zo’n beetje alle deelnemers ons bedankten voor zowel een interessante presentatie met waardevolle informatie als een fantastische game die zowel inzicht gaf in hoe dat nou werkte dat Agile als om een heel leuk einde aan een uitstekende sessie te geven. Het liet zien dat alle tijd en moeite die wij erin gestoken had het ruimschoots waard geweest was. Voorlopig echter even geen nieuwe sessies meer want het kost best wel wat om dit soort zaken voor te bereiden.

Verschil in verkeer

Deze dag was de eerste werkdag weer na de vier dagen vakantie in Rome. Netjes op tijd op staan douche, koffie, drink yoghurt, scheren etc. etc. en de auto in op weg naar Almere. Inmiddels kan ik het Hollandse verkeer een stuk meer waarderen dan voor de vakantie. In Rome waren wij tweemaal met de taxi gegaan, van het vliegveld naar het hotel en van het hotel naar het vliegveld.

Er wordt veel geklaagd over de Hollandse chauffeur maar na deze vakantie doe ik dat een stuk minder. Hier vindt ik geen (taxi)chauffeur die (onder andere):
Rood licht als een waarschuwing ziet
Vindt dat invoegen pas moet als het niet meer kan
Afsnijden als een verplichte optie ziet
Probleemloos inhaalt over een dubbele doorgetrokken streep
Van mening is dat er makkelijke drie auto's passen op een tweebaansweg
Elke seconde zonder telefoon aan het oor als verspilde tijd ziet
Kortom beide taxi ritten leverden aardig wat hartkloppingen op en een hogere waardering voor het Hollandse verkeer.

Het einde van de trip naar Rome

De vlucht terug was net zo rustig als de heenreis en het inchecken. Alle heren waren wat aan het uitrusten van de vele kilometers die de afgelopen dagen gemaakt werden. Ik weet in ieder geval dat Simon een stukje Anita Blake: Vampire Hunter tot zich heeft genomen, terwijl ikzelf lag te luisteren naar The Four Horsemen en Face To Face.Na 2 uur waren we weer op de grond en snel het vliegtuig uit. Op weg naar de bagageband (die we toch niet nodig hadden met alleen handbagage) kwamen we nog langs een winkel waar Simon graag nog wat Calvin Klein eau de toilette wilde kopen, maar helaas was de aanbieding niet wat hij ervan had verwacht. Dus uiteindelijk lieten we die ook maar links liggen. Toen we net bij de aankomsthal 1 aankwamen, bleek Mirella buiten te staan en Ans bij aankomsthal 2. Maar we konden wel zien dat in de "America Today" die tegenover de aankomsthal lag....er een prachtige roze polo aan de aanbieding was. Dus daartegen zei Simon "Kip, ik heb je"! Voor 20 Euro was hij de man en kon hij zich weer bij Mirella vertonen :-). Bij aankomsthal 2 stonden Ans, Jeroen en Daan al op me te wachten en het was een genot voor mij om te zien dat toen de jongens mij zagen ze direct naar me toe kwamen rennen. Dat geeft je als vader toch wel een fijn gevoel! Na een kort afscheid (nooit ons sterkste punt), ging de groep uiteen met Frank en Simon die naar Volendam gingen en René en Dennis naar Amsterdam en Halfweg. Na René thuis afgezet te hebben, reden wij door naar Halfweg om daar lekker bij te praten. Het was weer een heerlijk uitje en we hebben ouderwets gelachen en genoten! We moeten ervoor zorgen dat we dat in Nederland ook meer doen!!! Helaas is het alweer voorbij, maar zoals de paparazzi journalist tegen de topless zonnende prinses ooit zei: "gelukkig hebben we de foto's nog" :-).

Op het vliegveld en in het vliegtuig

In de hal van het vliegveld aangekomen was er even verwarring, want onze vlucht stond niet op de borden. Maar na een korte videochat door René (de techniek staat voor niets) met  een dame van Alitalia kwamen we erachter dat in Italië de vluchten alleen in de vertrekhal aangegeven staan van waar ze ook vertrekken, dus snel van T3 naar T1 en ja hoor, daar stond hij. Het passeren van de douane ging heel snel hoewel Frank wederom zijn schoenen uit moest trekken en aangehouden werd voor de “zeepbellenpistolen” die in zijn tas zaten, maar in tegenstelling tot de USA Border Patrol of Hetze op Heathrow mocht hij ze wel meenemen van de aardige Carabinieri. Na de roltrap liepen we tegen een winkel met verse fruitsappen op en namen een rondje bloedsinaasappelsap, weer eens wat anders dan 3 bier en een cola light J. Daarna volgt een tip voor de reiziger: daar waar op schiphol de winkels gegroepeerd zijn is dat op Rome niet het geval. Dus de aanname dat er erg weinig winkels waren omdat in het eerste deel van het vliegveld dat zo was, bleek niet correct te zijn, want de winkels gaan echt helemaal tot de gate door. Dus helaas is daar niet alles gezien. Om half één begon de check in die ook deze keer weer heel relaxed verliep (geen wachttijd, echt ongelofelijk) en het vliegtuig vertrok weer keurig op tijd. Ha, dat is echt genieten dat het zo ook kan. Deze keer een kist van KLM, waarin in tegenstelling tot Alitalia wel een zeer fatsoenlijke boterham werd geserveerd (in tegenstelling tot de zandkoekjes van de heenreis). En nu dus de tijd om in ieder geval de tekst van het blog te maken, dan is de vliegtijd ook nog eens nuttig besteed! Nog een uur , dan landen we alweer op Schiphol en zit dit reisje er weer op. Jammer hoor, maar ook fijn om vrouw en kinderen weer te zien! 

De start van de terugreis

’s Ochtends ging het interne wekkertje weer om 8 uur strak, snel een douche en op de blackberry de eerste Rabobank mails van de dag wegwerken. Om half negen waren Simon en ik beneden. Daar troffen we Frank, die al aan het ontbijt begonnen was. René had een “sleep in”dag, dus was niet aanwezig, maar een half uurtje later was hij toch van de partij om smakelijk een broodje weg te werken. Daarna maakten Simon en ik nog een korte wandeling om afscheid te nemen van de stad. Heerlijk in de lentezon was het perfect wandelen zo, en door één straat even een andere afslag te nemen, zagen we in deze drie kwartier gewoon nog een paar interessant stadspaleizen. We kwamen ook nog langs het restaurant “That’s Amore”, waar Frank en ik gisterenavond nog tot veler plezier de hit van Dean Martin ten gehore brachten (maar helaas deze keer geen publiek J).  Om 10.25 waren we weer terug in het hotel, waar de taxi chauffeur inmiddels al was aangekomen.  Na het afrekenen van de hotelbar rekening (drie dagen slempen voor 100 Euro, het had erger gekund) stapten we in de mini van die ons naar het vliegveld “Leonardo da Vinci” bracht). Deze keer reed het allemaal prima door en hadden we ruimte zat om te zitten en…het was nog eens 5 euro goedkoper dan de heenrit (de 5 euro ging overigens naar de chauffeur als tip, maar dat terzijde).

Laatste diner in Rome

Na een kort overleg besloten we niet om naar het restaurant "Gusto" te gaan, aangezien dat op internet erg slechte recensies kreeg. Van de nieuwe concierge kregen we wat tips voor restaurants en aangezien dat op loopafstand was, tippelden we die kant op. En verdikkeme, het internet café dat dicht zou zijn, was toch open. Dus snel even naar binnen gewipt en 5 minuten later waren de boarding passes netjes geprint en in de broekzak van Simon opgeslagen. Vervolgens bleken de twee restaurants die genoemd waren dicht te zijn. Even terug lopend was er nog wel een traitoria open te zijn, dus daar maar naar binnen.We hadden er eerlijk gezegd weinig vertrouwen in, maar je moet toch wat. En verdraaid, het was hartstikke goed! Simon en René hadden er zin in, dus namen ze een kleintje pils. Wel even anders dan gisteren, want na een uur waren we weer buiten :-). Daarna nog een wandelingetje door de straten van Rome met de Trevi Fontein in de avond en op de terugweg een ijsje. Nu zitten we weer in de hotelbar op onze laatste avond in Rome. Beetje bijtijds naar bed, want morgen moeten we wel fris en fruitig op tijd naar het vliegveld. Time flies when you're having fun!

Wat een zooitje

Na het eten liepen we nog een tijdje rond in de buurt van het Colosseum. Zo zagen we nog het monument van de onbekende soldaat. Daarna liepen we richting metro en terug naar het hotel. Daar probeerde ik via internet in te checken voor morgen. Dat lukte wel, maar toen kwam het erop aan dat we de boarding passes ook nog uit gingen printen. Dus naar beneden naar de balie. Nee, sorry, er zit geen printer aan de algemene pc die voor de gasten hier staat. Kan het dan op de pc achter de balie. Nee, sorry, daar hebben we het password niet van, maar morgen komt er iemand die dat wel weet, dus rond 16.00 uur kunnen we u helpen. ja, maar dan moet ik al thuis zijn. Oei, ja dat is wel lastig. Misschien kan het bij een internet cafe. Dat zit daar, maar waarschijnlijk is dat dicht want het is een feestdag, maar ja, probeer eens wat. Kun je dan in ieder geval een taxi reserveren voor morgen? Nee, dat is morgen vroeg genoeg. Uhhh......maar ik wil het vandaag geregeld hebben. Nee, nee, dat kan echt niet. Zucht....ik kan niet anders zeggen dan dat dit nu wel een tegenvaller van het hotel is. Nou ja, maar eens even afwachten hoe het morgen nu weer gaat.

La cicala e La Formica

Het Forum Romanum liepen we zo rond een uur of twee uit. Na een korte stop voor het kopen van een zonnebril voor Simon (van 20 Euro terug naar 8), gingen we naar aan adresje uit de 100% Rome gids. Helaas bleek dat adres dicht te zijn, maar geen nood, 50 meter verderop zat een ander adres uit hetzelfde gidsje, te weten La Cicala e La Formica. Toen we buiten wilden gaan zitten werden we bijna door een oudere mevrouw in elkaar geslagen, want zij zat al op die plek te azen! Vriendelijk en galant als wij vier zijn gunden we de oude lelijke heks haar plek en gingen binnen zitten. De keuze van het restaurant bleek bijzonder goed te zijn. Het eten was verrukkelijk, van de antipasti tot aan het dessert. Maar wat vooral ook opviel was hoe relaxed men hier met zijn klanten om ging. Dit was slow food op zijn best. Bij het bestellen was dat al. Simon wilde iets nemen, maar dat was er niet, waarop de ober zei: "dat geeft helemaal niks hoor kerel, want de andere dingen zijn ook lekker". In Nederland denk je dan "die gast is gek", maar hier paste het prima in de sfeer. Zo ook dat bij de pasta ik geen mes kreeg, het kan toch ook alleen met een vork :-). Helemaal goed, zo goed ook dat we er lekker anderhalf uur bleven zitten en de tijd vloog ook voorbij. En dan de rekening: voor 115 Euro was iedereen helemaal voldaan, dus daar hoef je het echt niet voor te laten. Echt een aanradertje in Rome!

Forum Romanum

Om 12 uur liepen we naar het oppikpunt voor de rondleiding op het forum romanum. De gids die we verwacht hadden was Greg, maar die ging een andere groep doen (his loss!) en nu kregen wij Jason. Net voor vertrek sprak een oude Amerikaan René aan om hem te condoleren met de slechte start die de Baltimore Orioles dit jaar hebben. Dit vanwege het feit dat René daar een pet van op had. Ja, zo krijg je zelfs daardoor allerhande gesprekspartners. Het Forum Romanum laat het begin van de stad Rome zien, en Jason vertelde het allemaal erg leuk, maar ik persoonlijk had er toch veel moeite mee om me echt voorstellingen hiervan te maken. Hier waren toch wel heel erg veel stukken steen te zien, waar ik moeilijk van kon zeggen: "Hé, dat was vroeger een....". Maar de verhalen waren de moeite waard en een aantal uitkijkpunten ook, dus prima om te doen. Na de toer nog een uurtje rondgewandeld, waarbij het gesprek op enig moment op de Emergendizer van Jsikefet terecht kwam. Voor degene die de sketch kennen was dat lachen, terwijl Frank met stomheid geslagen achterbleef (maar als hij op de bovenstaande link klikt, komt het helemaal goed!).

Colosseum

Het was een stralende dag. Waar de eerste twee dagen de dag begon met plenzen water die uit de hemel vielen, waren dat nu zonnestralen. De weg naar de metro was inmiddels bekend, evenals het ritueel van kaartjes kopen. Deze keer echter één nieuwigheidje: we moesten overstappen van de rode op de blauwe lijn (ooooeeeeeee...). Maar deze keer probleemloos. Na de metro uitgestapt te zijn liepen we ongeveer recht het Colosseum in. Maar voordat we ook maar één stap verder hadden gezet, werd Frank aangeklampt door een aantrekkelijke Italiaanse dame die met een "nudge, nudge, wink, wink, say no more..." uitstraling voorstelde dat wij een guided tour zouden doen ipv in de rij te gaan staan. Met name dat "niet in de rij staan" sprak aan, dus we gingen ervoor. Uiteindelijk was de toer 3 euro duurder dan gewone kaartjes, dus dat viel hele erg mee. En daarbij: zonder een bijpassend verhaal naar een paar stukken steen kijken, begint echt heeeeel snel te vervelen. De gids deed het prima (en probeerde ondertussen natuurlijk nog wat boeken en andere prullaria te verkopen) en gaf meer inzicht in hoe de Colosseum nu precies werkt en hoe de spelen daar in zijn werk gingen. Daardoor ging het veel meer leven. Het verhaal was ook niet te lang, dus na een uur waren we klaar, konden we zelf nog even rondkijken om om 12.00 uur weer klaar te staan voor een toertje Forum Romanum.

Op naar het Colosseum

Hoewel we om een uur of half één naar de kamers gingen gisterenavond, sliepen sommigen pas rond een uur of twee (wegens luisteren naar audio boeken, ik zeg niet om wie het gaat, omdat het Simon is). Maar fris en fruitig waren we om acht uur weer wakker en zaten om half negen aan het ontbijt (met ene iets verlate René die nog even meer tijd nodig had om toilet te maken, dat krijg je met 32 creme soorten die nog aangebracht moeten worden :-)). Verrassend genoeg was het ontbijt identiek gelijk aan dat van gisteren. Tja, dat zal bij ons nooit de hoofdprijs winnen. Maar goed, het is voldoende om een kleine bodem te leggen voordat we zo dadelijk de metro in gaan stappen om richting Colosseum te vertrekken. Nog even deze post schrijven en saven en "off we go!". En deze keer zonder paraplu, maar gewapend met zonnebrillen, want het is heerlijk weer nu in Rome. Zo kan het dus ook!! 

Diner a quatre

Om 8 uur waren we er klaar voor. Tijd voor het diner. Nu bleek het voorgenomen restaurant we een stukje op streek te zijn, dus we besloten we om eens bij de concierge te vragen of er nog leuke restaurants in de buurt waren. We kregen het advies voor een restaurant op 5 minuten lopen, dat gespecialiseerd was in gerechten van Sardinië. De naam ontschiet mij, maar het was iets me Albino (wat niet inhield dat we door Heino, de populaire Duitse zanger bediend werden, aangezien Heino zelf al door de pastoor bediend is). Er was plek, dus we namen achterin plaats, onder het genot van de zoete klanken van live muziek (de plaatselijke troebadoer). Het diner was uitstekend. Klassiek Italiaans begonnen we met een pasta (2x penne en 1 keer risotto, Frank sloeg over, hulde!), het hoofdgerecht was twee maal ossehaas, een zeebaars en een gebraden kippetje. Leuke bediening ook, hij liet een keer een kopje vallen over René heen, wat leeg bleek ter zijn, maar wat toch een schrikreactie opriep (jammer dat hij dezelfde grap later ook weer bij Frank uithaalde). Dessert was ok, maar deze keer het minst van het diner, en de Amaratto bleek iets anders te zijn, meer een kruidenbittertje. Ik heb het meegemaakt: Frank en Simon lieten het staan, René dronk het op! Daarna was het half twaalf, dus om nog verder weg te gaan in het bruisende nachtleven van Rome hielden we voor gezien, omdat we voor morgen ook weer een fors programma op de rit hebben staan. Dus maar weer even de gezellige hotelbar in, waar de service deze keer iets  beter was (er was bier en er waren pinda's) en we nog ene tijd met de andere groep Noorse vakantiegangers hebben gezet. Morgen: op naar het Colosseum!

Op jacht naar de schat!

Een klein stukje vergeten, maar zeker memorabel. René had zichzelf tot doel gesteld om vandaag twee zaken te kopen: een ijskast magneet en een kofiiebeker met de foto van de Paus erop (ik zeg niks, ik ben geen verrader...). De ijskast magneet werd in het Vaticaan gevonden, maar een beker met zijne heiligheid was lastiger aan te komen. Gelukkig heeft René drie bijzonder goede vrienden die hem graag in zijn moment van nood willen helpen. Dus zonder verder dralen ging Frank op onderzoek uit en liep snel diverse winkels in op zoek naar een beker met de Paapse Vader. De eerste winkels hadden niets, daarna waren er bekers met Johannes Paulus II (nog een restantje ouwe meuk), maar daarna was het BINGO!! Maar toen ging René tegensputteren dat hij hem straks wel een keertje ging kopen, nu hoefde nog niet, maar ja, dat werkt natuurlijk niet zo. Dus zonder veel gedraal gingen Frank en Dennis de winkel binnen en kochten voor René de machtig mooie mok die jullie hier op de foto zien. Ja, dat is toch echt genieten, een mok met de grote kinderliefhebber erop. Je moet hem maar willen hebben (ik zeg achter de tralies met die vent, maar vooruit...:-)).

De zon!!!

Bij het verlaten van MoteCarlo gebeurde er iets wat de hele vakantie nog niet gebeurd was: de zon scheen!!!! Yippieee!!!! De stad ziet er toch een heel stuk mooier uit met een beetje zonlicht erop! En om het verder te helpen: uiteraard gelijk de Oakley Zonnebril op! Direct kon je de Italiaanse sfeer weer beleven, want net om de hoek bij de pizzaria was Plaza Navona, een echt Italiaanse authentiek plein wat direct volgestroomd was. Frank liet zich er door een Tamil twee zeepbellen pistolen aansmeren en na afdingen nam hij er ook nog twee voor Simon (een echt LVTtje). Daarna struinden we heelrijk in de zon (het werd gelijk goed warm) over het plein en door de straten van Rome, onder het genot van een Italiaans ijsje. Na een flink stuk slenteren kwamen we bij onze bestemming, de Trevi Fontein. En eerlijk is eerlijk: ook die was indrukwekkend. Het was er ook Godsvergeven druk, want het leek wel of nu de regen gestopt was alle toeristen uit alle hoeken en gaten van Rome waren gekomen om naar de Trevi te komen kijken. Ook deze: de moeite waard. Daarna, het was inmiddels zo rond half zes liepen we rustig terug naar het hotel om even wat uit te rusten, want de nodige kilometers waren vandaag wel gemaakt. En aangezien de wifi verbinding werkt in Hotel Cecil heb ik nu mooi even de tijd om het blog bij te werken :-), voordat we straks weer een restaurant opzoeken voor het diner.

Pizzaria MonteCarlo

Pizzaria MonteCarlo werd zonder al teveel problemen gevonden. Ik heb nu voor het eerst echt de "Maps" functie van mij iPhone gebruikt en ik begin er nu al verslaafd aan te worden (en een beetje angstig voor de rekening die gaat komen van het mobiel internet gebruik buiten Nederland, maar dat ter zijde :-)). Toen we aankwamen dachten we: "dit kan toch niet?". Er stond een rij buiten om op een plek in deze pizzeria te wachten! De borden buiten lieten overigens zien dat Le Routard deze pizzeria jaren achtereen in de aanraderskolom heeft staan, dus er komen veel toeristen op af. maar nog belangrijker, ook heel veel Italianen zelf! Gelukkig duurde het voor ons maar iets van 10 minuten, toen kregen we een tafel. Die was wel lekker knus (lees: klein), maar inmiddels was het rond drie uur en hadden we allemaal wel een knaagje in het maagje, dus dat kon de pret niet drukken. We bestelden een assortie voorgerechten, wat knoflook brood en ieder een pizza (twee keer pepperoni en twee keer MonteCarlo). Midden in het voorgerecht kwam één van de obers ons vragen te verkassen, want ze hadden de tafel nodig (omdat de tafel naast ons vrij was konder er 8 man zitten en er was een grote groep). Uiteraard toonden wij de Hollandse flexibiliteit door gewoon de spullen op te pakken en elders te gaan zitten. Pizza's waren meer dan prima en met twee Tirimisu en een cheesecake als dessert konden we er weer tegenaan. Toen we om de rekening vroegen was dat ook een ervaring: geen bon ofzo, maar gewoon een bedrag dat op het tafelkleed geschreven werd! Dat had ik nog nooit meegemaakt! Volledig gespijsd en gelaafd verlieten we de zaak!

Sint Pieter

Na het Vaticaan was het een kwartiertje lopen naar de Sint Pieter. Gelukkig waren de parapluutjes mee, want nog steeds was er een niet aflatende stroom water die uit de lucht op ons neerdaalde. Om bij de Sint Pieter te komen moesten we eerst door detectiepoortjes heen, dat ging redelijk snel. Daarna moesten we in de rij. Ons idee was dat dat was om de kerk zelf in te mogen. Na op slinkse wijze de eerste rij omzeild te hebben kwamen we in een andere rij terecht. Die ging t-r-a-a-g vooruit. Ik wilde er de brui aan geven, maar de drie andere dappere dodo's wilde per se naar binnen. Tot we ongeveer 40 meter voor de ingang kwamen, want toen bleek dat het de entree naar de koepel van de Sint Pieter was. Dat betekende dus de bestijging van de toren, deels dia lift en deels via hele smalle trappetjes. Daardoor taaide initiatiefnemer René helaas af, want zijn hoogtevrees kon dit niet aan. De andere drie krijgers gingen door en bestegen de koepel tot grote hoogten. En ook daar moet gezegd worden: het was meer dan de moeite waard (556 treden waar om precies te zijn en je moet geen last van claustrofobie hebben). Er waren twee stops, namelijk de middenring in de Sint Pieter zelf en de ring bovenop de kerk, die was buiten waar het voor het eerst niet regende (maar gelukkig werd dat snel verholpen :-( ). Mooie uitzichten over de kerk en over heel Rome. Na een steile afdaling vonden we René voor de deur van de kerk en begonnen we onze voettocht naar Pizzaria MonteCarlo, die als één van de beste van Rome aangeschreven staat!

Het Vaticaan

Bij het Vaticaan stond er een rij. Wat heet: een flinke rij. Sterker nog: een lange rij. Of misschien beter gezegd: een hele lange rij! Gelukkig had René met zijn vooruitziende geest de kaarten op Internet geboekt, waardoor we LANGS de rij konden lopen en zo rustig het Vaticaan in konden wandelen (kostte wel 4 euro per persoon meer, maar dat hadden we er graag voor over!). Na eerst drie andere vertrekken (zoals de ontvangstruimte en de eerste giftshop, er zouden er vele volgen) doorgegaan te zijn, kwamen we toen het echte gebouw binnen. Een uitgebreid verhaal gaat te ver om hier op het blog te zetten, want daar zijn boeken en boeken over volgeschreven. Laten we zeggen dat er heel veel indrukwekkende zaken bij zaten. Hele vertrekken waar geen stukje wit meer op muren en plafond te zien was, maar die helemaal beschilderd waren.Bijzonder indrukwekkend. Persoonlijk vond ik de drie kamers die Rafaël met zijn fresco's had versiert het hoogtepunt van het geheel, maar natuurlijk kan de Sixtijnse kapel niet onvermeld blijven. Als atheïst had ik mijn twijfels, maar ik moet onomwonden toegeven dat voor iedereen die Rome bezoekt een bezoek aan het Vaticaan aan absolute must is.

En de dag begint met.....regen

Vanochtend om 8 uur werd er bij Simon en mij op de deur geklopt. Voor ons een vraag: wie gaat dat zijn! Geheel tegen de verwachting in waren daar René en Frank die eens een keer voor liepen op de twee jonkies van het gezelschap. De eerste vraag was natuurlijk: "en, hoe is het weer?". Daar was een kort antwoord op te geven. De grote K met de hele grote Peren. De weer goden waren ons wederom slecht gezind, want het kwam wederom met bakken en bakken uit de lucht. Zucht....Maar we hielden goede hoop. Na een kort ontbijt (erg uitgebreid ontbijten doen die Italianen niet, dat is wat anders dan een ontbijtje in het Hiilton van Washington DC) vertrokken we richting Vaticaan. Geen verkeerde bestemming, want daar zou een groot deel van het programma binnenskamers plaats vinden. Dus snel de metro in (eerst in de verkeerde stappen, maar het Arendsoog van René bemerkte snel dat we de verkeerde kant op gingen), die ons voor de somma van 1 Euro per persoon naar de plaats van bestemming bracht. Daarna was het een korte wandeling naar het Vaticaan. Onderweg werden we belaagd door diverse mensen die ons tours aan wilden binnen in het Vaticaan, maar René wees die als de bruut die hij is van de hand. Na een kleine coachingscursus ("van een beetje vriendelijkheid is nog nooit iemand dood gegaan en het doet geen pijn ook"), lukte het hem om de mensen ook met zachte hand te vertellen dat we geen interesse hadden. Je leert elke dag weer wat bij :-). 

When it rains, it pours...

Na het diner besloten we terug te wandelen naar het hotel. Helaas was het er niet minder om gaan regenen. Sterker nog, het regende pijpenstelen en het ging alsmaar harder en harder. Dat maakt de pret niet groter. En als klap op de vuurpijl liepen we ook nog de verkeerde kant op. Dus ipv 1,5 kilometer werd het ongeveer een wandeling van 4 kilometer in de stromende regen, waarin broeken en schoenen het nodige water te verdragen kregen. We waren rond half elf terug in het hotel. Even een droge broek aantrekken en toen de hotel bar in. Nou, dat was een kleine deceptie, want bij het bestellen van de drankjes bleek het bier op te zijn. Je zou verwachten dat de barman dna zou vragen “wilt u wellicht iets anders”, maar dat bleek niet in de vocabulaire te staan. Met stomheid geslagen wist René verder geen woord uit te brengen, en ging zitten zonder consumptie. Een andere domper was dat ook het wifi netwerk  down was, dus het posten van het blog ging niet lukken. Dus op het moment dat dit gelezen kan worden, zijn we alweer een tijdje verder J. Laten we hopen dat het alsjeblieft morgen droog is, want hoewel ik denk dat Rome een mooie stad is, heb ik er tot op heden nog niet heel erg van kunnen genieten. Natuurlijk gezellig, zo met de jongens, maar dan hadden we ook in Limburg kunnen gaan zitten (daar is het nu warmer en droger….). 

Diner bij Otello

Toen we uit het café kwamen hadden we een mooie doorbraak: het was droog! Yes! Na een korte wandeling met gebruik van de “MAPS” functionaliteit van de iPhone waren we snel bij het restaurant dat René uit de 100% Rome gids had weten te vinden, Otello alla Concordia. We kregen een tafel buiten, enigszins overdekt door bomen en met een terras heater was dat prima te doen. Nu stond het aangeschreven als een “kleinschalig familie restaurant”, maar met meer dan 100 plaatsen vond ik kleinschalig toch een wat bijzondere beschrijving. We bestelden allemaal een ander aperitief, als anti pasta allemaal hetzelfde (namelijk Ravioli met ricotta en spinazie, want die was alleen op vrijdag verkrijgbaar) en als hoofdgerecht hadden drie heren een stuk vlees en ik hield het bij een vegetarische ovenschotel met aubergine. Na het aperitief begonnen er echter weer druppels te vallen. We dachten eerst wat restanten, maar helaas, helaas, het begon gewoon weer volop te regenen. Helaas betekende dat dat we weer naar binnen moesten, maar gelukkig was er nog een plekje binnen. Het eten was verder prima, niet super, maar goed om ons te plezieren. Simon en ik namen nog een stukse Tiramisu na, die was lekkerrrrrrr. Wat ik niet kan zeggen is dat dit een Italiaans “slow food” restaurant was, want na anderhalf uur stonden we weer buiten.

Regen, regen en nog eens regen

Na de Spaanse trappen liepen we de Via del Tritone in waarin we de algemene ketens weer een keer tegen kwamen: Gucci, Prada, D&G en Louis Vutton. Leuke dingen voor de mensen! En het bleef regenen. Na een flink stuk wandelen besloot René toch maar een paraplu te kopen, want zijn vest begon toch wel erg nat te worden. Dus voor 5 Euro was hij de man en liep hij er ook weer een keer fatsoenlijk bij J. Na een half uurtje wandelen kwamen we Piazza del Popolo. Hier haast geen mens te bekennen. Ook dat zal zeker te maken hebben een niet nalatende regen die maar naar beneden blijf komen. Mooie beelden, maar de gezelligheid van een Italiaans plein, die was ook hier wederom verder te zoeken. En het bleef regenen. We werden er niet chagrijnig van, want het gezelschap was natuurlijk top. Gelukkig vond Simon de eerste Burger King, zonder drive in maar wel met een take away, dat was de eerste keer dat ik dat heb gezien! Na nog eens een half uur wandelen en enkele leuke straatjes te hebben gezien kwamen bij het “Music Café” terecht, waar we onder het genot van een rondje bier en cola en heerlijke tapas (pinda’s en chips L)  gingen wachten met de hoop dat de regen op zou houden. Straks vertrekken we richting restaurant om het eerste avondmaal in Rome te gaan nuttigen. Schijnt de coleur locale te zijn, dus ik ben benieuwd! En het blijft regenen.....

Hotel en sandwiches

Hotel Cecil bleek een aardig middenklasse hotel te zijn. Na een korte incheck bekeken we de kamers en die zagen er prima uit. Niet heel erg speciaal, maar we hebben in ieder geval aparte bedden, dat is wel weer eens wat anders (minder gezellig voor Simon, maar ja….het is soms behelpen J). Na een half uurtje gingen we op ene eerste verkenning door Rome. En wat denk je…..het stroomt van de regen! Frustrerend, want we kregen diverse smsjes van familieleden in Nederland die aangaven dat het daar stralend weer is! Tja, dat verwacht je toch meer in Italië dan in Nederland. Na ongeveer 75 meter lopen, kocht Frank drie keer een paraplu, alleen René wilde er niet aan, die wilde het graag bij zijn pet houden. Na ongeveer 150 meter vonden we een eerste “snackbar” waar we een tussenstop deden met een rondje sandwiches voor de hele crew. Na een half uur en weer energie bijgetankt te hebben liepen we een stukje verder en kwamen we op de Spaanse Trappen terecht. Het was er redelijk druk, maar door de regen viel het mee. Ik denk dat het een heel stuk indrukwekkender is als het lekker weer is met een zonnetje op de trappen zal het veel beter zijn, maar ik vond het niet echt super. 

De vlucht naar Rome

De vlucht naar Italië vertrok keurig netjes op tijd. Ik heb zelden een zo rustige check in meegemaakt als deze reis. Precies om één uur reden we weg en tien minuten later hingen we in de lucht. De vlucht duurde om precies te zijn 1 uur en 55 minuten en toen stonden we alweer op de grond. Daarna kon je merken dat Schiphol wel een heel erg goed vliegveld is. We waren namelijk een paar minuten eerder in Rome aangekomen en konden toen het vliegtuig niet uit, omdat de trap (!) die nodig was om naar benden te gaan bij een ander vliegtuig stond! Daarna moesten we met de bus naar het gebouw, waar we zo door konden lopen naar buiten, want een paspoort controle om Italië in te komen bleek niet nodig te zijn. Toen we keken hoe we in de stad konden komen, werden we door een mevrouw aangesproken die ons aanbod om met een taxi voor 60 Euro (totaal) naar het hotel te gaan. Dat was een aanbod dat we natuurlijk niet konden laten passeren, dus hup, de Mercedes in. Dat ging prima, beetje agressief rijdende chauffeur, maar daardoor gingen we wel snel. René zat voorin, op de achterbank was het uitermate gezellig, hoewel het niet helemaal op drie gezonde jongens van Jan de Wit berekend was. Na een kleine 40 minuten stonden we voor hotel Cecil.

De eerste halte richting Rome

Vanochtend om 8 uur was ik er klaar voor. Fris uit bed, snel de jongens aangekleed en om half negen naar school gebracht en even langs de drogist om een "kleintje deoderant" te halen die in het vliegtuig in de handbagage mee mag. Daarna was het tijd om de koffer voor Rome in te pakken. Zelden zo weinig meegenomen voor een trip als deze keer. Voor alle zekerheid wel een extra lange broek, want in het Vaticaan zijn blote benen niet toegestaan. Verder alleen het hoog noodzakelijke, dus het paste prima in mijn Samsonite koffer die ik in San Francisco had gekocht. Om half elf was Ans terug van de kapper en reden we met rappe gang naar René. Die stond al op ons te wachten en om klokslag 11 uur waren we op Schiphol. Door een verbouwing werden we iets omgeleid, dus terwijl ik met René naar de andere ingang liep, bedachten we om Frank en Simon te bellen. Dat bleek echter niet nodig te zijn, want al lopende zagen we 50 meter voor ons de blonden Goden uit Volendam voor ons lopen! Het reisgezelschap was derhalve echt snel bij elkaar. Daarna volgde een korte zoektocht naar Gate B, want vanwege de verbouwing was het kruip door sluip door. Bij de douane en bagage check aangekomen wilde ik toch de Privium incheck proberen. Dat ging op zich supersnel, jammer dat iemand voor me ongeveer 5 minuten gecontroleerd moest worden, waardoor ik 10 seconde voor de andere (die de normale controle hadden) erdoor was. Jaja, dat is die 180 Euro per jaar waard :-). Net binnen zagen we een vaste stop, namelijk Starbucks. Die konden we niet laten liggen, want dat is de enige keer dat we een Starbucks gaan zien deze reis, want in Intalie is er geen plaats voor Starbucks, ze worden door de koffie Goden aldaar uit het land geweerd! Na een lekker bakkie wandelden we rustig naar gaat B27 waar we zojuist zijn aangekomen. Als de vlucht op tijd gaat (de kist staat in ieder geval al klaar), gaan we over 40 minuten de lucht in. Lekker hoor!

Zonnige ochtend

Het zonnetje schijnt op deze vrijdagochtend en alles staat klaar voor het vertrek naar Rome. De tas is gepakt en Dennis en Ans pikken mij om half elf op om naar Schiphol te vertrekken. Onze vlucht, KL 3401, vertrekt netjes op tijd, 13:00, naar Rome. Alle as problemen zijn zo te zien uit de lucht. Kortom niets staat ons in de weg om te gaan genieten van een fantastisch weekend.

Crash & burn

Gisteren zat ik met een vriendin te chatten via skype en opeens gaf mijn computer een boodschap over iets dat niet meer werkte en dat hij ging afsluiten. Dat deed hij ook zoals beloofd maar het opstarten werkte niet al te best meer (geen taskbar en geen internet). Paniek in de tent en ik vervloekte skype al want bij het rebooten gaf skype allerlei fout kreten. Het bleek echter veroorzaakt te worden door de laatste automatische update van mijn anti virus programma van McAfee. Gelukkig heeft de halve wereld hier last van en staat de oplossing klaar. Deze heb ik inmiddels gedownload en de software ligt klaar om mee naar huis te nemen.

Vanavond even controleren of alles werkt en ik weer in de lucht ben want leven zonder internet is (bijna) geen leven meer.

Update: Helaas werkte de herstel actie niet en is mijn desktop nog steeds erg onbruikbaar. Dan maar mijn Friyzbox geïnstalleerd en nu kan ik via mijn laptop in ieder geval bij het internet. Wordt vervolgd zoals dat zo mooi heet.

De Baltische staten: Poznan – Warschau

De 2e dag is het wederom vroeg opstaan om de reis van vier uur naar de hoofdstad van Polen te maken. Snel een hotelletje zoeken inchecken en dan naar Old town, altstadt of hoe het Poolse equivalent ook mag heten. Het centrum bestaat uit een zestal wijken waarvan er drie interessant zijn voor toeristen, twee kleine wijken en een wat grotere. Zo te zien is het aantal verplicht te bezoeken zaken redelijk beperkt en ligt alles redelijk dicht bij elkaar zodat een dag Warschau wel genoeg is en wij de dag daarna zullen vertrekken voor de volgende etappe van onze reis. Hopelijk zie ik binnenkort mijn Poolse kennisje, die inmiddels niet meer bij de Teasers (ooit begonnen als de eerste, en enige, Hooters van Nederland) werkt, weer eens want zij kan vast vertellen wat we niet mogen missen in Warschau.

Verlate verjaardag

Deze zondag werd de verjaardag van een van mijn beste vrienden gevierd. Slechts 12 dagen na zijn verjaardag dus dat viel allemaal best wel mee. Ik was erg laat want ik wou thuis eerst de verrichtingen van ons aller Ajax volgen. Mocht Twente kampioen zijn geworden dus was ik misschien zelfs thuis gebleven. Gelukkig won Ajax met 4-0 en daar ook Twente won zal het slotakkoord in de laatste competitie ronde klinken.

Ik reisde dus naar Zaandam af en vond de overige gasten in de tuin genietend van het mooie weer en het gitaarspel van zijn zwager. Tegen een uur of zes werd er geïnformeerd wie er een hapje mee wilde eten want dan zou er een bestelling bij de breng Chinees gedaan worden. Dit bracht onmiddellijk herinneringen aan een vorige keer naar boven waar dit ook gebeurd was. Een aantal mensen zeiden toen “ik eet wel een hapje mee bestel niets voor mij” (je bestelt tenslotte altijd teveel bij de Chinees). Daarop besloot toen iemand (we noemen geen namen) vijf loempia’s als extraatje te bestellen zodat er genoeg te eten zou zijn. En wel een paar grote loempia’s om niet de kleine Vietnamese rolletje te krijgen. Welnu de grote loempia’s bij deze Chinees zijn GROOT. Ongeveer de lengte van je onderarm en goed gevuld. Er bleef dan ook heel veel eten over op die gedenkwaardige dag. Kortom er werd weer veel gelachen bij de herinneringen aan de vorige keer en voor de nieuwkomers werd er toch één loempia besteld om ze te bewijzen dat dit echt grote loempia’s waren.

De maaltijd konden we nog net in de tuin gebruiken want als de zon verdwijnt is het toch wel erg fris. Vooraf was er een door hem vers bereiden ganja soep (erg lekker) en daarna een stukje loempia met nasi namens afhaalcentrum Peking. Voor de liefhebbers was er nog sparerib en saté maar zoals gewoonlijk bleef er genoeg over zodat zij morgen niet hoeven te koken. De koffie werd binnen gebruikt (het was echt te koud geworden), hun dochter werd naar bed gestuurd en de laatste gasten vertrokken naar huis.

De financiële crisis voorbij

Gesterkt door alle goede berichten van de beurs besloot ik ook weer eens een blik op mijn effectenrekening te werpen. Bij het begin van de crisis was de koers achteruit gehold en waren eerst alle winsten verdampt en vervolgens was ik in de verliezen terecht gekomen. Nu is deze rekening voor later bedoeld dus ik ondernam geen wanhoopsacties om te pogen de verliezen te compenseren (en dan vervolgens meer verlies te lijden).

Tot mijn prettige verrassing bleek de rekening weer een lichte winst te vertonen en kan ik dan ook beamen dat de financiële crisis voorbij schijnt te zijn. Diegenen die echter een jaar terug een effectenrekening geopend hebben kunnen een ware vreugdesprong maken. Binnen een jaar vertoonde de rekening namelijk een rendement van 25%. Niet slecht zou ik zo zeggen.

Chang-I

Gisteren voor het eerst in dit aanbevolen Chinees Franse restaurant gegeten. We zouden met z’n vieren gaan maar een van de vier, zoals hier valt te lezen, was door de weergoden verhinderd. Probleemloos werd de 1e reserve van de bank getrokken zodat we alsnog gevieren konden gaan genieten. Ik zou om 6 uur met een vriendin vertrekken en een andere vriendin had om 7 uur gereserveerd. Nu ken ik deze dames al een tijdje en ik had er een hard hoofd in dat wij gezamenlijk om 7 uur aan tafel zouden zitten. Mijn voorspellende gaven zijn erg goed want de eerste dame redde 6 uur niet, (alhoewel wij stipt om 7 uur aan tafel zaten) en nummer twee belde tegen 6 uur uit de auto met de mededeling dat zij net uit Utrecht was vertrokken. Gelukkig houdt ze van opschieten zodat we om kwart over zeven al gezellig gezamenlijk om tafel zaten.

De kaart was mooi, te mooi eigenlijk want ik kon geen keuze maken bij de voorgerechten. Dan maar voor het vier gangen verrassingsmenu gegaan. Deze werd nog 1x gekozen, daarnaast het drie gangen verrassingsmenu en een persoon die wel van de kaart bestelde want zij wilde perse wagyuhaas (die bier drinkende en gemasseerde koe) proeven. Dit alles begeleid door een wijnarrangement. Ik kan niets anders zeggen dan dat ik erg fijn gegeten heb. Het verrassingsmenu bleek eigenlijk een proeverij te zijn dus ik heb ongeveer 15 verschillende zaken gegeten. Zo’n beetje alles van de kaart waar ik over stond te twijfelen kwam wel voorbij zoals coquille, sashimi van zalm, dorade, zeebaars en black agnus. De bijbehorende wijnen waren erg goed, met een erg mooie complexe witte wijn bij de 2e gang en een tokay pinot gris combinatie bij het dessert. Ik kan zeggen dat het zeker niet voor de laatste keer zal zijn geweest want het was allemaal erg prettig en fatsoenlijk geprijsd. Kortom good food and good company, wat wil je nog meer van een avond.

De Baltische staten : Amsterdam - Poznan

Onze zomervakantie naar de Baltische staten begint met een forse reis die uit meerdere overnachtingen zal bestaan. Op dag 1 willen we door Duitsland heen rijden en zo ver mogelijk in Polen terecht komen zodat we op dag 2 een kort ritje naar Warschau hebben. De stad die het beste aan deze voorwaarden voldoet is Poznan Het is een trip van 9 uur, aangezien we met z’n tweeën rijden is dat goed te doen. Vertrek om 8 uur ’s ochtends, een uurtje lunch break en een uurtje aan pauzes betekent dat we om 7 uur ’s avonds in kunnen checken in een hotel. Vervolgens avondeten in de stad gevolgd door een goede nachtrust zodat we de volgende ochtend vroeg op kunnen staan voor een rit van vier uur naar Warschau.

Deze reis trouwens geen dollars of euro’s maar vele uiteenlopende valuta. We beginnen hier met de Poolse Zloty die ongeveer 25 euro cent is. Makkelijk rekenen dus want we kunnen alles door vier delen. Zo kost het Novotel in het centrum ons bijna 300 Zloty dus zo’n 75 euro. Minder goed dan destijds de prijzen in (het oude oost) Duitsland maar nog steeds prima te doen. Als onze reis data vaststaan gaan we een hotel boeken. De volgende etappe en dus de volgende blog episode wordt Poznan - Warschau.

Alsof de duvel er mee speelt

Vanavond stond voor de tweede keer een etentje gepland met een ex collega van mij. De eerste keer, en toen was hij nog een collega van mij, zouden we met z'n drieën uit eten gaan maar de weergoden verhinderden dat gezellig samenzijn. Uiteraard laten wij ons niet tegenhouden door de weersomstandigheden en plannen we gewoon een nieuwe afspraak in. Deze keer zou het een etentje voor vier worden in Chang-i. maar net zo goed als wij ons niet tegen laten houden laten ook de weergoden zich niet tegenhouden. Mijn, inmiddels ex-collega, zat in Zweden en zou gisteren terug vliegen naar Nederland. Om dat te verhinderen werd er een vulkaan uitbarsting op IJsland ingezet en alle vluchten werden gecancelled. Vanavond dus wederom geen gezamenlijk etentje. Ik vraag mij af wat de weergoden voor onze volgende afspraak gaan verzinnen.

Pulcinella

Woensdagavond ging ik met mijn team een hapje eten om ons eerste succesvolle project te vieren dat wij in Q1 conform tijd, kosten en inhoud hadden opgeleverd. We hadden zelf al afgesproken om het slot van het project te vieren bij Pulcinella in Almere haven. Pulcinella is een pizzeria die naast het afhaal gedeelte ook een klein restaurant heeft. Met onze 7 plekken hadden we meteen een kwart van het restaurant in beslag genomen.

Eenmaal gezeten en met een drankje voor ons werd zowel de kaart als de dag specialiteiten aan de muur doorgenomen. Mij hadden ze met de muur gevangen, carpaccio van wilde zalm en een ossenhaas met truffelsaus konden mijn goedkeuring wegdragen, Toen het voedsel kwam bleken we in 3 kampen onderverdeeld te zijn. Kamp 1 was 2x tomatensoep en pizza, kamp 2 ging voor 2x paddenstoelensoep en pizza en kamp 3 was 3x de dag specialiteiten (alle drie de zalm maar daarna 2x ossenhaas en 1x zeebaars). Het eten was prima en werd vergezeld van een karaf huiswijn (velen waren met de fiets gekomen), water en fris. Een klein minpunt mag echter niet onvermeld blijven. Er kwamen mensen met een lief klein hondje eten. Hun plek bleek achter ons te zijn. De serveerster bracht een bakje water voor de hond. En hield dit iets te scheef toen zij achter mij langs liep. Het gevolg is denk ik te raden. Dit was echter het enige minpunt in de hele avond die met ijs voor sommigen en espresso voor anderen werd afgesloten. En daarna uiteraard nog een rondje koffie voor allen.

Ik had nog een afsluitende surprise voor het team want gezien de succesvolle afronding van het project vond ik dat het bedrijf de rekening wel mocht betalen en ik kon hun dus prettig verrassen met de mededeling dat ze niets hoefden te betalen. Er werd meteen geroepen dat we dus binnenkort weer uit eten konden gaan. Aangezien we deze ronde op kosten van de zaak hadden gegeten konden we de volgende probleemloos zelf betalen. Kijk dat is nu teamspirit!

Tom Tom trubbels

De geplande zomervakantie is een uitstapje naar de Baltische staten en dus, zoals normaal voor mij, begin ik tijdig met de voorbereidingen. Een van de eerste stappen was dan ook mijn Tom Tom Europa uit de kast halen en eens kijken welke landen nu tot Europa behoren. Nu blijkt dat er wel met grote letters EUROPA op de doos stond maar in een veel kleiner lettertype bleek er ook west te staan. En daar behoren Zweden, Duitsland en Denemarken wel bij maar geen Polen, geen Letland, geen Estland en geen Litouwen. Daar moet je de kaart van Oost Europa dus voor hebben. De komende tijd maar even zoeken wat er op het net te vinden is want op de reis door Duitsland is de Tom Tom ideaal geweest.

Wie goed doet goed ontmoet

De afgelopen periode hadden wij 5 dagen cursus in Putten. Vanaf de 2e dag pikte ik een collega in Almere op om met mij mee te rijden. Dit omdat zijn vrouw de auto nodig had en ik na de eerste filerijke dag had besloten de omweg via Almere en dan binnendoor naar Putten te nemen omdat dit aanzienlijk minder file in de aanbieding had. Het was gezellig samen rijden met als voornaamste gespreksonderwerp muziek (hij is de collega van de pubquiz en de muziekquiz.) Deze dag was dan ook de voorlopig (we gaan later nog wat cursussen volgen) laatste dag van ons gezellige ritje. Tijdens de cursus stelde hij mij opeens de vraag of ik vanavond wat voor het eten had geregeld. Zijn vrouw had hem een sms gestuurd met de vraag mij voor het eten uit te nodigen gezien mijn belangeloze chauffeurs werk. Nu is voedsel een prima methode om mijn attentie mee te vangen en ik zei dan ook meteen ja en gezellig. Alhoewel zij vegetariërs zijn mocht dat de pret niet drukken vond ik.

Na afloop van de cursus dus terug naar Almere en bij mijn collega naar binnen. Zijn vrouw was al druk bezig met de maaltijd. Tomaat, mozzarella, olijf, aubergine en nog enkele andere ingrediënten maakten een mooie ovenschotel. Samen met een verse salade en heerlijke ciabatta was dit een genot om te eten. Vergezeld van een lekkere rode wijn uit de streek van haar ouders (rechtstreeks van het land gebotteld) besefte ik weer eens dat af en toe vegetarisch helemaal niet fout is. Na de koffie vertrok ik weer rond half tien met een erg onverwachte en gezellige avond achter de rug.

De laatste avond

Na het laatste avondmaal is het tijd voor de laatste avond in de eeuwige stad. Het nachtleven bestaat vanaf het begin van april (dan is het goed weer in Rome) uit het flaneren over de straten en het bezoeken van meerdere pubs en clubs. Ierse pubs zijn er tegenwoordig overal in Europa en ook Rome heeft er meerdere zoals the fiddlers elbow, the druid’s rock pub (met pool tafel) of Flann O’Brien. Ik laat het aan Frank, onze expert op dit gebied over om een keuze te maken uit deze lijst.

The End

Een van de cafés die nog nooit aan de beurt gekomen is in de rubriek vrijdagavond stapavond is the End. De reden is dat wij dit café zeer zelden bezoeken, er komt een merendeels jeugdig publiek (en dat redden wij echt niet meer) om gezellig te zingen, karaoke wel te verstaan en dan nog veel Thaise karaoke liedjes. Kortom niet echt ons ding. De reden dat wij er op een februari avond wel terecht kwamen was dan ook meer uit nood geboren dan uit lust.

Met de roode baron dicht, een vervelende vent in de Mekhong River en twee Thaise dames in het gezelschap was er weinig keus over en kwamen wij weer eens in The End terecht. Het was nog vroeg (11 uur) en dus leeg en koud, kennelijk wordt er op de kachel bezuinigd. Het kon de dames in ons gezelschap niet echt tegenhouden. De map met liederen werd opgehaald en keuzes werden gemaakt. Zeer snel was een van de dames terug met een microfoon en er werd een gevoelige Thaise ballade gezongen onder aanmoediging van de andere dame. Het was allemaal wel gezellig maar ik denk dat het wel weer een tijdje duurt voor wij The End opnieuw bezoeken.

Pijltjes kopen

Het vele darten en het hebben van een Robin Hood in je team is niet goed voor de conditie van je dart pijlen. Dat noopte ons dan ook om nieuwe sets pijlen aan te schaffen om onze hobby te kunnen blijven uitoefenen. Om de prijs hoefden we het niet te laten want volgens ons teamlid dat onze huidige sets pijlen had meegenomen kostte een setje een euro of zes. Wij dus naar het winkelhart van Almere om in de speelgoedwinkel verse darts aan te schaffen. Onze top darter had al gauw een doosje gevonden met darts en toebehoren (o.a. extra flights) voor de mooie prijs van €7. Hij weigerde ze echter aan te schaffen want misschien had de sportartikelen zaak wel betere darts. Wij dus naar de sportwinkel en al snel hadden we de darts gevonden. Ze hadden hier inderdaad betere pijlen maar ook betere prijzen. De setjes begonnen bij €50. Gezien onze kwaliteiten gingen we snel terug naar de speelgoedwinkel en kochten 2 doosjes (in totaal 4 sets pijlen) voor €14.

Cursus bij Cordys

Deze week is een weekje cursus i.p.v. werk. Wij zijn een partnership met Cordys aangegaan en dat betekent uiteraard opleidingen om met de nieuwe spullen om te leren gaan. Mijn team is verkozen om als eerste aan de slag te gaan met het nieuwe speelgoed dus zijn wij ook het eerste team dat op cursus gaat. Er zijn twee nadelen aan de opleiding. Het eerste nadeel is de reisafstand, Putten is toch een stukje verder dan Almere en daarnaast is er het file probleem. Waar ik naar mijn werk weinig tot geen file heb sta ik nu een paar keer flink te wachten. Maar zoals het mooie gezegde luidt je moet er wat voor overhebben om op Kasteel De Vanenburg te mogen verblijven. Net zoals bij mijn vorige cursus heb ik geen mening over het hotel omdat ik niet blijf overnachten. Mijn vermoeden is echter dat de Vanenburg erg hoge cijfers zou scoren.

De start was strak. Een aantal van mijn teamleden moet kinderen naar school brengen en we hadden dus aangegeven om half tien te starten i.p.v. om 9 uur. Iedereen wist dit behalve de cursusleider die dus tevergeefs om 9 uur op ons zat te wachten. Vervolgens hadden wij aangegeven dat de cursus van dinsdag t/m maandag zou duren (het is tenslotte een 5 daagse cursus) maar die was aangekomen als een verkorte 4 daagse cursus. Gelukkig was de lunch uitstekend. Mooie zaal, perfect gedekte tafel en correcte bediening. Goede soep, lekkere snack, verse sapjes, diverse broodjes, verse salades, kortom dat gaat een hele vervelende week worden. Nu nog de kleine oneffenheden wegwerken en het wordt een perfecte cursus.

Paasdiner

Een goede familietraditie (de afgelopen twee jaar) bij ons is dat mijn zusje een paasdiner verzorgt. Zo werden ook dit jaar haar schoonvader, mijn ouders en ikzelf uitgenodigd om op 1e paasdag in Amstelveen langs te komen voor een overheerlijke maaltijd. Voordat wij aan tafel gingen werd er eerst gezellig in de huiskamer gezeten met een sapje en een hapje. Mijn zuster is duidelijk ook blog lezeres geworden want ik moest een Google account voor haar aanmaken zodat zij commentaar kon leveren op artikelen en zich als volger kon registreren. Discussie gingen deze keer over zaken als telefoons (mijn nichtje wil een Blackberry) en uiteraard vakanties. Aangezien mijn moeder met een paar vriendinnen ook van plan is naar Rome te gaan stond deze stad vooraan in het gesprek.

Daarna was het tijd om aan tafel te gaan. De vlees fondue stond gereed met de bekende ingrediënten, de eigen gemarineerde kip (deze keer door mijn nichtje bereid), biefstuk, varkenshaas etc. etc. Nieuw was de Thaise kip (uiteraard een niet hete variant) en een witvis. Er was een mooie rode en witte wijn en omdat ik, zoals wel vaker de laatste tijd, moest rijden hield ik me, wederom, erg in met de drank. Dat weerhield mij niet van het proeven van een glas van de uitstekende soave. Er waren ook sausjes en deze stonden in glaasjes op de tafel verspreid. Uiteraard kon dit niet verbergen dat het geen eigengemaakt sausjes van mijn vader (zie meerdere blog posten) waren maar gewoon uit een flesje of bakje uit de winkel kwamen. Aangezien echter bijna alles op de een of andere manier gemarineerd was heb ik erg weinig van de sausjes gebruikt daar het vlees genoeg smaak van de diverse marinades had. Na was er een serie van mooie kazen. Mijn zuster heeft geen verstand van kaas en had dus bij de winkel simpelweg gevraagd “Doe mij iets wat lekker is en stinkt”. Welnu de kaas was lekker en rook dusdanig goed dat mijn zuster haar in de garage had opgeslagen en niet in haar ijskast. Ze had prima advies gekregen want de kaas gleed, vergezeld van een glaasje port, prima naar binnen. Afsluitend was er nog ijs en koffie met gebak, maar ik hield het bij de koffie, dat was het enige dat er nog bij kon. Na nog wat babbelen was het tijd om naar huis te gaan en kon ik op een gezellige 1e paasdag terugkijken.

Speelgoed kopen

Mijn projectteam heeft inmiddels haar eerste project met succes afgerond. Wij hebben dit met de Agile methodiek Scrum gedaan en zijn daar zeer over te spreken. Het merendeel van onze collega’s begrijpt echter niet wat Agile inhoudt dus hebben wij besloten een kennis sessie te beleggen om aan die collega’s uit te leggen wat dat nou inhoud Agile en Scrum. De opkomst gaat ver boven onze verwachtingen liggen want al meer dan 50 collega’s hebben zich hier voor ingeschreven. Dat betekent dat wij flink wat materialen moesten aanschaffen om de bijbehorende XP game te kunnen spelen. Zo gingen wij met z’n drieën het dorp in om in het stadshart van Almere de benodigde zaken aan te schaffen. Na succesvolle bezoekjes aan zaken als de Xenos, Blokker, Bart Smit en Bruna kwamen wij terug met kookwekkers, vouwpapier, ballonnen, touw, dobbelstenen, speelkaarten en diverse andere attributen. Nu nog de presentatie maken en het geheel oefenen en we zijn klaar voor de sessie op 20 april. Ik ben erg benieuwd hoe de financiële administratie gaat reageren op deze declaratie.

Nieuwe mijlpalen

Deze keer zijn er maar liefst twee mijlpalen tegelijk te vieren. Vierden wij op 7 november het bereiken van de 100e blog post en op 18 januari de 5e volger, inmiddels hebben wij 250 berichten op het blog staan en is de vaste aangemelde lezerschare tot ver over de 10 gegroeid. Van geen van beide mijlpalen sta ik te kijken gezien de gestage groei van het blog. Maar uiteraard moet de lat nu hoger gelegd gaan worden. 500 berichten (moet kunnen) en 25 volgers (gaat een hele opgave worden). Maar wie weet worden deze 2 mijlpalen net als de huidige twee (bijna) tegelijk gehaald. Ik ga ervoor.

Nog meer goed concertnieuws

Mijn held, Joe Jackson, heeft een nieuwe mini tour gepland van 6 weken in Europa. De eerste data zijn inmiddels bekend en alhoewel Nederland nog niet op de kaart staat (het is, op dit moment, België, Frankrijk en Duitsland) zal Nederland er zeker bijkomen. De reden dat Joe zo vaak in deze contreien toert is omdat hij tegenwoordig in Berlijn woont en dit allemaal om de hoek concerten zijn. Dat betekent dat hij sinds zijn verhuizing vanaf 2005 elk jaar langs komt en mij zodoende elk jaar de kans geeft om een van zijn concerten te bezoeken. Mocht je nu denken dat dit saai wordt, elke keer meer van hetzelfde dan, kan ik je van het tegendeel overtuigen. Als hij bekende nummers speelt zijn deze elke keer anders. Zo veranderen de arrangementen, instrumenten en soms worden nummers opeens duetten. Daarnaast speelt hij elk concert een aantal covers van muzikanten die hij bewonderd en ook dit zijn altijd andere nummers dan vorige keer. Zo speelde hij op zijn laatste tour een nummer van een andere held van mij David Bowie. Dit gekoppeld aan een aantal nieuwe nummers bij elke tour maakt van elk Joe Jackson concert een verrassing. Kortom zodra de Nederlandse verkoop bekend is sta ik vooraan in de rij om kaartjes te scoren.

Dinner date

Deze vrijdag was het dan zover, een afspraak die afgelopen augustus tijdens het prinsengracht concert was gemaakt werd eindelijk ingevuld. We zouden met z’n vieren gaan eten in Zaandam. Ik had me aangeboden als chauffeur en pikte een vriendin dan ook op in haar thuishaven Amstelveen om de rit naar Zaandam in te zitten. Stipt om (iets over) zeven waren wij aanwezig bij onze vrienden waar de oppas (12 jaar oud en met haar die dag gekochte netbook) al klaar zat zodat wij naar hartje Zaandam konden vertrekken om Castell, hun favoriete restaurant, te bezoeken.

Het restaurant zag er prima uit, de ontvangst was top en met goede verwachtingen (ik was hier een keer eerder geweest) ging ik dan ook zitten. Toen de maître ons vertelde wat de vis special was liet ik de kaart meteen vallen. Met een combi van rogvleugel, wilde zalm en coquilles met daarbij wilde spinazie en aardappelpuree heb je mij probleemloos verleid. Voor had ik de king krab cocktail en ik had maar een klacht over beide gerechten. Het waren erg forse porties zodat ik geen ruimte voor een dessert over had, maar wat was het lekker. De anderen hoorden ik geen klachten melden over tournedos, carpaccio, meloen met parmaham, ladysteak in roquefort saus en de huisgemaakt frietjes met eveneens huisgemaakte mayonaise. Omdat ik moest rijden vroeg ik om 2 halve glaasjes wijn bij mijn beide gerechten maar kreeg als advies om bij mijn krab cocktail de door de andere bestelde Tavel te nemen. Een prima advies want deze stevige rosé deed het prima bij mijn voorgerecht. Bij het hoofdgerecht kreeg ik een half glaasje chardonnay met de mededeling dat deze van het huis was daar men niet aan halve glazen deed.

Er was maar een dappere (een dame nog wel) die voor een echt dessert ging, de rest hield het bij muntthee, espresso en armagnac. Zij nam de crème brulee, voorzien van grand marinier ijs, en een Franse koffie. Het toetje werd echter door beide dames gezamenlijk verorberd. Na de prima maaltijd en zeer goede bediening namen wij nog een afzakkertje maar het was al bijna 12 uur en dus tijd om de oppas af te lossen en naar haar ouders terug te brengen. Nog wat na pratend bij onze vrienden was het tegen half een toch echt tijd om huiswaarts te keren na een erg gezellige avond.

Talentenjacht

Al vele jaren zijn de talentenjacht tv series niet meer aan te slepen. Series als Hollands next top model, Idols en hoe ze allemaal ook mogen heten zijn ware kijkcijfer kanonnen. Af en toe zie je iets voorbij komen en soms worden mensen, via het internet, in een klap wereldberoemd zoals Susan Boyle. Alhoewel ik niet afstem op deze programma's zie ik er uiteraard stukjes van bij het zappen of als er een programma voor of achter zit wat ik wel wil zien. Soms blijf je dan even hangen en zie je een hoop mensen die zichzelf compleet voor gek zetten of die echt iets kunnen. Nu is er niemand in mijn kennissenkring die ooit meegedaan heeft aan een dergelijk show, toch vreemd als je bedenkt dat zo langzamerhand half Nederland aan dit soort shows heeft meegedaan. Tot deze week. Iemand stuurde de volgende link door uit een aflevering van Move like Michael Jackson. Nu ken ik dan ook eindelijk iemand die aan een van deze talentenjachten heeft meegedaan.

Rome, extra activiteit en het laatste avondmaal

Dat het blog goed gelezen wordt door de vakantiegangers is duidelijk. Na het bekend maken van de activiteiten kwam er een mail van Frank (wanneer meld je je aan als volger) of er een uitbreiding op het programma mogelijk was. Omdat kerkhof bezoek toch een van de standaard activiteiten van een vakantie van de boys schijnt te zijn wou Frank een bezoek brengen aan de catacomben van Rome. Daarom is er op de zondag ruimte gemaakt voor een bezoek aan de catacombe van Domitilla.

Tevens moest er nog een maaltijd ingepland worden. Een collega van mij die in de categorie lekkerbek valt kwam met een must Gusto. Een andere collega was er op zijn advies ook heen gegaan en die gaf aan dat het uitstekend was. Daarnaast vertelde hij dat je wel moest reserveren om zeker te zijn van een plek en dat betekent meestal een prima tent. Vandaar dus dat wij het laatste avondmaal in Rome in Gusto gaan gebruiken

De volgende gig

Na de teleurstelling van het niet doorgaan van het Airbourne concert (de leverancier bleek de kaartjes niet te hebben) is inmiddels toch het volgende concert van 2010 op de agenda verschenen. Zondag 16 mei gaan we naar Woven hand in Paradiso. Woven hand begon als solo zij project van 16 horsepower frontman David Eugene Edwards, maar is na het stoppen van 16 horsepower een heuse band geworden. Ga echter niet naar een concert van David als je melancholisch of depressief bent want de kans bestaat dat je met zelfmoord gevoelens thuiskomt. Ik kan de muziek echter prima hebben. Hier heb je de link naar dirty blue, een van de nummers van Woven hand. Dit geeft een goede indruk van wat je kunt verwachten. Als je het leuk vindt wacht dan niet tot het laatst met het bestellen van kaartjes want David heeft een aardige fan schare in Nederland en al zijn concerten die ik bezocht heb waren uitverkocht.