Avond programma

De middag op de con was niet echt spannend meer. Ons interview met Dave Gibbons was toch wel het hoogtepunt van de dag en de middag daarna was niet slecht maar er waren geen hoogtepunten meer te noteren. We liepen de diverse stands af, kochten comics, lieten tekeningen maken en hadden veel lol maar dat was het wel.

Toen de eerste dag van de con afgelopen was verlieten we het hotel en gingen nog een hapje eten. Op een van de metro stations liepen we een winkeltje in en kochten daar, onder andere, een bus pringles. De prijs (twee gulden vijftig) deed een van ons verzuchten dat dit een belachelijke prijs was voor chips maar dat weerhield de anderen niet van de aanschaf.

Na een simpele maaltijd keerden we terug naar het hotel en maakten de pringles soldaat. Ook onze twijfelaar moest toegeven dat dit wel heel erg lekker chips waren en tevreden ging iedereen naar bed want het was best wel een vermoeiende dag geweest en morgen zou wederom flink wat van ons gaan vergen.

Lunch

We hadden nog een tweede doel met ons bezoek aan de UKCAC en dat was interviews met bekende schrijvers en tekenaars te houden om die in ons comic informatieblad de Nuff Said te plaatsen. Nadat we eerst in een hoekje van een van de zalen een uitgebreid gesprek met Mark Waid hadden gevoerd, hadden we nu een tweede slachtoffer gevonden en wel Dave Gibbons.

Dave gaf aan ons best wel te woord willen staan maar niet al te veel tijd te hebben. We besloten dus het nuttige met het aangename te verenigen en besloten samen met Dave te gaan lunchen. Verwacht geen luxe restaurants en dergelijke want dat ging ons budget te boven. De con was naast het hotel ook in een universiteit die er naast lag en Dave nam ons mee naar de (bijna) uitgestorven kantine. We scoorden wat broodjes en drinken en hadden een kort gesprek (het duurde zo´n anderhalf uur) met Dave over van alles en nog wat. Het was een van de gezelligste lunches die ik meegemaakt had ondanks dat de kwaliteit van het voedsel niet om over naar huis te schrijven was.

De UKCAC dag 1

We hadden al gauw de zalen gevonden waar de con gehouden werd maar moesten uiteraard wel nog even de entree betalen. Dat deed ons wel even slikken want waar in Nederland de entree voor een beurs tussen de vijf en de tien gulden zweeft bleek de entree voor de UKCAC twintig pond te zijn en met de wisselkoersen was dat ruim over de vijftig gulden. We betaalden dus allemaal die twintig pond en konden toen dan ook de beurs betreden.

De beurs kende een grote overeenkomst met de Nederlandse beurzen en dat was de grote zaal met de handelaren die daar hun waren stonden te verkopen. Wat wij echter in Nederland niet kenden was een grote ruimte waar heel veel tekenaars zaten die daar comics signeerden, schetsen maakten en ook door hun zelf gepubliceerde comics verkochten. We hadden een fantastische dag waarin we veel kochten en ook heel wat tekeningen door de artiesten lieten maken. Kortom de beurs was, wat ons betreft, de hoge entreeprijs meer dan waard.

Op weg naar de comic convention

We verlieten de kamer om ons naar de comic con te begeven (toch de reden van deze vakantie) toen ons het tweede probleempje overkwam. We wisten niet exact waar we heen moesten, alleen dat de con in een hotel was, maar waar dat hotel in Londen was wisten we niet. De mensen aan de balie van ons hotel wisten ons te vertellen dat dat hotel bij Russel square lag dus we liepen naar de subway en zochten uit welke lijn we naar Russel square moesten hebben.

Welnu dat bleek opnieuw de Picadilly te zijn (dit gaat, weten we nu al, onze metrolijn worden gedurende dit weekend) en al gauw stapten we uit op het station. Via een liften combinatie (geen roltrappen hier) werden we naar boven gebracht en alras stonden we in het zonnetje. Na wat gezoek en gedoe wisten we eindelijk het  hotel te vinden en konden we ons opmaken om het Engels comic walhalla te betreden.

Het hotel

Het voordeel van Heathrow als luchthaven is dat ze een eindhalte van de de Londense metro zijn, om precies te zijn van de Picadilly lijn. We liepen dan ook van de luchthaven naar de halte van de metro, kochten een kaartje en stapten aan boord van dat oer Engelse vervoermiddel.

We stapten bijna voor de deur van ons hotel uit en daar kwam de eerste tegenslag van onze vakantie opdagen. Er was iets misgegaan met onze reservering en het kostte behoorlijk wat moeite voor alles in kannen en kruiken was en we onze kamer konden betreden. Het hotel zelf was vroeger erg luxe geweest maar was duidelijk op leeftijd geraakt. We hadden in ieder geval een zwembad (daar hadden we het op uitgezocht) en een Engels ontbijt was inbegrepen in de kamer prijs.

Amsterdam - Heathrow

's Ochtends vroeg vertrokken we naar Schiphol voor onze trip naar Londen. Een vriend van Frank & Simon bracht ons met zijn auto en zette ons netjes voor de vertrekhal af. We liepen naar de balie van de KLM om in te checken en niet naar die van de splinternieuwe prijsvechter Easyjet. We hadden hier willen boeken voor het mooie tarief van 100 gulden voor een enkeltje maar de dame van het reisbureau vertelde ons dat de KLM nu ook een aantal tickets voor dezelfde prijs bood om te concurreren met de nieuwe uitdager.

Inchecken ging vlot want we hadden uiteraard alleen handbagage voor de trip van een weekend en al gauw zaten we aan boord van het vliegtuig voor de trip van nog geen drie kwartier. Eigenlijk was het opstijgen en bijna direct weer dalen wat we deden, heel wat anders dan onze vorige vliegreis van ruim acht uur naar Amerika. Na de landing op Heathrow warren we vlot de douane door en konden we onze reis naar Londen vervolgen.

Van Birmingham naar Amsterdam

Na de laatste uurtjes wachtend doorgebracht te hebben was het dan eindelijk zo ver dat onze laatste vlucht van de reis zou gaan vertrekken. De borden kondigden aan dat de vlucht van Birmingham naar Amsterdam gereed stond om passagiers te ontvangen. We pakten onze handbagage en namen plaats aan boord van het toestel voor de laatste trip van minder dan een uur.

Het was dan ook opstijgen, kort vliegen en landen en we konden voet zetten op Hollandse grond. Na het oppikken van de bagage was het inmiddels tijd voor het ontbijt en mijn vriendin kocht dan ook een sapje en een broodje voor ons. Na alle vermoeienissen van de reis hadden we geen enkele zin om de trein te pakken en we besloten dan ook een taxi te nemen voor de laatste etappe. Zoals het hoorde zette ik haar eerst netjes thuis af en liet de chauffeur me vervolgens naar mijn eigen woning brengen. Zo was er een einde gekomen aan een tweede fantastische vakantie naar Amerika, eentje waar ik wederom met heel veel plezier op kan terugkijken.

Van New York naar Birmingham

Na het lange wachtten in New York konden we eindelijk aan boord van onze nachtvlucht naar Birmingham. Ondanks het feit dat ik niet (slecht) slaap aan boord van een vliegtuig slaagde ik er deze keer tocht in om een aantal uiltjes te knappen. Aan de ene kant door het erg vroege opstaan en aan de andere kant was de film (Batman 3) zo slecht dat ik het einde niet gered heb.

Toen ik wederom wakker werd uit een hazenslaapje werd er ontbijt uitgedeeld door de stewardessen want we naderden de Engelse kust. De piloot vertelde ons vrolijk dat we meer dan een uur vroeger waren aangezien we een fantastische staartwind hadden gehad. Helaas voor ons betekende dat een extra uur wachten op Birmingham airport. Aangezien we geen ponden hadden bestelde ik twee koffie met mijn credit card en als twee hoopjes moede ellende zaten we met de koffie te wachten tot onze vlucht naar Amsterdam zou vertrekken.

Van Los Angels naar New York

Het nadeel van onze vlucht in etappe's op de heenweg was dat we op de terugweg exact dezelfde route moesten vliegen maar dan achter elkaar. Dat betekende een hele vroege vlucht uit Los Angeles vandaan richting New York. Toen ik wakker werd bleek mijn vriendin al opgestaan te zijn en had bij een nabijgelegen toko koffie met een broodje gehaald. Het duurde enige tijd voor ik wakker genoeg was om haar te bedanken voor deze lieve daad maar hij werd heel erg op prijs gesteld.

Vervolgens was het opstaan, de laatste dingen inpakken en uitchecken. De route naar LAX werd snel gevonden en ook de drop off voor de huurauto was geen probleem. Daarna met de shuttle bus naar het vliegveld. boarden en een vlotte vlucht naar New York. 

Toen begon de ellende want er zaten heel wat uren wachtten tussen onze twee vluchten. Zoals iedereen weet is een vliegveld een der saaiste plekken ter wereld en met veel hangen en wurgen sleepten we ons door al die uren heen. 

Terug naar Los Angeles

Het was de laatste volle dag van onze vakantie en aangezien morgen alleen maar uit reizen zou bestaan besloten we er nog het maximale uit te halen. We verlieten dan ook Huntington beach stopten alles in de auto en reden de laatste mijlen naar Los Angeles.

We zochten een hotel vlakbij het vliegveld zodat we de volgende dag niet al te veel hoefden te rijden en zodoende niet nog vroeger op hoefden te staan. We maakten nog een laatste tocht door de stad waarbij de riijke winkelstraten Hollywood & Vine en Rodeo Drive op het programma stonden. Na een laatste diner keerden we op tijd terug in het hotel om op tijd te gaan slapen.

Huntington beach

Met wederom een minder goede nachtrust voor mijn vriendin maakten we ons op om Oceanside te verlaten. Aangezien het ontbijt van gisteren ons prima bevallen was maakte ik wederom een uitstapje naar dezelfde diner om alweer croissants met alles en koffie te halen. Na het ontbijt checkten we uit en verlieten Oceanside.

We hadden op de kaart gezien dat Los Angeles niet al te ver meer was en hadden halverwege de route het plaatsje Huntington beach gezien. We hadden dan ook besloten dat dat onze laatste stop voor Los Angeles zou worden. Het was wederom een mooie route langs de kust en deze keer stopten we in Newport beach om rond te kijken en te shoppen.

We arriveerden tenslotte in Huntington beach en het was een aardige kopie van Oceanside. Een prima motel, een strand met meer zeemeeuwen en pelikanen dan mensen en uiteraard met een pier. Ook hier brachten wen een hele rustige dag door voor we verder zouden trekken.

Oceanside dag twee

Mijn nachtrust in ons motel was prima verlopen, die van mijn vriendin iets minder. Er bleek een spoorwegovergang in de buurt van het motel te zitten en elke paar uur kwam er daar 's nachts een trein overheen met al het bijbehorende geluid van alarmbellen, trein fluiten en slagbomen dat daarbij hoorde. Aangezien het motel geen ontbijt bood (en we hier twee dagen bleven) en ik wel goed geslapen had besloot ik de buurt te gaan verkennen om te kijken of ik iets kon vinden om mee naar het motel te nemen.

Vlak bij het motel bleek een soort van Mexicaans tentje te zitten dat naast allerlei soorten Amerikaanse ontbijt waren als pancakes en hash browns ook warme croissants met ham kaas en ei in de aanbieding had. Ik bestelde dus twee koffie en vier croissants en keerde terug naar het motel waar wij als echter Amerikanen in onze kamer zaten te eten uit stereofoam cups en bakjes. Verder verschilde dag twee niet heel erg veel van dag een, nietsdoen aan het wederom niet drukke strand, af en toe het water in duiken en het lezen van een boek waren de activitietein waar we ons mee. bezig hielden.

Oceanside

Na die eerste mislukte poging lukte het ons alsnog om San Diego achter ons te laten en reden we een heerlijke binnendoor route langs de kust. We stopten in een klein dorpje voor onze brunch en liepen nog even over de belangrijkste winkelstraat. Daarna stapten we weer in de auto en vervolgden onze toch totdat we in Oceanside terecht kwamen en besloten om hier onze tenten op te slaan.

We vinden al gauw een motel en namen een kamer. Toen we echter onze auto neerzetten schrokken we nogal want er liep nogal war vocht onder de auto weg. Hadden we een lekkende koelvloeistof slang of benzine slang of zo was onze eerste gedachte. Een ban onze buren stelde ons echter gerust met de mededeling dat dit condenswater was dat de airco afgaf na al het harde werk om de temperatuur op pijl te houden. Gerustgesteld door onze goede buur liepen we de kamer binnen en maakten ons op voor een middag aan het strand.

Je kon niet zeggen dat het daar erg druk was, naast de pier waren er meer zeemeeuwen en pelikanen dan mensen maar voor ons was het een lekker relaxte middag om bij te komen van het jachtige leven van new York en het crossen door het zuidwesten van Amerika.

Militaire basis

Het was tijd om San Diego achter ons te laten en onze meerdaagse route naar Los Angeles in te zetten maar voordat we ons hotel verlieten gingen we eerst een ontbijt scoren. Ons tentje van gisteren was dusdanig goed bevallen dat we besloten hadden deze keer niet iets onderweg te zoeken maar wederom de korte wandeling richting mission beach te maken en weer heerlijk in de buitenlucht te tgaan zitten en te genieten van verse jus d'orange, goede koffie (een godsgeschenk in Amerika) en lekkere bagels.

Vervolgens was het uitchecken uit het hotel in de wagen stappen en San Diego verlaten. Alleen daar zat een klein probleempje. Tot nu toe waren we met behulp van onze vriend Rand McNally overal terecht gekomen waar we heen wilden maar het verlaten van San Diego lukte niet helemaal. Na wat rondjes gedraaid te hebben besloten we maar achter een groep auto's aan te rijden en deze brachten ons inderdaad netjes buiten de stad. Alleen brachten ze ons naar de San Diego naval base waar we mariniers met machinepistolen zagen. We draaiden dan ook netjes weer om en zochten een andere route om de stad te verlaten.

Strand en comics

Belmont park

We zouden twee nachten in San Diego blijven dus vandaag hadden we een complete dag voor de stad, niet dat we daar veel van gezien hebben. We verlieten ons hotel en vonden op korte afstand een heerlijk ontbijt tentje met een mooi waranda waar we het ontbijt gebruikten en plannen smeden voor de rest van de dag. De laatste week zouden we heel rustig aan doen en in meerdere etappes naar Los Angeles rijden. Mijn vriendin had voor al die dagen maar een plan en dat heette strand. Ik had daarentegen alleen in New York een comic shop bezocht en wilde in onze laatste grote stad gaan kijken wat ik aan comics kon vinden. Na het ontbijt gingen we dan ook terug naar het hotel waar ik uit de gouden gids een lijst met comic shops samenstelde en mijn vriendin maakte zich klaar voor het strand bezoek.

We stapten samen in de auto en ik zette haar af op het strand van Belmont park en ging daarna op zoek naar comic shops. Nu was dat best wel lastig want ik had uiteraard de trouwe Rand McNally bij me maar het verkeer was druk en dus kostte het mij behoorlijk wat tijd om van comic shop naar comic shop te navigeren. Het was echter een welbestede dag en aan het eind kon ik flink wat nummers van mijn zoeklijstje afstrepen. Ik pikte haar weer op en na opfrissen in het hotel en diner begaven we ons ter ruste.

Avondje uit in San Diego

Na een frisse duik in de pool was het tijd om de stad
In te gaan. Aangezien we een mooie plek hadden met ons motel, we zaten vlak bij de oceaan, was er op loop afstand genoeg te beleven. We lieten de auto dus dus staan en wandelden we wat rond tot we een leuke bar annex restaurant tegenkwamen waar we besloten te gaan eten. We vonden een plekje aan de bar waar we onder het genot van een drankje de kaart bestudeerden om te kijken wat we wilden gaan eten. Net zoals in elke bar in Amerika stonden er veel tv's aan op veel verschillende zenders. Op een van die zenders werd verteld dat doe avond aflevering 100 van Beverly Hills 90210 uitgezonden zou worden en dat deed een schok door mijn vriendin heen gaan. Ze was namelijk fan van de serie en in Nederland waren we nog lang niet zo ver.

Het werd dan ook een erg onrustige maaltijd en na afloop vertrok ze dan ook meteen richting motel om absoluut geen seconde van de aflevering te missen. Aangezien dit totaal niet mijn serie was bleef ik in de bar achter. De barkeeper had medelijden met met me en bood me dan ook een drankje aan om het verlies van mijn vriendin te compenseren. Ik ging voor een pint black and tan en genoot hier van terwijl ik naar diverse sportwedstrijden op de televisies zat te kijken. Na een tweede pint ging ik weer terug richting motel, me zelf er van verzekerd te hebben dat aflevering 100 voorbij was voor ik terug ging.

De rit naar San Diego

We verlieten Yuma en Arizona om Californië binnen te rijden op weg naar San Diego. De route voerde ons langs de grens met Mexico waar grote hekken stonden en verbodsborden die waarschuwden geen gezinnen mee te nemen. Onderweg stopten we om te gaan lunchen en deze keer viel onze keuze op de subway waar we van een heerlijk broodje en een diet coke genoten voor we de auto weer instapten.

De rest van de rit naar San Diego verliep probleemloos en al gauw wisten we een motel te scoren dat we uit de gids hadden gehaald die we bij de subway hadden meegenomen.

Yuma

De volgende ochtend verlieten we ons motel in Tucson. We sloegen het gratis ontbijt (donut's en koffie) over en stapten in onze auto voor het vertrek naar Yuma. We maakten al snel de eerste stop van de dag om bij de plaatselijke Denny;s een ontbijt te doen. Ik ging daar voor the all American slam, meer dan genoeg om de ochtend en een groot deel van de middag door te komen. Mijn vriendin deed het een stuk rustiger aan met een sapje, koffie en pancakes. Met een meer dan voldaan gevoel kropen we weer achter het stuur om naar Yuma te reizen, onze laatste pleisterplaats in Arizona.

De rit verliep verder zonder uitstapjes dus we waren tegen een uur of twee op de plaats van bestemming. Wederom vonden we snel een hotel en na onze spullen op de kamer gezet te hebben gingen we de stad verkennen. Er was echter niet al te veel te beleven in Yuma dus we gingen vlot weer terug naar ons hotel om de rest van de warme middag in het zwembad door te brengen. Daarna was het een hapje eten en weer terug naar de kamer alwaar we een film op HBO, het film kanaal van Amerika, keken alvorens we ons ter ruste begaven.

Tucson

Na een heerlijke middag doorgebracht te hebben op de Apache trail vervolgden wij onze tocht weer. Na enkele uurtjes rijden kwamen wij aan in Tucson, de volgende stop op onze reis. Na wat rond zoeken hadden wij al snel een motel gevonden waar we onze intrek namen. Het motel sloot goed aan op de film cultuur die Houston vroeger had want de kamers hadden naast de nummers op de deuren ook namen als Clint Eastwood en Sharon Stone. We zetten onze auto voor de deur en namen een duik in het zwembad om ons op te frissen.

Nadat we het zwembad uitgekomen waren en ons weer aangekleed hadden was het tijd om een hapje te gaan eten. We besloten het vanavond lekker simpel te houden en reden naar een pizza hut toe. Het was mijn eerste sinds 1994 en ik genoot weer van de uitstekende pan pizza. Voor mijn vriendin was het haar eerste pizza hut en ook bij haar kon de keten een stempel van goedkeuring krijgen. Na de maaltijd reden we terug naar ons motel om te gaan slapen.

The apache trail

We vertrokken dus in onze nieuwe Ford Taurus richting Tucson, de eindbestemming van vandaag. Onderweg kwamen wij een bordje tegen met daarop the historic Apache trail en wij verlieten dan ook meteen de weg om te kijken wat dit nu eigenlijk was.

Welnu, het bleek een oude route door de bergen te zijn die eerst door de Apache's gebruikt was en later de vaste route van de postkoets geweest was. Halverwege de, erg mooie, rit kwamen wij in de spookstad Goldfield terecht waar de saloon omgebouwd was in het Mammoth steakhouse and saloon. Wij gebruikten hier de lunch en gingen daarna Goldfield verkennen. De stad bleek vroeger opgebouwd te zijn rond de legende van de lost dutchman's (een Duitser overigens) mine, een verborgen goudmijn die in de bergen lag. Uiteraard was het een tourist trap geworden maar wij vonden het bezoek erg leuk. Wij bezochten het dorp met onder andere de gevangenis maar besloten niet in de mijn af te dalen. Na een ruim uur rondlopen vertrokken wij weer en maakten de trail af waarbij wij nog een tussenstop maakten aan het meer met strand dat halverwege lag. Een erg leuke middag en een aanrader voor iedereen die in de buurt van Phoenix komt.

Autoruil

De ford taurus

De ellende was gisteren niet afgelopen met het noodweer. Nadat we de auto voor de deur van onze kamer in het motel neergezet hadden bleek het sleuteltje niet meer uit het slot van de auto te komen. Met veel gewrikt lukte het tenslotte toch maar het sleuteltje was dusdanig kromgetrokken dat het niet meer bruikbaar was.

Op de kamer aangekomen belden we de verhuurder om het euvel te melden en we werden zeer welwillende te woord gestaan nadat we ons probleem uitgelegd hadden. De eerste vraag was of wij die avond nog geholpen wilde worden. Na een ontkennend antwoord werd gevraagd hoe laat wij de volgende ochtend wilden vertrekken en of het goed was dat zij een half uur voor die tijd zouden arriveren. Na dat prima gevonden te hebben gingen wij slapen na een zeer enerverende dag.

De volgende dag arriveerde iemand van de verhuurder precies op de afgesproken tijd in een mooie rode Ford Taurus, een wagen die een slag groter en luxer was dan onze cougar. Hij overhandigde ons een nieuwe sleuteltje maar vroeg ook of onze auto leeg was. Op onze vragende blikken antwoordde hij dat het hen ontzettend speet dat wij problemen met onze auto hadden en dat wij ter compensatie de Taurus meekregen die hij bij zich had en dat hij zich verder over onze cougar zou ontfermen. Wij stonden hem verbluft aan te kijken want dit soort service waren wij in Nederland zeker niet gewend. Maar al gauw stonden wij onze bagage over te laden van de cougar naar de Taurus en waren klaar om onze vakantie voort te zetten.

Noodweer

Na de wandeling door de Grand Canyon namen we de shuttlebus terug naar het ranger station en stapten onze auto weer in om de volgende halte op onze toch op te gaan zoeken, Phoenix.

We hebben deze schone stad echter niet bereikt want onderweg, begon de lucht te betrekken en niet een klein beetje te betrekken. De hemesluizen gingen letterlijk open en het water gutste in gigantische bakken naar beneden. De duisternis was ook meteen ingevallen en daar de Amerikaanse snelwegen niet verlicht zijn moesten we het met de lichten van onze koplampen doen. Ik ging aan de rechterkant van de weg rijden en voelde me niet al te prettig. Helemaal niet toen we meerdere malen door gigantische trucks ingehaald werden die met volle snelheid voorbij denderden. Bij de eerste de beste gelegenheid reden we dan ook van de snelweg af naar het eerste dorp dat we zagen. We namen een kamer in het plaatselijke motel en ik was dan ook erg blij dat ik even tot rust kon komen want dit was de meest inspannende rit van mijn leven geweest.

The Grand Canyon

Bij de Grand Canyon gearriveerd bleek dit nationale park onder beheer van de rangers te staan. Na het betalen van de $10 entree zetten we de auto neer bij het visitor center en gingen kijken wat er allemaal te beleven was. Na alles in ons opgenomen te hebben sloegen we twee flessen water in en namen de (gratis) shuttle bus naar de rand van de afgrond. We stapten uit en begonnen te lopen. We waren erg onder de indruk van dit staaltje natuurgeweld, maar het was wel heel erg warm en ons water verdween als sneeuw voor de zon. Indachtig de waarschuwingen die we op het ranger station gelezen hadden namen we dan ook bij de volgende halte de bus terug en sloegen veel meer water in en vervolgden onze tocht.

We maakten een werkelijk schitterende wandeling langs de rim en waren heel erg onder de indruk van de natuur en het landschap. Tegen het einde van de dag pakten we moe maar voldaan de shuttle bus terug en stapten weer in de auto om de toch te vervolgen.

Bedrock city

Bedrock city

We stonden vroeg op want vandaag was de Grand Canyon ons doel. Ons motel bood niet al te veel dus we waren snel weg zonder ontbijt. Onderweg naar de Canyon kwamen we door Williams heen en hier bleek een campground gevestigd zijn dat nog uit het stenen tijdperk stamde. We stalden de auto en besloten een koffie, sapje en hapje te doen in het etablissement. Het had zijn beste tijd wel gehad, het eten en drinken was niet al te best maar het was toch erg leuk om in een Flintstone´s park te ontbijten.  Nadat de magen weer gevuld waren stapten we de auto wederom in voor de rest van de trip.

Zoals altijd gebeurd ontstaan er vakantie nummers en deze vakantie was niet anders. Dag in dag uit hoorden we het nummer You oughta know van de voor ons onbekende Alanis Morissette en dat werd toch wel ons vakantie nummer. Elke keer als het gespeeld werd zongen wij luidkeels mee, zo ook nu. Nog geen vijf minuten nadat we onderweg waren kwam Alanis alweer voorbij en goed gemutst reden wij dan ook verder.

Kingman en Flagstaff

Na de onverwachte en erg leuke stop bij de Hoover Dam vervolgden we onze weg richting Grand Canyon. Tijdens de lunchtijd kwamen we in het dorp Kingman terecht, een echt route 66 plaatsje dat het van toeristen moest hebben die de historische route wilden verkennen. We stopten voor een echte Amerikaanse diner voor onze lunch en ik kon het uiteraard niet weerstaan om de foot long hotdog van het menu te kiezen. Na een, het moet gezegd worden, heerlijke hotdog en het verdere eten en drinken stapten we de auto weer in om onze weg te vervolgen richting de Canyon.

An een rit zonder verdere onderbrekingen arriveerden we in Flagstaff, de laatste halteplaats voor de grand canyon. Bij het binnenrijden van de stad knalden we bijna recht op het Arizonan motel en we besloten hier een kamer voor de nacht te nemen zodat we de volgende ochtend vroeg uit de veren konden kruipen en het laatste stukje naar de canyon konden afleggen.

Hoover dam

We verlieten Las Vegas op weg naar onze volgende bestemming, de Grand Canyon. Onderweg kwamen we echter voorbij (en over) de Hoover dam en dat was een adembenemend gezicht om te zien. Een werkelijk gigantische stuwdam die er voor zorgde dat er geen vloedgolven meer over de lager gelegen gebieden stroomde en daarnaast water voor irrigatie en elektrische stroom leverde. We zetten onze auto neer op de parkeerplaats en namen enkele kiekjes met onze, speciaal voor de vakantie aangeschafte, panoramische weg werp camera.

Er bleken ook tours gegeven te worden en we aarzelden dan ook geen seconde en besloten aan de eerst volgende tour mee te doen. We kregen wat uitleg en werden met een lift naar beneden gebracht (geen overbodige luxe) en kregen een rondleiding door het inwendige van de dam met uitleg over zowel de aanleg van de dam als de diverse doelen die de dam diende. Hoogtepunt was toch wel toen we buiten aan de voet van de dam stonden De dam is meer dan 220 meter hoog en toen we omhoog keken naar de weg die er over heen reed waren de gigantische Amerikaanse opleggers niet groter dan dinky toys. Na een zeer geslaagde tussenstop stapten we de auto weer in om onze weg te vervolgen.

Stratosphere

We verlieten Primm valley voor het, nog erg korte stukje, naar Las Vegas. Toen we de afstand zagen beseften we dat we de vorige dag probleemloos naar Vegas door hadden kunnen rijden maar we vonden ons bezoek toch meet dan de moeite waard.

Eenmaal in Vegas aangekomen namen we besloten om te overnachten in de Stratosphere, het hoogste casino van Vegas. Doordat het nog erg vroeg was hadden we alle tijd om Vegas te verkennen en dat deden we dan ook. We winkelden wat en bezochten diverse casino's. Niet om te gokken maar om te kijken naar hoe alles er nou echt uitzag. Toen het tijd was voor het avondeten besloten we dat in Treasure Island te gaan gebruiken, nadat we daar eerst buiten de zeeslag tussen een Spaans en een Engels galjoen gezien hadden. waar we van een uitstekende maaltijd genoten (het voedsel was stukken beter dan in 1993 aangezien er nu veel meer restaurants bezocht werden i.p.v. McDonalds, Burger King's en Pizza Hut's). Na afloop werd er nog een rondje over de strip gemaakt waar we o.a. genoten van de ontploffende vulkaan van The mirage voor we terugkeerden naar Stratosphere.

GP's steakhouse

GP's steakhouse

We verlieten onze kamer en begaven ons het casino in om te kijken waar we een hapje konden eten. Binnen het casino zagen we alleen maar fastfood tentjes dus we vroegen een van de personeelsleden wat er nog meer was. Deze vertelde ons dat in het casino een werkelijk uitstekend restaurant zat waar we van prima eten konden genieten. We volgden zijn aanwijzingen op en kwamen bij GP's steakhouse, wat er erg luxe uitzag. We werden naar onze tafel gebracht en daar arriveerde even later onze ober die zich netjes voorstelde "Hi I'm Eric, I'll be your waiter for tonight"en vroeg wat hij voor ons kon doen.

Al gauw zaten we aan een aperitief de kaart te bestuderen, we namen wat liflafjes als voorgerecht en voor mij werd het de filet mignon als hoofdgerecht. Alles was even voortreffelijk en bij mijn hoofdgerecht bleken zelfs meerdere soorten verse groenten te zitten, iets wat we in Amerika niet echt gewend waren. Na afloop was het koffie met een likeurtje voor haar en een goede cognac voor mij en we vroegen om de rekening. Toen die kwam schrokken we ons rot, waar wij een hele gepeperde rekening verwachtten stond er nog geen $50 op. Bij bestuderen zagen wij dat alles erg goedkoop was maar dat dingen als koffie, cognac en likeur er niet op stonden. Aangezien we Eric wel mochten vroegen we of hij wat vergeten was maar nee alles klopt. Hij vond dat koffie en een digestief gewoon onderdeel van de maaltijd waren en niet apart vermeld moesten worden. Na afgerekend te hebben (met uiteraard een dikke tip voor Eric) verlieten we het restaurant. Mijn vriendin ging rechtstreeks naar onze kamer maar ik verkende alle drie de casino's nog even voor ik ook besloot dat het tijd was om te gaan slapen.

Primm valley

Na het vertrek uit de diner reden we door naar Nevada en net over de staatsgrens zagen we de afslag naar Primm. Van de drie hotels die er waren viel de keuze van mijn vriendin direct op het Primm Valley resort met zijn jaren twintig uitstraling, Buffalo Bill en Whiskey Pete waren niet haar tenten. We zetten de auto dan ook voor de deur neer en liepen naar binnen om een kamer te reserveren. Er was plaats genoeg en met een prijs van $25 keken we elkaar even aan van dit kan niet. Het kon toch en we besloten dan ook om de kamer te nemen.

We brachten onze spullen boven naar een zeer luxe kamer en ik besloot even in bad te gaan liggen voor we Primm zouden gaan verkennen. Terwijl ik lekker lag te weken werd er op de deur geklopt. Het was iemand van de technische dienst met de mededeling dat het bad lekte en dat de kamer onder ons mee kon genieten van mijn bad. Na het verlaten van het bad verlieten we dan ook de kamer en werden naar een andere kamer begeleid waar we on, wederom, settelden.

Van Los Angeles naar Las Vegas

Het was alweer rijd om Los Angeles te verlaten en het doel was Las Vegas. Dat is best wel een aardig ritje dus we stonden vroeg op om deze afstand te overbruggen. 

Na het uitchecken uit de Banana bungalow laden we onze tassen in de cougar en stapten achter het stuur voor onze eerste etappe op de snelwegen van Amerika. Ons karretje zoefde heerlijk over de wegen en onderweg luisterden we naar de radio stations van de steden waar we langs reden. Al gauw waren we in de ban van een nummer wat heel vaak gedraaid werd op de diverse stations. Het was van Alanis Morissette en heette You Ougha know.

Op een gegeven ogenblik werden we redelijk hongerig en was het tijd om een plek om te lunchen op te zoeken. We vonden een echte Amerikaanse diner en zetten de wagen neer en gingen naar binnen. Onze serveerster vroeg na het opnemen van de bestelling waar we naar toe wilden gaan en toen ze hoorde dat Vegas onze eindbestemming was voor vandaag kregen we van haar de tip om in Primm te overnachten. Dit was een plaatsje pal over de grens tussen Californië en Nevada en bood, volgens haar, ongekende luxe tegen verwaarloosbare prijzen.

Disneyland

Onze tweede dag in Los Angeles stond in het teken van een pretpark bezoek en we vertrokken vroeg in de ochtend naar Anaheim om een bezoek aan Disneyland te brengen. We waren met zijn drieën deze dag want we hadden een andere Nederlandse meegenomen waar we de vorige dag mee in contact waren gekomen in de Banana bungalow.

In 1993 was ik naar Disneyworld in Orlando geweest en dat was toen erg goed bevallen. Ik had alle drie de parken daar bezocht en alle rides gedaan. Disneyland was slechts een park dat rides uit alle drie de parken van Florida bevatte maar ook een aantal unieke rides had. Dus naast veel doublures als Big Thunder Mountain en Phantom Manor had ik hier ook voor mij totaal nieuwe rides als The Matterhorn bobsleds en Indiana Jones and the temple of the forbidden eye. Mooiste quote van de dag was toen we koffie zaten te drinken. Een Amerikaans gezin, man, vrouw en klein kind passeerden ons en de man zei tegen zijn vrouw "I wanna go on a man's ride". Aangezien we op een doordeweekse dag waren geweest waren de rijen werkelijk minimaal en we deden alle rides die we wilden doen. (We sloegen dingen als Dombo en Lancelot over). We hadden een top dag en amuseerden ons werkelijk kostelijk. Een mooie laatste dag in Los Angeles voor we morgen vertrekken.

Charley Mann's chinese theatre

Charlie Mann's chinese theatre

De volgende ochtend stonden we op tijd op voor onze dag waarop we Los Angeles gingen verkennen/ We namen koffie in de Banana bungalow en pakten onze auto richting hartje Los Angeles. We verdwaalden diverse keren bijna maar mijn vriendin hield de kaart scherp in de gaten en zodoende bereikten we toch onze diverse doelen in de binnenstad,

Zo brachten we een bezoek aan Rodeo Drive en Hollywood and Vine, de luxe shopping buurten van Los Angeles waar de rich and famous hun boodschappen doen. Ons vergapend aan de Ferrari's, Rolls Royce's en andere luxe auto's die nonchalant aan de weg geparkeerd stonden hadden we bijna geen oog voor alle luxe winkels die hier gevestigd waren. Volgende stop was Charlie Mann's Chinese theatre waar de hand en voetafdrukken van sterren als Humphrey Bogart, Marilyn Monroe, Shirley Temple en vele anderen te bewonderen waren.

Next up was een bezoek aan de Hollywood walk of fame waar je tegels vind van vele bekende filmsterren. Je vindt hier zowel tegels van mensen als van niet bestaande karakters als Mickey Mouse en de walk of fame is een befaamde attractie in Los Angeles. Na een goed gevulde dag was het tijd voor een goed gevulde nacht en we keerden terug naar onze basis om ons te ruste te leggen.

De banana bungalow

na het ophalen van de auto was het tijd om uit te gaan zoeken waar we tijdens ons verblijf in Los Angeles zouden overnachten. In 1994 had ik hier samen met Frank, Dennis & Simon in de Banana bungalow overnacht, een youth hostel en dat was ons redelijk goed bevallen. (net als heel veel andere zaken in Amerika bleek de Banana bungalow trouwens een keten te zijn met vestigingen in New York, Los Angeles en San Diego).

De trouwe Rand McNally atlas die ons in 1995 al zulke goede diensten bewezen had werd dan ook opengeslagen en de route naar de Banana bungalow werd dan ook uitgestippeld. We reden van de luchthaven naar het hostel en wilden daar een kamer huren. Helaas bleken alle kamers bezet te zijn en konden we voor de eerste nacht alleen een dorm room reserveren voor vier personen. We namen deze op voorwaarde dat we de volgende nacht naar een eigen kamer zouden verkassen en richten ons in voor onze eerste nacht aan de westkust. Door alle vermoeienissen van de reis waren we al snel onder zeil zodat we de volgende dag aan onze eerste dag in Los Angeles konden beginnen.

Mercury Cougar

Nadat we geland waren, waren we deze keer erg vlot door de douane heen. Aangezien we op een binnenlandse vlucht zaten waren de controles een stuk minder intensief dan op een vlucht Amerika in en al gauw hadden we onze bagage weer in ons bezit. We liepen naar de plek waar de bussen naar de autoverhuurders vertrokken en hadden al gauw de bus naar Hertz gevonden.

Binnen het kwartier vulden we de papieren bij het verhuurbedrijf in en werden naar onze auto voor deze vakantie geleid. We bleken een Mercury Cougar te krijgen, een erg luxe, comfortabele en sportieve auto. Dit was het sportievere en kleinere broertje van de Mercury Sable waar wij in 1994 van New Orleans naar Miami mee waren gereden. Onze cougar was niet geschikt voor vier personen maar bood voor ons tweeën meer dan genoeg ruimte. We hadden dan ook het gevoel dat we erg veel plezier gingen beleven van onze cougar.

New York - Los Angeles

Los Angeles international airport (LAX)

We stonden vroeg op want vandaag was de tweede etappe van onze vakantie. We vlogen van de oost kust naar de westkust, een tocht van zes uur, tel daar drie uur tijdsverschil bij op en je bent opeens negen uur verder.

We verlieten de New Yorker (een hotel dat ik iedereen aan kan raden), met onze bagage en uiteraard onze standaard beker koffie en namen de metro naar JFK. na het inchecken en afgeven van onze bagage keken we eens wat er te beleven viel. Roken was uiteraard verboden maar we vinden een open deur naar een soort binnenplaats waar we heerlijk zittend in het zonnetje een sigaret opstaken en terugblikten op de afgelopen dagen. Al gauw was het tijd om aan boord van ons toestel van United Airlines te stappen en na een ontspannen vlucht landen we op LAX.

Times square MTV awards

Michael Jackson & Slash @ MTV awards 1995

We zochten een leuk restaurant uit in de Village en genoten daar van de maaltijd. We besloten als laatste een bezoek te brengen aan Times Square in de avond. Aangezien ons hotel er aan lag kwamen we er elke dag voorbij maar Times Square in het donker is toch echt wel een belevenis.

We stapten deze keer dus niet uit onze gebruikelijke metro halte maar namen er een eerder om zo op Times Square af te lopen. Ruim voor we ter plekke waren was het al een ontzettend gekkenhuis geworden. Die avond was namelijk de uitreiking van de MTV awards 1995. De show werd in radio city music hall gehouden maar er was ook een podium op Times Square zelf neergezet waar ook een optreden op gegeven zou worden.Om de menigte heen manoeuvreerend wisten we het hotel tenslotte te bereiken.

Op de tv in onze kamer zagen we dat het buiten optreden door Bon Jovi gegeven werd en ondanks een kort twijfel moment bleven we toch binnen want de volgende dag moesten we op tijd opstaan voor onze vlucht naar Los Angeles.

Washington square park

Na het bezoek aan de speelgoed en comic winkel was het tijd om Washington square park te gaan bezoeken. Dit park begrenst de Village en is een beetje met het Vondelpark te vergelijken qua bezoekers en activiteiten.

Toen wij aankwamen was een straatartiest bezig en zijn act (hij was een samoerai die iemand anders opleidde) was dusdanig grappig dat we bleven kijken. Toen hij een toeschouwer dusdanig voor lul zette dat deze echt boos werd moest hij lopen voor zijn leven en ging bijna plat op zijn bek. De slotact was het doormidden slaan van een brandende stellage en slim genoeg was dat het moment dat hij geld liep in te zamelen.

Dit soort acts waren wij niet gewend en we bleven dan ook voor het volgende groepje dat uit enkele acrobaten bestonden die behoorlijke stunts uithaalden. De strong man van het gezelschap liet even zien hoe een echte kerel zich opdrukte, hij deed dat met zijn vingers i.p.v. met zijn handen. Na deze act bleven we niet wachten op wat er nog meer kwam maar zochten een restaurant op want het was inmiddels tijd voor het avondeten.

F.A.O. Schwarz

We vervolgden onze shopping dag met een bezoek aan de grootste (ik zie hier een thema) speelgoed winkel van New York, F.O.A. Schwarz, een paradijs voor kinderen (en ouderen die het kind nog in zich hebben) maar aangezien wij geen van beiden kinderen hadden brachten we hier niet al te veel tijd door.

De volgende stop was een solo stop voor mij want alhoewel dit niet zo'n comic gerichte vakantie zou worden als de reis uit 1993 met Dennis, Frank en Simon moest er uiteraard een comic shop bezocht worden. Ik vond een grote zaak, maar er was niet echt veel sfeer, heel anders dan destijds onze comic shop in de Village. Ik wist echter de time beavers graphic novel van Timothy Truman te scoren dus ook voor mij gold deze dag mission acomplished.

Macy´s

Onze laatste volle dag in New York stond in het teken van shoppen. Mijn vriendin had zich thuis al aardig voorbereid en bovenaan haar lijstje stond het kopen van iets van Donna Karan. De plaats waar de moest gebeuren zou Macy's zijn, het grootste warenhuis van New York.

We zaten dan al gauw na de koffie in de metro om bij Macy's weer uit te stappen. Toen we binnen waren begrepen we een beetje wat een groot warenhuis nu echt betekende. Ons Nederlandse vlaggenschip de Bijenkorf kon je in een hoekje van Macy's kwijt en dan zou het nog niet opvallen. En daarnaast had je in Macy's hele afdelingen met designer spullen. Zo was er een ruime Calvin Klein setting te vinden maar ook van Donna Karan was goed vertegenwoordigd. Uit het ruime aanbod koos mijn vriendin na lang wikken en wegen voor een mooie portemonnee. Mission accomplished en op naar het volgende adres.

Pier 17

We namen de metro van Central Park naar Fulton Street. Hier ligt Pier 17, vroeger de haven van New York en nu een verzameling van winkels. musea en attracties. Er werd wat geshopt in de diverse winkels die het gebied rijk was en we bekeken de diverse historische boten die hier hun laatste ankerplaats hebben gevonden.

Het was een vermoeiende dag geweest en we verlieten de pier tenslotte weer richting Little Italy. We wilden vandaag lekker Italiaans gaan eten en waar beter dan in de Italiaanse wijk van de stad. Toen wij daar waren hadden we diverse leuke restaurants gezien en na ons zoveelste metro ritje stapten wij dan ook in Little Italy uit. We hadden al gauw onze keuze bepaald en zaten in een sfeervol restaurant waar het plafond verstopt zat onder de rieten wijn kruiken. We deelden gezamenlijk een voorgerecht (Amerikaanse porties zijn veel te groot voor ons Europeanen) en namen pasta en lasagne als hoofdgerecht. Alles smaakte prima en na de maaltijd vertrokken wij weer richting hotel.

Central park

Die tweede halte van deze dag was een bezoek aan Central park, de oase van groen die in het hart van Manhattan ligt. Het park is ontzettend groot en we dwaalden heel wat uurtjes rond waarbij we onder andere de obelisk en Belvedere castle bezochten.

Toen we in de buurt van het theater kwamen zagen we aanplak biljetten voor een show die Annie Lennox hier zou geven. We waren best wel geïnteresseerd maar de show van Annie was op 8 september, de dag dat wij naar Los Angeles vertrokken. Redelijk moe verlieten wij tenslotte het park op weg naar de laatste stop van vandaag.

Greenwich Village

Het was alweer de derde dag van ons bezoek aan New York en wederom stonden een aantal wijken op het programma. Na de inmiddels bekende start van koffie in het hotel en wederom een pretzel in het tentje in de subway reisden we naar de eerste halte van onze dagplanning: Greenwich Village.

The Village is sinds jaar en dag de hippe en studentikoze buurt van New York en dat kun je wel zien met alle kleine en aparte winkeltjes die in het stadsdeel te vinden zijn. We brachten hier dan ook heel wat uurtjes door en lunchten in een gezellig en echt New York's tentje waar we met goede koffie en een bagel (uiteraard met cream cheese) de lunch gebruikten. De dag was dusdanig hard gegaan dat we besloten Washington Square park (de start van de Village met de grote triomfboog) naar de volgende dag te verplaatsen en ons naar de tweede attractie van deze dag te gaan.

Beefsteak Charlie

Mijn ouders waren in 1994 in New York geweest en hadden toen regelmatig bij Beefsteak Charlie gegeten en waren daar erg tevreden over. Welnu wij hadden besloten dat wij dat deze avond ook zouden gaan doen en we verlieten het hotel dan ook om naar de vlakbij gelegen vestiging (ja het is een keten) te gaan.

We arriveerden en het concept bleek simpel en aansprekend te zijn. Men had een uitgebreide salad bar (daar was mijn vriendin erg blij mee) en steak in alle soorten en maten (daar was ik erg blij mee). Onze serveerster wist ons verder nog te vertellen dat drinken bij de maaltijd inbegrepen was en dan kan het natuurlijk helemaal niet stuk als Hollander. Ik bestelde dan ook een biertje en mijn vriendin een sinas. Tot onze schrik bleken we echter geen glas bier en sinas te krijgen maar ieder een pitcher. We keken er wat schaapachtig naar maar schonken toch onze glazen vol uit de pitcher en proosten ironisch. Het eten (dat simpel maar prima was) arriveerde al gauw en we vielen aan. Ik slaagde er in om mijn pitcher bier leeg te krijgen maar viel bijna van mijn stoel toen onze serveerster vroeg of ik een nieuwe wilde. Ik bedankte vriendelijk en na het betalen van de rekening verlieten wij voldaan de zaak.

Chinatown

Tweede bestemming voor de tweede dag was Chinatown, deze wijk ligt om de hoek bij Little Italy dus op zijn Hollands namen we gewoon de benenwagen voor dit stukje van minder dan een kilometer.

De ochtend herhaalde zich in de middag want wederom kwamen we in een niet al te grote wijk terecht waar Chinese restaurants en grote Chinese winkels toch wel de boventoon voerden. We slenterden rustig door de straten en bekeken het aanbod overal maar we gingen nergens naar binnen. En helaas waren er, in tegenstelling tot Little Italy, geen koffie tentjes waar we van een goede cappuccino konden genieten. Toen we de wijk wel gezien hadden besloten we op zoek te gaan naar een metro station om de metro naar Times Square en ons hotel te pakken.

Uit de dingen waar je in New York niet lang naar hoeft te zoeken staan metro stations wel zo´n beetje op de eerste plaats dus al rap zaten we weer in de subway naar Times Square.

Little Italy

Na een goede nachtrust was het tijd voor onze tweede dag in New York. Op de agenda stond het verkennen van een aantal wijken en als eerste stond de Italiaanse wijk Little Italy op de agenda.

Na eerst onze stereofoam kop met koffie uit de lobby van het hotel gescoord te hebben gingen we naar de halte van de subway. Hier zat een aardig ontbijt zaakje waar we koffie met een pretzel namen. Vervolgens namen we de subway naar Canal street en stapten een kwartier later uit in Little Italy.

We liepen Mulberry street in en zaten in de wijk die door de film the godfather bekend is geworden. De wijk is niet echt groot maar bood leuke winkeltjes en uiteraard veel Italiaanse restaurants. Wat echter heel prettig was dat er naast de restaurants ook veel koffie zaakjes waren waar je van een goede cappuccino of espresso kon genieten, eindelijk wat beters dan het standaard Amerikaanse slootwater. Na een koffie en sandwich break verlieten we Little Italy om onze tweede stop van de dag te gaan doen.

Ellis island

We stapten wederom op de ferry om het tweede deel van de driehoek Battery park - Liberty Island - Ellis island -  Battery park  te bezoeken. Na eventjes wachten tot er weer een boot aankwam maakten we het korte tocht en stapten uit op Ellis island.

Ellis island is het punt waar van 1892 tot 1954 de immigranten Amerika binnen kwamen en is nu een museum dat over immigratie in het algemeen en Ellis island in het bijzonder gaat. De scène in de godfather waar de jonge Vito Corleone in Amerika arriveert is een goed beeld van hoe het op Ellis island toeging en ook de diverse tentoonstellingen laten dit goed zien. Er was een speciale tentoonstelling over de Holland Amerika lijn die een van de grootste vervoerders was van de landverhuizers die naar Amerika vertrokken. Nadat we deze en andere tentoonstellingen bezocht hadden was het tijd om naar het vasteland terug te keren en een eind te maken aan onze eerste dag in New York.

Statue of liberty

We namen plaats aan boord van een van de boten van statue cruises voor het tochtje naar liberty island. Op weg naar het eiland heb je een prachtig uitzicht over de skyline van New York en met de speciaal voor deze vakantie aangeschafte wegwerp panorama camera maakten we dan ook een mooie foto van het mistige New York voor het plakboek.

Daarna draaiden we ons weer om en keken naar de haven, de overvliegende vliegtuigen en Liberty en Ellis island. Lady Liberty was duidelijk te zien en daar werden dan ook diverse foto's van gemaakt. We verlieten de boot en betraden het eiland waar lady Liberty ook op de panorama foto gezet werd. Aangezien we liever lui dan moe waren namen we de lift naar de sokkel om van het uitzicht over new York te genieten. Volgende stop was een bezoek aan het museum over de bouw van het standbeeld, de ontwerper en de reden dat het aan Amerika werd geschonken. Daarna was het tijd om het eiland te verlaten voor de reis naar het volgende eiland.

Battery Park

Na een prima nachtrust stonden we op voor onze eerste dag in New York. Daar dit mijn tweede bezoek was, wist ik al het e.e.a. en daarom zouden we deze eerste dag naar het statue of liberty gaan. De rijen voor de ferry zijn lang als je wat later arriveert en een vroeg start is dus aan te raden.

Aangezien we vroeg in slaap gevallen waren door het tijdsverschil waren we ook vroeg wakker en na het halen van een kop koffie (er stond een gratis koffie corner in de lobby van het hotel met meerdere soorten koffie en de beruchte piepschuimen bekers) waren we dan ook klaar voor vertrek. We namen de metro naar battery park, het vertrek punt van de ferry.

Aangezien er nog niets van een rij te bekennen was maakten we eerst een wandeling door het park waarbij we de verschillende monumenten bekeken. Daarna kochten we echter onze kaartjes voor een bezoek aan zowel het statue of liberty als ellis island.

The New Yorker

We stapten de metro uit op Times Square en stonden direct voor de deur van ons hotel in New York, de New Yorker. Dit was een zeer luxe hotel waar mensen als John Kennedy, Muhammed Ali en vele anderen hadden overnacht. Het hotel was gedurende lange tijd gesloten geweest en pas sinds kort weer geopend. De onderste verdiepingen waren nog in renovatie en alleen de bovenste verdiepingen werden momenteel verhuurd. Dat betekende dat het hotel nu erg betaalbaar was want anders was dit super de luxe hotel ruim boven ons budget geweest.

Het inchecken verliep vlot en al gauw waren wij op onze kamer die ons een mooi uitzicht over Manhattan gaf. We aten nog een hapje en gingen op tijd naar bed om de vermoeienissen van de reis van ons af te slapen en de volgende dag onze eerste verkenning van de stad te beginnen.

Van JFK naar Times Square

In tegenstelling tot twee jaar geleden toen wij gevieren een limousine namen naar de stad wist ik deze keer precies hoe alles werkte. We namen de (gratis) shuttle bus van het vliegveld naar de halte van het metro station. Hier namen we de air train die ons naar de New York subway bracht. De halte hier was bovengronds en we stonden  netjes te wachten tot de metro arriveerde. Dat duurde niet al te lang en al gauw stapten we aan boord van de E train metro naar Times Square, waar ons hotel lag.

Tijdens de rit zaten we honderduit te parten over alles wat we de komende drie weken van plan waren en, zoals dat in Amerika gaat, hoorde onze overbuurman ons in een vreemde taal praten en vroeg waar wij vandaan kwamen. We waren al gauw in een geanimeerd gesprek verwikkeld waar wij vertelden dat wij uit Nederland vandaan kwamen en hij ons de laatste tips gaf over wat te zien in New York en waar we zeker naar toe moesten gaan. Veel sneller dan verwacht arriveerden we op Times Square en verlieten de metro om naar ons hotel te gaan.