De terugreis

Na de spanning van de verdwenen vlucht en de dollemansrit naar Miami was het allereerste wat we deden, uiteraard nadat we ingecheckt hadden, even bijkomen met wat te drinken en te eten. Al gauw was het tijd om onze vlucht van Miami naar Washington DC te betreden en nog geen drie uur later waren we in de hoofdstad van Amerika.

Net zoals op de heenweg moesten we met de speciale karretjes van de ene terminal naar de andere rijden voor onze aansluitende vlucht naar Amsterdam. Toen was het wederom tijd om te wachten (een rechtstreekse vlucht is toch echt een stuk prettiger) alvorens we dit toestel konden betreden. Aan boord gekomen werd er eten uitgedeeld en werd de film opgezet, Sgt. Bilko. Absoluut geen hoogstandje maar het hielp wel om anderhalf uur door te komen. Daarna gingen de lichten uit en was het een beetje dommelen alvorens we de volgende ochtend in Amsterdam landen. Hiermee was een einde gekomen aan mijn derde vakantie in Amerika (en mijn eerste in de Caraïben) en wat mij betreft ga ik zeker nog vaker in Amerika terugkomen.

Fort Lauderdale - Miami

Een crown victoria

Na de korte vlucht kwamen we aan op de luchthaven van Fort Lauderdale en werden inderdaad netjes opgevangen door het personeel van de luchtvaart maatschappij. Wij en nog twee Amerikanen werden heel snel binnendoor geleid en even later stonden we op een parkeerplaats waar een Crown Victoria voor kwam rijden. Onze bagage werd netjes opgeborgen en nadat iedereen zat reed de chauffeur weg.

Eenmaal op de snelweg aangekomen bleek dat onze chauffeur zich weinig aantrok van de maximum snelheid want al snel zaten we op de tachtig mijl per uur. Van baan naar baan heen en weer schuivend hield onze chauffeur de vaart er heel erg goed in en voordat we het in de gaten hadden werden we op Miami international airport afgeleverd. We stapten uit en kregen onze bagage aangereikt waarna onze chauffeur weer vertrok. Toen we op onze klokjes keken zagen we dat er nauwelijks verschil zat in de aankomst tijd die we met een rechtstreekse vlucht gehad zouden hebben en gerustgesteld betraden we het vliegveld.

Bahama's - Amerika

Vandaag was alweer de laatste dag van onze vakantie en we pakten dan ook licht weemoedig onze koffers in. Vervolgens was het naar de receptie gaan en uitchecken waar we afscheid van de manager namen en haar bedankten voor de goede zorgen. Even later stond de laatste van die goede zorgen klaar, de taxi die ons van Port Lucaya naar Freeport zou brengen.

Na de korte rit stonden we even later op het vliegveld en liepen naar de balie om in te checken voor onze vlucht naar Miami. Maar terwijl we naar de balie liepen viel ons oog op de borden met vertrek tijden en daar stond onze vlucht naar Miami gevolgd door het woord cancelled. In lichte paniek liepen we naar de balie toe want onze vlucht van Miami naar Amsterdam sloot vrij vlot aan op deze vlucht en allerlei visioenen van gestrand zijn kwamen bij ons op. Het meisje achter de balie begreep onze problemen maar al te goed (we waren niet de enigen met een probleem) en we werden omgeboekt op een vlucht naar Fort Lauderdale.  Ze verzekerde ons dat we ter plaatse goed opgevangen zouden worden en dat er transport voor ons klaar stond naar Miami zodat we onze intercontinentale vlucht niet zouden missen. Enigszins (als in niet helemaal) gerustgesteld gingen we aan boord van het toestel dat ons naar Amerika zou brengen.

Zwemwedstrijd

Toen we aan de ontbijttafel zaten werden we al gewaarschuwd door het personeel dat vandaag een bijzondere dag zou zijn. Er was namelijk een zwemwedstrijd in de oceaan en de route zou voorbij ons eigen stukje strand voeren. Toen we dan ook op het strand aankwamen keken we onze ogen uit. Voor de allereerste keer was het druk en ons stukje strand lag dan ook aardig vol met Amerikanen.

We wisten nog een redelijke plek te veroveren en begrepen al vlot waarom het vandaag zo druk was. De mensen waren niet voor de zwemwedstrijd gekomen maar vandaag was het zaterdag en alle Amerikanen met een condo op het eiland kwamen hier hun weekend vieren. De meesten waren vrijdagavond al aangekomen en zouden zondagavond weer terugvliegen naar huis. Op een gegeven ogenblik stond iedereen op want de zwemmers in de zwemwedstrijd kwamen voorbij en werden luid aangemoedigd door de stand gasten. Toen de zwemmers echter voorbij waren ging iedereen weer rustig verder met luieren, zwemmen en zonnen en het leven hernam zijn normale verloop weer.

Diner in de haven

Vanmiddag vertrokken wij naar de haven om eens te gaan kijken naar alle luxe jachten die hier lagen. Welnu je kon zien dat er flink wat geld aanwezig was want het ene luxe jacht lag naast het andere luxe jacht te schitteren. Na een rondje gemaakt te hebben zetten we ons bij een barretje neer om wat te gaan drinken. Ik besloot om weer aan de cocktails te gaan en kreeg hier een plaatselijk brouwsel dat voor 75% uit alcohol bestond en voor 25% uit diverse vruchtensappen. Dit alles geserveerd in een plastic bekertje met heel veel ijs erin. Chique was misschien anders maar het smaakte allemaal prima dus ik besloot een tweede te nemen.

In het brandende zonnetje hakte die alcohol er best wel in dus we besloten om een hapje te gaan eten. De keuze viel op een nabijgelegen pizzeria waar we gezamenlijk een pizza met een salade bestelden in een vrijwel lege zaak. Net zoals op het strand waren de toeristen hier ook niet echt aanwezig en ons eten stond dan ook erg vlot op tafel. Na een prima maaltijd (dat was echt wel nodig na die twee cocktails) was het tijd voor koffie en een laatste rondje over de jachthaven voor we terugkeerden naar onze thuisbasis.

Tax free winkelen

De ingang tot het shopper's paradijs

Vandaag was onze tweede winkeldag op de Bahama's en na het op de eerste dag op de goedkope toer (straw market) gedaan te hebben zouden we het vandaag op de luxe tour doen. Vlak bij ons hotel zaten ook nog twee gigantische 5 sterren kolossen met een luxe winkel gebied er naast. De hotels waren volledig gericht op de Amerikaanse toeristen uit Florida en omstreken die hier konden doen wat ze thuis niet konden doen, gokken.

Aangezien de Bahama's tax free waren werden er dan ook voornamelijk producten als parfums, sieraden (waaronder heel veel dure horloge's), leren producten en drank verkocht. Zo bleek een fles Bacardi (dat trouwens op de Bahama's gevestigd is) van een liter nog geen $8 te kosten. Ik begreep nu ook meteen waarom de cocktails zo goedkoop waren op het eiland. Een van de verrassende producten voor ons waren een aantal luxe sigaren winkels. Deze bleken allemaal Cubaanse sigaren te verkopen die in Amerika niet verkocht mochten worden. Hier schafte mijn vriendin dan ook wat luxe (en behoorlijke prijzige) sigaren aan voor haar broer.

Cocktails

De meest populaire drank op de Bahama's blijkt toch wel de cocktail te zijn. Niet echt mijn normale drank maar uiteraard moet je alles een keer geprobeerd hebben. Zo had ik zo langzamerhand het cocktail repertoire van onze barkeeper wel uitgeput en was het tijd voor andere cocktails.

In het dorp waren meerdere tentje's waar je cocktails voor vrienden prijzen kon krijgen (de Bahama's zijn tax free dus het vruchtensap was duurder dan de alcohol) en bij happy hour was het helemaal voor niets. Het enige nadeel was dat je je cocktail hier in een plastic bekertje geserveerd kreeg maar dat mocht de pret niet drukken. Ik breidde deze namiddag mijn cocktail kennis flink uit en was aan het eind van de middag er van overtuigd dat cocktails nog steeds mijn ding niet zijn maar het was wel ontzettend leuk om eens een keer een cocktail middag gedaan te hebben.

De straw market

Vandaag gingen wij shoppen en wel op de straw market. Dit is een vrij kleine markt met allemaal kraampjes met strooien daken, vandaar de naam. We vonden niet echt veel van onze gading want het merendeel was kitsch en/of nep van wat er te koop aangeboden werd. Eigenlijk waren de enige aankopen wat nep t-shirts voor mijn zwager, wat lokale specerijen voor mijn vader en een Bahama's t shirt voor mijzelf. We werden echter wel constant door dames aangesproken met de kreet "Lady do you wan't your hair braided". Wat er aangeboden werd was een in strengetjes gevlochten kapsel a la Bo Derek in 10.

De enige andere aanbieding was een man die met wat zilverpapier in zijn hand fluisterend aan ons vroeg of we in weed geïnteresseerd waren. Op onze reactie dat we geen enkele interesse hadden keek hij heel verbaasd en bleef maar herhalen dat hij weed in de aanbieding had. Wat ongeduldig vertelden wij hem dat we dat thuis probleemloos konden krijgen en toen begreep hij er echt niets meer van. Het enige wat er toen uitkwam was waar we dan vandaan kwamen. Bij het antwoord Amsterdam zag je een begrijpend licht in zijn ogen komen en haakte hij eindelijk af. Na al deze opwinding vonden we het de hoogste tijd om maar weer naar ons strandje terug te keren.

De hotelbar

We gingen aan de bar zitten en toen ik aangaf een biertje te willen werd er bijna automatisch naar de Budweiser gegrepen.Op mijn geschrokken nee brul werd er gevraagd wat ik dan wel bliefde en (uiteraard) vroeg ik om een lokaal product. Dat bleek Kalik, te zijn het bier van de Bahama's. Een  fris biertje dat prima bij de plaatselijke temperaturen bleek te passen. Uiteraard moest er wat te eten komen bij onze drankjes en hier vroeg ik om de plaatselijke specialiteit. Dit blek conch te zijn, een plaatselijk schaaldier dat op wel honderd verschillende manieren bereid kon worden. De variant die ik geserveerd kreeg was de gefrituurde.

Op een gegeven ogenblik kwam de manager bij ons zitten en op onze vraag waarom het zo stil was vertelde ze dat het hotel voor het merendeel uit Amerikaanse condo's bestond waarvan de eigenaren alleen in het weekend kwamen. Ze voorspelde ons dan ook dat het in het komende weekend erg druk zou worden. Vandaar kwamen wij op Amerikanen terecht en hun gewoonten. Zij vertelde regelmatig in Miami te komen en dat ze dan altijd naar Red Lobster ging om te eten, wat haar betreft de beste restaurantketen van Amerika. het enige wat ze, volgens haar, beter moesten doen was van hun eten genieten. Amerikanen eten, betalen en gaan weg terwijl je van je eten moet genieten. Ik kreeg in ieder geval de tip mee om bij mijn volgende bezoek aan Amerika eens bij de Red Lobster te gaan eten.

Het strand

Een leeg tropisch strand

Op de kamer aangekomen namen we niet eens de tijd om onze koffers uit te pakken maar werden meteen de zwem spullen te voorschijn gehaald. Het was namelijk de hoogste tijd om te gaan genieten van een echt tropisch eiland met bijbehorende oceaan en zandstranden.

We verlieten de kamer en liepen door het hotel heen naar de achteringang die naar het strand leidde. We passeerden de bar (altijd belangrijk om te weten waar die is) en verlieten het hotel. Het eerste wat we zagen was het zwembad met daarbij ook een bar. Beiden waren verlaten dus al te veel aandacht schonken we hier niet aan. We liepen rustig door over het pad en hoorden de oceaan al ruisen.

Bij het betreden van het strand bleek deze volledig aan de checklist te voldoen. Het strand was goudgeel, de oceaan was azuurblauw, er stonden allemaal van de tropische rieten paraplu's op het strand en de temperatuur was heel erg aangenaam te noemen. Het enige wat er niet was waren mensen. Naast ons was er exact een ander stel aanwezig en verder was het strand verlaten.Wat verbaasd keken we om ons heen maar we kozen een plekje (geen probleem met deze bezetting) en gingen genieten.

Freeport - Port Lucaya

Bovenaanzicht van Coral beach

De luchthaven van Freeport was wel iets anders dan we van Amerika gewend waren. Ook hier waren de controle's streng (de Bahama's zijn taxfree en men wil inwoners met geld) en het zag letterlijk zwart van de menens. De politie agenten waren met lange wapenstokken uitgerust en die zagen er uit alsof ze gebruikt werden.

Na het verlaten van de luchthaven vonden we een taxi (een oud beestje) met een vriendelijke chauffeur die ons naar Port Lucaya bracht, een rit van zo'n tien kilometer. Aldaar aangekomen werden we netjes voor de deur van ons hotel, het coral beach hotel and condo's, afgezet. Het bleek een combinatie van een hotel met door Amerikanen gekochte appartementen op het terrein te zijn. We checkten in (alles ging qua taal trouwens probleemloos omdat de Bahama's een oude Engelse kolonie zijn en Engels nog steeds de voertaal is) en legden onze spullen op de kamer neer. We waren klaar om een week in een tropisch paradijs door te brengen.

Amerika - Bahama's

Een jet op de startbaan

Vandaag zouden we Amerika verlaten voor de vlucht naar de Bahama's. We pakten onze spullen in en stapten in de auto naar Miami International Airport, met gezoek vonden we de plek waar we onze auto achter moesten laten en betraden even later het gigantische vliegveld. Na de bagage afgegeven te hebben en door de paspoort controle heen gegaan te zijn gingen we op zoek naar onze gate.

Welnu dit bleek een heel klein achteraf kamertje in de catacomben van het vliegveld te zijn waar nog geen twintig mensen zaten te wachten. Toen onze vlucht aangekondigd werd, werden wij naar een deur begeleid die rechtstreeks naar de startbaan leidde. Als een kudde makke schapen werden wij naar een heel klein vliegtuig gebracht. Bij het instappen zagen we dat er slechts één stoel per kant was met een middenpad er tussendoor. Iedereen kon deze keer dus bij een raampje zitten. Ook de afscheiding tussen cockpit en passagiers was zeer ruimhartig te noemen, namelijk een gordijntje waarachter piloot en co-piloot zaten. Een stewardess behoorde ook al niet tot de inventaris zodat wij het broodje dat op onze Nederlandse reispapieren stond maar niet meer verwachtten.

Dat klopte maar we mistten ons broodje ook niet heel erg aangezien de vlucht slechts zo'n drie kwartier in beslag nam. We kwamen netjes tot stilstand op Grand Bahama International Airport en de deuren van het toestel gingen open zodat wij de Bahama's konden betreden.

Een dag in Miami

De art deco wijk van Miami beach

Deze dag was onze complete dag in Miami na de late aankomst van gisteren zouden wij morgen doorvliegen naar de Bahama´s, dus we gingen er voor om vandaag de stad flink te verkennen.

Onder het auto rijden en shoppen vielen ons een aantal dingen toch wel heel erg op. Zo reden er diverse bedrijfs auto´s rond met teksten achterop als `Mocht u mijn rijgedrag niet aanstaan bel dan dit nummer` en winkels met bordjes op de kassa met als tekst `Als u geen kassabon krijgt bel dan dit nummer`. Kortom het Amerikaanse personeel wordt goed vertrouwd door hun bazen.

Hoogtepunt van de dag was toch wel ons bezoek aan de Art deco wijk in Miami beach was toch wel het leukste wat wij bezochten op deze dag. Daarna brachten wij nog een bezoekje aan het strand en zochten vervolgens wederom ons hotel op om de volgende dag fris aan het tweede deel van onze vakantie te kunnen beginnen, het bezoek aan de Bahama´s.

Naar Miami beach

Zonneterras met zwembad

We stapten dus de auto in voor de laatste rit, die naar Miami. Ons hotel bleek op Miami beach te liggen, dit is het stadsdeel dat op het schiereiland ligt en door een gigantisch brug met het vasteland verbonden is. Dat betekende dus dat we dwars door de stad heen moeten rijden, iets wat ons meteen de kans gaf om Miami eens goed te bekijken.

We reden Miami binnen en kwamen in de stad terecht die je van tv series als Miami Vice kende. Op een gegeven ogenblik moesten we de brug over naar het schiereiland en die was nog groter dan we verwacht hadden. Hij was ook behoorlijk stijl en wij zaten achter een bestelwagentje dat heel veel moeite had om de klim te maken. Gelukkig ging alles goed en even later waren wij op het hoogste punt met een fantastisch uitzicht over Miami beach. Ons hotel was vlot gevonden en dat bleek meteen het mooiste hotel van de hele Amerikaanse vakantie te zijn. Zo bezat het naast de mooie kamers een schitterend zonnedek met bijbehorend zwembad en was het strand meteen achter het hotel te vinden. We besloten de rest van de dag dan ook in het hotel door te brengen en Miami tot de volgende dag te laten wachtten.

Gator park

Een moerasboot in volle actie

Op zo´n driekwart van de route kwamen we bij Gator park terecht waar je allerlei excursies kon doen, een alligator show kon bekijken en hun wildpark kon bezoeken. We zetten de auto hier dan ook neer een gingen eens kijken wat er allemaal te beleven was. Edoch niet voor we de inwendige mens wat versterkt hadden. We namen dan ook een drankje en een hapje op het terras waar wij het eerste dier al zagen, namelijk een rode kever van een meer dan fors formaat.

Wat ons het meest aansprak was een tochtje per moerasboot, een platte boot met als aandrijving een propeller die draait op een auto of vliegtuigmotor. We kochten kaartjes voor de eerstvolgende tour en liepen ondertussen rond op de farm om naar de diverse alligators te kijken. Ten slotte was het tijd om te vertrekken voor onze tocht door de mangroven. Het tochtje begon rustig met flink wat alligators, vogels en andere beesten langs de route maar op een gegeven ogenblik gooide de piloot het gas erop en schoten we over het water heen. Met als hoogtepunt van de stunts een hele scherpe bocht van 90 graden. Toen keerden we in een wat rustiger tempo terug naar het park alwaar wij besloten dat het welletjes was geweest en we de auto weer instapten op weg naar Miami.

De everglades

Een typisch beeld van de Everglades

Toen ik wakker werd was dat met een prettige verrassing. Mijn vriendin was al flink wat eerder opgestaan had de auto alvast vol getankt en had en had koffie mee teruggebracht  Zo stond niets meer in de weg voor de trip naar Miami die ons dwars door de Everglades zou voeren. Nu zijn er twee routes van Naples die naar Miami voeren, de 74 die aan de bovenkant van het park langs gaat en de 44 die er dwars door heen gaat. Uiteraard namen wij de 44 want we wilden wel het e.e.a. zien van dit natuur reservaat.

Op een gegeven ogenblik stopten wij op een parkeerplaats in het moeras waar vandaan een wandelroute je dieper naar binnen voerde. We waren nog geen meter de auto uit of we werden aangevallen door hordes muskieten dus we doken meteen weer terug de auto in. Daar verwisselden we onze korte broeken voor lange, ons shirts voor shirts met mouwen en deden flink wat liters anti mug op. Zo bewapend verlieten we voor de tweede keer de auto om aan een wandeling te beginnen. Deze keer kwamen we iets verder op het pad maar de muskieten bleven in grote groepen aanvullen dus wederom keerden wij terug naar de auto en besloten deze wandeling maar over te slaan. Eindstand van de wedstrijd was dan ook Muskieten 2 Mensen 0.

Van Tampa naar Naples

Vandaag stond er wederom een verplaatsing op het programma. We zouden de Tampa Bay area verlaten op weg naar onze volgende halteplaats, Naples.

De reden voor deze stop op onze route was heel simpel. We wilden een dag stoppen in de Everglades en dan doorrijden naar Miami maar dat was te ver vanuit Tampa vandaar een tussenstop in Naples. Welnu ik heb maar een advies voor toekomstige reizigers, ga hier niet heen. Florida zelf is al een rustoord voor bejaarden maar als je echt niets meer wilt doen dan in de zon zitten dan is Naples the place to be. We vonden hier echt niets leuks om te doen dus na de autorit en een tocht door de stad werd de rest van de middag in het zwembad van het motel doorgebracht. Op zich ook wel weer lekker zo'n rustdag tussendoor. 's Avonds was dan het tweede hoogtepunt van de dag, het diner. We vonden een goed restaurant waar heerlijke vers gevangen vis werd geserveerd. Ik genoot dan ook van een yellowtail snapper. Na al die opwinding keerden we terug naar ons motel om nog een stukje televisie te kijken en vroeg naar bed te gaan zodat we op tijd aan de tocht van de volgende dag konden beginnen.

Tarpon Springs

Het was tijd om Orlando te verlaten en dus gingen we naar de westkust van Florida. Om precies te zijn naar de Tampa bay area. Na een vlotte rit en inchecken in ons hotel gingen we op excursie naar Tarpon springs.

Dit is een dorpje aan de kust dat ten eerste bestaat uit Griekse immigranten en ten tweede leeft van de sponzen vangst. We liepen na aankomst wat rond in het, niet al te grote dorp, en besloten een tocht met een sponzen boot te maken. Deze bracht ons naar de plek waar de sponzen opgedoken werden en een van de bemanningsleden deed een duikpak aan en ging naar de bodem om wat sponzen op te halen en die aan ons te tonen. Hierna gingen we weer terug naar het dorp waar we lunchten en wat winkels bezochten. In een van deze winkels hing een hele grote Ajax handdoek en we raakten met de Grieken in gesprek over Ajax in het bijzonder en voetbal in het algemeen. Hierna verlieten wij de winkel om terug te rijden naar hotel om even in het zwembad af te gaan koelen.

Hard rock café

Voordat we het Universal studio's park betraden had mijn vriendin al gezien dat er een hard rock café naast het park zat en meteen besloten dat we daar zouden gaan eten.

Zo betrad ik na het verlaten van het park mijn eerste Amerikaanse Hard Rock café. In 1993 was ik een paar keer over de drempel gestart maar meteen weer vertrokken daar wat zij Hard Rock noemden door mij als rock omschreven werd. Maar puur als restaurant gezien vond ik het absoluut geen slechte ervaring. Te midden van allerlei Rock 'n Roll memorabilia als gouden platen, gitaren en kleding genoten wij van een prima maaltijd. Dat alles verzorgd door een goede bediening en prettige muziek was het een prima afsluiting van ons pretpark bezoek. Na de maaltijd zochten we onze auto op om terug te rijden naar ons hotel want de volgende dag stond de eerste verplaatsing van deze vakantie op het programma.

Universal studio's

Onze laatste dag in Orlando zouden wij afsluiten zoals het hoort, met een bezoek aan een pretpark. De leuze was gevallen op Universal studio's, Ik was in 1993 in Universal Hollywood geweest en had in dat jaar al te horen gekregen dat het park in Florida vele malen beter was. Ik was dus ook erg benieuwd naar wat we te zien zouden krijgen.

Het eerst was opviel was dat er een aantal attracties waren die beide locaties kenden zoals back to the future, maar dat daarnaast Florida een aantal rides bood die in Hollywood onderdeel waren van de studio tram tour. De mooiste hiervan was wel Jaws, waar je in Hollywood alleen de haai even voorbij zag komen bood Florida een fantastische ride met een boor door de haven waarbij je Jaws meermalen ontmoette en hij op een gegeven ogenblik zelfs een boothuis binnenviel waar je aan het schuilen was. De tweede grote uitbreiding was de Kongfrontation ride waar je met een een bovengrondse metrotrein door New York reed en een fantastische ontmoeting met King Kong had. Het enige slechte moment was eigenlijk bij de Hanna Barbera ride waar mijn vriendin licht misselijk van werd. Gelukkig ging dit snel over en konden we verder genieten van onze dag in Universal studio's Florida.

Dagje Orlando

Op onze tweede dag in Orlando deden wij niet ontzetten veel. Het was meer bijkomen van de vermoeienissen van de reis en de drukke dag die wij in Seaworld gehad hadden. We sliepen dus lekker uit en genoten van ons ontbijt alvorens we de stad indoken.

We keken wat naar de sights van Orlando (die zijn er niet echt veel want Orlando is en blijft de pretpark hoofdstad van de wereld) en gingen toen maar voor de andere erg belangrijke activiteit in Amerika, shoppen. We bezochten een grote mall in Ierse decoratie uitgerust met heel erg veel winkels waar wij naast het winkelen van de lunch genoten. Naast de mall was ook nog een historisch treinstation waar wij even rondkeken maar daarna vonden wij het wel genoeg. We reden terug richting de stad en gebruikten onderweg het diner alvorens wij terug gingen naar het hotel om een einde aan onze tweede dag in Orlando te breien.

Shamu

De arena waar Shamu zijn kunsten vertoonde

Het was tijd voor the main event, de show van en met Shamu, de killer whale. We betraden ruimschoots op tijds het stadion en zochten een goed plekje. Dit was in de splash zone waar de bordjes niet zeiden "Pas op U kunt nat worden" maar de omineuze waarschuwing "U gaat nat worden" toonden. Aangezien het warm genoeg was onder de zon van Florida maakten we ons niet al te druk en gingen er goed voor zitten.

De start was een film over orka's in het wild en die was best wel interessant maar niet waar we voor gekomen waren. Welnu dat begon heel onverwacht want de film was nog niet afgelopen of er dook een orka op uit de diepten van het bassin op met zijn trainer op zijn neus, die sprong op het hoogtepunt van de neus van de orka het water in. Wat volgde was een opeenstapeling van stunts met de gigantische beesten die elke keer na een kunstje een beloning kregen. Niet één haring zoals we bij dolfijnen en zeeleeuwen hadden gezien maar gewoon een arm lading vis die naar binnen geschoven werd. We kregen wel wat spetters maar werden niet echt nat zodat we dat van die splash zone typische Amerikaanse overdrijving vonden. Totdat de spreekstalmeester ons vertelde dat wat we tot nu toe gezien hadden de vrouwtjes en de jonkie's waren en dat Shamu zelf nu de arena ging betreden. Welnu er kwam inderdaad een mega orka naar binnen zwemmen die in een keer met zijn staart de inhoud van drie zwembaden het publiek inzwiepte. Het bordje had gelijk, je werd inderdaad nat. Daarmee was er een einde gekomen aan een erg indrukwekkende show en verlieten wij het stadion.

Seaworld

Aangezien Orlando de pretpark hoofdstad van de wereld is stond het bezoek aan pretpark uiteraard in de agenda. We gingen dan ook naar Seaworld toe waar we onze eerste dag zouden doorbrengen. Het park bestond uit een combinatie van rides en shows en we waren dan ook erg benieuwd hoe alles er uit zou zien.

Welnu dat was allemaal erg goed en we genoten van diverse attracties als een show over een hotel met twee zeeleeuwen als eigenaren waar veder ook otters en een walrus aan deelnamen. Het was erg vermakelijk en we moesten ook diverse malen luidkeels lachen. Verder bood het park ook een erg mooie 3D ride over een tocht naar de pool waarna je na afloop ook een aantal pool dieren in hun natuurlijke leefomgeving zag. Verder was er een mooi natuurgetrouw gebied dat gevuld was met zeeleeuwen en andere dieren die luidkeels om voedsel (ja je mocht ze permanent voeren) liepen te roepen. Er was een aquarium met manta rays die over je handen gleden en ook een groot gebeide met dolfijnen die om etenstijd allemaal naar voren kwamen zwemmen om gevoerd te worden. Het was de eerste keer dat ik een dolfijn aanraakte en het was een mooi moment, iets dat ik iedereen kan aanraden. Toen was het echter tijd voor the main event, Shamu.

Hotel gezocht

In tegenstelling tot vorig jaar hadden wij dit jaar alles van te voren geregeld we hoefden deze keer dus nergens naar hotels te zoeken. Dat betekende dat wij eenmaal in de huurauto ingestapt wij de Rand McNally opensloegen (dat was al weer mijn derde Amerika vakantie die deze trouwe atlas dienst deed) en de route naar ons hotel opzochten. We hadden het hotel al gauw gevonden en reden er vlot naar toe maar eenmaal bij de balie aangekomen bleek onze reservering niet te kloppen.

Na flink wat heen en weer gepraat kwamen wij erachter dat er twee filialen van ons hotel in Orlando bleken te zijn en uiteraard waren wij naar de verkeerde locatie gereden. We stapten dus opnieuw de auto in om naar de goede locatie te rijden (uiteraard aan de andere kant van de stad) en aldaar konden wij wel inchecken. We zochten al heel snel ons bed op want we waren al heel wat uurtjes in touw en we wilden de volgende dag uitgerust beginnen.

Suzuki sidekick

Na de landing op Orlando international airport en de douane formaliteiten waren we klaar voor de start van onze vakantie. Dat hield als eerst in het ophalen van onze huurauto en na wat gezoek op het vliegveld hadden we al gauw de shuttlebus gevonden die ons naar het kantoor van de verhuur maatschappij bracht.

De aldaar werkzame employee deed zijn uiterste best om ons een duurdere auto aan te smeren (tegen meerprijs uiteraard) dan degene die wij besteld hadden maar wij hielden voet bij stuk dat wij de klasse auto wilden hebben die wij besteld hadden. Toen hij doorhad dat wij echt niet meer gingen betalen hield hij er mee op en kregen wij tenslotte de papieren en de sleutels van onze huurauto. Dat bleek een Suzuki sidekick te zijn, een redelijk stoer Jeep model. (in tegenstelling tot de witte op de foto was de onze groen van kleur.) We waren klaar voor de start van onze vakantie!

Amsterdam - Washington DC - Orlando

Het karretje op Dulles

Het was weer zover. Vandaag vertrokken we voor onze tweede vakantie in de US of A. Deze keer zouden we een week naar Florida gaan gevolgd door een week in de Bahama's. Ook zouden we de deze keer als ex rokers op vakantie gaan. Enige weken voor we vertrokken hadden we gedrieën (ik en twee vriendinnen, een waar ik mee op vakantie ging en een andere) en ikzelf afgesproken om te stoppen met roken. Helaas was het mijn reisgenote niet gelukt om ook te stoppen maar toen wij op Schiphol aankwamen verkruimelde zij zelfbewust haar laatste sigaretten en zo stapten wij aan boord van ons toestel dat ons naar Washington DC zou brengen.

Na een ontspannen vlucht arriveerden wij op Dullas international airport en het eerste wat mijn vriendin daar deed was sigaretten kopen. Het stoppen was van erg korte duur geweest. Wat verder opviel in Dulles was dat de terminals van elkaar gescheiden waren en niet te voet te bereiken waren. Er kwam een soort karrteje naar de terminal gereden dat zichzelf op een soort stelten omhoog werkte zodat je de terminal kon verlaten en naar een andere terminal gereden werd. Zo werden wij dan ook van onze aankomst naar onze vertrek terminal gebracht waar wij wachtten op onze aansluitende vlucht naar Orlando. Dit duurde niet al te lang en binnen korte tijd stonden wij op het vliegveld van Orlando om aan onze tweede vakantie in Amerika te beginnen.