Een van de bands die ik vroeger (en tegenwoordig weer) altijd links liet liggen was Metallica. Ik was wel een hardrock fan maar nog niet toe aan de speed metal van deze 4 heren (James, Lars, Kirk en Jason). Dat alles veranderde toen het beruchte black album uitkwam. Deze plaat was iets rustiger dan de vorige albums en met hits als Nothing else matters, The unforgiven en uiteraard Enter Sandman braken zij door bij een groot publiek. Ook voor mij was dit mijn 1e Metallica album. Ik begon terug te zoeken naar oudere platen en kon nu wel albums als Kill ‘em all, Ride the lightning, …And justice for all en met name Master of Puppets waarderen. Uiteraard volgde er een tour en deze keer niet meet in de kleien zalen als Paradiso maar de overstap naar Ahoy werd gemaakt. Wij gingen vol verwachting naar Rotterdam en werden absoluut niet teleurgesteld, een fantastische show met dito muziek en veel hard rock chicks betekende een welbestede avond.
De komende 5 jaar ben ik nogmaals naar een concert geweest (met evenveel plezier) maar een nieuwe studioplaat kwam maar niet totdat in 1996 Load verscheen. Uiteraard had ik deze direct aangeschaft maar het was een behoorlijke teleurstelling. De plaat was veel softer dan the black album en dus vele malen rustiger dan wat daar voor zat. Uiteraard heb ik de bijbehorende tour niet bezocht en wachtte maar af of de volgende plaat beter zou zijn. Niets was minder waar. Sinds die tijd luister ik altijd braaf naar elk nieuw Metallica album maar de magie is noot meer teruggekomen. Metallica blijft echter altijd een warm plekje in mijn hart houden en regelmatig luister ik naar een van de eerste 5 platen, voor mij het echte Metallica.
De nieuwe Metallica is wel het aanluisteren waard. En bij je favoriete CD, master of puppets, was Jason er nog niet, Cliff Burton beroerde toen de snaren van de basgitaar, voordat hij bij een busongeluk om het leven kwam.
BeantwoordenVerwijderen