Vreemd verkeersbord

Dit is het bewuste verkeersbord

Enige tijd geleden zag ik het afgebeelde verkeersbord op de pagina van een Facebook vriend verschijnen maar ik keek er niet echt naar en las de bijbehorende tekst ook niet. Ik dacht aan het zoveelste flauwe Facebook grapje en ging verder met datgene waar ik mee bezig was.

Afgelopen week kreeg ik echter bijgaande foto (en ja dit is hetzelfde verkeersbord uit het Facebook bericht) van een collega toegestuurd (en niet alleen ik kreeg het maar alle collega's) met de mededeling dat dit een foto was van het verkeersbord dat op de rotonde naast ons werk stond. Ik had het behoorlijk druk dus ik maakte de connectie nog niet met de Facebook post (en ja die was van iemand die in Almere woonde) en gooide de mail gewoon weg. Tot ik een dag later naar mijn werk reed en bij binnenkomst in Almere begroet werd door dit verkeersbord. En het vervolgens nog vele malen tegen kwam op de route naar mijn werk.

Het verkeersbord is redelijk duidelijk, schiet niet op katten zegt het. Maar wie de borden geplaatst hebben en waarom is nog volkomen onduidelijk. Het enige wat ik zeker weet is dat er redelijk wat geld ingestoken is want het zijn heel veel borden en ze zijn niet van papier gemaakt. Verder zijn het meerdere mensen want gezien het aantal borden is het geen eenmansoperatie, maar verder is het mij een compleet raadsel. Mocht ik meer te weten komen dan zal ik het hier vermelden.

De terugreis

De lege startbaan op Stansted

Het was tijd geworden om huiswaarts te keren en dat betekende dat ik terug keerde naar Liverpool street station en daar naar de spoorbanen liep. De Stansted exprees reed elk kwartier en ik liep naar de slagboom waar ik op vertoon van mijn kaartje doorheen mocht en naar het spoor kon lopen om de trein te betreden. Er was meer dan genoeg ruimte dus k had een zitje van vier voor mijzelf en de wifi die ik op de heenweg had werkte net zo goed op de terugweg dus ik hoefde mij niet te vervelen. Na drie kwartier trein reizen was ik op Stansted aangekomen.

Aangezien ik geen ruimbagage had ik ik gewoon doorlopen en was ik al snel achter de douane. Het was inmiddels etenstijd en ik keek eens om mij heen wat er te beleven was. Dat was niet al te veel op Stansted airport en mijn keuze viel op Bridge, een vrij standaard Engels restaurant. Ik ging voor een pint Becks en een simpele maaltijd met zalm en zowel bier als voedsel waren goed te doen. Vervolgens was het richting de wachtruimte waar mijn vlucht naar Amsterdam netjes op tijd werd aangekondigd. Er waren verder geen bijzonderheden te vermelden en ik lande dan ook netjes op Schiphol waar ik het OV nar huis nam.Ondanks diverse horror verhalen van vrienden over wat zij met de trein van Schiphol meegemaakt ging alles goed zodat ik op tijd thuis was om de volgende dag weer fris aan het werk te kunnen.

De laatste dag

Het logo van Costa

De volgende dag kon ik uitslapen en stond ik dus zeker niet vroeg naast mijn bed. Dat betekende dat ik het ontbijt gemist had en dus zelf mijn kostje moest opscharrelen deze ochtend. Welnu, dat was geen al te groot pretleem want mijn bezoek aan Costa was mij gisteren erg goed bevallen en na het verlaten van het hotel liep ik dan ook meteen naar het filiaal dat bij mij om de hoek zat.

Ik bestelde, net zoals gisteren, een cappuccino, nu een medium gisteren was het een grote,  en nam daar een sandwich met gerookte kip bij. Het smaakte prima en na afloop van de maaltijd nam ik de metro naar Liverpool street station, de plek waar de trein naar Stansted vertrok Ik wandelde wat rond in de buurt van Liverpool street station maar er was niet ontzettend veel te beleven en ik keerde op een gegeven ogenblik dan ook terug naar het station om mijn reis te vervolgen.

Olivelli

De antipasti

Het was weer tijd geworden voor het diner en het bezoek aan St. christophers place van gisteren was  mij dusdanig goed bevallen dat ik besloot daar vandaag weer te gaan eten. Gisteren was het Thais maar vandaag zou het Italiaans worden. Er zat een goed aanbevolen Italiaans restaurant in de straatjes en daar was mijn keuze op gevallen.

Zo belande ik dan ook bij Olivelli en het bleek een echt Italiaans restaurant te zijn. Het personeel was allemaal Italiaans en beantwoorde mijn basale Italiaans heel erg vloeiend zodat ik al heel snel afhaakte en terug viel op Engels. Na het bestuderen van een kaart was de keuze voor het voorgerecht erg snel gemaakt. Een mooie schaal van diverse Italiaanse en Siciliaanse (daar kwamen de eigenaren vandaan) hapjes uiteenlopend van worst, ham , mozzarella tot olijven en diverse vegetarische gerechten. Hierbij een mooie glas chianti om het eten te begeleiden en er was maar een woord voor top!

Als hoofdgerecht ging ik voor de vis en wel gegrilde zwaardvis bereid met olijf olie en vergezeld van diverse groenten. Hierbij dronk ik een glas pinot grigio en wederom had ik niets op te merken over het eten. De locatie was mooi, het personeel was vriendelijk en het eten was goed. Meer kan je je niet wensen in een restaurant en Olivelli voldeed daar volledig aan. Wederom een topper in St. Christophers place en dus wederom een aanrader van mij als je in Londen bent.

Wandeling

London bridge op de achtergrond

Na het bezoek aan de tower was het tijd om de grote winkelstraten te gaan bezoeken. Als eerste pakte ik de metro naar Tottenham court road om een bezoek te brengen aan Forbidden planet. Vroeger waren er tijden dat ik alleen voor comics naar Londen ging maar die liggen ver achter mij. Ik vond het leuk om de winkel weer eens te bezoeken maar kocht er niets. Tijden en mensen veranderen.

Daarna was het tijd om een hapje te gaan eten en er bleek een filiaal van Subway om de hoek te zitten. Ik ging voor mijn geliefde halve sub met tonijn en groenvoer en nam daar een spa rood bij. Gelaafd en gespijsd hervatte ik mijn wandeltocht die mj naar Regent street, Oxford street en Oxford circus bracht. Ik onderbrak de wandeling af en toe door een winkel binnen te duiken maar aankopen bleven uit.

Als laatste verkende ik de Marble arches bij mijn hotel in de buurt. Daar deed ik ook de eerste uitgave na mijn bezoek aan de subway en wel bij een filiaal van Costa de Engelse variant van Starbucks. Ik besloot hier een pauze in te lassen onder het genot van een cappuccino en gezien het inmiddels er mooie weer deed ik dat buiten op het terras. Het was druk buiten, alle tafeltjes waren bezet en ik schoof aan bij een rokende Engelse. Zij verontschuldigde zich voor de rook en wij hadden een goed gesprek alvorens ik het terras verliet om terug naar mijn hotel te gaan.

De London tower

De yeoman warden bij traitor's gate

Ik ben al heel vaak in Londen geweest maar een van de dingen die ik nog nooit gedaan had was een bezoek brengen aan de tower of Londen, de plek waar veel van de historie van Engeland geschreven was. Vandaag zou ik dat gaan goedmaken en dus werd de reis naar Londen bridge en de tower ingezet. Na het verlaten van de metro en wat gezoek stond ik voor de poort en na het kopen van een kaartje betrad ik de toren. Het bleek dat er binnen vijf minuten een tour zou starten onder leiding van een van de yeoman wardens, de bewakers van de toren. Om voor deze fuctie in aanmerking te komen moest je als soldaat twintig jaar actieve dienst gedaan hebben en de rang van sergeant majoor bereikt hebben. Er waren slechts 37 wardens en het was een erefunctie waar hard voor gestreden werd.

De tour duurde ruim een uur en de warden wist een zeer onderhoudend verhaal te vertellen en we werden onder andere langs de plek gebracht waar Koningin Anne, nog twee andere koninginnen, de aartsbisschop van Canterbury en nog wat belangrijke figuren waren onthoofd. Ook de beroemde raven van de toren kwamen voorbij op de tour, die eindigde in de kerk op het terrein waar ook koningin Anne begraven was. Na afloop van was het zelf door de toren heen wandelen en de diverse tentoonstellingen bekijken. Uiteraard hoorde daar een een bezoek aan de kroorn juwelen bij en dat bleken er heel wat meer te zijn dan ik verwacht had. Ik genoot heel erg van het bezoek en kan iedereen de tower aanraden die naar Londen gaat.

Hotel wissel

Het ontbijt buffet

Nadat de wekker was afgegaan stond ik vlot naast mijn bed en nam een douche. Vandaag wederom geen Engels ontbijt in mijn hotel want ik zou van hotel wisselen en in mijn nieuwe onderkomen gaan ontbijten. Na het uitchecken uit het hotel nam ik dezelfde route als gisteren, dus eerst de bus en daarna de Victoria line naar Marble arches. Na een vlotte rit stapte ik uit en liep het korte stukje naar het Hyatt regency, the churchill. Het verschil in hotel was niet echt klein te noemen van van twee sterren in het zuidoosten van Londen naar vijf sterren in het hartje van de stad merk je echt wel.

Nadat ik mij op de kamer had geïnstalleerd ging ik naar de ontbijtzaal en hier was een fantastisch buffet verkrijgbaar. Ik besloot het echter te houden bij koffie, vers fruit en scrambled eggs (geen yoghurt deze keer) en de kwaliteit was inderdaad top. Ik was laat aan het ontbijt vanwege mijn reis en kreeg op een gegeven ogenblik een discreet seintje dat het buffet zou gaan sluiten. Ik was echter voldaan en verliet de ontbijtzaal om Londen in te gaan.

Opnieuw de hotelbar

De bar en de lounge hoek voor de tv

Ik besloot deze dag niet af te sluiten in de white hart maar wederom in de hotelbar waar dezelfde zwartharige schone als de vorige avond aanwezig was. De kronenberg was gisteren goed bevallen dus daar bestelde ik wederom een pint van. Op tv was voetbal te zien en vanavond stond in het teken van de derby tussen Manchester United en Mancester City. Zonder Robin van Persie werd United van de mat gespeeld en moest met beschamende cijfers het hoofd buigen, het leek Ajax wel.

Kennelijk was er ergens in het hotel een gekostumeerd feest aan de gang want er kwamen onder andere een cowboy, een piraat en een ridder drank bestellen en nee het waren niet de village people. Er bleek ook een Pool aan de bar te zitten samen met zijn vriendin en ma zijn vraag welk bier ik hem adviseerde raakten we in een geanimeerd gesprek waarbij we het onder andere over mijn bezoek aan Polen in 2010 hadden. Daarna besloot ik echter mijn kamer op te zoeken want de volgende dag zou de wekker bijtijds afgaan.

Chao Praya

De hoofdgerechten

Na terugkomst in het hartje van Londen was het tijd geworden om te gaan eten en we hadden wel trek in Thais eten. We vroegen de conciërge van het hotel dan ook naar een goed Thais restaurant en hij kwam met de suggestie van Chao Phraya op St. Christopjhers place.

Dit bleek een zijstraat van Oxford street te zijn waar heel veel restaurantjes, kroegjes en leuke winkeltjes gevestigd waren en we vonden het allemaal erg leuk. Chao Praya bleek enen klein restaurant te zijn (alhoewel ze beneden veel extra plaatsen bleken te hebben) met echte Thaise bediening. Na bestudering van de kaart gingen we voor de gemixte starters plate voor twee personen, beiden een soep en beiden een hoofdgerecht. Onze dame in de bediening was erg vriendelijk en nadat ik een aantal Thaise kreten had laten vallen konden we helemaal niet meer stuk  Al gauw werd de schotel met hapjes gebracht en daar was werkelijk niets op aan te merken. Uitstekende eten dat perfect bereid was. Ook onze soepen waren prima van smaak en dat betekende dat we de lat voor de hoofdgerechten erg hoog legden. Welnu dat was geen enkel probleem want ook deze gerechten was niets op aan te merken. We genoten van ons eten en we maakten lol met onze serveerster wat kun je je nog meer wensen. Kortom een prima avond een aanrader voor iedereen die van Thais eten houd, St. Christophers place is the place to be voor bezoekers aan Londen.

Terug naar Londen

Een Londense stadsbus

Na afloop van de wedstrijd moesten wij weer terug naar het centrum van Londen en dat bleek best wel een probleem te zijn. Taxi's´waren er niet te vinden in de omgeving van het stadion en het openbaar vervoer was ook een flink eind verder. We liepen dan ook achter de supporters schare aan naar buiten en vroegen daar aan een paar Engelsen hoe we verder moeste gaan. Zij adviseerden on de shuttle bus naar de metro maar wij wisten dat die opgebroken was.

We kwamen langs een ander bushalte en zagen dar die bus naar een ander metro station ging dat niet op een opgebroken route lag. We besloten dan ook hier op de bus te wachten en na enige tijd arriveerde die dan ook. Na een rit die flink langer duurde dan wij verwachten kwamen wij tenslotte bij het metro station aan waar wij de tube pakten om ons opnieuw naar het centrum van Londen te brengen. Ook deze rit bewees eens te meer dat het ultiem transportmiddel in Londen de metro is want in no time werden wij weer in hartje Londen afgeleverd en konden wij weer naar het hotel lopen.

Saracens vs Bath

Het stadion tijdens de warming up

We arriveerden ruim op tijd in het rugby stadion en konden uitgebreid rondkijken. er was een plek waar je kon BBQ´en en er stonde meer dan voldoende food trucks om te zorgen dat je niet van de honger omkwam. Na wat heen en weer lopen besloten we tot een frank van de stand van big apple hot dogs  met de works. Vervolgens liepen we wat rond en zagen de spelers tijdens de warming up in actie. Nu zijn wij geen van beide kleine jongens maar vergeleken met deze mannen zijn wij dwergen. Impressive is het enige woord wat mij te binnen schiet.

Gewapend met cola en bier zochten wij onze plaatsen op de tribune op en die bleken ons een goed zicht op het veld te geven. We zaten rond de middenlijn vrij dicht op het veld en konden alles heel goed zien. Het bleek dat rugby een erg fysieke sport is en meermalen vreesden wij dat spelers afgevoerd zouden worden maar het viel mee qua blessures. De wedstrijd zelf was niet echt spannend want na een start met 3-3 liepen de Saracens uit naar 31-3 en alhoewel Bath in de tweede helft terug kwam tot 31-17 werd het nooit meer een wedstrijd. Het was echter wel erg leuk om een keertje mee te maken en ik kijk dan ook met veel plezier terug naar mijn eerste echte rugby wedstrijd.

The knowledge

Een echte Londense taxi

We zouden vandaag naar een rugby wedstrijd gaan en het stadion was in noord Londen, best wel een stukje reizen van waar wij zaten. Bovendien kwamen we dan wederom langs het opgebroken stuk van de metro waar ik gisteren al mee te maken gehad had en dat was niet leuk. Daarom besloten we met een taxi te gaan en we lieten het aan de mensen van het hotel over om een taxi te regelen. De eerst chauffeur gaf aan nog nooit van het Alianz park gehoord te hebben en vertrok meteen weer. De tweede kende het stadion ook niet maar wilde wel een poging wagen.

Het eerste stuk ging hij op sleeptouw bij een collega die hem in de juiste richting stuurde en het tweede stuk gidsten wij het met de waze navigatie app op de iPhone. Onderweg hadden wij het over onze bestemming met onze chauffeur en hij vertelde dat hij dit rugby stadion niet kenden. Hij zei dat hij echter alles wist over zijn team de saracens en toen ging bij ons echt het licht uit want wij waren op weg naar het stadion van de saracens. Deze rit bewees dat het mythische verhaal over the knowledge, de strenge training van de Londense taxi chauffeur complete bullshit was. We werden echter netjes bij de ingang van het stadion afgeleverd maar ons respect voor de Engelse taxichauffeur was flink gedaald.

Naar het centrum

Een oyster kaart

Deze vakantie zou in het teken van het openbaar vervoer staan want ik moest vandaag een nieuwe route naar de stad gaan zoeken. De treinverbinding naar Londen was op zondag wegens werkzaamheden niet beschikbaar en ik moest dus een andere route naar de stad zoeken. In het hotel had men mij verteld waar de bushalte naar het centrum te vinden was en waar ik een oyster, de Engelse variant van de chipknip, kon kopen. Welnu zowel winkeltje als busstation vond ik probleemloos en al gauw zat ik aan boord van de drie op weg naar de stad. gelukkig begon ik bij de starthalte want doordat de treinen niet reden werd de bus voller en voller en was ik erg blij met mijn zitplaats. Na een rit van een half uurtje arriveerde ik bij een halte van de metro waar ik op advies van een medereizigsters van vervoermiddel wisselde want de bus zou er nog een uur over doen terwijl de metro mij in nog geen kwartier naar mijn bestemming, Marble arches, zou brengen.

Ik verliet de bus dus en betrad het metro station waar ik aan boord van de Victoria lijn stapte en nog geen kwartier later in de buitenlucht stond. Na wat sms en telefoon verkeer stond ik even later oog in oog met een goede vriend die ook in Londen was om samen dingen te gaan doen zoals dat zo mooi heet.

Casa Cuba

Het interieur van café Cuba

Na een goede nachtrust stond ik de volgende ochtend weer bijtijds naast mijn bed. Mijn hotel bood het standaard Engelse ontbijt van vet spek, vette worstjes, vette eieren en uiteraard toast en koffie en dat was niet waar ik deze morgen mijn zinnen op had gezet. Ik besloot dan ook in de buurt te gaan ontbijten bij een van de vele tentjes die ik gisteren had gezien.

Monter liep ik dan ook het hotel uit richting openbaar vervoer en besloot onderweg dat Casa Cuba een goede plek was om te gaan ontbijten. Het was vroeg dus ik was de enige (en waarschijnlijk eerste) gast van de dag en nam plaats aan een van de tafeltjes van deze hipster tent. Men serveerde hier alleen maar Cubaanse producten, van koffie tot sigaren en ook het servies werd door Cubanen geproduceerd. Ik bestudeerde de kaart en besloot tot een echt Cubaans ontbijt bestaande uit een latte van Cubaanse arabica bonen en toast met boter. Hierbij een groot glas verse jus d'orange en dat zou me wel door de ochtend heen brengen. De barista bereidde mijn koffie en bracht alles naar tafel. Op de achtergrond speelde Cubaanse muziek en ik nam het interieur van de tent op terwijl ik van mijn maaltijd genoot. Het was een allegaartje va meubilair en de posters en tekeningen aan de muur bevatte er uiteraard eentje van Ché Guevara. Na het afrekenen van vijf pond en een bezoek aan het toilet verliet ik dit stukje Cuba in Londen om me naar het centrum te gaan verplaatsen.

De hotelbar

De bar van het euro queens hotel

Eenmaal buiten gekomen wandelde ik het laatste stukje terug naar het hotel en ging als eerste naar mijn kamer. Daar deed ik twee ontdekkingen, geen van beide positief. Ten eerste had het hotel wel wifi zoals aangekondigd maar alleen in de lobby en ten tweede bleek Engeland andere stekkers te hebben dan Nederland zodat het opladen van mijn elektronica best wel een uitdaging was. Er bleek een Europese aansluiting in de badkamer te zijn maar deze werkte ook niet en na wat gerommel van de klusjesman van het hotel werd mij beloofd dat dit morgen gerepareerd zou worden. Het hotel wordt echter gerund door Pakistani en die zijn niet echt betrouwbaar te noemen dus ik had er een hard hoofd in dat het allemaal zou gaan werken.

Aangezien er alleen wifi was in de lobby moest ik dus naar de hotelbar, iets wat ik niet echt vervelend vond. Er bleek een donkerharige schone achter de bar te werken en ik bestelde een Fosters bij haar terwijl ik mijn notebook opstartte, mijn telefoon aan de notebook verbond om hem op te laden en een blik op het scherm wierp voor het voetbal. Tot mijn verbazing kostte een pint slechts twee pond maar dat bleek te komen omdat het happy hour was. De wifi bleek heel erg traag te zijn dus ik plaatste een blog berichtje dat er niet geblogd ging worden uit Londen en dronk rustig mijn biertje op terwijl mijn telefoon zich via mijn laptop weer aan het opladen was. Het was een lange en vermoeiende dag geweest dus ik besloot dat het tijd was om naar bed te gaan om morgen weer fris aan de tweede dag van mijn vakantie te beginnen.

The white hart

The white hart

Wandelen maakt hongerig en voeg daar een karig ontbijtje en een lunch bestaande uit een bagel met cream cheese en zalm aan toe en je zult begrijpen dat ik best wel trek had. Op mijn wandeling naar het park had ik meerdere goede pubs gezien waar ik kon gaan eten. Ik besloot voor diegene te gaan die het dichtst bij mijn hotel lag, the white hart. Belangrijkste reden voor die keuze was toch wel het feit dat ze buiten parasols hadden van Becks en dat is eigenlijk wel een heel lekker biertje.

Eenmaal binnen gekomen nam ik plaats aan een tafeltje en begon met het bestellen van een pint Becks, die hier de aparte naam Becks vier had. Dit bleek te komen omdat het bier terug gebracht was naar 4% alcohol, net zoals de meeste bieren in Engeland. Onderwijl bestudeerde ik de kaart en mijn keuze viel op een vegetarisch gerecht, gnocchi met asperge, erwten, bonen, spinazie en paddenstoelen. Het was allemaal erg smakelijk en ik genoot van zowel het voedsel als het bier. Na afloop was het nog nagenieten met een tweede biertje maar het liep niet echt storm in de kroeg. Ik besloot er dan ook een einde aan te breien en verliet the white hart.

Crystal palace

Een typisch stadsbeeld in Crystal palace

Nadat ik mezelf op mijn kamer geïnstalleerd had was het tijd om van de eerste dag van mijn vakantie te gaan genieten. Door alle problemen met het vinden van mijn hotel, de vertragingen door het openbaar vervoer en het feit dat ik ver van het stadscentrum verwijderd was besloot ik me dan ook te beperken tot een verkenning van de lokale wijk, crystal palace.

Ik verliet het hotel en liep de weg af en kwam er achter dat ik in een wijk was die zichzelf flink aan het veranderen was. Het was een verzameling van oude huizen met daaronder een mix van hele oude winkels en hele nieuwe winkels. Het buurtje blijkt ook een vergaarbak van hipsters te zijn en de vintage en thrift winkels zijn dan ook niet van de lucht. Op mijn wandeling spot ik ook diverse plekken waar ik vanavond kan gaan eten, uit kan gaan of morgen kan gaan ontbijten. Tenslotte beland ik bij de hospot van crystal palce, het park. In dit park stond het inmiddels afgebrande crystal palace waar de wijk zijn naam aan heeft te danken en het is nog steeds het centrum van de wijk. Er zijn sportvelden, speelplaatsen en er worden vele activiteiten georganiseerd. Na een wandeling door het park besluit ik dat het genoeg is geweest en keer weer terug richting hotel.

Euro queens hotel.

De entree van het euro queens hotel

De terugreis was uiterst prettig te noemen, maar dan niet. Eerst moest ik met de bus terug, vervolgens een stuk met de metro en daarna met de trein naar Crystal Palace, de plaats war het hotel gevestigd bleek te zijn. Het was best een forse trip en op het einde bleek ik ook nog een flink stuk te moeten wandelen (heuvel op) alvorens ik bij het hotel aangekomen bleek te zijn.

Het inchecken ging er vlot maar toen kwam ik er achter wat er mis was gegaan. Dit hotel bleek het Euro \Queens hotel te zijn maar had geen officiële website en gebruikte de naam Queens hotel en zo was ik bij het queens hotel terecht gekomen want die hadden wel een echte website. Alles zag er echter niet slecht uit en ik nam hier dan ook mijn intrek voor de eerste dagen van mijn verblijf in Londen. Met heel veel pijn en moeite had ik dan ook mijn uitvalsbasis voor Londen 2013 bepaald en was er niets meer dat het lange weekend stuk kon gooien.

Het Queens hotel

De ingang van Angel tube station

Ik kocht op Liverpool station een weekend kaartje voor de metro en nam vervolgens de northern line om naar mijn hotel, het queens hotel te gaan. Helaas kwam toen de eerste tegenslag van de vakantie want de northern line bleek een onderbreking te hebben bij Angel station en vandaar moest ik met een bus verder. Die halte was midden in de stad en de bus was overvol en schoot maar niet op waardoor ik steeds geìriteerder werd

Na meer dan een uur in de bus (een stukje dat de metro normaliter in een paar minuten deed' was ik eindelijk op de bestemming en verliet ik de bus. Nu was het even zoeken naar waar mijn hotel was maar dat bleek lastiger dan gedacht. Niemand wist waar ik heen moest maar gelukkig kon de medewerkster van de metro die bij de bushalte stond mij helpen. Het bleek dat ik volkomen op de verkeerde plek was want ik zat in noord Londen terwijl mijn hotel zicht in het zuidoosten van Londen bevond. Ik begreep er niets van maar met behulp van de uiterst vriendelijke dame kon ik mijn route bepalen om naar mijn hotel te komen en liep ik naar de overkant van de weg om de bus terug te nemen.

Amsterdam - Stansted - Londen

Een vliegtuig van Easyjet

Inmiddels ben ik weer teruggekeerd van mijn vier daagse vakantie in Londen en is het de hoogste tijd om mijn avonturen te verbloggen en daar gaan we dan nu ook meteen aan beginnen.

De start van elke vakantie is uiteraard reizen en daar begon deze vakantie dan ook mee. Mijn zusje had beloofd me op te halen om me naar Schiphol te brengen en ´s ochtends kreeg ik netjes een berichtje van haar dat ze naar mij toe kwam. We vertrokken netjes op tijd naar Schiphol en zo begon probleemloos de eerste etappe van de vakantie.

Op Schiphol verliep ook alles probleemloos en al gauw was ik achter de douane en op weg naar de vertrekplaats van mijn vlucht. Toen leerde ik wederom waarom Easyjet zo goedkoop is want uiteraard was het de verste vertrekhal van Schiphol en moest je via de startbaan naar het toestel lopen om via een trap aan boord te gaan. Echter geen enkele klacht want de vlucht vertrok netjes op tijd en in no time waren we op Stansted aangekomen waar ik de Stansted excpress naar Londen pakte. De treinverbinding was prima en er was wifi aan boord en nog geen drie kwartier later stond ik op Liverpool street station in hartje Londen.

Geen blogs uit Londen

Jullie zullen even geduld moeten hebben voor je mijn avonturen in Londen kan lezen want ik heb een uitdaging met de stroom in Londen. En de wifi is hier ook niet al te vlot.

Maar als ik terug ben komen alle belevenissen uiteraard op het blog. 

Dus nog even geduld beste lezers. 

De burger bar

(een deel van) de tekening boven de bar

Vrijdagavond haf ik afgesproken met een collega om een hapje te gaan eten en een slokje te gaan drinken in Amsterdam. Zoals eigenlijk wel standaard betekent dat een start bij het elfde gebod en de afspraak was tussen zes en half zeven.Toen ik nog onderweg was kreeg ik al voor zessen het bericht dat hij gearriveerd was en daar zat meteen een foto van een glas Karmeliet bij. Een kwartiertje later arriveerde ik ook en begon een goed gesprek dat uiteraard begeleid werd door een goed biertje.

Op een gegeven ogenblik was het tijd om aan tafel te gaan en ik had gekozen voor de burger bar. Baast de burgermeester en de thrillgrill, de plek om een echte hamburger te eten. In het restaurant bestelde je aan de bar welke burger je wilde (ik ging voor de angys) met welke toppings (cheddar, uien en jalapeno's boor mij) en na afrekenen kreeg je een standaard met een nummer mee en werden de burgers gebracht. Zitten deed je aan lange houten tafels met banken (die erg goed bleken te zitten) en je zag wel bij wie je ging zitten of wie bij jou aan tafel kwamen. We kregen gezellig buren, de burgers waren top en ze schonken bier dus ik ga hier zeker nog eens terugkomen. Na afloop gingen we nog naar de Zon maar op een gegeven ogenblik kwam er een einde aan een erg gezellige avond die we zeker nog een keer over gaan doen.

Klantbezoek

Het logo van de klant

Ik ben de afgelopen maanden druk bezig geweest om een deel van onze organisatie bij te staan in het traject van de SEPA overgang (het in het hele euro gebied kunnen betalen zonder belemmeringen). Donderdagmiddag had deze afdeling een inspiratie sessie staan bij een van onze klanten en mij was ook gevraagd of ik mee wou gaan. Nu vind ik het bezoeken van een van onze klanten altijd erg leuk en leerzaam dus ik hoefde geen seconde te aarzelen en zei direct "Ja natuurlijk!".

Zo vertrok ik na de lunch naar Harderwijk voor het bezoek aan de klant. Het begon met presentaties over wie de klant was en zijn opdrachten en doelen waarna wij vertelden wat wij deden en wat er bij ons speelde. Vervolgens werd er in kleine groepjes bestaande uit mensen van ons en medewerkers van de klant wat dieper op zaken in gegaan en kwamen daar diverse verbeter voorstellen uit. Na afloop besloten we met een borrel en de algemene mening van iedereen was dat het een zeer geslaagde middag was die voor beide partijen erg veel opgeleverd had en dat we dit zeker vaker moesten doen.

Onzichtbare wegwerkzaamheden

De signalering zoals die nu op de A6 staat

Toen ik dinsdag nietsvermoedend naar huis reed werd mij opeens duidelijk waar die mobiele signalering voor diende die al een paar dagen op de A6 stond. Die diende er namelijk toe om de twee banen op de plek waar ik de snelweg op wil rijden terug te dirigeren naar de vluchtstrook. Het onverwachte resultaat was een mega grote file terwijl er niemand aan het werk was. Het duurde een behoorlijke tijd voor ik ten eerste de snelweg opkwam, ten tweede alle banen naar de vluchtstrook waren gedirigeerd en het verkeer weer een beetje doorsukkelde. En al die tijd gebeurde er helemaal niets en was er ook niemand op het afgezette wegdek.

De volgende dag was het wegdek weer vrij alhoewel de mobiele matrix borden nog dreigend gepositioneerd stonden. Wat Rijkswaterstraat hier uitgevoerd heeft, ik heb echt geen enkel idee behalve dat ik zeker weet dat ze er een flinke file door veroorzaakt hebben. Een kwestie van echte ambtenaren planning of gewoon automibilist pesten. Wie het weet mag het zeggem

Londen

De Thames die door Londen kronkelt

Zo denk je nog dat je eerstvolgende trip een weekend naar Luxemburg is en binnen enkele dagen blijk je eerst nog even 4 dagen naar Londen te gaan.

Mijn goede vriend Dennis moet voor zijn werk naar Londen maar gaat al een dag eerder en heeft verder ook wel wat tijd over. Na snel overleg boekte ik een ticket met EasyJet, een goedkoop 2* hotel, het Queens hotel, via booking.com en zaterdag vertrek ik al voor vier dagen naar Londen. De zaterdag ben ik er alleen en ga lekker even de toerist uithangen en op zondag is Dennis er ook. We gaan dan onder andere samen naar een rugby wedstrijd, de Saracens vs. Bath en uiteraard gezellig uit eten. De rest van het programma voor de zondag en de maandag gaan we nog invullen maar dat gaat zeker erg leuk worden. Dinsdag middag vlieg ik dan weer terug naar Amsterdam en dan zitten de vier dagen in Londen er weer op.

Tien jaar na mijn laatste trip naar Londen ga ik weer eens naar deze fantastische stad en daar heb ik ontzettend veel zin in. Voeg daar aan toe dat mijn zusje zo aardig is om mij naar Schiphol te brengen en de start is fantastisch. London here I come!

Autowassen

Een ijverige poetser

Iedereen die mij kent weet dat schoonmaken niet tot mijn primaire liefdes behoort en dat het schoonmaken van mijn auto al helemaal niet tot mijn voorkeuren behoort. Het maximale wat er gebeurt is dat hij eens in de veel maanden door de wasstraat gaat en dan heb je het wel gehad.

Nu was er de afgelopen week een Groupon aanbieding waar mijn naam al op voorbedrukt stond. Het bedrijf net carwash bood een grondige schoonmaak beurt van je auto, zowel aan de binnenkant als aan de buitenkant, aan voor de prijs van 19 euro (normaliter kost je dat 55 euro). Het bedrijf bleek in Amsterdam Noord te zitten dus dat is goed bereikbaar en ik aarzelde dan ook geen seconde om deze Groupon aan te schaffen. Nu nog even een afspraak inplannen en mijn auto is weer net zo schoon als toen ik hem voor het eerst kreeg.

Taj Mahal

Het decor van het restaurant met het origineel op de muur

Zoals al vermeld stond de zaterdag in het teken van eten maar ook in het teken van vriendinnen. Nadat ik 's middags met de eerste een Japanse lunch had verorberd zou ik 's avonds met de tweede een Indiaas diner gaan verorberen.

Ik pikte haar om half zeven op om ons naar het restaurant te brengen. Dit bleek op het Maria Heinekenplein te liggen en de erg originele naam Taj Mahal te hebben. Na de auto in de buurt geparkeerd te hebben liepen we een stukje en kwamen aan op het plein waar volgens mijn vriendin de beste Indiër van Amsterdam gevestigd was. Het was er in ieder geval druk genoeg voor want de zaak zat al gauw helemaal vol en als er iemand weg ging was het tafeltje al snel weer met nieuwe gasten gevuld.

Na wat heen en weer gepraat met elkaar en met de ober kwamen we tot onze bestelling die bestond uit rijst, kip voor haar en pittig lam voor mij met daarbij zowel een kaas spinazie en een Indiaas groenten en kruiden gerecht. Vooraf knapperig brood met een heerlijke saus en in deeg gefrituurde aardappels met kruiden. Alles maakte voortreffelijke en of dit de best Indiër in Amsterdam is weet ik niet, maar het is wel de beste Indiër waar ik in Amsterdam gegeten heb. Er was eigenlijk maar een fout te vinden en dat was toen de ober ons de rekening bracht. Ten eerste hadden we er niet om gevraagd en ten tweede was het de onze niet. Maar dat misverstand was gauw de wereld uitgeholpen en nadat we onze eigen rekening (een schappelijk 70 euro) betaald hadden namen we met een tevreden gevoel afscheid van Taj Mahal.

Sushi

Het bord met de sushi en sashimi

Zaterdag zou een drukke dag voor mij worden die in het teken van eten (hoe onverwacht bij mij) zou staan. Het zou beginnen met een lunch bij een goede vriendin en wel een Japanse lunch. We hadden om een uur bij haar afgesproken en ik zou de sushi meenemen. Mijn keuze daarvoor was op Hokkai kitchen gevallen maar op het laatste moment regelde zij een thuis bezorg service van Shinsei sushi.

Even over enen arriveerde ik bij haar en bleek het gewonnen te hebben van de sushi bezorger maar we begonnen alvast met een heerlijke miso soep die zij bij een toko bij haar in de buurt had gehaald. Onder het genot van de soep ging het gesprek, zoals vaak bij ons, over vakanties. De mijne naar Stuttgart van kort geleden en de hare naar Palma de Mallorca. De sushi liet echter lang op zich wachtten want de chauffeur had kennelijk nogal wat moeite om het adres te vinden en op een gegeven ogenblik werden wij dan ook gebeld dat hij in de buurt stond maar het juiste huis niet kon vinden. Na wat telefonische hulp lukte het hem dan toch en konden wij beginnen.

Als eerste waren daar enkele tempura garnalen en yakitori voor het warme gedeelte en vervolgens kwam de schaal met sushi en sashimi op tafel. De garnalen waren erg goed en de yakitori was aardig maar toen was het tijd voor de hoofdmoot, de sushi en sashimi. Marsha had een flinke lading besteld en was bijna uitsluitend voor zalm en tonijn gegaan. Het zag er goed uit maar zoals de Engelsen dat zo mooi zeggen "The proof of the pudding is in the eating" en dat deden wij dus. Welnu het zag er niet alleen mooi uit het smaakte ook prima en enkele uren later waren zowel wij uitgepraat en was de schaal leeg. We namen afscheid waarbij ik haar een prettige vakantie wenste met als plan om de volgende keer weer eens uit eten te gaan want de afgelopen maanden hadden we eigenlijk alleen maar bij haar thuis gegegten.

Johnny Cash tribuut

De Def Americans

Na een korte wandeling betraden we het walhalla dat Paradiso heet en na het afgeven van jassen en tas betraden we de zaal. Het was redelijk vol en we namen plaats op de verhoging waar ook de bar staat zodat we een goed zicht op het podium hadden. De zaal stroom behoorlijk vol en half negen begon het spektakel met een mislukte toespraak van iemand die dat absoluut niet kon. Daarna een filmpje van Johnny Cash waarin hij The man in black vertolkte en toen betraden de eerste artiesten het podium.

Ondanks dat de eerste artiest vroeger in de begeleidingsband van Cash had gezeten hadden we na nummer drie het idee of dit wel een goed idee was geweest want het was allemaal niet top. Maar daar kwam verandering in met Douwe Bob die met violist en zangeres onder andere een mooie versie van Jackson bracht. Daarna kwamen echter de Def Americans, een Johnny Cash tribute band. Die waren heel erg goed en brachten ook "mijn nummers" zoals Folsom Prison Blues en He porter. De laatste band was Spike van Di-rect die met zijn eigen band een Ramones versie van een aantal nummer van the man in black bracht, waaronder (wederom) Jackson. (Binnenkort komen er wel enkele filmpjes op mijn facebook pagina) Als afsluiter kwamen alle andere artiesten samen een nummer doen en de avond was voorbij. Erg leuk allemaal en mochten de Def Americans zelf een keertje langskomen dan is het zeker een idee voor the boys.

De klos

De wereldberoemde spare ribs

Donderdagavond at ik voor het eerst sinds lange tijd weer eens bij de klos. Het eetcafé op een hoek van de Leidsestraat dat top kwaliteit spare ribs serveert. Ze hebben ook nog andere dingen maar als je naar de klos gaat moet je de spare ribs nemen, de gerookte als je van wat zouter houdt en de normale als je dat niks vind.

De reden dat ik er weer eens was, was dat een goede vriend aan het begin van de week een whatsapp bericht gestuurd had of ik zin had om naar het Johnny Cash tribuut in Paradso te gaan. Aangezien we elkaar veel te lang net gezien had stemde ik direct toe en een concert betekent bij ons ook een hapje eten. Vandaar dat ik tegen kwart over zes de klos als eerste betrad. Om de wachttijd te veraangenamen bestelde ik een mooi blond biertje van lokale brouwerij de bekeerde suster en stuurde een berichtje dat ik er was. Zo'm tien minuten later kwam mijn vriend aan en ook voor hem werd er een blondine op tafel gezet. De bestelling werd direct gedaan en terwijl wij wachtten op de gerookte ribs werden de wederzijdse belevenissen van de afgelopen maanden besproken.

Dat hield echter direct op toen de borden op tafel kwamen en er werd genoten van de zoals altijd fantastische spare ribs die begeleid werden door een simpele salade, stokbrood en knoflook en cocktail saus. De porties gingen schoon op, mede geholpen door een verse ronde van blonde biertjes. Daarna was het nog even gezellig napraten alvorens het tijd werd om naar Paradiso te vertrekken.

Werk herinneringen 16: Programmeren

Diverse moderne programmeertalen

Gedurende mijn loopbaan ben ik een lange tijd programmeur geweest, iets wat ooit als hobby begonnen was op mijn trouwe commodore 64 en iets wat ik later professioneel ben gaan doen. Ik programmeerde echter ook op mijn werk al als hobby voordat ik daar full time programmeur werd.

Ik startte namelijk als operator van het mainframe op de computerzaal en behalve mij zaten daar nog enkele mensen die programmeren wel leuk vonden. In onze vrije uren begonnen we dan ook op het mainframe aan onze eigen hobby projecten. Een van ons begon aan een schaakspel (dat project heeft het niet gered' een tweede maakte een pokerautomaat en ik besloot een van de avontuur spellen die ik op mijn commodore 64 had gemaakt over te zetten naar het mainframe. Na enige weken noeste arbeid was Treasure hunt speelbaar op ons mainframe en mijn collega´s deden verwoede pogingen het spel op te lossen. Het waren mijn eerste stappen op het programmeer pad op mijn werk en daar is later een leuke baan uit voortgekomen. De lol van die eerste programmeer uurtjes was echter onovertroffen en ik denk er nog altijd met veel plezier aan terug.

Een nat pak

Wie kent de uitdrukking niet? Een verzopen kat

Met de van mij bekende koppigheid weigerde ik deze week te erkennen dat de zomer voorbij was en zowel maandag als dinsdag vertrok in een polo en zonder jas naar mijn werk. Maandag ging alles nog goed, het was niet al te fris en alhoewel warm anders is kwam ik probleemloos op het werk en wederom thuis.

Dinsdag was het echter een ander verhaal. Bij het verlaten van mijn huis was het al een stuk frisser dan maandag maar ja die paar meter naar de auto gingen best. In Almere aangekomen was het al iets warmer en de paar meter naar kantoor waren goed te doen. In de middag begon het echter fors te regenen en ik keek toch wel wat angstig naar buiten. Toen het echter tijd was om naar huis te gaan was de regen stukken milder en zonder al te nat te worden liep ik naar mijn auto. Onderweg naar huis begon het echter te hozen met de bijbehorende file problemen. Dankzij mijn navigatie systeem wist ik het merendeel van de file te ontwijken alhoewel ik extra moest omrijden omdat de brug bij het Amsterdamse bos dicht is i.v.m. onderhoud. Toen ik thuiskwam was het echter nog steeds fors aan het regenen en kon ik niet vlak voor de deur staan. Dat betekende dat ik behoorlijk nat was toen ik binnen was en woensdag zal ik dan ook erkennen dat de zomer voorbij is en weer een jas aantrekken als ik de deur uit ga.

Nog meer afval

Het logo van Nuon

Het houdt maar niet op met de troep in mijn brievenbus want ook de Nuon heeft een kwartaalblad waar ik geen behoefte aan heb maar dat ik wel krijg toegestuurd. Waar ik de flying dutchman nog eenigzins kan appreciëren, het gaat tenslotte over vakanties maar de drive eigenlijk helemaal niets vind ik de Nuon gids zelfs nog waardelozer dan de drive.

Ik besloot dan ook eens te kijken hoe ik daar vanaf kan komen en wonder boven wonder je kunt via de website van Nuon je uitschrijven voor dit ongewenste reclame materiaal. De uitschrijf site is niet echt klantvriendelijk te noemen want je moet zowel je klant nummer als je gegevens invullen. Nu zou een van de twee voldoende moeten zijn en het klantnummer is dan wel de minst gewenste van de twee. Nu ja het is gelukt want ik kreeg een bevestigingsmail dat ik uitgeschreven was voor dit wereldblad. Plus 1 zullen we maar zeggen.

NB: Als anderen er ook vanaf willen via deze link kun je je uitschrijven.

Smaakboulevard

De thrill gril in volle actie

Afgelopen zondag was ik, zoals wel vaker, in de middag bij mijn ouders op bezoek. Diezelfde dag was echter ook de smaakboulevard, hier stonden aan de oever van de Sloterplas diverse eet kramen opgesteld, waren er tafeltjes geplaatst en traden er bands op. De eet kraampjes waren uiteraard wat je mocht verwachten op een dergelijk festival, Thais, Surinaams, Turks waren wel de meest voorkomende smaken. Er zou echter een bijzondere kraam zijn en dat was de Thrill grill waar ook meesterkok Robert Kranenborg aan meewerkt.

Ik nodigde mijn ouders dan ook om daar van een hamburger te gaan genieten en we reden het korte stukje naar d e Sloterplas. Terwijl ik mijn auto een straat in reed om te parkeren zag ik voor ons chef Robert zelf lopen richting de smaakboulevard. Eenmaal aangekomen hadden we de food truck al snel gevonden en de chef stond er naast druk in gesprek met iemand terwijl er twee hamburgers voor hem bereid werden. Ik bestelde er ondertussen drie voor ons (the works, sla, uit tomaat, zuur, bacon, kaas en saus) terwijl mijn ouders een plekje veroverden op het drukke terrein. Na even wachten was ik in het bezit van drie van de burgers en konden we aanvallen. De burgers waren in een woord geweldig waarbij zeker het broodje niet onvermeld gelaten mag worden. Kortom een prima experience en een aanrader voor iedereen mocht de Thrill grill bij jou in de buurt komen.

Surisnacks

Een klassiek bordje roti

Zaterdagavond had ik geen zin om zelf eten klaar te maken en ik besloot dan ook om een bezoekje te brengen aan surisnacks, de Surinaamse toko die sinds oktober vorig jaar hier in de buurt gevestigd is.

Ik kon de auto lekker voor de deur kwijt, liep naar binnen en bestelde een roti kip bij de enige man die in de zaak stond. Voor ik het eten kreeg legde hij mij eerst de werking van de toko uit. Je kon zowel Surinaamse hapjes (bakkeljouw, pom) drankjes (Parbo, Fernandes) als maaltijden krijgen. Je moest echter alles zelf uit de koeling pakken en mocht het dan zelf thuis opwarmen of in een van de in de winkel geplaatste magnetrons. Omdat ik er voor het eerst was deed de goede man de werkzaamheden voor mij terwijl hij me ondertussen van hum (prima) pom liet proeven. Er wordt goed aan klantenbinding gedaan want ik verliet de zaak ook nog een keer met een kortingsbon van 10% voor bij mijn volgende bezoek.

Een volgend bezoek hangt natuurlijk wel af van de kwaliteit van de maaltijd en thuisgekomen maakt ik de schaal dan ook open, scheurde een stukje van mijn pannenkoek af en nam de eerste hap. Niets mis mee kan ik verklappen en de maaltijd ging dan ook schoon op zoals dat zo mooi heet. De kans dat ik die kortingsbon ga gebruiken is dan ook zeker niet denkbeeldig.

Visitekaartjes

Enkele van mijn eigen visite kaartjes

Net zoals vele anderen breng ik regelmatig een bezoek aan seminars, opleidingen en ontmoet ik zowel onze klanten als leveranciers en partners. Een van de dingen die bij zo'n eerste ontmoeting hoort is dan het uitwisselen van visitekaartjes en mijn bijnaam voor een seminar is dan ook de kaartjes ruilbeurs. Nu heb ik in de loop der jaren een flink pakket van die kaartjes weten te verzamelen en net zoals met elke collectie krijg je dan dubbele (mensen gaan bij een nieuw bedrijf werken of krijgen een andere functie bij hetzelfde bedrijf of gaan zelfs iets doen dat zo anders is dat er zakelijk geen klik meer is).

Zo was ik de afgelopen week druk bezig om de bezem door mijn collectie te halen en het pak was meer dan gehalveerd nadat ik klaar was. Een aantal bam de haartjes die tegenkwam gaan echter niet verdwijnen ondanks het feit dat in sommige gevallen het bedrijf zelfs niet meer bestaat. Het gaat om de kaartjes die ik in 1993 tijdens mijn eerste vakantie in Amerika op de kop tikte van diverse comic legendes die ik tegenkwam. Dat blijven hele mooie herinneringen aan de mooiste vakantie die ik ooit heb gehad.

Buiten lunchen

Een tuinsetje

Donderdag was het fantastisch weer, zoals zelden vertoond in september. De temperatuur liep op tot boven de dertig graden en dan ben je heel erg blij dat je zowel een auto (sinds gisteren weer) als kantoor met airco hebt.

Ik merkte dus erg weinig van het mooie nazomer weer tot het tijd was om te lunchen. Onze kantine beschikt aan de achterkant namelijk over twee grote klapdeuren waardoor je naar buiten kunt en met het mooie weer staan deze uiteraard open. En buiten staan er dan ook twee tafeltjes met bankjes er om heen en parasol erboven. Gezien het mooie weer haalden wij onze lunch (voor mij meer granen broodje met filet americain en ei, mandarijntje, beker melk en kop uiensoep) en liepen naar buiten om aan een van de twee tafeltjes plaats te nemen. Het eten smaakte meteen stukken beter in het zonnetje en het was dan ook een erg prettige lunch (En helaas was ik vergeten om een foto te maken vandaar deze wat generieke foto.)

Flying Dutchman

Het blad

Enige tijd geleden schreef ik een stukje over het feit dat mijn brievenbus lekker leeg was en dat een van de weinige nieuwe indringers het blad drive was dat Leaseplan speciaal voor de gebruikers van hun leasewagens uitgaf.

Inmiddels is er een nieuwe indringer bijgekomen want het blijkt dat ook de KLM een blad maakt speciaal voor hun frequent flyers. En aangezien ik sinds de vakantie naar Madrid lid van deze club ben geworden i.v.m. het feit dat je dan niets extra betaald voor je bagage op Europese vluchten bleek ik ook automatisch abonnee van the flying Dutchman ben geworden. Ik vind het blad een stuk mooier en interessanter dan drive (en dat komt vast omdat ik op vakantie gaan stukken leuker vindt dan autorijden) dus ik heb het blad wel doorgebladerd.

Een van de dingen die me opvielen was een twaalfdaagse reis naar het echte Thailand voor €6700 voor twee personen. Nu ben ik daar zelf geweest en ken de prijzen enigszins. Retourvlucht voor 2 personen maximaal €1500, 5* hotel inclusief voor twee personen in Bangkok €750. Blijft over een kleine €4500 voor eten en drinken (kost erg weinig in Thailand) en excursies (en die zijn ook niet echt duur, ik had zelf bijvoorbeeld een eigen gids met auto en chauffeur in Bangkok en dat was een koopje). Kortom, ik heb het idee dat er iemand heel erg rijk wordt van dit soort reisjes en ben ook heel erg blij dat ik mijn vakantie trips zelf regel.

Autopech

Voor de eerste keer dat ik hem had was er iets mis met mijn trouwe Toyota Prius. Niet dat hij niet meer reed of zo maar de airco werkte niet meer. Dit was al tijdens de afgelopen vakantie naar Duitsland zo dus we maakten die rit airco loos. Gelukkig was het niet al te warm maar echt prettig was het niet want ik ben al heel wat jaartjes aan een airco in mijn auto gewend.

Ik maakte na terugkeer dan ook een afspraak met mijn Toyota dealer, Zonneveld om het euvel te laten verhelpen want we gaan de komende dagen wee richting warm weer. Ik belde de garage op en kon de auto meteen brengen. We besloten de auto meteen zijn 105.000 kilometer beurt te geven want daar was hij ook aan toe. Aan het eind van de dag kon ik mijn vriend weer ophalen en het bleek dat het airco systeem leeg gelopen was. Hij was bijgevuld en er was geen lek gevonden dus ik zou geen problemen meer moeten hebben. Bij het wegrijden merkte ik meteen dat de airco het weer deed en met een prettige temperatuur reed ik weer naar huis. Ik kan er in ieder geval weer tegen met de warme dagen die er aan komen.

ACDC bier

Het bier voor echte mannen

Sinds enige tijd wist ik dat er AC/DC wijn op de markt was dankzij een Facebook berichtje van een vriendin. Het schijnt een aardig succes in Amerika te zijn en als het hier komt ga ik het zeker een keer proberen. Sinds dit weekend weet ik echter dat er ook AC/DC bier op de markt is want een van mijn beste vrienden verraste mij met een blik hiervan dat hij in Duitsland op de kop had getikt tijdens zijn vakantie met zijn vrouw en dochter aldaar, waarvoor uiteraard mijn hartelijke dank.

Hoe het smaakte kon hij me echter niet vertellen want hij had daar twee blikken gekocht, een voor hem en een voor mij, en hij had de zijne ook nog niet soldaat gemaakt. Inmiddels heb ik mijn exemplaar in de ijskast gezet en ik denk niet dat hij het weekend gaat overleven. Over de smaak zal ik waarschijnlijk niet al te verrast zijn want het is pils en geen bijzonder soort bier, wat ik me echter wel afvraag is of ik bij het inchecken in Untappd, de eerste ben de eerste ben en dus het bier zal moeten aanmaken.

De thuisreis

Een typisch Marché restauranrt

Na het verlaten van het Porsche museum (inclusief het maken van de afscheidsfoto van mijn auto voor de deur) werd thuis als bestemming in de navigatie ingevoerd. De rt zou iets meer dan zes uur duren en hopelijk zouden we geen tegenslagen hebben en er ook zes uur over doen.

Welnu de start was voortvarend, we reden Stuttgart uit en zaten al vlot op de snelweg waar we zonder veel ander verkeer op de weg flink meters konden maken. Op een gegeven ogenblik was het tijd om zowel de auto als de rijders te vullen en we stopten bij Medenbach ost om dat te doen. We waren echter niet de enigen want het was heel erg druk daar.Zowel bij het tanken als bij het parkeren voor het erbij horende Marché restaurant stonden we in de rij.

Eenmaal binnen zag het restaurant er uit als een La place maar de kwaliteit bleek vele malen minder te zijn. Voor de eerste keer deze vakantie voelden wij ons bekocht want €28 voor een lunch voor twee was echt veel te veel gezien de kwaliteit. We zetten ons echter monter over de tegenslag heen en na een chauffeurs wissel werd de weg naar Nederland verder ingezet. Ook dat verliep erg vlot en eenmaal in Nederland aangekomen werd voor de laatste maal van chauffeur gewisseld. Ik zette mijn maat thuis af war we afscheid namen na een erg prettige vakantie en vervolgens zette ik het laatste stukje naar huis weer in. Gelukkig gaan we over anderhalve maand weer weg dus we hebben iets om naar uit te kijken.

Het Porsche museum

Een stoer Prius fier voor het Porsche museum

De afsluiting van ons weekend Stuttgart zou ons derde automobiel museum worden en dat was een bezoek aan het Porsche museum gelegen aan het Porscheplein. We waren van te voren al gewaarschuwd dat het Porsche museum het niet haalde bij het Mercedes Bens museum waar we gisteren waren geweest de de verwachtingen waren niet al te hoog gespannen.

Na een ritje van, wederom, een half uur arriveerden we ter plekke en reden de parkeer garage in waar we genoeg plek vonden. De lift bracht ons naar boven en we stonden direct in de lobby waar we twee kaarten kochten en de parkeergarage meteen betaalden voor de somma van €20. Qua prijzen is het allemaal erg goed te doen in Duitsland.

Bewapen met een audio gids namen we de roltrap naar boven waar de auto's uitgestald waren. De ruimte was inderdaad vele malen kleiner dan bij Mercedes en ook de inrichting haalde het er niet bij. Na wat verhalen over de start van het bedrijf bleek de tentoonstelling in het teken te staan van bijftig jaar Porsche 911 en er stonden er dan ook heel erg veel. Te veel vonden we eigenlijk allebei want op een gegeven ogenblik werd het een herhaling van zetten (of auto's). We brachten er echter twee uurtjes door en daarna was het tijd geworden om zowel het museum, als Stuttgart te verlaten.

Hotel museum

De twee bussen in het museum

Na een gezellige avond in de hotelbar en een roerend afscheid van onze receptioniste annex bardame was het tijd voor een, hopelijk betere, nachtrust. Mij lukte dat in ieder geval maar misschien hielpen de biertjes in de hotelbar daar ook wel bij. Ik stond in ieder geval behoorlijk fris op en na douchen en een wederom fantastisch ontbijt was het tijd om de koffers in te pakken en afscheid te nemen van het neotel.

Echter niet nadat wij een bezoek gebracht hadden aan het bij het hotel behorende Gottlob-Auwärter museum. Dit museum gaat over de zeer succesvolle Duitse familie die bussen produceerden vanaf eind negentiende eeuw tot de verkoop van het bedrijf in 2001 aan Man. Het museum bestond uit twee bussen, verscheidene vitrines met toebehoren en uiteraard heel veel verhalen over de succesvolle familie en hun onderneming. Ik was na enkele minuten wel uitgekeken maar mijn reisgezel vond het best wel interessant en bekeek alles en nam (zoals hij eigenlijk altijd doet) heel erg veel foto's.

Tenslotte was het dan toch echt tijd om afscheid van het hotel te nemen en de koffers werden in de auto geladen en de laatste bestemming van deze vakantie werd in de navigatie ingevoerd.