X-men: Days of future past

De hoofdrolspelers

Na de maaltijd reden we naar Beverwijk om in Cineworld naar de nieuwste X-men film te gaan kijken, days of future past. Mijn verwachtingen waren hooggespannen want het verhaal waar de film op gebaseerd is vind ik uitstekend. Dit was echter ook zo met de laatste Wolverine film en die vond ik echter tegenvallen. We zochten onze plekken op en na de plaatselijke reclames, die langer duurden dan de landelijke reclames, begon de film. Het plot kwam goed overeen met het originele verhaal alleen waren er wat dingen gecombineerd met andere verhaallijnen van de X-men. Ik verveelde me geen seconde en na de wat mindere ervaring met Wolverine kan ik X-men days of future past van harte aanbevelen. Ga kijken zou ik zo zeggen als je van het genre houdt.

Brasserie Denk

De steak tartaar

Woensdagavond was het weer tijd voor een film en diner avond met een oud collega en deze keer was de restaurant keuze op brasserie denk in Santpoort gevallen. Deze brasserie hoort bij het sterren restaurant de vrienden van Jacob dus de verwachtingen waren hooggespannen.

We arriveerden op het landgoed Duin en kruidberg en liepen via de tuin de brasserie binnen waar we een mooi gedekte tafel met twee heerlijke stoelen kregen. Met beide een glas prosecco (eerste fout), de rode wijn van mijn disgenoot was niet helemaal begrepen, bij de amuse namen we de kaart door en onze keuze viel op het drie gangen markt menu dat net zijn prijs van €35 aantrekkelijk geprijsd was.

De zeebaars

Als eerste gang kwam er een erg mooie steak tartaar met de dooier van een kwartelei en eigengemaakte limoenmayonaise op tafel en daarbij (tweede fout), werd het brood op tafel gezet. De steak was werkelijk top en nadat die op was besloten wij over te schakelen op een glas witte huiswijn omdat het hoofdgerecht vis zou zijn.

Wij hadden aangegeven half negen weg te moeten en de vis arriveerde bijna direct nadat het voorgerecht op was (derde fout), de timing was niet optimaal te noemen. Ook degene die deze gang serveerde (vierde fout) gaf aan dat het vis en asperges bestond. Het was dus een heerlijke op de huid gebakken zeebaars met daarover droge parmaham en daaronder asperges en couscous en een saus, die erg lekker was maar waar ik de samenstelling niet van wist. ook het dessert kwam in hetzelfde rappe tempo, dit bestond uit een cakeje, ijs, schuim, met tropische smaken als ananas en mango. In een woord voortreffelijk. Aangezien het nog erg vroeg was bleven wij lang natafelen met onze espresso en cappuccino aangezien we ruim de tijd hadden. Toen we wilden afrekenen (vijfde fout) zag de bediening ons niet en dit duurde best wel even. Daarna stonden wij op om het pand te verlaten maar de bediening wist nog een zesde fout te scoren want alhoewel ik zonder jas stond kwam er niemand vragen of mijn jas uit de garderobe gehaald moesten worden. Pas toen ik wat nadrukkelijk naar iemand keek werd er gevraagd of er nog iets van onze dienst was. Samenvattend heb ik voortreffelijk gegeten voor een prima prijs (we waren in totaal €100 kwijt) maar de bediening moet duidelijk nog een stukje opleiding krijgen.

Roos

IJs met een surprise

Afgelopen zondag vierden wij het 53 jarige huwelijksjubileum van mijn ouders. Zij trakteerden ons op een etentje bij steakhouse Roos. een plek waar ik al eerder met mijn neefje gegeten had. Om zes uur waren ik en mijn ouders er en even later arriveerden mijn zusje, zwager, neefje en nichtje en zaten we gezellig aan de gedekte tafel. Eerst werden de bloemen, wijn, slagroom truffels en bonbons overhandigd maar daarna was het tijd om te bestellen.

De kaart was prima dus een aantal mensen had grote moeite om een keuze te maken uit al het lekkers maar tenslotte was het toch zover en kon de bestelling opgenomen worden. Voor had ik de pittige Argentijnse worstjes (een favoriet van mij bij een goed steakhouse) en als hoofdgerecht ging ik voor de gegrilde zalmmoot. De zee was erg populair want ik was niet de enige en ook bij de voorgerechten waren de schaaldieren populair. De vleeseters lieten zich echter ook niet onbetuigd en zo kwam er een mooie dwarsdoorsnede van de kaart op tafel. De enige kalcht over het eten kwam bij mijn neefje vandaan want de twee stukken kipschnitzel waren gewoon te veel voor hem om op te krijgen en dat vond hij best wel zonde. Na afloop nog een toetje voor diegenen die dat wilden, waarbij mijn ouders, een feestelijke versie opgediend krijgen. We namen na een prima maaltijd afscheid van het restaurant. Volgend jaar gaan we het uiteraard weer doen maar dan in een nieuw restaurant.

Lunch

Een gebakken eitje

Donderdag was het tijd om te gaan lunchen bij een goede vriendin. We hadden om half twaalf bij haar afgesproken maar ik was wat later bij haar binnen want er was geen parkeerplek in de omgeving meer te vinden. Zij vertelde mij later dat men de parkeerplaatsen van de bedrijven nog maar voor korte tijd gebruikt mochten worden en daarom werd er heel veel in de wijk geparkeerd.

Iets later zat ik op het balkon want het was schitterend weer met wat te drinken en haar hond als gezelschap terwijl zij de keuken indook. Het was deze keer een simpele maaltijd want de volgende dag vertrok zij naar Griekenland. Net zoals elk jaar hebben we een week tussen onze vakanties in mei inzetten. Ik kom terug en een week later vertrekt zij. De maaltijd bestond uit een gebakken eitje met ham en champignons op een bruin broodje en een beker yoghurt mango en honing. Simpel maar heerlijk en het was zoals altijd heel erg gezellig. Inmiddels zie ik op Facebook de eerste foto's en berichten van haar uit Griekenland voorbij komen en zo te zien heeft ze het heel erg naar haar zin. Volgende week komt ze weer terug en dan hoor ik alle verhalen wel.

Europese verkiezingen

De oproepkaart

Afgelopen woensdag mocht Nederland, als eerste EU land stemmen voor het nieuwe Europese parlement. Voor de eerste keer in mijn stemgerechtigde leven twijfelde ik heel erg had of ik van mijn democratisch recht gebruik zou maken. Ik ben niet zo'm voorstander van het merendeel van de maatregelen die Brussel neemt en het misbruik dat sommige Europarlementariërs maken van hun voorrechten stuit mij regelmatig regen de borst (niets ten kwade van zij die wel hun uiterste best doen/

Daar kwam nog een keer bovenop dat Brussel verbood dat de uitslag van de stemming bekend gemaakt werd na afloop omdat dat anders de rest van Europa zou beïnvloeden, ja right, en het feit dat ik het met geen enkel partijprogramma echt eens was en ik nam het besluit om niet te gaan stemmen en ik was de enige niet want de opkomst was wederom lager dan bij de vorige maal. Als dit zo doorgaat ligt het failliet van ons politiek systeem op de loer en de politiek zal eens heel goed moeten nadenken over eventuele maatregelen.
Wat ik trouwens wel weer heel leuk vond aan het circus was de door Geenstijl opgezette actie om mensen naar de stembureaus te sturen en de uitslagen te noteren, iets waar iedere burger volgens onze grondwet het recht toe had. En hun uitslag die netjes na de verkiezing bekend gemaakt werd had maar een verschil met de uitslag die pas dagen later bekend gemaakt werd.

Dinet at Mekhong river

Som tam, Tod man pla en Spare ribs

Na het bezoek aan Volendam bracht ik de dames naar hun hotel in Amsterdam, The Regal. Een budgethotel in de binnenstad dus je weet dat je weinig kunt verwachten maar ik hoorde later van de dames dat het zelfs nog minder was dan verwacht. Mijn advies is dan ook om hier geen kamers te huren.
De reden dat ze hier verbleven was dat de dame van Guernsey de volgden ochtend terug vloog naar huis en dat was het wel zo prettig om valk bij het station te zitten.

Na de dames bij het hotel gebracht te hebben reed ik naar huis, liet de auto daar staan en ging enige tijd later met het openbaar vervoer weer naar het centrum want we hadden afgesproken om samen te dineren voordat een van hen naar huis ging en ik op vakantie ging. Voor het diner hadden we afgesproken bij de Mekong river omdat daar de originele Isaan cuisine geserveerd werd en dat was de streek waar twee van de drie dames vandaan kwamen. Zoals normaal bestelden de dames van alles en nog wat en al gauw werd onze tafel volgeladen met allerlei soorten eten en was er even geen tijd meer om de afgelopen dag te bespreken. Na afloop van de prima maaltijd dronken we nog wat alvorens ik afscheid nam van de dames want de volgende morgen zou tenslotte mijn eigen vakantie beginnen.

Volendam

De lunch

Mijn toeristische dag was nog niet ten einde want na de Keukenhof was het tijd voor een bezoek aan Volendam. Alhoewel ik vaker in Volendam ben geweest was dat in de huizen van mijn vrienden Frank & Simon en het huis van hun ouders dus het stuk waar de toeristen komen was mij volledig onbekend. In de auto belde ik dan ook Simon op om te vragen hoe ik in het centrum moest komen en waar ik mijn auto het beste kon parkeren. Zijn advies was prima en erg simpel (eerste twee rotondes eerste afslag en parkeer dan bij de havenhof en je loopt zo naar de haven.

Al gauw stonden we dan ook in de haven van Volendam maar het was begonnen met regenen en daarom gingen we een drankje en een hapje doen bij Lotje aan de haven (de tweede tip van Simon). Er kwamen bitterballen, het Volendammer vispalet en chicken wings op tafel en wederom was de tip van Simon top want alles smaakte prima. Ondanks de regen werd toch de haven betreden. Deze bestond uit souvenirwinkels en fotowinkels waar je in kostuum op de foto kon. De dames twijfelden over dat laatste maar besloten er toch van af te zien. Waar ze niet vanaf zagen op de terugweg was een bezoekje aan enkele kledingwinkels en zo werd Volendam toch iets rijker van ons bezoek.

De keukenhof

Bloemen en nog veel meer bloemen

Nu ik weer bij ben met de vakantie avonturen zou je verwachten dat we weer verder gaan waar we zijn oftewel blogposten van de afgelopen week. Er was echter voor de vakantie ook nog het een en ander gebeurt dus dat gaan we nu inhalen, te beginnen met een bezoek aan de Keukenhof, maar we gaan langzamerhand weer inlopen en binnenkort zitten we weer in het heden.

Op acht mei, een dag voor het vertrek naar Amerika, ging ik voor het eerst van mijn leven een bezoek aan de Keukenhof brengen en wel met drie dames. Een vriendin had twee andere vriendinnen op visite, een uit Guernsey en een uit Brabant en uiteraard moest de Keukenhof aangedaan worden. Zo betrad ik samen met vele andere toeristen op een niet al te warme donderdag Nederlands bloemenparadijs. Het seizoen liep al ten einde dus de grootste pracht en praal van de tuinen was al vergaan maar de dames amuseerden zich kostelijk. Met alleen maar een break voor koffie, thee en broodjes brachten we een aantal uren in het park door waarbij ook het Hollandse plein, met molen, klompen, kanaal en bootje het erg goed deed. De dames hadden zich kostelijk geamuseerd en ik had ook een keertje de Keukenhof bezocht, maar verwacht niet dat ik nog een keer terugkom.

Op weg naar huis

Het nieuwe entertainment systeem

Aan boord van het toestel naar Detroit konden we ons tijdens de vlucht van anderhalf uur zorgen gaan maken over onze volgende uitdaging. Onze totale overstaptijd in Detroit was namelijk 51 minuten en dat was best wel krap te nomen en alhoewel onze koffers aromatisch verplaatst zouden worden van het ene toestel naar het andere moesten we ook nog maar zien of dat zou lukken. Tijdens de vlucht werd er dan ook al uitgezocht aan welke gate we zouden aanleggen en op welke we weer moesten vertrekken en dat gaf goede hoop. Beide waren namelijk op de A pier en lagen vlak bij elkaar. Na het landen verlieten we dan ook snel het vliegtuig, betraden de luchthaven en zagen de andere gate in de verte. Toen we arriveerden hadden we nog dik tijd over dus alle zorgen waren voor niets geweest.

Voor de laatste maal werd de gold status van Dennis gebruikt om ons door de elite rij naar binnen te loodsen en namen we plaats aan boord. Het entertainment systeem aan boord was van een nieuwe generatie want in plaats van de ouderwetse schermen met de in je stoel zittende afstandsbediening hadden we nieuwe, ontzettend scherpe schermen met een touchscreen bediening. Een grote vooruitgang met de schermen die we op de heenweg hadden. Ook was Delta kennelijk van zijn twenty years of eperience programma afgestapt want niet alle stewardessen waren ruim over de uiterste houdbaarheidsdatum heen. De vlucht verliep soepeltjes en de volgende ochtend arriveerden wij in het stralende Hollandse zonnetje waar de vrouw van Dennis en een vriend van Simon al vlot arriveerden om ons weer naar huis te brengen. Zo kwam er een einde aan Amerika 2014 maar de plannen voor Amerika 2015 worden al weer gesmeed door de boys.

Opschieten

Ons toestel naar Detroit staat aan de slurf

Het was half twee aan het einde van de tour en over drie uur zou onze eerste vlucht, we hadden een overstap, vertrekken dus opschieten was het devies. We namen dan ook een taxi naar het hotel, pikten onze koffers op en liepen naar de halte van de EL. Helaas konden we deze alweer niet vinden maar een behulpzame voorbijganger wees ons in de juiste richting. We betraden het station, kochten kaartjes en liepen door de poortjes waar we net de metro misten.

De volgende arriveerde redelijk vlot en was lekker leeg zodat we probleemloos onze spullen kwijt konden voor de trip van vijftig minuten naar het vliegveld. Onderweg zagen wij dat wij wederom de juiste keuze hadden gemaakt want er stond wederom een file in de richting van het vliegveld. Na aankomst verlieten wij de trein en gingen in een straf tempo naar de balie waar wederom een probleem optrad. Mijn internetverbinding werkte niet meer en daarom had ik geen boardingpas. We hadden nog maar een uur en er stond een aardig rijtje bij de controle van de TSA. We checkten de koffers in en vroegen de dame achter de balie om mijn boardingpassen te printen. Helaas lukte dat niet want hij gaf een fout op mijn frequent flyer nummer en weigerde te printen. De dame was niet voor een gat te vangen en liep naar een van de publieke terminals en wist daar alsnog mijn passen uit te printen.Vervolgens was het naar de rij voor de TSA waar Dennis wederom gebruik maakte van zijn gold status en ons door het korte rijtje heen loodste zodat wij ruim op tijd aan de gate waren en op ons gemak op het boarden van het vliegtuig te wachten.

Crime tour

Het theater waar John Dillinger aan zijn eind kwam

Simon en Dennis waren iets aan de late kant terug dus het was opschieten om op tijd voor onze Chicago crime tour te beginnen. We kwamen om half twaalf aan en aangezien de tour om 12 uur begon besloot Simon nog een playstation 4 aan te schaffen en haalde Dennis in volle galop thee voor Simon en hemzelf bij Argo en een sandwich voor mij bij Subway.

Pal voor twaalf uur waren wij weer terug en stapten in de bus die ons anderhalf uur lang rond zou rijden terwijl de gids het oude Chicago van Al Capone, John Dillinger en vele anderen weer tot leven bracht. We stapten onderweg twee maal uit, de eerste keer op de plaats waar John Dillinger aan zijn einde kwam, de tweede keer op de plek waar Hymie Weiss zijn laatste adem uitblies. Het was allemaal niet onaardig maar er zijn zat leukere dingen in Chicago te doen als je daar bent. Sla dit dus met een gerust hart over.

Ochtendwandeling

Soldier field op de achtergrond

Simon en Dennis waren zoals altijd vroeg wakker en aangezien ik nog diep in slaap was vertrokken zij voor een ontbijt bij Wildberry en hielden daarna een fietstocht via Chicago's fietsensysteem divvy.

Ik zelf was een stuk later wakker en na het inpakken van mijn koffer en via Whatsapp contact te hebben gehad met de anderen besloot ik een ochtendwandeling te maken richting het park en het stadion van de Chicago bears, soldier field. Aangezien we op tijd terug moesten zijn in het hotel om uit te checken en naar de laatste excursie van de vakantie te gaan besloot ik het ontbijt over te slaan en als we weer bij elkaar waren te brunchen. Het was schitterend weer en de wandeling beviel prima. Er was veel te zien onderweg en het was erg druk vandaag met mensen vanwege diverse activiteiten die georganiseerd werden. Na het bereiken van Soldier field (best wel indrukwekkend te noemen) liep ik via een iets andere route weer naar het hotel om op tijd terug te zijn.

Zanies

Het interieur van Zanies

Het was tijd voor de laatste activiteit van vandaag, een bezoek aan Zanies comedy club waar April Macey een show zou geven. We wilden op tijd aanwezig zijn want er waren geen gereserveerde plaatsen maar wie het eerste binnen was had de beste plekken. We waren redelijk op tijd en kregen goede plekken en een drankje van onze serveerster. Het was maar goed dat we en kaartjes hadden en op tijd waren want de tent liep helemaal vol.

De show bad drie artiesten, de opwarmer de een aantal leuke grappen had, het voorprogramma en de ster. Het was een goede show maar de grappen gingen over één onderwerp en wel seks. Dat was een drietal oudere dames allemaal wat te grof en zij verlieten ruim voor het einde de club, wij genoten echter volop. Na afloop maakten wij nog kennis met een drietal dames uit Chicago die ons nog wat tips voor de rest van de avond gaven. Wij sloten die avond echter af met een bezoekje aan het old town ale house, een plaatselijke dive bar. Daarna was het terug richting hotel want morgen was de laatste dag van onze vakantie.

Kamehachi

Mijn zeebaars

Na het verlaten van het stadion hadden we het behoorlijk koud en de eerste actie was dan ook weer warm worden en waar was dat beter te doen dan in een Starbucks. We waren niet de enigen want de rij was behoorlijk groot en tijdens het wachten raakte ik in gesprek met een Amerikaan vanwege mijn Tamp Bay Rays cap, een stadion waar hij nog heen moest.

Verkwikt door de koffie gingen we weer op weg naar de metro maar niet zonder een bezoek aan een sports shop die ik met een cubs sweater weer verliet. De volgende halte was een bezoek aan old town waar de avond activiteiten gepland stonden.We liepen door de wijk heen (gelukkig regende het niet meer) tot het tijd was om te gaan dineren. Hiervoor hadden we een tafel geboekt bij Kamehachi, een goed Japans restaurant. We bestelden drinken, alle drie een hoofdgerecht en drie voorgerechten om te delen. Onze Japanse serveerster maakte diverse foutjes maar de voorgerechten smaakten werkelijk uitstekend. Ook mijn zeebaars was werkelijk top dus we stapten met goed gevulde magen van tafel maar lieten een kleine fooi achter vanwege de fouten van de serveerster. Toen we de tent verlieten kwam ze ons achterna hollen, niet om te klagen over de tip maar om Simon zijn, deze vakantie  vers aangeschafte, cap te brengen die hij op tafel had laten liggen. Hulde!

Chicago Cubs

Het was koud en nat

We moesten nu de rode lijn van de EL hebben en het was wederom zoeken voor we de ingang van het station hadden gevonden. Daarna gingen we in vlot tempo naar Wrigley field, de thuishaven van de Cubs. Bij het verlaten van de metro hadden we onze eerste blik op de Wrigley rooftops, tribunes gebouwd op de daken van huizen die om het veld heen lagen. Deze zaten behoorlijk vol en ondanks het slechte weer stonden er BBQ's aan.

Wij betraden het stadion toen de wedstrijd al begonnen was en namen onze lunch bestaande uit een hotdog, vandaag was geen culinair hoogstaande dag. We namen plek op de tribune die helaas niet overdekt was zodat we in de kou en de regen naar de wedstrijd zaten te kijken. Veel mensen verlieten te vroeg het stadion zodat we op een gegeven ogenblik een stukje naar boven, het overdekte gedeelte, konden verhuizen. Ondanks het slechte weer ent het feit dat de Cubs met 3-4 verloren van de Milwaukee brewers was ik toch erg bij met het bezoek aan dit historische stadion, dat exact 100 jaar bestond, en zijn tradities zoals het zingen van de seventh inning stretch door bekende personen.

Metro en hotel

Een bord van de CTA vlak bij ons hotel

Na het landen op O'Hare hadden we al snel onze bagage uit het vliegtuig en gingen we op weg naar de El en wel de blauwe lijn van de Chicago Transit Authority. We hadden van de vorige keer namelijk geleerd dat een taxi een stuk duurder was en dat het net zo snel ging vanwege de zo ongeveer permanente files van en naar het vliegveld. De start van de lijn was snel gevonden, de kaartjes vlot gekocht en we stapten in de gereedstaande trein die wel al erg vol zat.

Na ongeveer vijftig minuten waren we op de plaats van bestemming aangekomen en verlieten we de EL. Het was koud en het motregende en we waren druk bezig om ons te oriënteren op de laatste paar blokken naar het hotel. Dankzij een behulpzame inwoner waren we even later op weg. We hadden haast want we hadden kaartjes voor de Chicago Cubs en niet al te veel tijd. Even later stonden we voor de deur van ons nieuwe hotel dat om de hoek lag van het vorige lag maar wel vier sterren had tegen de twee van dat hotel. We kregen de sleutels van onze kamer en gingen in volle galop naar de negende verdieping om onze koffers op de kamer neer te leggen en vertrokken meteen weer.

French meadows

Vermijd deze tennt

Vandaag was de voorlaatste dag van onze vakantie en deze stond in het teken van haasten want we begonnen met een vroege vlucht terug naar Chicago. In rap tempo werd er dan ook opgestaan, ingepakt en uitgecheckt en verlieten we ons la quinta, toch wel het minste hotel van deze keten dat we tot nu toe tegengekomen waren.

Vervolgens de korte rit naar het vliegveld waar we onze auto inleverden en ondanks wederom wat problemen met het inchecken van mijn ticket zaten we achter de douane. Voor ons ontbijt kozen we voor Fremch meadows, waar men ons verzekerde dat het eten ruim op tijd op tafel zou staan. Belofte maakt echter schuld in dit geval want alles kwam op het laatste moment, was niet 100% correct en smaakte ronduit slecht. Ga hier niet heen is dan ook mijn advies.

Ondanks alles zaten we op tijd in het vliegtuig, dat helaas niet op tijd vertrok.Tijdens het taxiën meldde de piloot ons namelijk dat we twintig minuten ergens geparkeerd werden voordat we opstegen. Ook was het argument van gisteren dat ik een andere plek kreeg omdat de stoel naast Dennis en Simon al vergeven was kul want die plek bleef open en bood dan ook plaats aan de rugtas van China. Na de pauze van een klein half uur stegen we echter op en met enige vertraging landden we tenslotte op O'Hare. Ook United krijgt geen plusje van mij na zowel de heen als de terugvlucht, volgende keer geen tussenvlucht .als het even kan.

Fogo de chao

Simon gaat ervoor

Mike bracht ons vlot naar Fogo de Chao alwaar we onze reservering voor drie probleemloos uitbreiden naar vier personen. (wat geen enkel probleem is want je blijft exact een tafel gebruiken).

Voor diegenen (zijn die er nog) die het concept van Fogo niet kennen hier een korte uitleg. Het is een Braziliaanse grillroom en in tegenstelling tot de Argentijnse variant hebben ze een meer dan prima de luxe saladbar en is het een all you can eat concept. Er lopen gaucho's in de rondte met pennen met vlees (16 verschillende soorten). Als je dat aangeeft komen ze aan je tafel en bieden je een stukje gegrild vlees aan. Iedereen nam flink wat vlees, maar ook de saladbar werd meermalen bezocht. Uiteindelijk gaf iedereen aan genoeg te hebben en verlieten we het vleesetersparadijs.

Als laatste bestemming vertrokken we naar Nye's, een polonaise bar waar Mike wel vaker kwam. In de ene zaal speelde een percussieband en in de andere zat een dame achter een piano die mensen begeleidde als zij een nummer ten gehore wilde brengen. Terwijl Mike en ik aan de bar bleven zitten konden Simon en Dennis het niet laten en brachten zij samen met de pianiste de meest valse versie van Billy Joel's piano man aller tijden ten gehore. Ik filmde de mannen tijdens hun duet en de beelden zijn op verzoek beschikbaar.

The pourhouse

Een echte sportsbar

Na afscheid genomen te hebben van Nicky leidde Mike ons rond door de skyways van downtown Minneapolis. Dit zijn gesloten loopbruggen die alle gebouwen in de hele binnenstad met elkaar verbind. Ze liggen op een hoog en hebben glazen muren zodat je goed rond kan kijken. Ze zijn aangelegd omdat de winters in Minnesota zo streng zijn dat het zowel gevaarlijk als onprettig is om in de winter buiten te lopen. Als je de weg niet weet kun je prima verdwalen in dit doolhof maar onze gids bracht ons naar onder andere een indoor waterval fontein combinatie, een souvenirshop en nog wat andere dingen alvorens we naar the pourhouse gingen om een drankje voor het eten te nemen.

Deze sportsbar heeft veel verschillende soorten lokaal bier op tap waarvan Simon en ik uiteraard moesten proeven terwijl Dennis het bij een cola light hield. We zaten aan de bar en Mike vertelde wat verhalen maar even later was het tijd voor ons bezoek aan Fogo de Chao.

Wells Fargo

Mike voor de postkoets

Na de brunch werd er een bezoek gebracht aan de beeldentuin van Minneapolis, met name beroemd om het beeld van de lepel en de kers. Na de tuin gingen we weer richting cemtrum want die avond zouden we met Mike uit eten gaan bij onze geliefde vlees keten, Fogo de Chao.

Toen we rondliepen viel ons oog op een bordje met Wells Fargo museum, de bankketen die ooit als vervoersmaatschappij met postkoetsen was begonnen in het wilde westen. Terwijl wij in een replica postkoets zaten vertelde de dame van het museum van alles over de historie van het bedrijf. Zoals het feit dat de koets waar wij inzaten vroeger plaats bood aan negen mensen en het verhaal over Black Bart, de beruchte overvaller. Inmiddels was Mike aangekomen en luisterden wij gevieren naar de verhalen van onze gids. Het was echter al vijf uur geworden en we liepen naar beneden waar een originele postkoets stond om die te gaan bekijken. Ook Nicky, de vriendin van Mike kwam aanlopen en na even bijgepraat te hebben nam zij de bus naar huis en gingen wij aan de avond beginnen.

Potbelly

De brunch

Voor dat ontbijt reden we naar Dinkytown, de universiteitsrijk van Minneapolis. Maar alsof de duvel ermee speelde, ook voor deze ontbijtplek was er een wachtrij. ook deze maal besloten we om niet te wachten en gingen we wat anders zoeken. De keuze viel tenslotte op een filiaal van een keten die we wel vaker hadden gezien deze trip, de Potbelly.

Het leek wel wat op Subway qua concept maar was een stuk hipper en minder strak dan mijn favoriete sandwich keten en ook het menu was uitgebreider. We kozen alle drie voor een kleine tomatensoep en sandwiches. Ik ging voor de rosbief op een meergranen broodje met een pickle en een hot pepper als toppings. Daarbij een flesje San Pellegrino en mijn brunch was klaar om verorberd te worden. Na afloop van de maaltijd waren wij allen van mening dat de Potbelly een stuk beter was dan de Subway en mochten we in de toekomst kunnen kiezen dan zal de Subway moeiteloos van de Potbelly verliezen.

Inchecken

De skyline van Minneapolis

Een van de eerste activiteiten van vandaag was inchecken voor onze vlucht terug naar Chicago. Alhoewel het voor zowel Simon als Dennis lukte, lukte het niet om mij in te checken. Daarom besloten Dennis en ik naar het vliegveld te rijden, dat lag op tien minuten afstand, om uit te zoeken wat er aan de hand was.

We parkeerden de auto en liepen naar de balie van United alwaar een dame voor ons ging kijken. Het bleek dat ik als een no-show voor de heen vlucht genoteerd was.en daarom was men er van uitgegaan dat ik ook op deze vlucht niet zou komen opdagen. Zeer vreemd allemaal, misschien dat het er mee te maken had dat een andere passagier op de heen vlucht ook een kaartje had voor mijn stoel. Ze maakte alles in orde en voorzien van een plaats aan boord van het vliegtuig keerden we terug naar het hotel om Simon op te pikken en ons daarna in de auto naar Minneapolis te begeven voor ons ontbijt.

The shout house

De duellerende piano´s

Na de wedstrijd was het tijd voor de laatste activiteit van de dag en dat was een bezoek aan the shout house. Dit is een muziek bar waar twee pianisten het duel aangaan. ook vorig jaar hadden we een dergelijke tent bezocht en dar was zowel heel erg leuk als heel erg rustig geweest. Welnu bij het shout house was het wederom heel erg leuk maar ook heel erg druk waardoor ik het nog leuker vond dan vorig jaar. We zagen veel van dezelfde trucs zoals op de piano´s zittende dames die op hun vrijgezellenavond waren en een stelletje dat het head, shoudelrs, knees and toes nummer moesten doen. A good time was had by all zoals dat zo mooi heet.

Na afloop moesten we terug naar de auto en daar een deel van de skyways was afgezet was het even zoeken hoe we die terug konden vinden maar al gauw zaten we weer in de auto op de weg terug naar ons hotel.

Eten en honkbal

De pitcher gooit de bal

Na afscheid genomen te hebben van Mike was het tijd om het restaurant op te gaan zoeken. We hadden een reservering om vijf uur omdat we op tijd naar de honkbal wedstrijd moesten gaan. Toen we om kwart voor vijf bij het restaurant waren was dit nog gesloten, ze gingen exact om vijf uur open. Aan de achterkant was echter een beer garden en daar gingen wij zitten om met een biertje te wachten tot de zaak open ging. De butcher and the boar staat bekend om zijn worsten dus dat zoi het dan ook gaan worden als maaltijd waarbij ik voor de wild boar hot link ging. Het begint wat eentonig te worden maar de worst smaakte verrekte goed en na een lichte maaltijd verlieten we dan ook het restaurant om naar het stadion te gaan.

We hadden reeds kaartjes en zodoende zaten we op target field weer op onze vaste plekken, pal achter de home plate. De twins hadden vanavond niets in te brengen en werden afgedroogd door de Boston red sox waarbij Dennis deze keer niet voor het home team was maar voor de bezoekers. Hij was dus erg blij met de overwinning van de red sox waar de fans van de Twins duidelijk een mindere avond hadden.

Op stap met Mike

Aan de oever van de Mississippi

We stapten de auto in om Mike op te pikken bij zijn werk en met wat kunst en vliegwerk lukte dat. De eerste stop was lunch voor Mike bij Kramarczuk´s, een Pools zaak die beroemd was om haar worsten. Daar het ontbijt net achter ons lag hielden Simon en ik het bij een soepje maar Dennis ging voor een van de huisgemaakte worsten. De volgende halte was een tiki room, Psycho Suzi, waar ik prima paste met het Hawaï hemd dat ik die dag aanhad. Ook hier zaten we buiten en wel aan de oever van de Mississippi en genoten we van een drankje.

Daarna nam Mike ons mee de stad in waar onder andere een filiaal van Marshalls bezocht werd om, jawel, wederom kleding te kopen. Aangezien we die avond naar een wedstrijd van de Minnesota Twins gingen namen we tijdig afscheid van Mike maar we spraken af om de volgende dag samen te gaan dineren.

Colossal café

Buiten ontbijten

Zoals iedere dag waren Dennis en Simon vroeg wakker en maakten hun ochtendloop door de wijk. We zaten daarom vrij laat aan het ontbijt en hadden hiervoor het Colossal café uitgekozen. Nadat we  binnen onze bestelling opgegeven besloten we om buiten te gaan zitten ontbijten. Het was nog steeds niet warm te noemen, de jassen bleven aan, maar in het zonnetje was het goed toeven. We namen dus onze dranjes mee (koffie, water en jus d´orange) en wachten op ons voedsel.

Dat arriveerde ras en voor mij bestond dat uit yoghurt met walnoten en een omelet met spinazie, champignons en provolone. Hierbij werden twee dikke plakken toast geserveerd die glommen van de boter, zeg maar een soort wentelteefjes. Deze liet ik links liggen maar de rest werd met veel smaak door mij verorberd. Terwijl ik de laatste restjes van mijn ontbijt weg zat te werken ging mijn telefoon. Het was mijn vriend Mike die erin geslaagd was om een vrije dag op te nemen en ons op sleeptouw zou nemen.

Hockey night

De bende van vijf

Terwijl wij over de grootste winkelstraat van St. Paul liepen, Grant avenue (en stel je er niet al te veel van voor) nam mijn vriend contact met mij op en stelde voor om elkaar te ontmoeten in de Happy Gnome, een gastrobar waar men heel veel verschillende bieren schonk. We vonden de tent, parkeerden de auto en veroverden een plakje aan de bar. Het was druk want vandaag was de zesde play off wedstrijd in de NHL tussen plaatselijke favorieten de Minnesota Wild en de Chicago Blackhawks. Op een gegeven ogenblik werd ik op mijn schouder getikt en daar stond mijn vriend samen met zijn verloofde. Na een biertje en een kort gesprek gingen we naar de plaats waar heel hockey minnend St. Paul zat dat geen kaartje had, Tom Reid´s hockey city pub.

Het was er lekker druk em het duurde enige tijd voor wij een tafeltje konden veroveren en wat te eten konden bestellen bij ons bier. Dat werden puck dogs, hotdogs in de vorm van een hockey pub. Toen de wedstrijd begon werden alle tv´s (meer dan 50) op de wedstrijd en werd het geluid flink hard gezet. Alhoewel de wild verloor zat de stemming er goed in en hadden we een top avond. Een top avond die in een andere bar werd afgesloten want we namen nog een afzakkertje in Alary´s bar. Dit is een bar met leuke serveersters in veel te krappe kleding, een grote verzameling politie items (zo hangen er deuren van politiewagens aan het plafond), luide muziek en een gemêleerde clientèle waaronder heel veel politie. Hierna zetten we mijn vrienden af bij hun auto en gingen terug naar ons hotel.

The blue door pub

The blucy

Na het bezoek aan de state capitol gingen we naar rice park, wat ten eerste niet al te groot was en ten tweede maakte de frisse wind het bezoek minder aangenaam. In de omgeving vonden we onder andere beelden gewijd aan de figuren van  Charles M. Schulz, bekeken het stadion van de Miami wild en warmden we ons op in een Starbucks.

Het was inmiddels lunch tijd en dat zouden we doen met de plaatselijke culinaire specialiteit, de juicy lucy (een cheeseburger met de kaas erin i.p.v. erop). We deden dit bij de blue door pub, volgens een vriend van mij die hier woont de beste hamburgertent van de stad. De blue door bleek niet al te groot te zijn maar we namen een net vrijgekomen booth in en bestelden tator torts, een salde en burgers. Dennis en Simon namen de cajun ik ging voor de blucy (in deze variant is de kaas een blauwader). Na deze prima lunch werd het tijd voor een bezoek aan Izzy´s waar Simon en Dennis voor een ijsje gingen. Alleen waren de smaken hier apart te noemen. Men had bijvoorbeeld burned caramel en swedish garden party op de lijst staan.

State capitol

De kamer in sessie

Vorig jaar hadden we in Austin een bezoek gebracht aan de state capitol en dat was ons goed bevallen. Vandaar dat we vandaag de Minnesota state capitol op het programma hadden staan. De capitol was snel gevonden, een parkeerplek duurde wat langer. Minnesota was duidelijk minder autovriendelijk dan Texas.

Eenmaal bij het state capitol aangekomen liepen we naar de balie en kregen te horen dat de gratis tour binnen twintig minuten zou starten en als echter Hollanders vonden we dat voor die prijs prima te doen. Onze gids bracht ons naar beide kamers (affiliates en senate) en naar de kamer waar het hooggerechtshof zetelde. Daar was geen sessie en konden we zitten in de zaal i.p.v. op de publieke tribune en kon onze gids wat uitgebreider vertellen. Kortom wederom een prima bezoek en mochten we nog meer state capitols in de toekomst tegenkomen dan zijn het zeker opties.

Trotter's café

Trotter's café

Toen wij gisteren in ons hotel terugkwamen zagen wij dat de kamers niet schoongemaakt waren en dat er geen verse handdoeken lagen. Daarom liepen wij na het opstaan eerst bij de receptie langs om te vragen hoe dat kwam. Men vertelde ons dat in dit hotel men dit om de dag deed tenzij er special om gevraagd werd om de kamers te doen. Uiteraard vroegen wij vervolgens elke dag om schone kamers wat men prompt deed maar ik kan dit hotel niet aanbevelen aan anderen, waarvan akte.

Na het regelen van de schoonmaak stapten wij onze auto in naar St. Paul waar we de rest van de dag zouden verblijven. Aangezien het best wel fris was hadden we truien aangetrokken en die hadden we die dag best wel nodig, echter niet bij ons startpunt, Trotter's café. Mijn ontbijt van vandaag bestond uit vers fruit en getoaste wheat sandwiches met een omelet. Alles bij Trotter's wordt van verse organische grondstoffen gemaakt en dat proef je ook. Een meer dan prima begin van de dag, ook omdat aan de overkant een filiaal van Izzy zat, iets dat op de bucketlist van Dennis en Simon stond.

Weer thuis

Vandaag landen wij om tien uur in de ochtend op Schiphol na een erg soepele vlucht. Aangezien vandaag in het teken stond van uitpakken, boodschappen doen, opruimen, wassen en familie bezoek had ik geen tijd om het blog up to date te brengen. Vanaf morgen worden de Amerika avonturen voortgezet en worden de missende dagen ingehaald. Nog een nachtje geduld dus.

Stilte

De komende dagen is er weinig tijd om te bloggen vanwege het programma en de reis van minneapolis naar Chicago dus waarschijnlijk wordt het blog pas bij thuiskomst weer bijgewerkt. Mocht er tijd en gelegenheid zijn dan komen er uiteraard tussentijdse berichten.

De vakantie zover is in ieder geval top. Wij hebben er nog steeds heel veel zin in. 

Mall of America

´Het pretpark

Wederom stapten we in de auto, nu op weg naar the mall of America, het grootste indoor shoppingparadijs van Amerika. Het is zelfs zo groot dat er een compleet pretpark inzit. Uiteraard moest Simon een ride doen, die best wel heftig was. Ik zou er niet in stappen. Daarna werd er door de mannen nog flink geshopt, alleen ik kocht zelf niets meer.

De dag werd besloten met een diner bij het net vandaag geopende filiaal van Benihana. Dit is een Japans restaurant waar wij een mooie plek aan de bakplaat kregen en onze chef, John Paul ons bezig hield met zijn kookunsten en kook kunstjes terwijl hij ook nog een gezellig dialoog gaande hield. Ons menu bestond onder andere uit soep, garnalen, rijst, sushi en voor mij filet mignon en kreeft. Na afloop kregen we nog een mooie foto in een speciaal hoesje mee omdat de keten inmiddels vijftig jaar bestond en ik heb er weer een nieuwe favoriet bij voor een goed etentje.

Als allerlaatste onderdeel van de dag besloten we tot een afzakkertje bij de Hooters, maar op weg daarheen passeerden we de bioscoop waar de nieuwste techniek gebruikt werd, meebewegende stoelen. Simon en Dennis probeerden de demoversie die buiten opgesteld stonden en Sam had daar maar een opmerking over `Stoer`. Na dit korte oponthoud werd de Hooters alsnog gevonden voor een afzakkertje. Bij het terugvinden van de auto hadden we nog een kleine uitdaging omdat een deel van het winkelcentrum afgezet was terwijl wij bij de Hooters zaten vanwege een verbouwing maar door over wat tape heen te stappen kwamen wij alsnog bij onze auto en reden terug naar ons hotel.

Albertville premium outlets

Een behulpzame verkoopster

Met redelijk slecht weer werd de rit naar Albertville ingezet voor een bezoek aan de Albertville premium outlets om de diverse shopping lists bij te werken. Ik zelf had behoorlijk wat op de lijst staan omdat ik een jaar terug was begonnen om af te vallen met als doel om een jaar later een kledingmaat terug te zijn. Ik had er alle vertrouwen in dat dat gelukt was gezien het feit dat mijn huidige garderobe wel heel erg ruim zat. Bij de winkel van Nautica pakte ik dan ook een pantalon die een maat kleiner was en nam die mee het pashokje in. En zoals verwacht paste hij prima, de missie die ik een jaar geleden had ingezet was probleemloos geslaagd.

Verdere aankopen bestonden uit riemen, spijkerbroeken, polo´s etc. etc. en de tassen werden voller en voller. Ook Simon en Dennis lieten zich niet onbetuigd en voor hun was toch wel de underarmour de grote winnaar. Ik zelf had nog de meeste moeite met een tshirt voor mijn neefje. Ondanks hulp van een verkoopster en een foto en chat sessie met mijn zusje kwamen we niet uit de juiste maat en nam ik er op de gok een mee die misschien iets te groot was. In ieder geval beter dan een te klein shirt zullen we maar zeggen.

Tussendoor werd er ook nog tijd ingeruimd om bij de Subway een broodje naar binnen te werken en alle drie kozen we voor tonijn. Hierbij nam Simon de getoaste variant met kaas, Dennis die met kaas en ik de standaard zonder kaas en niet getoast. Het eerste gedeelte van de dag was prima verlopen op naar deel twee.

Hell´s kitchen

Hell´s kitchen

Na de lange en vermoeiende dag van gisteren sliep iedereen vandaag wat langer maar uiteraard waren Dennis en Simon er vroeger uit voor een verkenning van onze buurt. Ik sliep dusdanig goed uit dat er geen tijd over was om te bloggen en na het douchen was het dan ook direct tijd voor het vertrek naar Minneapolis zelf en onze ontbijtbestemming.

We arriveerden in de stad, vonden een parkeerplats en betraden de hippe tent Hell´s kitchen. Deze ligt, hoe toepasbaar, in de kelder van een gebouw en alles wordt vers gemaakt tot en met de ketchup aan toe. Simon en Dennis besloten tot de signature dish van het huis te gaan, de hotcakes, waar ik het bij vers fruit en yoghurt met fruit hield. Het eten was prima en voldaan stapten we van tafel om ons op de belangrijkste activiteit van vandaag te gaan storten, shoppen.

Chicago - Minneapolis

Onze minivan

Buitengekomen werd besloten een taxi te gebruiken in plaats van de EL terwijl het zachtjes begon te regenen. Met enige moeite wisten we een taxi te scoren die ons naar het hotel bracht maar onderweg veranderd de regen in een hoosbui met bliksem en donder. Om niet zeiknat op het vliegveld te arriveren besloten we de tassen bij het hotel in onze taxi te laden en die naar het vliegveld te nemen. We schoten lekker op totdat we wederom, net zoals op de heenreis, in de file terecht kwamen. Gelukkig kwamen we nog op tijd, om zeven uur, op het vliegveld aan waar we de koffers incheckten en in de rij voor de controle gingen staan.

Toen kwam er echter een sms van United Airlines dat we een uur vertraging hadden waarna de grappen begonnen over rustig de pizza op eten en dat we ook daarna niet al te veel haast nodig hadden gehad. De vertraging bleven echter oplopen en kwamen tenslotte uit op een uur en drie kwartier. We sloegen onze tenten op bij barretje Galileo waar Dennis, naar de Blackhawks ging kijken (ijshockey play offs), ik het blog ging bijwerken en waar Simon rustig begon in te storten. De enige dingen die veranderden waren de gate vanwaar we zouden vertrekken (van B2 naar B8 naar B2 naar B6 naar B7) en de vertrektijd die heel langzaam maar bleef oplopen totdat die op bijna twee uur vertraging stond.

Eindelijk vertrokken we dan toch ((van gate B5 trouwens) en kwamen anderhalf uur later en na een onrustige vlucht aan in Minneapolis waar we onze auto bij Alamo gingen ophalen. We hadden een SUV besteld maar mochten ook kiezen voor een minivan en onze keuze viel op de town and country. We waren behoorlijk moe zo langzamerhand en Dennis reed ons in rap tempo naar onze la Quinta in Bloomington waar we rap in slaap vielen.

Gino´s east

Meer dan genoeg voor drie personen

Daarna gingen we naar Gino east, een van de vier beste plekken om een Chicago style deep pan pizza te eten als een combinatie van late lunch en vroeg diner omdat we onze vlucht naar Minneapolis om half negen hadden. We bereikten Gino's op tijd met een korte stop voor een drankje bij de prima kroeg Paddy Long's waar we onder andere wat mooie Ramones en Johnny Cash nummers uit de jukebox lieten komen.

Gino's bleek erg klein te zijn en na wat heen en weer gepraat besloten we tot een large (acht slices) pizza met onder andere spinazie, jalapeno's, peperoni, paprika. Dit bleek een bereidingstijd van 45 minuten te vergen want de deep pan pizza zier er meer uit als een appeltaart dan een pizza. Zo zit de kaas op de bodem en niet bovenop omdat hij anders zwart zou worden. Om de wachttijd te overbruggen namen we als voorgerecht de gefrituurde kip, zes stukjes, waarvan Sam er drie nam, Dennis twee en ik een. Na ruim een uur arriveerde de pizza pas en we maakten ons zo langzamerhand wel druk of we het vliegtuig wel gingen halen maar de pizza werd met veel enthousiasme heel erg snel naar binnen gewerkt. De rekening werd gevraagd alvorens de pizza op
was en na de laatste hap werd in volle galop het restaurant verlaten.

Hancock tower

Voor het eerst konden we Lake Michigan zien

Na de maaltijd moest er nog een dag gevuld worden en die begon met een bezoek aan de Hancock tower, waar Simon en ik het observatiedek bezochten op de 95e verdieping. Het uitzocht over de stad was werkelijk adembenemend en Simon ging ook nog voor de tilt, een nieuwe attractie die net een dag open was. Dit is een aparte kamer in de tower waarbij je in een hoek van dertig graden voorover hangt terwijl je over de stad heen keek.

De volgende stop was Chinatown, het eerste stuk van Chicago dat tegenviel. Het was een straat met voornamelijk restaurants en na die op en neer gelopen te zijn stapten we weer in de El. Deze keer gingen we naar de wijk waar Wrigley field, het stadion van de Chicago cubs, lag en maakten daar een wandeling die onderbroken werd door een bezoek aan, jawel, een comic shop met de mooie naam Chicago comics. Het was een grote winkel met veel spuillen en we brachten hier best wel enige tijd zoek en uiteraard was Simon de man die dingen kocht, om precies te zijn twee comics van de nieuwe reïncarnatie van het Valiant universum.

The Scout

Voorwaar geen kleine portie

Net als de vorige ochtend waren Simon en Dennis weer vroeg wakker en gingen een loopje in de omgeving maken. Ik werd wederom later wakker en ging aan het blog werken. Toen de hardlopers weer terug waren gingen we op pad naar de lunchspot van vandaag, de Bongo room. Maar net als gisteren bij Wildberry stond er wederom een forse rij en besloten we verder te gaan. Na wat lopen kwamen we bij Scout terecht dat net op dat moment openging. We namen een tafeltje in de zon, het was wederom top weer, en Amanda kwam aanlopen met de mededeling dat zij ons ging verzorgen. Algauw stond er jus d'orange, tomatensap en koffie op tafel en werd de kaart verkend wat resulteerde in twee breakfast burrito's en een gezondere maaltijd van spinazie, kipfilet, scrambled egg whites en champignons. Waar de mannen hun burito wel opaten (Simon zelfs inclusief de gebakken aardappelen) haakte ik af en liet een gedeelte van de erg grote portie achter. Na het afslaan van de doggie bag verlieten we Scout tenslotte heel erg voldaan.

Vandaag stilte

Gisteren was het erg last geworden want ons vliegtuig  had een forse vertraging en we lagen pas rond twee uur in bed. Dus ook niet vroeg op en geen blogtijd

Buddy guy legends

Kelly Richie in actie

Na een opfris actie in het hotel begaven we ons naar het gekozen restaurant voor die avond, Amarit.Dit is een Thais Aziatisch fusion restaurant en lag zowel vlak bij ons hotel als bij onze laatste bestemming van de dag. Het was redelijk hip en modern met lounge muziek en na bestuderen van de kaart gingen Dennis en Simon voor het pikante rundvlees (bleek saté te zijn), soep een curry gerecht. Ik nam de som tam (papaja salade) en red snapper als hoofdgerecht. We hebben prima gegeten maar het was geen Thais restaurant zoals ik gewend ben. Belangrijkste was echter de kwaliteit van de maaltijd.

Vervolgens was het tijd voor de laatste stop van de dag, een bezoek aan Buddy Guy´s legends waar die avond Kelly Richey optrad. Er waren geen vrije tafeltjes meer waardoor we aan de bar belanden en een drankje bestelden terwijl het voorprogramma bezig was om hun spullen neer te zetten. Dat voorprogramma speelde een mix van blues en motown covers en was best wel aardig maar het ene nummer was duidelijk beter dan het andere. Daarna kwam de hoofdact en Simon was de eerste met de opmerking, he dat is een vrouw en niet de man die Dennis en ik verwachtten op basis van de foto op haar site. Ze speelde goed maar wederom was de vermoeidheid van de jetlag nog aanwezig en voor het einde van haar set gingen we terug naar het hotel om de tweede dag van onze vakantie te beëindigen.

Chicago greeter

De in millenium park

Na de boottocht was het tijd voor de lunch en die was gepland bij Portillo´s om een echte Chicago Hotdog (een van de culinaire hoogstandjes van de stad) te gaan eten bij een van de beste hotdog tenten van de stad. Het bleek een mega grote tent te zijn waar je aan een balie moest bestellen en aan een andere balie werd je bestelnummer omgeroepen, die je dan in een papieren zak meenam naar je tafeltje om op te eten. De hotdog was inderdaad prima alhoewel niet al te groot.

Daarna liepen we naar het visitors centre waar onze gids, Bobbie al op ons stond te wachten. Bobbie is een van de Chicago greeters, meestal gepensioneerden die mensen op een ochtend of een middag meenemen om je hun stad te laten zien. We brachten met haar een bezoek aan millenium park, de grote fontein die de bezoekers vanaf Lake Michigan begroet en divese gebouwen en wijken op de magnificent mile en in de loop. Ook activiteit twee was een schot in de roos gebleken en na afloop namen we afscheid van Bobbi en gingen terug richting hotel.

River cruise

Dwntown vanaf de rivier

Na een goede nachtrust waren Simon en Dennis uiteraard erg vroeg wakker en zij gingen dan ook voor een wandeling van vele kilometers door de stad. Ik was een uurtje later wakker en ging vrolijk het blog bijwerken in de lobby van het hotel. Toen de mannen terugkeerden werd de weg naar het wildberry café ingezet om te ontbijten maar hier was een forse wachtrij dus het werd een simpel ontbijt bij Einstein bros (voor mij cappuccino en een bagel met zalm en creamcheese), alvorens wij naar de Chicago river liepen voor onze architectuur cruise over de rivier.

We haalden onze kaartjes op en stonden in de rij om aan boord van de first lady te stappen voor een tocht van anderhalf uur. We waren op tijd en hadden dus een mooie plek op het bovendek om onder een stralende zon de rivier op te gaan. Onderweg kregen we een uitleg over alle gebouwen en bouwstijlen van een vrijwilliger van de Chicago Architecture Foundation en de trip was voorbij voor we er erg in hadden. Dit is een absolute aanrader voor iedereen die Chicago bezoekt wat mij betreft.

White sox - Diamondbacks

De white sox in actie

We verlieten het restaurant namen de rode lijn van de EL naar cellular field, het stadion van de Chicago White sox, Chicago's tweede baseball club. We hadden geen kaartjes maar vertrouwden we er op dat we op we op weg naar het stadion wel wat zwarte markt verkopers tegen zouden komen. En jawel binnen enkele meters werden ons al kaartjes aangeboden en voor $60 waren we drie kaartjes rijker op de begane grond (wel zo prettig met mijn hoogtevrees) aan de verre kant van het veld. We waren wat laat dus de wedstrijd was al begonnen en de Sox stonden al vlot op een twee nul achterstand.

De vierde inning bracht daar meteen verandering in want eerst werd de stand gelijk getrokken en toen werd er een homerun geslagen met alle honken bezet. Daarna nog een punt in een inning ging het dus van 2-0 achter naar 7-2 voor. Dennis deed de eerste vakantieaankoop met een White Sox pet en Simon en ik hielden het bij een biertje. Het werd echter kouder en daar alleen Dennis daarop gekleed was besloten we voor het eind te vertrekken. De overwinning van de Sox kwam echter niet in gevaar en zo kwam er een einde aan de eerste dag van onze trip.

The tilted kilt

Onze serveerster

De taxi zette ons af voor het Travelodge downtown Chicago waar we incheckten en onze kamer opzochten. De tassen werden neergezet we fristen ons even op en de eerste halte was de T-mobile shop die een blok verder zat om Amerikaanse simkaarten in onze telefoons te stoppen zodat we volop internet hadden.

Daarna werd de wandeling ingezet naar de Tilted kilt,een restaurant uit de categorie breastaurants waar de serveersters in Schotse kledij gehuld waren. Onze charmante dame bracht ons eerst cola en bier (Dos equis amber) en kwam daarna wat moeizaam met de bestelling van salade (gefrituurde kip i.p.v. de kipfilet die ik verwachtte) en inferno burgers voor de mannen. Tenminste een burger want zij had niet begrepen dat Simon ook een burger wilde en bracht alleen frietjes voor hem. Op zijn Amerikaans werd echter alles netjes hersteld en na onze middernachtelijke maaltijd (hier was het zes uur in Amsterdam 11 uur 's avonds) verlieten wij het restaurant.

Amsterdam - Chicago

And we're off

Vrijdagochtend was dan de echte start van USA 2014 toen Dennis mij thuis oppikte voor de trip naar Schiphol waar Simon al ruim op tijd (een uur te vroeg) was gearriveerd. Na afscheid van de vrouw van Dennis, die ons gebracht had, ontmoeten we Simon en waren vlot door de douane heen en liepen op ons gemak naar de noodle bar op Schiphol om met een gezonde noodle soep (kip, zalm en vegetarisch) de eerste maaltijd van de vakantie te laten zakken.

Toen was het richting de gate en na een vlotte check in, geen Amerikaanse maatschappij maar de KLM dus gen uitgebreide vragenlijsten, zaten we aan boord voor een vlucht van zo.n negen uur. Dennis en ik genoten van een vetarme maaltijd (die hadden we van te voren besteld) die prima te haggelen was en met een stel bijzonder vriendelijke stewardessen landen we tenslotte op Chicago O'Hare.

De douane ging bijzonder vlot de enige wachttijd was op mijn koffer die als laatste van de band kwam. Daarna kwam de eerste fout beslissing van de vakantie want we namen een taxi naar het hotel en dat was dus midden in de vrijdag spits. De EL (de bovengrondse metro van Chicago) was een stuk slimmer geweest.

Vertrek

Op zijn Engels

Het was mijn plan om vandaag een stukje over mijn bezoek aan de Keukenhof te schrijven maar doordat we gisteren ook nog naar Volendam gingen en daarna 's avonds uit eten gingen had ik totaal geen tijd over om iets over de gebeurtenissen van gisteren te schijven, die houden jullie dan ook te goed totdat ik uit de good old US of A ben teruggekeerd met de matties.

Daarom vandaag alleen maar de wat obligate mededeling dat de boys wederom naar Amerika vertrekken voor een mooie vakantie. Deze keer worden Chicago en de twin cities aangedaan. Mocht er onderweg niet genoeg tijd zijn om het blog bij te werken dan gebeurt dat na afloop van de vakantie maar meestal is Dennis vroeg genoeg wakker om updates naar zowel zijn als mijn blog te verzorgen. Rest mij om af te sluiten met nu al de slogan voor USA 2014. Ik heb er zin in!

Inpakken

Dit soort dingen dus

Morgen is het zover dan starten de boys met Amerika 2014. Normaliter betekent dat dus dat ik vandaag mijn koffer inpak, de divers elektronica bij elkaar zoek en controleer en alle tickets voor de diverse attracties bij elkaar zoek. Deze keer deed ik dit echter al op de woensdag omdat ik vandaag een bezoekje aan de Keukenhof ga brengen, samen met drie vriendinnen waarvan eentje uit Guernsey. Nu ben ik nog nooit in de Keukenhof geweest dus het zal mij benieuwen wat ik er van vind maar daar komt ongetwijfeld morgen een verslag van. Voor nu bekend het dat de tassen gepakt zijn en Amerika 2014 dus van start is gegaan. Ik heb er zin in.

Parkeren

Dit is het logo van een van die bedrijven

Zoals ik al zei is het parkeren voor de deur bij ons in de buurt erg afhankelijk van het tijdstip waarop je arriveert. Er is al niet genoeg parkeerruimte en dan worden er ook nog plekken weggekaapt door minder valide parkeerplekken (aardig wat bij ons in de buurt), plekken voor elektrisch oplaadbare auto's en ook plekken voor initiatieven als greenwheels en car2go. Eind december besloot ik mijn auto op een minder legale plek neer te zetten (het was laat en ik had geen zin om wat meer te lopen) en dat resulteerde prompt in een parkeerboete.Sindsdien doe ik dat dan ook niet meer.

Toen ik gisteravond weer eens om de hoek moest parkeren ergerde ik mij ten zeerste aan het bordje parkeren voor vergunninghouders op een parkeerplek. Hier heeft een tijdje een auto van connectcar gestaan maar kennelijk werd deze te weinig verhuurd en de auto verdween dan ook. Het bordje bleef echter staan en dat was weer een parkeerplek minder. Ik ga toch maar eens een mailtje naar de gemeente sturen om een parkeerplek te heroveren.

Bird

Een tafel vol met eten

Als je op de zeedijk zegt dat je bij Bird gaat eten dan is het nog steeds niet zeker waar je heen gaat omdat aan de ene kant van de straat Bird Thai restaurant ligt en aan de overkant Bird Thai snackbar. Het gezegde op de dijk is dat de snackbar beter is dan het restaurant maar daar ik in geen van beide nog gegeten heb weet ik niet of dat klopt.

Deze keer kwam ik in het restaurant terecht daar een vriendin van mij vroeg of ik meeging met haar en twee vriendinnen die op bezoek waren. De een uit Brabant en de ander uit Guernsey. Zo belandde ik daar dus op de maandagavond bij Bird en aangezien ik met drie Thaise dames was ging het van ons kent ons tussen personeel en gasten.

Toen dacht ik nog dat het meeviel

We kregen de best seats in da house (de enige tafel aan het raam met uitzicht op de dijk)  en er werd in rap Thais overleg gevoerd over de maaltijd. Dat leidde tenslotte tot een hele volle tafel want er kwam een grote kom zeevruchten soep, een grote bak met rijst, viskoekjes en een speciaal bereide vis, een papaja salade, een gerecht met zeevruchten een schaal met bonen en een soort kool en tenslotte kip in Thaise basilicum en rode peper. Het was smikkelen en smullen geblazen en het personeel kwam ook regelmatig even buurten ondanks dat de tent (die tot mijn verbazing erg groot was met zelfs op één hoog tafeltjes) tot de nok toe gevuld was. Het bleek, toen wij de zaak verlieten, dat men aan de bar voorin op een plaatsje zat te wachten.

De reden dat wij af en toe bezoek van het personeel kregen was omdat er erg veel personeel in de zaak werkte, daarom kon men af en toe even tijd vrij maken om bij ons aan tafel aan te schuiven. Uiteraard ging bij lange na niet al het eten op maar de dames vroegen om een doggy bag en een van de serveersters kwam netjes alles in de bekende meeneem bakken scheppen en deed deze in een plastic tas voor ons. Ik heb heerlijk gegeten maar nu moet ik uiteraard een keer in de snackbar gaan eten om een vergelijk tussen de twee te kunnen trekken. En ik kan je verzekeren dat dat geen straf zal zijn.