Whisky proeverij Islay

Afgelopen zondag was er wederom een whisky proeverij in L&B. Deze maal was de proeverij in handen van Bresser en Timmer, ooit begonnen als wijn importeur maar later overgestapt naar gedestilleerd in het algemeen en whisky in het bijzonder. De proeverij zou in het teken staan van de Islay whisky’s, deze worden met veel turf gestookt waardoor ze een rokerige geur krijgen en vol van smaak zijn. Daar dit een van onze favoriete whisky streken is waren we alle vier zeer gespinsd op de proeverij, vooral daar het speciale bottelingen van onafhankelijke bottelaars zouden zijn. Helaas voor een van ons had die een verjaardag waar niet onder uit te komen was dus drie man sterk zaten we op zondagmiddag om drie uur in de startblokken bij L&B.

Bij de start was er een lichte teleurstelling, Hans Bresser was erg ziek en had afgezegd. De te proeven whisky’s waren echter bezorgd en Leon, de eigenaar van L&B zou de proeverij overnemen alhoewel 5 van de 6 whisky’s voor hem ook onbekend waren. Door zijn jarenlange ervaring zag hij (en wij) daar geen probleem in dus dat was geregeld. Leon besloot er meteen een 7e whisky aan toe te voegen zodat we alle 7 actieve stokerijen van Islay geprobeerd zouden hebben. De start was top. Een 16 jaar oude Bruichladdich met een sherry finish van 2 jaar. (dat houdt in dat de whisky de laatste 2 jaar op een sherry vat had gerijpt waardoor de whisky flink wat van de kleur en smaak van de sherry had opgezogen). Hij was fantastisch maar aanschaf zat er niet in door de fles prijs van €140, nu ja we hadden hem in ieder geval geproefd.

Daarna kwamen de andere stokerijen voorbij de laatste vijf op cask strength, dit houdt in dat de whisky niet met water is verdund en de oorspronkelijke sterkte van het vat heeft kortom de alcohol percentages lagen tussen de 54 en de 59 voor deze vijf whisky’s. Topper van de rij vonden wij allemaal de cask strength Lagavullin van 14 jaar, deze zullen we, if the price is right (Leon wist hem niet), zeker eens aanschaffen. Als afzakkertje namen we nog een glas van de nieuwste Ardbeg, een independent botteling van Chieftain’s. We mochten echter niet vertrekken voor we ook even de voorlaatste Ardbeg gepreof hadden dus erg voldaan besloten wij dan ook dat het tijd was om een restaurant op te zoeken.

Metallica

Een van de bands die ik vroeger (en tegenwoordig weer) altijd links liet liggen was Metallica. Ik was wel een hardrock fan maar nog niet toe aan de speed metal van deze 4 heren (James, Lars, Kirk en Jason). Dat alles veranderde toen het beruchte black album uitkwam. Deze plaat was iets rustiger dan de vorige albums en met hits als Nothing else matters, The unforgiven en uiteraard Enter Sandman braken zij door bij een groot publiek. Ook voor mij was dit mijn 1e Metallica album. Ik begon terug te zoeken naar oudere platen en kon nu wel albums als Kill ‘em all, Ride the lightning, …And justice for all en met name Master of Puppets waarderen. Uiteraard volgde er een tour en deze keer niet meet in de kleien zalen als Paradiso maar de overstap naar Ahoy werd gemaakt. Wij gingen vol verwachting naar Rotterdam en werden absoluut niet teleurgesteld, een fantastische show met dito muziek en veel hard rock chicks betekende een welbestede avond.

De komende 5 jaar ben ik nogmaals naar een concert geweest (met evenveel plezier) maar een nieuwe studioplaat kwam maar niet totdat in 1996 Load verscheen. Uiteraard had ik deze direct aangeschaft maar het was een behoorlijke teleurstelling. De plaat was veel softer dan the black album en dus vele malen rustiger dan wat daar voor zat. Uiteraard heb ik de bijbehorende tour niet bezocht en wachtte maar af of de volgende plaat beter zou zijn. Niets was minder waar. Sinds die tijd luister ik altijd braaf naar elk nieuw Metallica album maar de magie is noot meer teruggekomen. Metallica blijft echter altijd een warm plekje in mijn hart houden en regelmatig luister ik naar een van de eerste 5 platen, voor mij het echte Metallica.

Inglourious bastards

Een tijdje geleden had ik het over Quentin Tarantino en zijn nieuw te verschijnen film Inglourious Bastards. In dat stuk vermelde ik dat de dvd op 15 december in Amerika zou uitkomen en dat ik niet kon wachten tot ik hen kon downloaden en kijken. Tot mijn grote geluk is de blue ray al verschenen en door iemand naar dvd ongezet zodat ik vanavond kon gaan genieten.

Kortom telefoon uit, drankje, hapje, film in de speler en genieten maar was het credo voor deze avond. Het begin was goed, een prachtige scene in bezet Frankrijk in 1941 waar een nazi kolonel op zoek is naar een ondergedoken Joodse familie, vergezeld door een echte Tarantino soundtrack. (een van de aspecten die een Tarantino film tot een Tarantino film maakt samen met o.a. de fantastische dialogen). Daarna een switch naar luitenant Aldo Raine (Brad Pitt) die zijn mannen uitlegt wat hij van hun eist als ze naar bezet Frankrijk vertrekken. 100 nazi scalpen per soldaat is de schuld die zij aan hem moeten afbetalen voor het voorrecht aan deze operatie mee te mogen doen.

Na het sterke begin zakt de film echter weg, zonder echt slecht te worden (de scene met een doorslaande Hitler is erg goed in beeld gebracht) haalt de film de kracht van het begin niet meer. Dit blijft zo doorgaan tot de laatste 45 minuten (de film duurt ruim 2 ½ uur) dan wordt de kracht van het begin weer opgepakt en gaan we de spetterende finale in. Als het midden wat ingekort was had ik de film waarschijnlijk een topper genoemd, nu is het gewoon een goede film, die beter is dan Death Proof maar het niveau van Kill Bill niet haalt.

Thanksgiving

Gisteren vierden de Amerikanen thanksgiving, een nationale feestdag waarin dank gezegd wordt voor de oogst en allerlei andere dingen die goed zijn in het leven. Deze dag is een zwarte dag voor de kalkoenen daar de traditionele schotel gevulde kalkoen is die met de hele familie verorberd wordt.

Als je je afvraagt wat ik in hemelsnaam met thanksgiving te maken heb, deze dag wordt altijd gevierd op de 4e donderdag van november en valt zodoende altijd samen met donderdagavond stapavond. Zo kwam ik deze donderdag ook binnen in vaste halte de Roode Baron en werd daar begroet met de aanblik van een goede bekende die aan een tafel druk bezig was om een door hem bereide stuffed turkey in plakken te snijden. Deze bekende is kok in een Ierse zaak dus het is hem wel toevertrouwd om een lekker kalkoen te bereiden. Al gauw zat ik ook aan een internationale tafel met een bord met plakken van de heerlijke kalkoen met cranberry saus en een prima jus.

Alhoewel ik geen Amerikaan heb gezien, onze tafel bestond uit één Zwitserse kok, twee Thaise dames, een Nederlandse dame en mijzelf, hebben wij met veel plezier het kalkoenen bestand met een laten dalen.

Agile

Voor mijn werk ga ik regelmatig op cursus. De ene cursus gaat meer over zelfontwikkeling, de andere meer over techniek. Daar bedoel ik niet het repareren van computers mee maar bv. het houden van een functioneringsgesprek. De laatste tijd wordt er bij ons steeds meer gesproken over Agile ontwikkelmethoden in het algemeen en scrum in het bijzonder als de nieuwe heilige graal. Aangezien ik in de development sector van ons bedrijf zit krijg ik dus steeds meer informatie en cursussen over dit onderwerp. Zo heb ik inmiddels een workshop scrum voor managers en een training scrum voor team members gevolgd. De volgende stap wordt een cursus scrum voor scrum masters en dan heb ik voorlopig genoeg theorie tot mij genomen.

Als collega’s mij vragen wat ik nou gedaan heb op zo’n cursus kom ik met verhalen waar zij weinig tot niets mee kunnen beginnen. Zo heb ik de afgelopen tijd flink kleuterschool lopen spelen. Ik heb hoedjes, bootjes en vliegtuigjes gevouwen. Ik heb met dobbelstenen gegooid. Ik heb ballonnen opgeblazen, lek geprikt en gestolen. Uiteraard zijn dit allemaal metaforen voor de realiteit maar probeer dat maar eens uit te leggen aan mensen die er niet bij zijn geweest. Daarom heb ik het inmiddels opgegeven om dit uit te leggen en maak me er met een lachje en opmerkingen over kleuterscholen en tijdverspilling van af. Ik heb er wel het een en ander door opgestoken want bij mijn 1e project als scrum master, dat ik nu aan het inrichten ben, heb ik al een dartbord geregeld voor onze project kamer. We vonden echter al meteen onze eerste uitdaging want waar hang je zo’n ding op zonder dat iemand gevaar loopt om een pijltje in zijn oog te krijgen?

Stedentrip de keuze

Tijdens het etentje der bloggers bij Simon is meteen gesproken over onze stedentrip van het voorjaar. Eigenlijk was er geen discussie mogelijk want iedereen koos voor Rome. Frank was er al eerder geweest en had een lichte voorkeur voor Madrid maar zag geen enkel bezwaar (nou ja ze hadden geen Hooters maar daar was over heen te stappen) om Rome met een 2e bezoek te vereren. De vooronderzoeken hadden duidelijk hun vruchten afgeworpen want deze keuze werd probleemloos gemaakt. Dat ging iets makkelijker dan onze trip van begin dit jaar naar Amerika, waar Dennis en ik flink hebben lopen zoeken naar de reisbestemming. Reden dat het dit jaar zo makkelijk liep is de Wikitravel site. Ik kan iedereen die naar een (bekende) stad wil deze site dan ook van harte aanbevelen om informatie over die stad op te halen.

Volgende stap is het uitzoeken welke dagen het gaat worden. We willen weg op een vrijdag, laat in de middag of vroeg in de avond en terugvliegen op de maandagavond. Dat geeft ons bijna 3 volle dagen in de stad en die zijn wel nodig als je kijkt wat er allemaal te beleven valt. Drie van de vier kunnen het weekend van 23 t/m 26 april als nummer vier dan ook kan kunnen er vliegtuigen en hotels geboekt worden. Uiteraard zal er geblogd gaan worden vanuit Rome maar of daar een aparte site voor opgezet gaat worden of dat dit via dit blog gaat lopen moet nog over nagedacht worden. Dit is in ieder geval niet de laatste episode van stedentrip op het Nuff Said blog, voor het vertrek zal de stedentrip nog zeker een aantal keren voorbijkomen.

Games night

Zoals beloofd hier het vervolg van de avond die met de tapas begon.

Vast onderdeel van onze gezellige jaarlijkse avond is dat na het eten van de tapas de tafel afgeruimd wordt, de vaatwasser gevuld wordt en de spelletjes op tafel komen. Net zoals vele anderen was ik op een gegeven moment gestopt met het spelen van spelletjes tot ik bij vrienden in aanraking kwam met de kolonisten van Catan. Dit zeer leuke spel zorgde ervoor dat ik weer spelletjes ging spelen en het stond dan ook standaard na de tapas op tafel om onder het genot van een wijntje en de diverse koude hapjes de rest van avond door te brengen.

De laatste jaren zijn er erg veel nieuwe spellen verschenen, die op diverse beurzen door importeur 999 games gedemonstreerd worden. Een van ons groepje bezoekt elk jaar een van deze beurzen en zoekt dan voor nieuwe input voor onze games night. Deze keer kwamen de volgende spellen voorbij:

• In the name of the rose (Hier moet je nuchter zijn anders werkt het niet)
• Saboteur
• Confusion (werkt goed met veel drank op)
• FBI

Uiteraard besloten wij de avond met onze grote favoriet Wie is de ezel. De ultieme afsluiter van een geslaagde avond. Om half twee verliet iedereen dan ook het pand na een uitstekende avond die met hapjes was begonnen en met spelletjes was geëindigd.

Ronsel praktijken

Onlangs heeft Dennis een aantal nieuwe volgers op zijn blog erbij gekregen. Nu staat ons Nuff Said blog op het schamele aantal van vier (4) volgers maar ik weet dat er meer lezers zijn. Vandaar ook deze oproep van mij aan die lezers om zich ook als volger aan te melden. Ik zal geen namen noemen maar ik spoor inwoners van steden als Amsterdam, Volendam en Zaandam aan om zich te registreren met alle voordelen (welke?) die dit oplevert.

Nu is het voor die lezers die ook al een Google account hebben een makkie om zich als volger aan te melden. Zorg dat je ingelogd bent met je Google account, klik op volgen in de menubalk et voila je bent volger geworden. Voor diegenen die nog geen Google account hebben, het is erg makkelijk om er een aan te maken en het geeft je mooie hulpmiddelen als iGoogle, Gmail, een deelbare agenda, een online foto album en uiteraard de mogelijkheid een eigen blog te openen. Dit zijn mooie hulpmiddelen die ik zelf ook al geruime tijd gebruik. Dus naast volger van je favoriete blog heb je meteen een assortiment aan handige web middelen erbij.

Ik zeg doen!

Tapas avond

Met een aantal collega’s heb ik de mooie jaarlijkse gewoonte om gezellig samen een avondje te gaan eten bij één van ons. Deze gewoonte is in een grijs verleden begonnen en alhoewel naast de oorspronkelijke 3 deelnemers de rest van de bezetting in de loop der jaren veranderd is blijven wij met veel genoegen onze jaarlijkse avond inplannen.

De eerste keer startten wij met 7 man/vrouw en eventuele aanhang en hielden wij een legendarische BBQ. Waarom legendarisch? Welnu de hoeveelheid verorberd vlees was van epische proporties. In de jaren daarop bleven we gezellig een BBQ houden, steeds bij iemand anders thuis. Bij de 2e of 3e BBQ had ik de sausjes van mijn vader ingebracht en die maakten vanaf dat moment standaard onderdeel van onze BBQ uit.

Een paar jaar terug, toen het aantal deelnemers geminderd was naar vier plus eventuele aanhang besloten wij het BBQ principe achter ons te laten en een nieuw concept te introduceren. We gingen een tapas avond houden waarop iedereen diverse hapjes zou maken. Het concept was een succes en vanaf dat moment houden wij een jaarlijkse tapas avond. Dit jaar waren we met z’n zevenen (en 2 kids van 6 en 9) en was het allemaal weer prima geregeld. Op verzoek verzorgde ik mijn specialiteit, de patates braves. Er zijn vele manieren om dit gerecht te bereiden, hier kun je een van de vele recepten vinden. Daarnaast hadden we heerlijkheden als kip in een honing, tijm, limoen marinade, sushi, tortilla en vele lekkernijen als chorizo, serranoham met olijfjes en met roomkaas, fuet, diverse kaasjes etc. etc. Dit alles overgoten met een prima Spaanse wijn zorgde voor een wederom succesvolle avond. Zodoende was er een goede bodem voor het vervolg van de avond. Daarover later meer.

Bij de kapper word je altijd een beetje knapper

Zoals René al schreef hebben we inmiddels een 4 wekelijkse pelgrimstocht naar de kapper. Het is een moeilijk model wat ons aangemeten wordt, dus we moeten er altijd wel even de tijd voor nemen (we stappen om 19.30 binnen, en om 19.50 lopen we alweer naar buiten). Afgelopen week kwam ik toevallig weer in mijn oude buurtje in de Watergraafsmeer en uiteraard loop je dan even al je oude adresjes langs. De Finsenstraat stond er nog, maar de eerste winkel die ik altijd tegenkwam, de parket winkel, had de geest gegeven en was vervangen door een mooie kookwinkel (grote sortering boeken, messen en pannen). Verrassend genoeg waren bijna alle andere winkels nog intact. Zo ook de Mens Barber Shop, van mijn goede vriend Hugo. De winkel naast Hugo was ooit een dameskapper, maar die is inmiddels door een piano winkel (!) vervangen, dus je kunt er ook terecht voor een fijn stukje gepingel. Kennelijk gingen de zaken goed, want om 16.00 uur was Hugo al vertrokken. Het was altijd wel gezellig bij Hugo ("jemig, ik word kaal! Nou, zal ik de spiegel dan voortaan in een andere hoek houden?"), maar wat op een gegeven moment wel enigszins irritant begon te worden, was dat iedere keer de prijs een klein beetje veranderde en steeds in opwaartse richting, zonder dat het aangegeven/ uitgelegd werd.

Dit in combinatie met de afstand en het feit dat we inderdaad niet langer naar Wonderland gingen en oh ja, ook het kaasboertje waar we vroeger veel kwamen van Peter Rijkhof heeft er alweer een aantal jaren de brui aan gegeven (dus dat is ook al geen reden meer om die kant op af te reizen), zorgde ervoor dat we uiteindelijk bij Inge en Miranda terecht kwamen. Inderdaad wel even wat anders, want deze keer gaan de gesprekken niet meer over de nieuwste BMW M5, of over ons aller Ajax, maar over de feestweek in Zwanenburg, de miss verkiezingen en de avonturen van Miranda op de camping. En waar Hugo een snor heeft, hebben de dames dat zeker niet (het bewijs is hiernaast op de foto te zien). Voordeel is dat we nu veel minder reistijd hebben en dat we 's avonds om half acht behandeld kunnen worden, zodat we er geen werktijd of een stuk van de kostbare zaterdag voor op hoeven te offeren. Zeker nu we dus als 40'ers het wassen en watergolven maar achterwege laten :-).

Kapsel

Al een flink aantal jaren ben ik voorzien van het juiste kapsel voor de kalende man, de tondeuse op standje 2. De afgelopen jaren gebeurt dit trouw door de babes van Nassau kappers in Halfweg. De start van mijn kapsel ligt echter in Amsterdam oost. In de tijd dat Dennis en Ans in de Watergraafsmeer woonden was Dennis via zijn kapper, Hugo, overgestapt op dit flitsende kapsel. Toen hij naar Geuzenveld verhuisde bleef hij trouw klant van Hugo en zo kwam ik voor het eerst met diens kapsalon in aanraking.

Dennis en ik kochten in die jaren beide nog trouw onze comics bij Wonderland en gingen daartoe regelmatig op de zaterdag met de auto naar de Soembawa straat om onze comics bij Han op te pikken. Eens in de 5 weken vertrokken wij een half uurtje eerder want dan gingen we bij Hugo langs om Dennis zijn kapsel bij te laten werken. Tijdens een van deze bezoeken wierp Dennis mij de kreet toe van probeer het eens, als het niet bevalt is het binnen een maand weer op lengte. Ik liet mij door Dennis en Hugo overhalen en geschiedenis was geschreven. Ik ben nu al vele jaren in het bezit van deze frisse coupe en ben er zeer over te spreken. Het staat goed en na het wassen zijn je haren bijna meteen droog en in model. Voor mij geen andere coupe meer.

Het enige verschil met vroeger is dat wij de in een midlifecrisis verkerende Hugo hebben verlaten en hebben ingeruild voor de 2 hot babes die bij Nassau werken. De eigenaar van de salon begrijpt hoe het werkt want toen een van zijn dames er de brui aan gaf om bij een concurrent te gaan werken nam hij meteen een nieuwe jonge dame aan. Goed gezelschap en een goed kapsel wat wil je nog meer als man.

Dragon Age

In vorige stukjes heb ik het wel vaker over computer games gehad maar toen ging het altijd over oldskool games en niet over de nieuwste toppers. Volgens mij is er het afgelopen jaar dan ook geen game uitgekomen die mij genoeg kon bekoren om er een blik op te werpen. Totdat ik een mailtje kreeg van Dennis of ik wel eens van Dragon Age origins had gehoord. Nu is een tip van Dennis altijd de moeite waard want wij delen een voorliefde voor dezelfde soort games. Zo hebben we vele adventures, shooters en RPG’s gespeeld, zowel gezamenlijk als ieder op zich waarbij in het 2e geval de telefoon vaak gebruikt werd (ik spreek over pre chat programma tijden) om te vragen of de ander al voorbij een bepaald punt was en die ene gouden tip had om je verder te helpen. Met name Betrayal in Krondor geeft mooie herinneringen.

Na een korte tijd rondspeuren op het web had ik genoeg over Dragon Age gelezen om dit spel de moeite waard te vinden. Het was gemaakt door Bioware van wie wij de RPG’s Star Wars, knights of the old republic, Baldurs Gate en het fantastische vervolg Baldurs Gate II allen ademloos uitgespeeld hadden. De reviews waren lovend en het spel werd zelfs vergeleken met Baldurs Gate II, de heilige graal van de RPG’s. Ik heb het spel inmiddels in huis en de zondag is gereserveerd om hem te installeren en te gaan kijken wat ik er van vind. Mocht Dennis ook thuis zijn dan zullen oude tijden herleven maar i.p.v. de telefoon zullen wij waarschijnlijk naar de chat grijpen om elkaar op de hoogte te houden.

Marvel première classics

Sinds enige tijd merk ik dat er steeds meer deeltjes van een comic serie in mijn kast komen te staan, dit zijn deeltjes uit de Marvel première classics hardcover serie. Deze serie herdrukt comics uit het minder recente verleden van Marvel die door de uitgever als klassiekers gezien worden. Zonder de serie te sparen bleek ik de ene na de andere gekocht te hebben de afgelopen maanden en ik heb inmiddels 25 van de tot dusver verschenen 33 deeltjes.

De reden dat ik er zo veel heb zijn aan de ene kant de goede herinneringen aan de verhalen die ik al ken en aan de andere kant het voor de eerste keer lezen van verhalen die mijn interesse wekken. De bekende verhalen zijn voornamelijk herdrukken van mini series die Marvel in de jaren 80 uitbracht, het begin én de gouden tijd van de mini serie. Zo zitten daar toppers tussen als Hercules: Prince of Power en Punisher: Circle of blood. De voor mij onbekende verhalen zijn dingen als de Black Widow verhalen uit Amazing Adventures en de Guardians of the Galaxy uit Marvel Presents. Zowel de, voor mij, nieuwe als reeds bekende verhalen lees ik met veel plezier en daardoor groeit de collectie zienderogen.

Voor de verzamelaars (waar ik me zelf niet meer toe reken) worden de deeltjes uitgebracht als een genummerde serie net als de Marvel masterworks zodat je trots je complete serie kan tonen en tegen wil en dank dat ene niet leuke deeltje kan kopen om je serie compleet te houden. Ik koop gewoon de ongenummerde deeltjes met een mooie tekening op de voorkant en maak me totaal niet meer druk om het compleet maken van series, het gaat mij gewoon om het genieten van een goed verhaal. Mocht jij dat ook willen dat zijn Wolverine, Spider-Man: Kraven’s last hunt en Iron Man: Demon in a bottle goede startpunten.

Escape from Veenhuizen

Zoals gememoreerd in het vorige stukje was dit het einddoel van de peevee activiteit van deze zaterdag. Na het vertrek bij Hajé was het nog drie kwartier rijden naar Veenhuizen voor onze ontsnapping. Wederom bewees de Tom Tom zijn geld waard te zijn en werden we via allerlei duistere binnenweggetjes naar Veenhuizen gebracht. De ontvangst was uiteraard met koffie en thee en daarna kwam een diashow met verhaal over de diverse gevangenissen die Veenhuizen rijk is en was en waar zij tegenwoordig voor gebruikt worden. Vervolgens wordt je in groepjes ingedeeld en is het tijd voor de start van de ontsnapping.

We kregen uitleg over hoe alles werkte, een kaart van de omgeving en wat parafernalia mee. Daarna werden we in de boeien geslagen en naar buiten gebracht. Een van de bewakers vertelde ons het e.e.a. deed onze boeien af en bracht ons naar de observatie cel, een oude Duitse “woonwagen”. De zaklampen gingen aan en we vroegen ons af wat er nu moest gaan gebeuren. Na enige tijd werd er gekeken of we een uitgang konden vinden en lukte het ons uit de cel te ontsnappen. Helaas werden we meteen weer opgevangen en een chauffeur zou ons in zijn wagen naar een van de cellen brengen. Deze chauffeur, die Johnny heette, bleek echter een van onze maatjes te zijn en hij zette ons onderweg af met instructies en smeergeld om te ontkomen aan de sterke arm der wet.

Achtergelaten in de wildernis begon wij onze speurtocht naar de verborgen aanwijzingen, onderwijl politie, justitie en ander tuig ontwijkend. Halverwege kwamen wij bij het schuilhol van ons 2e maatje, Truus, die ons ontving met aanwijzingen, knakworst en bier. Na een kort stukje lopen werden wij door Johnny opgevangen die ons naar het bos bij Norg bracht. Na wederom stukken lopen en het beleven van vele avonturen wisten wij het dorp te bereiken en het pannenkoeken restaurant dat het einde van de tocht betekende.

Het geheel had ruim 3½ uur geduurd en we hadden dik zeven kilometer te voet afgelegd. Moe maar voldaan lieten wij ons een drankje goed smaken en zaten op de prijsuitreiking te wachten. Ons team had met zijn derde plaats goed gepresteerd en het was dan ook tijd om de thuisreis in te zetten. Drie uur ’s nachts was ik tenslotte thuis om het moede hoofd te rusten te leggen.

Hajé

Afgelopen zaterdag was er een uitje van de personeelsvereniging van mijn werk. Het zag er wel leuk uit en ik besloot om me hier voor in te schrijven. Het was ver weg, nl. Veenhuizen in Drenthe en onderdeel van het geheel was een diner in het Hajé restaurant in Heerenveen. Hajé is een typische langs de snelweg combinatie van hotel, zalencentrum en restaurant dus ik had er niet al te veel vertrouwen in. De price was in ieder geval right want een peevee uitje kost €2.50 inclusief alles dus bekocht kon ik me in ieder geval niet voelen.

We vertrokken even voor drie uur met z’n drieën uit Amsterdam want Heerenveen is niet om de hoek en we moesten nog twee dames oppikken in Zeewolde. Dankzij de Tom Tom verliep de rit probleemloos en we pikten de dames dan ook op tijd op in Zeewolde om vervolgens de rit naar Heerenveen in te zetten. Wederom kwamen wij probleemloos aan in Heerenveen bij Hajé om kwart voor vijf, het afgesproken tijdstip daar we om 5 uur aan tafel zouden gaan.

Bij binnenkomst werd ik blij verrast, het interieur zag er beter uit dan ik verwacht had en toen ik naar de voor ons gereserveerde zaal liep zag alles er netjes en goed verzorgd uit. Uiteraard was er een buffet voor ons gedekt in een aparte zaal. Na binnenkomst gingen we zitten en werd er meteen gevraagd wat we wilden drinken door de vriendelijke bediening. Toen eindelijk de bus met de grote groep binnenkwam werd het buffet neergezet en wederom was ik blij verrast met de ingrediënten en kwaliteit van het voedsel. Er waren 3 goede salades, 3 soorten vlees entrecote, spare ribs en een stuk varkensvlees, rijst en aardappel partjes in de schil en een prima spinazie. Na was er uiteraard ijs (vanille, banaan en een soort vïënetta) met slagroom en 2 soorten saus. Daarna was het tijd voor de volgende etappe naar Veenhuizen.

Ik heb geen idee wat de normale prijs is in deze toko en wat dus de prijs kwaliteit verhouding is maar ik heb in ieder geval prima gegeten.

De dijk

Ik ben niet zo’n fan van Nederlandstalige muziek. Ik kan absoluut niet warm lopen voor al de zangers van het Nederlands lied, zelfs niet voor onze nationale held Andre Hazes. Ook de diverse Nederlandstalige bandjes van vroeger konden niet echt op mijn sympathie rekenen alhoewel ze soms wel een of meerdere aardige nummers in de aanbieding hadden. De uitzondering op de regel bleek echter de dijk te zijn.

Ik kwam gedurende de eerste helft van de jaren tachtig met de dijk in aanraking toen een vriend mij meenam naar het Waterlooplein in Amsterdam dat toen op een tijdelijke locatie zat, een paar honderd meter verder, waar nu de Nederlandse film en televisie academie gevestigd is. Hier trad op Bevrijdingsdag een Nederlands bandje op dat volgens hem wel goed was. De grote doorbraak moest nog komen, de band was alleen in studenten kringen populair maar nog niet bij het grote publiek. Hun toen bekendste nummer was bloedend hart dat de afsluiter van de show vormde. Ondanks dat ik geen enkel nummer kende en zanger Huub van de Lubbe toen nog een stuk slechter te verstaan was, was ik verkocht. Wat een power, wat een charisma en wat een nummers.

Vanaf dat moment heb ik 20 jaar lang eigenlijk geen tour gemist. Sterker nog ik heb bijna elke tour 2x gezien want zoals Huub ooit zei, “De dijk doet er een jaar over om van de Melkweg maar Paradiso te reizen, een afstand van een paar honderd meter.” De tour begon namelijk in de ene zaal en eindigde aan het eind van het jaar in de andere zaal. In die jaren heb ik diverse vrienden er van kunnen overtuigen dat er wel degelijk een goede Nederlandse band is door ze mee te nemen naar een concert van de dijk. De huidige concerten zijn minder up tempo dan vroeger, de band is in de loop de jaren een stuk rustiger geworden. Waar vroeger bij dansen op een vulkaan de hele zaal stond te springen is dat nu niet meer zo. De kwaliteit van de muziek en het charisma van Huub van der Lubbe staat nog steeds als een huis. Mocht je de band niet kennen dan raad ik je aan een live show te bezoeken of een begin te malen met de cd Niemand in de stad, hun grote doorbraak uit 1989.

Etentje der bloggers

Eens in de 3 maanden gaan de Nuff Said bloggers gezamenlijk dineren. Elk kwartaal is een van de 4 verantwoordelijk voor het prikken van de datum en het uitzoeken van het restaurant. Dit kwartaal was Simon aan de beurt om dit gezellig samenzijn te organiseren en hij kwam met een originele optie. Zijn neefje Ad (iedereen is familie van iedereen in Volendam) kon goed koken en deze zou bij Simon thuis een etentje gaan regelen.

Zo vertrokken Dennis en ikzelf naar de Zilvergesp in Volendam om te gaan genieten van de kookkunsten van Ad (die het trouwens niet alleen deed maar samen met Mirella, de vrouw van Simon). Als eerste moesten uiteraard de uitbreidingen aan het huis bewonderd worden, zoals de nieuwe sauna ruimte met loopband en whirpool (groot genoeg voor een gezellig orgie) voordat we aan tafel gingen.

Het menu was samen met Simon door Ad samengesteld, maar liefst 10 gangen. Simon had echter aangegeven dat wij grote eters waren en er dus grote porties moesten komen. Ondanks protesten van Ad dat bij dit soort maaltijden de porties klein moesten zijn hield Simon voet bij stuk, dus wij hebben bij lange na niet alle 10 de gangen gehaald, daar de broekriemen halverwege al een gaatje losser moesten. Simon had trouwens niet gelogen Ad kon prima koken en het was dan ook genieten, van de sorbet met champagne en citroenijs waar we mee starten tot de kaasplank waar we mee eindigden.

Hoogtepunt voor mij persoonlijk waren toch wel de zeer lekker stukjes bambi in jachtsaus op aardappel puree, met de klassieke bijgerechten van stoofpeer en rode kool, alhoewel de eendenborst filet en de rogvleugel in zwarte bonen saus ook niet onvermeld mogen blijven. Kortom een fantastische avond met een pluim voor Ad en Mirella.

Mekhong river

Het is weer eens tijd voor een aflevering van de soap serie donderdagavond stapavond. Aangezien er al geruime tijd geen nieuw café behandeld is, is vanavond de Mekhong river bar aan de buurt. Dit is een echt Thais café, in tegenstelling tot de Roode Baron dat een combinatie van Thais en bruin café is. De Mehkong is een nachtbar dus pas om 8 uur open en sluiting is 3 uur (in het weekend 4 uur). Dat betekent dat het er in het begin van de avond redelijk saai is maar na 1 uur als de andere kroegen sluiten begint het vol te stromen. Het is een echte Thaise tent, zowel in de bediening, de aankleding, de muziek als de bezoekers en het gedrag van die bezoekers.

Die bezoekers vallen in een aantal categorieën uiteen, als eerste heb je de mannen die erg geïnteresseerd zijn in een Thaise dame en dus uiteraard ook diverse Thaise dames voor deze mannen. Daarnaast is er nog een Thaise specialiteit aanwezig voor óf geïnteresseerde mannen óf dronken (meestal Britse) mannen die denken een leuke dame voor de nacht te scoren. Deze mannen komen er dan achter dat ze een kathoey mee naar huis of hotel genomen hebben. Sommigen zijn daar gelukkig mee voor anderen is het een behoorlijke shock. De nuchtere bezoekers kijken altijd met veel plezier naar dit balts gedrag van de haantjes.

Tevens heeft de Mekhong river een uitstekende keuken die tot diep in de nacht voedsel verstrekt. Je kunt hier dus nog gewoon een uitstekend hapje Thais eten om 2 uur 's nachts. Ik denk nog met veel plezier terug aan een sateetje dat ik hier verorberde, stukken beter dan een Febo of broodje shoarma. Wij komen er al vele jaren, in die tijd stond Mem (nu eigenaresse van Suvarnaphum) nog achter de bar van eigenaresse Tau. Tegenwoordig worden de bar diensten door diverse dames gedeeld die allemaal niet vervelend zijn om naar te kijken. De vriend van Tau kent ons goed en draait meestal als we binnen zijn een stukje Nirvana voor ons. Kortom als het laat wordt doen wij een afzakkertje in de Mekhong.

Robert Anson Heinlein

Ik heb het al enkele keren eerder gehad over enkele van mijn favoriete science fiction schrijvers, maar heb verzuimd een stukje te wijden aan mijn afgod. De man die door de Amerikaanse science fiction werd geëerd is als de godfather van de science fiction, Robert Anson Heinlein.

Heinlein startte in 1939 met diverse korte verhalen in het befaamde blad Astounding van John W. Campbell. Hij groeide als snel uit tot een van de beste verkopende schrijvers in het blad samen met grootheden als Isaac Asimov en Arthur C. Clarke. Zijn verhalen uit die tijd speelden zich allemaal af tegen een zelfde toekomst en staan bekend als de future history verhalen. In 1947 werd zijn eerste boek gepubliceerd, Rocket Ship Galileo. Dit was een zogenaamde juvenile, een boek voor jonge lezers en werd als zeer vreemd gezien omdat het om een reis naar de maan ging, iets wat volgens iedereen onmogelijk was. Het succes van het boek was echter gigantisch en vanaf dat moment publiceerde Heinlein elk jaar een nieuwe juvenile tot 1959 toen Starship Troopers als te fascistisch gezien werd. Het manuscript werd onmiddellijk door een andere uitgeverij opgepikt en won de Hugo award van dat jaar.

Vanaf dat moment besloot Heinlein zich nergens meer wat van aan te trekken en de boeken te gaan schrijven die hij wilde schrijven. Dit leidde o.a. tot Stranger in a Strange Land dat in 1961 verscheen en door de hippie gemeenschap opgepikt werd als hun bijbel. Het woord grok kreeg internationale bekendheid en het delen van water werd een belangrijke ceremonie.
Gezien zijn opvattingen over vrije seks, politiek, filosofie en gelijkheid van rassen (dit waren tenslotte de jaren 60 in Amerika) werd Heinlein een zeer controversiële schrijver die naast hordes bewonderaars ook vele tegenstanders had. Zijn later boeken (na 1980) worden als zeer controversieel gezien en hebben tot heftige debatten geleid.

Aanraders om mee te starten zijn The moon is a harsh mistress, over een kolonie op de maan die uit gedeporteerde misdadigers bestaat en tegen de aardse overheersing in opstand komt (wie zegt Australië), Glory road , een fantasy roman die niet stopt als de draak is verslagen en de held met de prinses trouwt maar ook het stuk dat volgt laat zien en The past through tomorrow een bundel van (bijna) alle future history verhalen.

Reserve agent

Een van mijn kennissen is rechercheur in Amsterdam, hij is werkzaam in het wallen gebied en ik ga vaak met hem uit eten en daarna wat drinken. Ook op donderdagavond stapavond is hij regelmatig aanwezig en meestal zijn wij dan de laatste die huiswaarts keren. Sinds enige tijd sluiten wij de avond af met een broodje shoarma bij een prima tentje op de Oudezijds Achterburgwal en lopen daar dan gezellig over de wallen naar toe. Aangezien mijn kennis al heel veel jaren in het gebied werkzaam is kent hij bijna iedereen. Hij groet altijd vriendelijk de werkende dames en anderen en wordt even vriendelijk (wat is echt en wat is niet echt gezien zijn beroep) door iedereen teruggegroet. Ik besteed hier niet al te veel aandacht aan alhoewel de tocht van de kroeg naar de shoarma tent best wel een tijdje kan duren op deze manier en lach vriendelijk naar de dames waar mijn kennis soms een gesprekje mee aangaat.

Wat ik mij niet realiseerde en wat hij mij laatst vertelde is dat ik door deze gezamenlijke wandelingen nu ook het stempel van rechercheur (in de dop) opgeplakt heb gekregen. Als hij alleen rondloopt wordt hem vaak door diverse mensen gevraagd of ik zijn nieuwe collega ben en of ik ook in deze buurt werk. De mensen die dit vragen werken in de buurt, ofwel als horeca ondernemer of in de seks industrie (diegene die in de mode ateliers werken zijn niet meer aanwezig op het late rijdstip dat wij over de gracht lopen). Hij lacht dan vriendelijk en zegt verder niets tegen de vragensteller. Ik begin, ongewild, dus ook een bepaalde reputatie in deze buurt op te bouwen (naast die van notoir restaurant en café bezoeker) of dat gunstig is? De toekomst zal het leren.

Quentin Tarantino

Dit stukje over een van mijn favoriete regisseurs wordt getriggerd door de aankomende dvd release van zijn nieuwste film inglorious bastards. Als ietwat vervroegd verjaardagscadeau komt deze uit op 15 december in de verenigde staten en is dan uiteraard hier te downloaden.

Tarantino’s eerste film was Reservoir dogs in 1992. Iedereen claimt tegenwoordig dat hij of zij deze film uiteraard in de bioscoop gezien heeft maar dat is net zo’n grote leugen als iedereen die het eerste concert van U2 in de Melkweg gezien heeft. Ik heb de film op video gezien op aanraden van mijn vrienden Dennis, Frank & Simon en was direct verkocht. Ondanks het feit dat het een low budget film was zat alles zo goed in elkaar dat ik Tarantino ging volgen. In 1994 zag ik dan ook Pulp Fiction in de bioscoop. Aangezien Tarantino nog steeds geen kasmagneet was, ondanks het winnen van de gouden palm in Cannes met Pulp Fuction, was dit in een van de Amsterdamse filmhuizen, de movies. Wederom een top film en de successen stapelden zich daarna op met Jackie Brown en Kill Bill. Vervolgens kwam er een scheurtje in de succesreeks want zijn volgende film, Death proof was niet slecht maar haalde het niet bij de hoge lat die hij neergezet had.

Alle reviews zijn het er echter over eens dat inglorious bastards wederom een topper is dus ik zit de dagen af te tellen tot ik de film kan downloaden!

De little Thai prince revisited

Normaliter bezoek ik niet snel hetzelfde restaurant binnen korte tijd maar deze keer heb ik een uitzondering gemaakt voor de Little Thai Prince. De reden was dat na het vorige etentje de charmante serveerster vroeg of ik binnenkort met een gezamenlijke kennis een hapje zou komen eten. Nu vind ik het al moeilijk om charmante dames iets te weigeren en toen die vriend ook nog eens met het voorstel kwam om bij de Little Thai Prince te gaan eten zwichtte ik voor de overmacht en planden we een bezoekje op donderdagavond stapavond.

Om half acht waren we aanwezig en werden hartelijk begroet door onze charmante serveerster met de opmerking dat het hoog tijd was dat we een hapje kwamen eten. We besloten tot één gezamenlijk voorgerecht (een portie saté) en kwamen er niet helemaal uit wat we als hoofdgerechten zouden doen. We waren het er in ieder geval over eens dat we drie hoofdgerechten zouden nemen waarvan één een salade en dat het drie verschillende soorten vlees zouden zijn. Wederom bracht onze serveerster uitkomst op basis van deze gegevens en wat ik de vorige keer gegeten had koos zij voor een kip gerecht, een rund gerecht en een varkens gerecht. Alle drie waren erg lekker, waarbij de kip totaal niet heet was, het varken pittig en de koe erg pittig. Met na afloop een espresso en een cappuccino moest wij €58 euro afrekenen, een lachertje voor deze uitstekende maaltijd.

Wij verlieten het restaurant dan ook erg tevreden om ons naar het elfde gebod te begeven om de overige deelnemers van donderdagavond stapavond te ontmoeten

Stedentrip optie 6: Rome

De laatste van ons rijtje kandidaten is de hoofdstad van het Romaanse rijk, Rome. Net zoals bij de vorige 5 kandidaten wordt er als eerste gekeken naar hoe in Rome te komen. Dit zou eigenlijk een makkie moeten zijn daar alle wegen naar Rome leiden, maar toch valt het ietwat tegen. Er zijn slechts drie wegen die naar Rome leiden en dat zijn de KLM, AlItalia en EasyJet. Van deze is uiteraard EasyJet de goedkoopste met een tarief van €118 per persoon, zit KLM op €144 per persoon en is AlItalia de duurste met een prijs van €179. De KLM heeft betere tijden en is wat luxer dus wat mij betreft valt daar onze keuze op.

Wat kan er zo al niet over de eeuwige stad gezegd worden. Het aantal te bezoeken zaken is gigantisch. Van Vaticaanstad via het colosseum naar de Trevi fontein en het Romeinse forum gevolgd door een bezoekje aan Pompei, er is zoveel historie in deze stad dat je eigenlijk nooit uitgekeken raakt. Winkelen doe je in de grootste winkelstraat van Rome, de Via Veneto. Daarnaast kent Rome malls waarvan de Euwoma2 met zo’n 230 winkels de leider is. Er is zelfs een outlet center op 20 km afstand, Castel Romano.

Eten en drinken zijn geen enkel probleem in Italië, de keuken is een van de beste van Europa dus dat wordt genieten. Kroegen zijn er in overvloed, een bekende naam is Harry’s bar, bekend uit La Dolce Vita van Fellini. Verder zijn er uiteraard Italiaanse kroegjes en de onvermijdelijke Ierse pubs te vinden. Overnachten kan of in een van de vele bed & breakfast plekken die de stad rijk is, een appartement of een van de vele hotels zoals het 4 sterren Hotel Atlantico in het moderne centrum.

Als laatste extraatje spreken de meeste Romeinen Engels wat de conversatie een stuk makkelijker maakt. Ook Rome staat , net als Madrid, erg hoog op mijn lijstje. Wat mij betreft wordt het een van deze twee steden.

De 100e

Toen Dennis voorstelde om gezamenlijk een blog te gaan doen zei ik wat aarzelend ja en verwachtte dat het binnen korte tijd afgelopen zou zijn. Niets blijkt minder waar te zijn want dit is al de 100e post op ons gezamenlijk blog. Dat er nog vele mogen volgen!

Vrouwen in het verkeer

Iedereen kent wel van die leuke filmpjes over parkerende vrouwen, en uiteraard hebben de dames tegenstrijdige argumenten over zowel hun kwaliteiten achter het stuur als over de kwaliteiten van de mannelijke weggebruiker. Een van de argumenten tegen de mannelijke weggebruikers is het gedrag in de files, ze zitten de krant te lezen, scheren zich, schenken koffie uit hun thermoskan en ga zo nog maar even door.

Toen ik vandaag naar mijn werk reed zag ik toch echt wel het overtuigende bewijs van het vrouwelijke talent achter het stuur. Ik reed om 11:00 op de A9 en zag voor mij op de linkerbaan een auto rijden die niet al te snel ging, waar waarschijnlijk een vrouw (want lange blonde lokken) achter het stuur zat en waarin vreemde bewegingen gemaakt werden. Toen ik er vlak achter reed werd mijn ergste vrees bewaarheid, een dame was bezig haar haar te borstelen met een vaartje van 90 km per uur.

HOOTERS!!!

Ik kwam deze foto bij toeval tegen (je doet toevallig eens een search op Hooters en dan verschijnen er dingen, kun je niks aan doen...) toen ik op FLICKR mijn foto's van de afgelopen maand aan het uploaden was. En uit fatsoen voor mijn collega reisgenoten van de Philadelphia/ Baltimore/ Washington reis, kon ik het niet  over mijn hart verkrijgen om deze foto niet een plek te geven die hij verdiende. De enige quote die hierbij kan horen is: "Gee....I don't know....you have to ask my friend over there...", met op de achtergrond het geluid van een smakken kauwgom kauwen! Het is behelpen met dit soort foto's, maar het is niet anders! Las Vegas, here I come :-).

A-fusion

Ik heb het al eerder gehad over dit, volgens mij, fantastische restaurant. Ik mag hier graag mensen mee naar toe nemen om te genieten van de sfeer en het eten. Het is zowel leuk om met enkele personen hier te eten als met een wat grotere groep.

Deze keer had ik voor het traditionele afdelingsetentje gereserveerd bij A-fusion om 19:00. Verzamelpunt is dan uiteraard het elfde gebod, mijn geliefde stamcafé dat aan het begin van de zeedijk ligt (A-fusion ligt op het eind van diezelfde zeedijk). Ik had Ben & Ien reeds gewaarschuwd dat er een groep van mijn collega’s zou komen binnenwaaien tussen 18:00 en 19:00 en dat ik zou proberen zelf iets eerder aanwezig te zijn. Iedereen vond het elfde gebod een mooi café met een erg prettige tap (uiteraard diverse bokbieren op dit moment van het jaar).

De tenten werden tijdig opgebroken om de korte wandeling naar A-fusion in te zetten. Binnengekomen werden we naar onze tafel begeleid. Aangezien de groep 12 personen groot was krijg je dan standaard de vraag van een van de vriendelijke jonge serveersters of zij een menu voor je moeten samenstellen of dat je zelf wilt bestellen. Ook deze keer stemde het gezelschap er mee in om de chef de keus te laten bepalen. Men bestelde een drankje en wachtte op de dingen die komen zouden gaan.

In eerste instantie keek men niet al te gelukkig daar er als eerste zeewiersalade met sesamzaadjes op tafel kwam. Als echte Hollanders keek men er wat wantrouwig naar, proefde het en begon men zich af te vragen of er niet beter zelf besteld had kunnen worden. De volgende gangen deden het echter stukken beter bij de mensen (pannekoekjes met eend, saté, sushi, spring rolls etc. etc.) tot de volgende shock op tafel kwam… oesters. Niet rauw (vind ik zelf ook geen topper) maar gestoomd met zwarte bonen en lente-uitjes. Helaas voor mij besloot er maar één persoon dat hij dit niet ging eten zodat ik slechts twee oesters voor mijzelf had. Het ‘hoofdgerecht’ waren een aantal schotels uit de Chuan keueken, de streek waar de twee eigenaressen vandaan komen. Iedereen zat al aardig vol op dat moment maar alles was zo lekker dat het bijna lukte om ook deze gang helemaal te laten verdwijnen.

Iedereen was na afloop erg te spreken over zowel voedsel, drank als bediening en men wist zeker dat bij een volgend bezoek wederom de keuze van de gerechten aan de bediening overgelaten zou worden.

Bierfest

Van het voorjaar had ik wat met collega’s lopen praten over het idee om in oktober naar Duitsland te gaan om de oktoberfesten eens mee te maken. Zoals wel meer gebeurd bleef dat bij gepraat en kwam het er niet van. Nu kreeg ik van mijn vaste stapmaat te horen dat Zaandam zijn eigen bierfest zou organiseren eind oktober, begin november dus we vatten het plan op om dat met een bezoek te vereren, vooral daar onze favoriete Zaanse kroeg, de Juffer een van de organisatoren was.

Het feest zou in een grote tent op de dam plaatsvinden van donderdag 29 oktober tot en met zondag 1 november en er zouden meerdere toppers optreden. Helaas konden wij niet op de donderdag, onze vaste stapavond en moesten dus Dennie Christiaan missen. Op de zaterdag konden wij echter genieten van talent als Benjamin, René Eshuijs een drive in show en deejays de Biergarten Boys, die volgens de aankondiging alles zouden draaien von Rosamunde zu Rammstein. Er zouden games zijn als Bierputschuiven , das Bratwurst spiel en stkistok hangen. Er waren prijzen voor het beste kostuum en hopelijk waren de dames in de bekende dirdnl jurken. Kortom voorbereid op alles gingen wij naar de dam.

Aangekomen op de dam zagen wij de grote tent reeds staan en blies de schlager muziek ons tegemoet. Bij binnenkomst was het even slikken, de lange houten tafels, check, de grote pullen bier, check, de foute muziek, check. Daarna hield het echter op. De bratwursten waren niet van die Duitse mega worsten maar waren qua lengte te vergelijken met de ooit beroemde bierbommetjes waar Duisters ook al zo om moesten lachen. De aanwezige gasten konden zo meedoen op Mokum live of het Jordaan festival en het aantal aantrekkelijk gevulde dirndl jurkjes was nihil.

Na ruim 2 pilsjes en 1 bratwurst de man en het genieten van lokale beroemdheid Benjamin besloten wij het feestgewoel achter ons te laten en namen eendrachtig het besluit dat dit ons laatste Zaanse bierfest was geweest.

Stedentrip optie 5: Lissabon

Het aantal maatschappijen dat rechtstreeks op Lissabon vliegt is niet al te hoog, om precies te zijn is het er één, de KLM. Dat betekent geen erg goedkope reis maar gelukkig ook geen al te dure. Onze nationale trots brengt ons voor €192 de man veilig in de hoofdstad van Portugal.

Lissabon is in een aantal opzichten te vergelijken met San Francisco, het is op zeven heuvels gebouwd en heeft een zeeklimaat aangezien het aan de oceaan ligt. Dat betekent dat er regenbuien in de lente kunnen zijn dus jacks en paraplu’s zijn belangrijke items voor de reis. Lissabon heeft een efficiënt metro net waar Nederland nog wat van kan leren qua prijs. Een rit is €0.80 en een tien strippen kaart komt zelfs op slechts €0.65 per rit. Een dagkaart is €4.

Attracties zijn het oude kasteel op de top van de heuvel, Cristo Rei (een Jezus beeld dat vergelijkbaar is met dat van Rio de Janeiro), de brug van de 25e april die de stad met de schiereilanden verbindt, de roltrap die de bovenste stadsdelen met de onderste verbindt. Bekende wijken zijn Chiado, de winkel straat in het historische district, Baixa, het herbouwde stadsdeel na de aardbeving van 1755, Alfama, de historische Moslim buurt en Belem de wijk met de musea en beelden.

Er kan geshopt worden in meerdere grote malls. De restaurants en cafés bovenin de Armazéns do Chiado mall hebben een fantastisch uitzicht over de stad. De Amoreiras mall heeft zelfs een facebook pagina. Restaurants zijn er meer dan genoeg te vinden, de toeristische spelen uiteraard op de fado in met optredens tijdens het eten. In de kleinere restaurants is het beter de (verse) specialiteiten van de dag te kiezen i.p.v. het standaard menu. En uiteraard zijn er vele goede vis restaurants te vinden in de stad. Verhongeren zullen we niet. Ook het nachtleven is uitbundig te noemen in Lissabon, de vele bars en clubs bieden van alles en nog wat maar de toppers zijn toch de tappas barretjes waar je een avond door kan brengen. Een van de betere hotelkeuzes is het eurostars des letras, centraal gelegen 5 sterren hotel met fatsoenlijke prijzen en free wifi. 2 tweepersoons kamers voor 3 nachten kost ons €180 per persoon. Kortom Lissabon is een contender maar Madrid geeft mij nog steeds het beste gevoel.

Het bokbier festival

Het hoogtepunt (voor mij althans) van het bokbier seizoen is het jaarlijkse bokbier festival in de beurs van Berlage, georganiseerd door biervereniging pint. Dit drie daagse festival brengt naast de grote jongens uit Nederland, Duitsland en België ook de kleine brouwerijen bij elkaar om de festival bezoeker meer dan 100 verschillende soorten bokbier te laten proeven. Er treden ook bands op om de festival sfeer compleet te maken en het is dan ook altijd erg druk in de beurs. Het principe is erg simpel. Bij de entree, dit jaar €8 krijg je een festival glas en kun je voor €2 per stuk muntjes kopen. Vanaf dat moment kun je langs de diverse tappunten lopen en in ruil voor een muntje je glas laten vullen.

Dit werd mijn 5e bezoek aan het festival. De eerste keer dat ik ging was in 2005 en dat was toen onder het motto, eens kijken wat dit nu voorstelt. Nu het stelde heel wat voor en ik ben er dan ook vanaf dat moment elk jaar bij. De eerste drie jaren alleen met mijn vaste mattie, maar aangezien hij vorig jaar niet kon waren er wat vrienden uit de whiskyproeverij club meegegaan. Deze vonden het ook voor herhaling vatbaar dus de groep bestond dit jaar uit 4 man. Als snel liepen we twee vriendinnen tegen het lijf want het bokbier festival kent een zeer grote groep bezoeksters. Minimaal 30% is vrouw.

Zes man/vrouw sterk en begeleid door de muziek van The Old Firm, gingen we de diverse biertjes proeven. Als centraal afspreekpunt was een stek voor de band gekozen en ieder ging zijn of haar weg om biertjes te scoren. Uiteraard werd bij terugkomst op het centrale punt tips gegeven van die moet je doen, of die moet je absoluut niet doen en werden de diverse bieren met elkaar vergeleken. Dit jaar proefde ik de volgende soorten: De kruisheren Constantinus van de Groningsche, Praght dubbelbok van Praght, Beemster bock van de Lepelaer, Phoenix herfstbok van het klaverblad en Polderbok van ’t Wort Wat. Verliezer was de Phoenix (te zuur voor mijn smaak) en winaar was de Beemster. Na vijf stuks hadden we het wel gehad en verlieten we dan ook het festival.

De haven van Texel

Vandaag zouden wij naar het bokbier festival gaan in de beurs van Berlage. Uiteraard moet je een stevige bodem leggen als je naar een bierfestival gaat dus wij hadden afgesproken in mijn stamcafé, het elfde gebod voor we richting restaurant zouden gaan. Toen ik binnenkwam zat de enige andere festivalganger die ook mee zou gaan eten reeds achter een mooie Korbinian Weienstephan op mij te wachten. Verstandig als ik ben besloot ik niet meteen een bokje achterin de keel te gieten maar nam een gewoon pilsje.

De tocht vervolgde naar de haven van Texel, een simpel eetcafé dat voornamelijk door studenten gefrequenteerd wordt. Dit door de combinatie van een lekker simpele hap tegen een aantrekkelijke prijs. Daarnaast is de locatie fantastisch, ze zitten op de st. olofssteeg met een mooi terras aan het water en een fantastisch uitzicht over de grachten. Het restaurant is altijd erg druk door de prijs kwaliteit verhouding en reserveren of op tijd komen is dan ook noodzakelijk. Wij schoven om kwart voor zes naar binnen en voldeden dus aan de op tijd komen optie. We kregen een mooi tafeltje voor 2 aan het raam (de straatkant) en zetten ons neder.

Zoals de naam al doet vermoeden heeft het restaurant wat met Texel en ze schenken dan ook de diverse bieren van de Texelse brouwerij uit het vat. Zo ook de Texels bock, de winnaar van het bokbier van het jaar 2009 award. Beiden dus uiteraard een Texels bok voor de dorst en daarnaast een saté om de broodnodige bodem te leggen. Voor de een een varkenshaassaté voor de ander een kipsaté. Frietjes, salade en kroepoek erbij en de maag werd prima voorbereid op de komende bierbeproevingen. Dit godenmaal was €30 bij elkaar en je begrijpt waarom studenten hier vaak en graag komen.

Het werd tijd voor de laatste etappe, Wij liepen 50 meter naar mijn andere favoriete kroeg, de roode baron om de derde deelnemer voor het bokbier festival op te halen en gingen door naar de beurs van berlage waar de vierde en laatste deelnemer zich zou aansluiten.