Bloeddrukmeter

In alle drukte van de afgelopen tijd ben ik helemaal vergeten mijn ervaringen met de 24 uurs bloeddrukmeter te plaatsen en dat is toch wel zeker iets dat op mijn blog thuishoort. Hierbij dus een blast  naar the recent past en het verhaal over deze ervaring.

Zoals vermeld was ik bij mijn dokter geweest en had ik daar een bloed onderzoek gekregen waar ik met vlag en wimpel voor geslaagd was. Mijn dokter vond het verstandig gezien mijn leeftijd, 50, mij een keertje compleet door te meten en had mij ook een bloeddruk onderzoek beloofd. Ik zou hiervoor een 24 uurs bloeddrukmeter mee krijgen. De meter was best wel populair en het duurde enige tijd maar toen kon ik langskomen om de meter om te krijgen. De assistente deed hem om en legde mij uit hoe het werkte. Overdag ging hij automatisch om het half uur af en 's nachts om het uur. Ze waarschuwde mij al voor een slechte nachtrust want je wordt tien tegen een wakker als de meter zichzelf opblaast en een stevige klem om je bovenarm legt. Ze bleek, helaas, gelijk te krijgen want alhoewel ik normaliter prima slaap had ik deze nacht een waardeloze nachtrust.

De volgende ochtend bracht ik hem terug en kreeg ik te horen dat ik na twaalf uur kon bellen voor het resultaat. Ik voelde me wel war moe maar verder prima en het telefoontje met de dokter bevestigde dat, mijn bloeddruk was uitstekend te noemen voor mijn leeftijd en dat is altijd prettig om te horen.

Flashback Londen 1995

We gaan weer terug in de tijd en voor de derde, maar zeker niet laatste, maal is dat een trip naar Londen. Het was de derde vakantie van de boys na Amerika in 1993 en Londen in 1994. Deze trip werden er echter wel wat wijzigingen doorgevoerd t.o.v. ons reisje van vorig jaar.

De boot veranderde in een vliegtuig en de ene dag werden er twee. Daarnaast hadden we geen andere bekenden bij ons zoals de vorige maal maar gingen weer ouderwets met zijn vieren op stap. Een ding dat niet veranderde was het doel van de vakantie en dat was comics. Hier werd er echter ook aan opwaardering gedaan want i.p.v. een bezoek aan een tekenaar en aan een comic winkel gingen we deze keer naar de grootste comic beurs van het Verenigd Koninkrijk, de UKCAC. Volg ons dus naar Londen in 1995 door hier te klikken om te genieten van onze belevenissen.

Werk herinneringen 1: Klant project

Naast de af en toe verschijnende episodes in de serie school herinneringen komt er ook een nieuwe serie met werk herinneringen. In de loop der jaren heb ik een aantal trofeeën verzameld en bij elk van die trofeeën hoort wel een verhaal.

Het verhaal bij deze beker gaat over een groot project dat ik samen met een klant gedraaid heb. Het project heeft een flink aantal maanden geduurd maar in intensieve samenwerking met deze klant was het iets waar iedereen erg trots op was. Wij als team die het gemaakt hadden en de klant met het product dat wij opgeleverd hadden. We hebben het na afloop gezamenlijk aan andere klanten gepresenteerd en ook daar kregen we goede reacties op.

Om het succes te vieren hadden we dan ook een etentje gepland en ik had, als gastheer, daar a-fusion voor uitgekozen. Rond zeven uur zaten wij allemaal aan tafel en gezien de grootte van de groep stelde de bediening voor dat zij allemaal hapjes aan zouden laten rukken. Een prima voorstel vond iedereen, ik gaf achter aan dat in ieder geval de oesters en de zeewier salade deel van de maaltijd uit moesten maken. Iedereen genoot van de maaltijd (alhoewel een aantal de oesters oversloeg) en halverwege werd er een tasje opengemaakt door de projectleidster van de klant. Wat bleek, men had van de standaard beker met logo die de klant gebruikte een special edition laten maken met een extra stukje tekst naast het logo. Er stond "Samen kun je meer" om het partnership dat we tijdens het project hadden gehad tot uitdrukking te brengen. Ieder teamlid kreeg een beker als blijvende herinnering aan ons project. Na de maaltijd namen we afscheid en kon iedereen met zijn of haar trofee naar huis.

Nespresso

Ik had wederom een Nespresso bestelling gedaan via de iPhone app en had deze zondag na het mossel festijn bij mijn ouders meegenomen, daar ik het had namelijk laten bezorgen.

Dankzij een goede vriend was ik er achter gekomen dat ik niet, zoals ik eerst dacht, 50 stuks van elke variant moest nemen maar dat ik in veelvouden van 50 moest bestellen. Dat leidde tot een mooie en gevarieerde bestelling waar mijn favorieten, de ristretto en de vivalto, uiteraard de boventoon voerden. Daarnaast wilde ik ook wat nieuwe dingen proberen en ondanks het debacle van vorig jaar besloot ik wederom de nieuwe variations te bestellen. Deze keer waren dat kokosnoot, hazelnoot en macadamia. Ik ben benieuwd of dat beter is dan de chocola, kers en vanille van vorig jaar.

Nu is Nespresso best wel duur, een cup varieert van 0.35 tot 0.42 cent maar deze keer was er wel een hele dure special te koop, de kona, een zeldzame en exclusieve koffie uit Hawaï, die €1.20 per capsule moest kosten. Ik wilde daar best wel een setje van 10 capsules van bestellen maar door een bug in de app (en de website) pakte die dat niet en om er nu meteen 50 te gaan bestellen vond ik wel wat overdreven. Mocht ik in de buurt van een Nespresso winkel komen dat zal ik zeker een setje bestellen maar anders zal ik deze smaak aan mij voorbij laten gaan. Mocht het wel lukken verwacht dan een verslag, evenals een rapportage over de nieuwe variations van 2012.

Mosselen

Een schaal met mosselen.

Mijn ouders hadden mij en mijn zusje uitgenodigd om zondag bij hun langs te komen om mosselen te eten. Nu gold dat laatste uiteraard niet voor mijn zusje (die gruwt van mosselen) maar des te meer voor mij en voor mijn zwager. Ik (en hij ook) vindt het heerlijk maar eet het bijna nooit. Ook niet als ik uit eten ga.

Ik was aan de late kant en toen ik binnen kwam zat mijn zwager al achter de nieuw aangeschafte laptop van mijn ouders om van alles en nog wat te installeren. Hij had ruzie met het opzetten van de email en na een tijdje kwam ik kijken of ik kon helpen. De machine bleek op Windows 8 te draaien en het was voor ons beiden de eerste keer dat we daar mee in aanraking kwamen. Het standaard Microsoft mail programma kregen we niet aan de praat dus dan ga je op zoek naar goede oplossingen. We installeerden Thunderbird en binnen no time was het email verkeer geregeld.

Toen was het al tijd om aan tafel te gaan en we lieten de laptop de laptop en gingen er eens goed voor zitten. Mijn vader had deze keer een nieuw sausje aan zijn repertoire toegevoegd, een pittige. Deze voldeed aan de kwaliteitseisen die ik aan een sausje van mijn vader stel (heel erg lekker) en was ook nog goed pittig. Een topper wat mij betreft die vaker terug mag komen. Ik slaagde er daarnaast in om twee schalen met mossleen soldaat te maken omdat ik van de sla en de frietjes (ok, ik jatte er een paar van mijn neefje) afbleef. Na dessert en koffie ging mijn zwager verder met de laptop maar ik bleef aan tafel zitten met mijn zusje en nichtje. Tegen half negen vond mijn moeder het genoeg met de laptop lessen en braken we op. Het was wederom erg gezellig maar de komende tijd zullen we nog wel flink wat uurtjes in de laptop moeten steken voordat die draait zoals mijn ouders dat willen.

Speurtocht

Mickey en Pluto zijn ook op zoek

Deze vrijdagavond stapavond was het dan zover, er was geen roode baron meer en we moesten dus de queeste naar een nieuw stamcafé startten. Zoals normaal startten we de avond in het elfde gebod waar de bar dame me nog de groetten deed van een goede vriend die daar afgelopen woensdag geweest was, hoe bedoel je ik kom hier wel vaker.

Daarna besloten wij te verkassen naar Molly Malone de Ierse pub die om de hoek zat. Hier liepen wij een vriendin tegen het lijf en even later kwam een andere bekende ook binnen vallen. Het was best wel gezellig maar de muziek was deze avond niet om van te genieten. Een man stond met een gitaar diverse nummers dusdanig ten gehore te brengen dat de oorspronkelijke artiesten ter plekke dood neer zouden vallen als ze deze bewerking zouden horen. De volgende stop was de hartjes alwaar we ook een oude bekende tegen het lijf liepen. Alhoewel de muziek prima was, er werd veel latin gedraaid, besloten we al gauw weer te vertrekken. De hartjes gaat zeker nog een herkansing krijgen maar de eerste indruk was niet dat dit onze nieuwe thuishaven gaat worden. Daarna sloten we de avond, zoals bijna elke stapavond, af in de Mekhong river. Een ding is zeker de speurtocht is nog niet beëindigd/

De terugkeer van de Prius

Donderdag middag kreeg ik een belletje van Care dat mijn auto klaar was en dat ik hem weer kon ophalen.Het telefoontje kwam pas om kwart voor vijf en ik vertrok dan ook spoorslags uit Almere daar Care om zes uur dicht gaat en het stuk naar Amsterdam Sloterdijk best wel file gevoelig is. Dat was een goede beslissing want ik kwam pas om tien voor zes het terrein van Care oprijden. Ik liep naar binnen en gaf den sleutels van mijn Astra af en nam samen met de medewerker van Care door wat er aan mijn auto gebeurd was. Ik was blij dat ik zelf de rekening niet hoefde te betalen want alleen het overspuiten bleek al €1370 gekost te hebben. Op dat momenten ben je blij dat je een leaseauto hebt.

Vervolgens verliet ik het pand weer om mijn herstelde auto in ontvangst te nemen en die zag er weer pico bello uit. Niet alleen was alle schade verholpen maar de auto was ook nog eens compleet schoongemaakt. Zowel van binnen als van buiten was alles gepoetst en geschrobd en hij stond te blinken zoals hij nog niet eerder gedaan had. Voorlopig krijg ik geen opmerkingen meet dat ik een smerige auto rijd. Nu nog zien dat ik hem netjes houd.

Albert Heijn

Tegenover mijn werk stond vroeger een kantoorpand dat op een gegeven ogenblik afgebrand is. Na jarenlange strijd over de bestemming van de vrijgekomen ruimte werd er eindelijk besloten dat er een Albert Heijn gevestigd kon worden. De strijd werd voornamelijk gevoerd door de andere supermarkt houders die bang waren flink wat omzet te gaan verliezen aan de nieuwe Albert Heijn. De franchise nemer die een kleine Albert Heijn vlak bij mijn werk had zou hier namelijk een grote zaak gaan openen en de kleine dan sluiten.

Na maanden werk was het zover en zou de groenste Albert Heijn van Nederland haar deuren gaan openen op woensdag 21 november. Toen ik 's ochtends aan kwam rijden was het er al erg druk te noemen en toen ik naar huis reed was het nog steeds druk. Tijdens de lunch pauze waren er ook veel collega's, zeg maar gerust heel veel collega's, naar de nieuwe appie geweest en zij waren goed te spreken over de zaak en het assortiment, maar helemaal over het gratis appeltaartje dat een van hen kreeg. Ook van ons uit zal de zaak flink wat klandizie gaan krijgen.

top 2000

Een blog bericht van mijn goede vriend Dennis attendeerde mij er op dat het stemmen voor de top 2000 van radio 2 weer was geopend om zodoende te bepalen wat men in 2012 de beste 2000 platen vond die ooit gemaakt werden. Uiteraard volgde ik zijn voorbeeld en ging naar de site om mijn eigen lijstje van 15 platen samen te stellen. Het kost best wel moeite om keuzes te maken maar tenslotte ben ik tot 15 platen gekomen. Dit is mijn lijstje en daarvandaan heb je meteen de mogelijkheid om zelf een lijstje in te dienen.

Daarnaast heeft mijn zusje voorgesteld om ook een bezoekje aan de opnames te brengen in het top 2000 café om eens live mee te maken hoe het bij het programma is. Wat mij betreft een leuk idee en als ik kan ga ik zeker mee.

Wisseling van de (kook)wacht

Eten en restaurant bezoek is toch wel een van de hoofd topics op mijn blog (net zoals vakanties overigens). Een restaurant waar ik wel vaker kom, zowel om uit eten te gaan als om wat af te halen, is Suvarnaphum. Ik kom hier al vanaf het moment dat de zaak opende want eigenaresse Mem is een goede kennis die ik destijds leerde kennen toen zij nog achter de bar van de Mekhong river stond. Op een avond vertelde zij ons dat zij een restaurant in Amsterdam West ging beginnen en nodigde ons uit om daar langs te komen. Welnu dat resulteerde in een eerste bezoek dat bij lange na niet het laatste was want de keuken was uitstekend. Nu, bijna negen jaar later heeft Mem haar zaak echter verkocht omdat zij Nederland wil verlaten en terug wil naar haar geboorteland Thailand. Het restaurant is verkocht en vanaf 1 november staat er een nieuwe eigenaar in, of de kwaliteit nog steeds hetzelfde is, is iets dat wij binnenkort maar eens moeten gaan proberen.

Een tweede wisseling van de wacht is het verhuizen van Kai, een van de beste Thaise koks in Amsterdam. Ik leerde Kai kennen toen hij nog in de Butterfly werkte en na het sluiten van die zaak zwierf hij langs diverse Thaise restaurants in Amsterdam. Ik had zijn spoor teruggevonden in Thai Isaan maar ook daar is hij alweer vertrokken en hij staat nu achter de potten en de pannen van de Mekhong river. Dat betekent dat het tijd wordt om daar weer eens een maaltijd te gaan gebruiken, en zo is de cirkel weer rond want we begonnen bij de Mekhong river en dat is ook de plek waar we weer eindigen.

Opel Astra

De Astra, mijn tijdelijke auto

Maandagochtend moest ik bij Care langs om mijn auto in te leveren. Zij zouden dan de deuk uit mijn portier verwijderen en in de tussentijd zou ik een vervangende auto krijgen. Aangezien ik geen enkel idee had wat voor auto en met welke opties het zou zijn had ik mijn Tom Tom van zolder gehaald en afgestoft, want zonder navigatie zou ik de grootste moeite hebben om de weg van Care naar de bewoonde wereld weer te vinden.

Welnu ik had me nergens zorgen om te maken want terwijl ik mijn auto inleverde zag ik al aan de papieren dat ik een splinternieuwe auto meekreeg. Het was een Opel Astra sports tourer met nog geen 170 kilometer op de teller. Ik kreeg de sleutels mee en stapte in de auto en constateerde dat ook deze auto voorzien was van ingebouwde navigatie, mijn Tom Tom had ik rustig verder stof kunnen laten vergaren. Het kostte even voor ik het systeem doorhad want intuïtief was toch echt anders. Maar uiteindelijk begreep ik hoe het werkte en kon ik mijn bestemming invoeren. Het rijden was weer even wennen want na meer dan een jaar in een automaat gereden te hebben zat ik weer in een schakel bak. Daarnaast was het een erg proactieve en moderne schakel bak want hij gaf zelf aan wanneer ik naar een hogere versnelling moest en dat was behoorlijk vlot. Bij 60 zat ik al in zijn vijf en dat was ik niet gewend.

De auto rijd verder prettig en het grootste gemis, tot nu toe, is mijn achteruitrijd camera. Ik heb wel sensoren die geluid maken maar geen beeld meer en daar was ik best wel gewend aan geraakt. De grootste ergernis is dat ik het portier weer met een sleutel open en dicht moet maken in plaats van het alleen maar aan te raken. Als dat echter het alles is dan kom ik de komende week best wel door.

Zondagmiddag stapmiddag

Aangezien mijn stapmaat i.v.m. een cursus niet kon afgelopen vrijdag was ik die avond met enkele oud collega's uit eten geweest. Wij hadden echter afgesproken om samen op zondag middag even de stad in te gaan so-wie-so om elkaar weer even te zien en te spreken en voor hem om een break in de drukke werk, politiek en gezinsweek te hebben.

Zo zaten we dan op zondag om half vijf aan de tap van het elfde gebod waar we onder het genot van het biertje gezellig aan het bijpraten waren. Op een gegeven ogenblik stapte de eigenaresse ook binnen en daar zij en mijn stapmaat elkaar lang niet gezien hadden werd dat een zeer geanimeerd gesprek. Zij vertrok echter naar huis om te gaan eten en ook wij trokken de deur achter ons dicht om ons bij Kam Yin te laten verwennen met een eenvoudige doch voedzame maaltijd.

Het maakt niet uit op welke dag je bij Kam Yin komt, het zit er altijd vol. Op de zondag gelukkig minder vol dan op vrijdag en zaterdag en zo hadden we meteen een tafeltje en de kaart. Ik ging voor de visfilet in spicy ketjap saus en mijn maat voor bruine nasi met kip. Daarbij als echte Suri's een Fernandesje (voor de ouderen onder ons beter bekend als Exota) en het smikkelen en smullen kon al rap beginnen. Zoals altijd aten we prima voor een perfecte prijs en gevoed stonden wij binnen de drie kwartier weer op straat. Na nog een laatste biertje (een Karmeliet van de tap) bij het elfde gebod braken wij onze tenten op om weer huiswaarts te keren. De zondag was een aardige variatie maar volgende week is het weer gewoon vrijdagavond stapavond.

De kooning van Siam

De zeven hapjes

Een goede jaarlijkse gewoonte is het diner van het projectmanagement team van een van de projecten waar ik vroeger ingezeten heb. Dit jaar waren wij drie man sterk en de setting is dezelfde als altijd. De locatie is Amsterdam, ik regel het restaurant en start (en eind) van de avond is het elfde gebod.

We verzamelden ons rond zeven uur aan de bar van het elfde gebod en onder het genot van een (bock)biertje stelden we elkaar op de hoogte van wat we de afgelopen periode hadden gedaan. Eet adres was de kooning van Siam (Thais uiteraard) dat mij door vele mensen aangeraden, maar ook door vele mensen afgeraden was. Dat laatste dan doordat men zei dat het restaurant veel te duur was. Bij binnenkomst begreep ik meteen waarom een hoop mensen het restaurant te duur vonden. Die waren dan The little Thai prince gewend waar je voor 20 tot 25 euro per persoon klaar bent maar dan ook aan simpele houten tafeltjes zie en snel weer buiten staat.

De drie hoofdgerechten

De kooning daarentegen was een mooi restaurant met goed gedekte tafels, echte servetten en beter geschoolde bediening dan al die andere restaurantjes in het zeedijk gebied. Ook in de gerechten merkte je de verschillen want de bekende mix van Thaise hapjes bevatte hier onder andere ook slakken en dumplings. We bestelden er ook een fles wijn en een fles water bij en tot mijn vreugde werd er San Pellegrino geschonken i.p.v, Spa of Sourcy.De schaal met zeven hapjes viel goed in de smaak en daarna zat er een goede pauze tussen voor en hoofdgerecht. Dat hoofdgerecht was eend, varkenshaas en garnalen geworden in drie verschillende bereidingen. Alle drie smaakten even goed en ook de porties waren ruim zat want het ging niet schoon op (de groenten en de rijst dan want vlees, gevogelte en vis verdween netjes). De rekening was inderdaad twee maal zo duur als bij de little Thai prince maar eten en bediening waren het meer dan waard. Je zult mij dan ook in de groep vinden die de kooning van Siam aan andere zal aanbevelen.

Na afloop gingen we uiteraard nog even bij het elfde gebod binnen om een laatste biertje te drinken en de laatste gesprekken te vieren alvorens we, tegen twaalf uur, besloten er een eind aan te maken met de plechtige belofte dat we elkaar volgend jaar wederom zouden zien.

Morita-Ya

De Sushi en Sashimi box

De whisky club was al heel lang niet meer bij elkaar geweest. De oorzaken waren tweeledig.een van de clubleden had een tijdje in Frankrijk gewoond en de proeverijen in L&B waren dit jaar nog niet geweest, Toen onze nep Fransoos weer regelmatig in Nederland verbleef besloot een van de club leden om een gezellig avondje te gaan organiseren.

Zo zaten wij gezamenlijk in het elfde gebod om eerst een lekker bock biertje te drinken en bij te kletsen alvorens wij aan tafel zouden gaan. Dat aan tafel gaan werd Morita-Ya, het Japanse eethuisje op de zeedijk. Het was druk dus er werden wat tafeltjes tegen elkaar aan geschoven om plek voor ons te creëren. Onderwijl liep ik de keuken in om even met de kok bij te praten en toen ik bovenkwam hadden we al een mooie raam plaats gekregen van de eigenaresse. We bestelden allemaal een Sapporo en om het heel flauw te maken ging iedereen voor de sushi en sashimi schotel. Alhoewel het restaurant meer lekkere dingen heeft is dit toch wel een van de beste dingen die de Japanse keuken te bieden heeft. Vergezeld van miso soep, rijst en salade werd er weinig meer gesproken omdat iedereen het te druk had met eten. Na afloop ging de rest van de groep nog richting Leidseplein om bij L&B een afzakkertje te halen maar ik besloot dat het voor mij genoeg was. Er werd echter wel afgesproken om naar het whisky weekend in januari in de posthoorn kerk te gaan zodat het niet meer zo lang zou duren voor we elkaar weer zouden zien.

Chipknip lader

In ons bedrijfsrestaurant moet er al sinds jaar en dag gebruik gemaakt worden van de chipknip om te betalen. Nu zijn er ook al sinds jaar en dag mensen die met een lege chipknip aan komen zetten en om die mensen te helpen is er een chipknip oplaad punt op het werk. Dit is niets meer (of minder) dan de eigen oplader die een collega beschikbaar heeft gesteld en die in de buurt van het restaurant geplaatst is.

Nu is dit apparaat dusdanig intensief gebruikt dat hij inmiddels stuk is en ik, en de collega waar ik mee lunch, stonden op een dag beiden met een lege chipkniip. We besloten naar de stad te rijden om daar de chipknip bij te vullen bij een bank en maakte meteen maar van de gelegenheid gebruik om een bezoekje aan de slager te brengen aangezien de bank om de hoek van de slager ligt. Zo zaten wij dus beide aan het broodje bal (uiteraard met honing mosterdsaus voor mij) en nog een ander broodje voor mij, met volle chipknip, weer richting het werk vertrokken.

Care

Zoals vermeld was het bezoek aan ASR voor mijn auto wat minder afgelopen. Ik had de schade 's avonds netjes via internet bij Leaseplan gemeld en koos ervoor om zelf de schade te laten verhelpen. Ik kreeg telefoon nummer en adres van de dichtstbijzijnde vestiging van care en belde op voor een afspraak.

Ik kon dezelfde dag langskomen voor een intake en reed dan ook 's middags langs. Mijn schademelding was al elektronisch binnengekomen en na het invullen van wat papieren ging men de schade opnemen. De uitslag was fors te noemen want mijn voorportier kon netjes gerepareerd worden maar mijn achterportier moest helemaal vervangen worden. We maakten een afspraak op 19 november om de auto daar te brengen en een dag of vier later kan ik hem dan weer ophalen. Op sommige momenten ben je erg blij dat je een leaseauto hebt en dit is zo'n dag. En aangezien dit mijn eerste schade is hoef ik zelfs geen eigen risico te betalen. Mij alleen benieuwen wat ik voor vervangende auto ga krijgen als de mijne in de reparatie gaat.

ASR

Maandag reed ik naar Amersfoort voor een bijeenkomst van de Cordys User Group bij ASR. Op deze jaarlijkse bijeenkomst ontmoeten gebruikers van het platform elkaar en wisselen tips en ervaringen uit. De rit verliep vlot alleen het laatste gedeelte wilde niet al te best vlotten. De ingang van de parkeergarage van ASR was erg verstopt en ik reed er twee keer voor bij voordat ik door had waar ik in moest rijden. Om het helemaal af te maken schatte ik de bocht om de garage in te komen ook al niet goed in en schaafde met mijn auto langs een paal met als gevolg een stevige beschadiging aan mijn portier.

Na al die ellende betrad ik tenslotte het pand en haalde mijn  badge op waarna ik naar de conference room begeleid werd. Hier werden een tweetal goede sessies gehouden, een door onze gastheer ASR en een tweede door de platform leverancier Cordys. Daarna was er een (goede) lunch tijdens welke je nog een verdiepingsslag kon maken, iets waar ik goed gebruik van maakte. Ruim na twee uur verliet ik het pand van ASR na een goed bestede dag, ondanks de schade aan mijn auto.

Binnenweggetjes

Toen ik na ons uitstapje in Le baron terugreed naar huis zette ik mijn navigatie aan om nog wat te experimenteren met de stem bediening die er in zat. Zo stelde ik als eerst de route naar huis in en dat werkte prima. Toen ik mij vervolgens in de andere opties ging verdiepen begon mijn navigatie systeem opeens te praten. Ik werd gewaarschuwd voor zes kilometer stilstaand verkeer (later hoorde ik dat er wegwerkzaamheden op de A10 waren) op de route en of ik geïnteresseerd was in een alternatieve route.

Na een blik op de voorgestelde route besloot ik deze te volgen en zo werd ik door Muiderberg geleid. Een erg klein en schilderachtig plaatsje maar ik heb er in de duisternis niets van gezien. Sterker nog, ik had geen flauw idee waar ik me bevond en liet me door mijn navigatie systeem leiden. Zo passeerden we meerdere mij totaal onbekende dorpen tot ik op een gegeven ogenblik op de ring Amsterdam bleek te zitten en het laatste stukje naar huis zelf wel kon vinden. Waarschijnlijk was ik net zo veel tijd kwijt geweest met achteraan in de file aan te sluiten maar het voelt prettiger om te rijden in plaats van stil te staan. Als je me echter vraagt waar ik allemaal gereden heb dan moet ik je het antwoord schuldig blijven.

Le baron

De afgelopen tijd was er heel erg hard door ons team gewerkt en waren er ook flink wat extra uurtjes gedraaid. We hadden echter al onze targets gehaald en dat betekende dat het tijd was om het succes te gaan vieren.

Daartoe had onze management assistente een reservering gemaakt in grand café Le baron in Almere om onder het genot van een hapje en een drankje onszelf te feliciteren met de behaalde resultaten. Dit lukte aardig want er waren meerdere bieren van de tap in de aanbieding waarvan ik uiteraard de brand dubbel bock moest proberen. Vul dit aan met schalen met bitterballen, vlammetjes en andere vette kledder en je komt al aardig in een feest stemming. Die werd nog groter toen de schalen met kipsaté aan kwamen zetten en zoals je kunt begrijpen werd er dam ook van het succes genoten. Het is helemaal niet erg om hard te werken maar het is ook erg fijn om een avond te kunnen genieten zoals deze avond. Op naar de volgende borrel zou ik zo zeggen.

Tante Koosje

Coquille en scheermes

Zaterdagavond was het zover, wij gingen de verjaardag van mijn goede vriend Dennis vieren en dat doen wij dan met een etentje. De keuze was deze keer op Tante Koosje in Loenen aan de Vecht gevallen. Op de website was al gewaarschuwd dat parkeren voor de deur niet ging lukken gezien de ligging in het hart van Loenen en dat klopte ook. We stonden een eindje verder op een parkeerplaats. Toen we naar het restaurant liepen was het even zoeken maar we stonden even later binnen en werden door de maître verwelkomd in een restaurant dat veel van een huiskamer weg had. Onze serveerster en sommelier voor deze avond was Ilkay een erg prettige dame in de omgang en met veel kennis over de wijnen en spijzen die voorbij kwamen.

Uiteraard zat Dennis de hele avond aan het water maar ik opende met een sprankelende rosé voor bij de amuse's. Dat waren er vier in totaal en met name de makreel smaakte prima. Ondertussen kwam de maître vragen wat wij wilden eten en, zoals altijd, gingen wij voor het menu. Dat was bij Tante Koosje slechts vier gangen maar wij konden daar een extra gang (coquille met scheermes) en een gang met kaas aan toevoegen. Voor mij kwam daar natuurlijk het wijnarrangement bij en we waren erg benieuwd hoe alles ging smaken.

Hert

Welnu dat bleek in een woord voortreffelijk te zijn. Vanaf de eerste gang bestaande uit rouille van Elster met daar onder andere krab bij vergezeld van een jonge Riesling begon het feest. Gang twee was een stukje tarbot, de Rolls Royce onder de vis volgens de maître, deze keer vergezeld van een Chileense chardonnay. Nummer drie was de hierboven afgebeelde coquille met scheermes met daar een Amerikaanse Viognier bij. Pièce de résistance was het hiernaast afgebeelde hert maar ik twijfel nog steeds of het hert of de coquille de winnaar van de avond was. Voor de begeleidende wijn gingen we terug naar Europa, een Italiaanse Amarone.

De eerste serie kaas

Toen was het tijd voor de kaas en Ilkay vroeg aan ons of er dingen waren die we liever niet hadden. Behalve ons hoofdschudden kreeg ze van Dennis mee dat hij heel veel van kaas hield. Dat resulteerde in vijf forse (en mooie) stukken kaas maar terwijl ze het neerzette besloot ze er nog een zesde aan toe te voegen. Onderwijl had ik aan haar gevraagd wat ze bij de kaas schonk en naast de opties om door te gaan met de Amarone of een traditionele port bood ze mij ook donker bier aan voor bij de kaas. Aangezien ik altijd voor iets nieuws te porren ben ging ik voor dat laatste en dat resulteerde in een Moinette voor bij de kaas. Best wel lekker maar de volgende keer ga ik toch weer voor wijn of port. Ondertussen was de kaas gesneuveld maar Dennis keek dusdanig smekend dat er nog drie nieuwe kazen volgden. Aangezien ik nu wel vol zat en er nog een gang zou volgen proefde ik hier alleen maar van en liet het leeuwendeel aan Dennis. Deze had hiervoor al de kaaswagen gespot en wist dat er nog drie kazen waren voordat hij ze allemaal gehad had. Op zijn verzoek kwamen deze ook nog op tafel (ik heb ze trouwens niet geproefd, ik zat echt behoorlijk vol) en Ilkay gaf aan dat dit een unicum was in al haar jaren bij Tante Koosje.

Na deze kaas orgie kwam het dessert, een bombe van wit ijs in chocolade verpakt met sorbet van chocolade daarbij. Ik kreeg hier toch nog een beetje Portugal bij te proeven want de dessertwijn was een Moscatel uit Porto.Als aller aller laatste kwam dan tenslotte de koffie (latte macchiato en espresso)  met de friandises in een mooi Tante Koosje blik dat we als presentje mochten houden. Tegen half twaalf namen wij, als een van de laatsten, afscheid van de maître en Ilkay na een zeer geslaagd culinair avontuur.

Geisha

Woensdag overkwam mij een deja vu. Net zoals een kleine twee maanden geleden kreeg ik een bericht dat er die avond een verjaardagsfeest was. Deze keer niet in een kroeg maar in restaurant Geisha. Deze keer gelukkig ook niet toen ik al in de auto op weg naar huis was maar in de middag zodat ik iets meer voorbereidingstijd had.

Het was even zoeken naar Geisha, er hangt nl. alleen een simpel lampionnetje met de naam voor de deur maar met behulp van een telefonische hulplijn arriveerde ik ter plekke. Een deel van het gezelschap was al ter plaatse en na het begroeten van de jarige en het overhandigen van een cadeau nam ik plaats en kreeg al meteen een glas champagne voorgezet. Het was een gemêleerd gezelschap en mijn buurman bleek een limousine service (Mercedes S klasse) voor zakenlui te hebben. Daarnaast was hij meerdere malen Nederlands judo kampioen geweest en van plan om met zijn vrouw naar Florida te gaan op vakantie. Kortom meer dan genoeg om over te praten.

Het eten was erg goed te noemen, we begonnen met een gang sushi en sashimi en daarna een ronde van dim sum hapjes. Mij werd gevraagf om de wijn bij het eten uit te zoeken. De door mij geselecteerde trocken Riesling bleek helaas niet meer op voorraad te zijn maar de sommelier adviseerde een buur wijn die prima smaakte. Hoofdgerecht was een stukje Maas, Rijn en IJssel runf met rijst en vis erbij. Na uiteraard een gerecht met sterretje voor de jarige en voor ons crème brûlée, ijs en vruchten. Voor de koffie doken we de lounge in waar nog rustig nagepraat werd voor we afscheid namen na een zeer geslaagde avond. Op naar de volgende onverwachte verjaardag zou ik zo zeggen!

Weekend Duitsland: De tweede dag

Ondanks een druk schema de afgelopen dagen is het mij toch gelukt om de tweede dag van onze Duitse avonturen te verbloggen en die zijn dan ook netjes (en zoals beloofd) geplaatst op de dag nadat de eerste episodes verschenen. Deze keer bevat het de posten Frühstuck, Cochem, Feesttent en De terugreis. Wederom veel leesplezier gewenst, deze keer met onze Duitse zondags avonturen.

De terugreis

De worst stand op de markt van Cochem

Aan alle goede dingen komen een eind en zo ook aan ons tweedaags bezoek aan Duitsland. We verlieten dan ook de feesttent en het oergezellige dorpsplein om nog wat laatste inkopen te doen. Enkelen van ons wouden namelijk nog wat flessen van de Federweisse meenemen en kochten die rechtstreeks van het vat. Daarna werd de wandeling naar de bus ingezet en verstouwden we ons toe aan de goede zorgen van Sjors om thuis te komen.

De bus van nu is het vliegtuig van vroeger want er hingen twee monitoren in de bus en op een gegeven ogenblik zette Sjors National treasure op.Dat hielp de tijd goed doorkomen en voor we het in de gaten hadden waren we de Nederlandse grens over en stopten we voor een pauze bij het plaatselijke AC restaurant in Venray. Helaas bleek een van de aangeschafte flessen wijn gebarsten te zijn en was leeggelopen. Dit veroorzaakte flink wat rotzooi en die moest uiteraard eerst opgeruimd worden. Daarna kon in het restaurant koffie gedronken worden en werd door sommigen zelfs een maaltijd gebruikt voor we weer verder gingen.

Het laatste deel van de tocht ging vlot, alleen was National treasure op een gegeven ogenblik afgelopen en werd vervangen door de toppers. Ik zette mijn koptelefoon maar op en liet The black crowes en Johnny Cash mij op de laatste kilometers begeleiden. Aangekomen in Almere verlieten we de bus en namen afscheid van elkaar. Nu was het mijn beurt om mijn reisgenoot voor de deur in Zaandam af te zetten en ook wij namen afscheid na een weekend met wein, weib und gesäng.

Feesttent

Na de rondrit met de trein of het bezoek aan het kasteel was het weer tijd om samen te komen en daar was uiteraard het dorpsplein voor uitgekozen. Aangezien het al ruim na lunchtijd was (we hadden uiteraard niet al te veel honger na het uitgebreide ontbijt) moest er eerst iets gegeten worden en dat werd voor het merendeel van de groep de halve meter braadworst. Ik nam de mijne alleen met mosterd en deze vette hap was precies wat ik nodig had om weer fit door te kunne gaan.

Hierna betraden we de feesttent en arresteerden een lange tafel waar we gezamenlijk mooi aan pasten. We konden nog net genieten van de laatste klanten van het plaatselijke muziek duo voor dat vertrok. We bestelden drank (het merendeel van de groep bestelde federweisser (een soort van wijn die naar appelsap smaakte) en de spelletjes werden uit de tas gehaald. We begonnen met het, voor mij nieuwe spel, rood wit blauw maar al gauw kwam ezelen boven tafel. Dat werd met heel veel plezier gespeeld tot het tijd was om op te breken. Er werden nog wat broodjes voor onderweg in het dorp gescoord en sommigen kochten nog een flesje wijn om mee naar huis te nemen alvorens we naar de plek liepen waar de bussen klaar stonden.

Cochem

Na het ontbijt bracht onze bus ons naar Cuchem waar we onze tweede dag zouden doorbrengen. Wederom hetzelfde beeld als op de eerste dag met veel regen onderweg en ook toen we aankwamen was het niet echt droog. Toen we in altstad afgezet waren regende het nog steeds en we besloten om te starten met koffie (en gebak voor de liefhebbers) in het restaurant ven Cochumer jung. Het waren forse bakken koffie en forse taartpunten dus het duurde even voor we de deur weer uit waren maar het voordeel was dan ook dat het weer droog geworden was.

Met een prettige temperatuur en droge hemel winkelden we vrolijk rond in altstad waar drank toch wel het belangrijkste thema was in de meeste winkels. De excursie bestond naar keuze uit een bezoek aan het plaatselijke kasteel (hoog op de berg) of een rit met het plaatselijke treintje door de stad. Ik koos voor dat laatste en kon het niet nalaten om vergelijkingen te trekken met de tocht die ik in Key West met de conch train had gemaakt. (Key West won uiteraard vanwege de betere temperaturen).Na afloop kregen we nog een glas Moezel wijn om de tour mee te beëindigen. Je kon kiezen uit droog, half droog en zoet en aangezien mijn leuze, de drogen wijn, al behoorlijk zoet smaakte vraag ik me af hoe de zoette wijn smaakte.

Frühstuck

Na de boot (en drank) tocht gevolgd door de afterparty van de zaterdag was het uiteraard goed slapen. De bedden werden opgezocht en iedereen was vlot onder zeil om de volgende ochtend weer te ontwaken. Het vertrek uit hotel traube was om half elf gepland dus er was alle tijd om uit te slapen, op te staan, te douchen en te ontbijten.

We stonden dan ook netjes op tijd op en na het douchen en inpakken liepen we naar beneden naar de ontbijtzaal. Zoals al eerder gememoreerd verkocht hotel traube zichzelf als een vier sterren hotel maar verder dan twee sterren kwamen ze echt niet. Ook het ontbijt was echt niet dat van een vier sterren hotel. Het was een simpel buffet met nep sapjes, harde Duitse broodjes (toch wel de lekkerste broodjes die je bij een ontbijt kan krijgen) en diverse soorten beleg, vers fruit en yoghurt met vulling. Aan tafel werd koffie en thee geserveerd door de serveersters (waarvan de een wat vriendelijker was dan de ander) maar we lieten ons alles best smaken. Sommige mensen dronken aardig wat liters thee (hoe zou dat nou komen) en verkwikt en uitgerust verlieten we de ontbijt tafel om aan de tweede dag te beginnen.

Weekend Duitsland: de eerste dag

Met enige vertraging zijn hier dan de verslagen van onze eerste dag in Duitsland in het weekend van drie en vier november. Scroll iets naar benden om in de juiste volgorde de verslagen te lezen. Die beginnen bij Amsterdam - Koblenz om dan via Koblenz, Hotel traube en Ms. Goldstrück te eindigen bij Afterparty. Veel plezier met lezen en verwacht al gauw (hopelijk morgen) de tweede dag van ons Duitse weekend.

Afterparty

We verlieten de boot om half twaalf en wandelden het korte stukje terug naar het hotel. We passeerden een tent (een hotel bar) waar het behoorlijk druk was maar liepen door naar ons eigen hotel waar iedereen braaf zijn of haar eigen kamer opzocht.

Iedereen? Nee, niet iedereen, een aantal doorgewinterde feestvarkens besloot dat het nog lang geen tijd was om naar bed te gaan en sprak dan ook af op een kamer om nog even door te gaan. Er was wijn die vanuit Nederland meegenomen was, wijn die vanaf de party boot op innovatieve wijze meegenomen was en bier dar simpelweg via de hotel bar geregeld was en lekker koud op het balkon had gestaan.

Al gauw hadden de twaalf bikkels zich op een tweepersoonskamer verzameld (en dat was best wel krap) om door te feesten. Een aantal fanaten wilden ezelen maar dat was geen succes gezien de hoeveelheid drank die iedereen naar binnen had geslagen en de krappe ruimte die we hadden. Dat was dus na een potje al gesneuveld. Er werd dus overgegaan op het spelen van hints en dat liep wat beter ondanks de hoeveelheid drank die inmiddels verdwenen was. Tegen half twee had iedereen het echt wel gehad en werden de mandjes opgezocht om de volgende dag redelijk fris aan de start te verschijnen.

Ms. Goldstück

Er werd flink gedanst

We verlieten het hotel voor een korte wandeling naar de aanlegplaats van het ms. Goldstrück. Op deze party boot zouden wij de avond doorbrengen om onze eerste dag in Duitsland af te sluiten. na een korte wandeling konden wij de boot betreden en al gauw hadden wij een tafeltje geregeld. Wij kregen vijf consumptie bonnen per persoon en ook een buffet maakte onderdeel uit van de reis. Daarnaast was er een Duitser op leeftijd achter een keyboard die de avond van muzikale jolijt zou voorzien.

De diverse elementen kunnen als volgt omschreven worden. In het begin liep iedereen een beetje te kijken van wat zijn nou vijf consumptiebonnen, maar het feit dat Duitsers bier per halve liter schenken en wijn ook in dergelijke hoeveelheden maakte het aantal bonnen tot ruim genoeg per persoon (enkele uitzonderingen daargelaten). Het buffet was werkelijk van uitstekende kwaliteit met zowel prima koude als warme gerechten en zelfs kaas met diverse soorten brood als nagerecht. De muziek daarentegen viel wel wat tegen. Onze muzikant speelde jaren 50, 60 en 70 muziek maar met een dusdanig verschrikkelijk accent dat ik het merendeel van de tijd niet wist of hij de tekst kwijt was of dat hij die niet kon uitspreken. Desondanks hadden wij veel lol en stonden zeer regelmatig op de dansvloer te swingen. De party duurde tot half twaalf en moe maar voldaan verlieten wij dan ook de boot.

Hotel traube

We verlieten Koblenz in onze bussen om naar de eindhalte van de zaterdag te rijden, vier sterren hotel traube in Löft. De rit verliep wederom voorspoedig en alle hulde aan onze chauffeur Sjors die geen gekke grappen maakte, af en toe best redelijk muziek draaide en ons prima op de hoogte hield van de voortgang van de rit en de uitstap plaatsen.

Na het uitstappen kregen we vlot de kamer sleutels overhandigd van de organisatrice's en konden we vlot naar onze kamer vertrekken. Nu had ik al enige twijfel over het sterren aantal dat het hotel zichzelf toediende maar de kamer bevestigde dat. Alles was nog in jaren zeventig stijl en niets was echt modern te noemen. Maar we hadden een goed bed, een schone kamer met douche en toilet en dan ben ik gewoon tevreden voor een overnachting waar slapen de voornaamste activiteit zal worden. Na het inspecteren van de kamer en het achterlaten van de tassen was het uiteraard tijd om de hotel bar te bezoeken. We hadden daar nog een mooi plaatsje aan de bar (de tafeltjes waren al aardig bezet door diverse collega;s) en bestelden wijn voor de dames en het plaatselijk bier voor de heren. De dag werd doorgenomen onder het genot van de eerste alcoholische versnaperingen en er werden alvast wat voorbereidingen genomen voor de afterparty voor na de avond excursie.

Koblenz

Een van de vele kerken in Koblenz

Terwijl het nog steeds regende werden we door onze bus afgezet in Koblenz men had daar gelukkig het overdekte winkelcentrum Lóhr center voor uitgezocht zodat we droog bleven. We gingen meteen zitten bij een tentje waar we koffie en thee konden bestellen en uiteraard gebak voor de liefhebbers. Daarna werd er wat gewinkeld waarbij vooral de supermarkt goed scoorde met producten als haarverf en cognac.

Gelukkig was het inmiddels droog geworden en konden we de stad zelf betreden. We maakten een wandeling door het winkelgebied waarbij er flink gefotografeerd en gewinkeld werd. De prijzen in Duitsland zijn een stuk aantrekkelijker dan bij ons dus vooral de dames in het gezelschap hadden het over geld verdienen. Op een gegeven ogenblik kwamen we op een pleintje terecht waar al wat kerst stalletjes stonden en we uiteraard een glühwein aanschaften en naar de plaatselijke fanfare stonden te luisteren. Uiteraard kwamen wij hier meerdere collega's tegen die hetzelfde goede plan hadden opgevat en het was een prettige pauze. We vertrokken iets eerder dan de rest want we hadden onderweg een Subway gespot en wouden nog een broodje eten voordat we de bus weer in gingen omdat we het avondeten niet voor acht uur verwachten. Bij de subway werd het drie keer tonijn en een keer kip. De broodjes werden genuttigd en we liepen terug naar het winkelcentrum om in de bus te stappen voor de laatste rit van de dag.

Amsterdam – Koblenz

Zaterdagochtend ging de wekker pas om zes uur vanwege het PV weekend in Duitsland. Pas in plaats van al omdat ik door een slimme logistieke keuze niet eerst naar Zaandam moest rijden om mijn reisgenoot op te halen maar omdat ik mijn auto op vrijdag bij hem had gestald zodat hij mij oppikte. Om zeven uur stond hij voor de deur en stapte ik in voor de rit naar Almere. Verzamelen aldaar was om kwart voor acht en de bussen zouden stipt om acht uur vertrekken voor het weekeind Duitsland. Dat laatste lukte uiteraard niet en we vertrokken met een kwartier vertraging richting Koblenz, de eerste halte op de route.

Alhoewel, de eerste halte, na een dikke twee uur rijden werd in Duitsland de eerste stop gemaakt bij Axxe in Solingen om de mensen de gelegenheid te geven een toilet te bezoeken, een kop koffie (of thee) te drinken en een broodje te eten. Na deze stop stapte iedereen de bus weer in voor het tweede gedeelte van de tocht naar Koblenz. Het weer was echter al wat slechter geworden tijdens de tussenstop en daarna werd het alleen maar slechter. De regen viel met bakken uit de Duitse hemel en dat beloofde weinig goeds voor ons bezoek aan Koblenz.

Joe Jackson

Joe Jackson and the bigger band/

Toen we rond kwart over acht de Melkweg betraden was het voorprogramma reeds afgelopen. Niet dat we daar echt rouwig om waren want voorprogramma's in het algemeen zijn meestal niet bijster en die van Joe Jackson liggen daar meestal nog een stukje onder. Ik was al een tijd niet in de Melkweg geweest en de zaal was enigszins verbouwd. De bar was wat veranderd en daarnaast was er nu ook aan de zijkant van de zaal een bar bijgekomen. Na dit in ons opgenomen te hebben zochten we een goed plekje en haalden een biertje om de tijd tot Joe begon door te komen.

Joe begon solo maar al gauw daarna kwamen de band leden op tot het podium gevuld was. naast violen was er deze keer ook een tuba en een accordeon aanwezig en we waren benieuwd wat voor arrangementen we te horen zouden krijgen. Een leuke verrassing was dat Lilian Vieira, de zangeres van Zuco103, een nummer mee kwam doen, het nummer dat zij ook op de laatste cd van Joe, The duke, had gezongen. Naast deze verrassing werden er ook een hoop nummers gespeeld die we lang niet meer gehoord hadden en voor de toegift begon waren we al erg tevreden. De toegift begon met Is she really going out with him met als instrumenten tuba en accordeon, daarna kwamen langzaam de overige muzikanten het podium op zodat op het eind de volledige band stond te spelen. Het laatste nummer  van de toegift ging precies omgekeerd en het ene na het andere bandlid verliet het podium tot alleen Joe overbleef op keyboards. Na afloop namen we nog een biertje in Reynders om de show van bijna twee uur mee af te sluiten. We waren het roerend met elkaar eens, het was wederom top geweest en de volgende keer zijn we er gewoon weer bij!

Saigon café

Pho

Afgelopen vrijdag zou ik met een oud collega naar een concert van Joe Jackson gaan en dat betekent uiteraard eerst uit eten gaan. Deze keer was de logistiek wat lastiger want mijn auto moest in Zaandam blijven i.v.m. een weekend trip naar Duitsland. Hij kon mij echter in Zaandam oppikken zodat alles alsnog op de spreekwoordelijke rolletjes kon verlopen. Zodoende zaten we netjes op tijd aan tafel bij Saigon café in de Leidsestraat om te kijken of de recensie van Johannes van Dam klopte ondanks de negatieve berichten die hij later over Saigon hoorde.

Het meisje dat ons bediende kreeg een ruimte bestelling mee naar de keuken. We namen twee maal saté (kip en varken) en twee maal koude wraps (garnaal & varken en rund) en bestelden als hoofdgerecht uiteraard pho, de befaamde Vietnamese noodle  soep. Daarbij namen we een flesje witte wijn en bereiden ons voor op de dingen die komen zouden gaan. Welnu uiteraard kwam de wijn als eerste maar toen zag je dat onze dame nog niet zo lang in de horeca werkte want het begrip proeven bij wijn was haar onbekend. Met wat coaching van ons werd het prima opgelost maar daarna kwam de cheffin haar nog even bijpraten over hoe dat nu allemaal precies moest. Erg netjes dat er zo opgelet wordt hoe alles loopt in het restaurant.

Het eten was erg goed, de voorgerechten waren mooi waarbij de kip van het varken won in de categorie saté en de de varken en garnalen combi het won van de koe in de categorie wraps. Toen de pho arriveerde keken we wel even op. Het was een grote kom met de noodle soep met daarnaast drie sausjes (sambal, zoetzuur en zwarte bonen) en een bordje groenten met taugé, Mexicaans koriander, Thaise basilicum, taugé, pepertjes.en partjes limoen. Het principe was vrij simpel, gooi in de pho wat je lekker vind in de hoeveelheden die je lekker vindt en geniet. Welnu dat laatste deden wij want de pho was heerlijk. Na uiteraard een dessert voor mijn ex-collega en espresso voor ons beiden. Met goed gevulde magen en een prettige rekening (80 euro inclusief fooi) begaven wij ons naar de melkweg voor het tweede gedeelte van de avond.

Geen ongeluk

Nu beschouw ik mijzelf als een veilige chauffeur, ik heb nog geen ongeluk veroorzaakt en de enige deuk die ik ooit heb gehad is door een windvlaag veroorzaakt die een portier uit zijn voegen trok.

Vandaag was er echter een dame die een poging deed om mijn record om zeep te helpen. Ik moest afslaan en stond netjes te wachten voor een auto van de andere kant die dezelfde bocht om wou. Een dame stond netjes stil om te wachten tot de auto´s gepasseerd waren. De andere auto was gepasseerd en ik begon op te rijden toen de dame vrolijk begon met oversteken. Uiteraard stopte ik netjes want om iemand plat te rijden was nu niet echt mijn bedoeling. De dame keek op toen ik stopte en schrok zich het heen en weer. Ze had mij duidelijk niet gezien en aangezien mijn Prius geen geluid maakt ook niet gehoord. Ze stak verder over maar bleef naar mijn auto kijken. Toen ik wegreed en nog steeds geen geluid produceerde zag je haar hoofdschuddend nadenken over de gevaren van geluidloze auto´s. Maar ja als puntje bij paaltje komt moet je gewoon goed uitkijken als je oversteekt en niet vertrouwen op je oren.

Weekend in Duitsland

Een hele goede morgen vanuit hotel Traube in Löf waar ik op dit moment verblijf. Aangezien het hotel geen wifi heeft zal er met de vakantie verslagen gewacht moeten worden tot we weer terug in Nederland zijn.

Het weekend is in ieder geval erg gezellig zoals jullie straks aan de rapportage kunnen zien.

Beurs voorbereidingen

In het weekeind van 3 en 4 november was er weer een comic beurs en voor het eerst in jaren zou Dennis daar naar toe gaan. Alleen zou hij deze keer alleen (nu ja alleen, Frank& Simon gaan uiteraard ook) gaan want ik zat dat weekend in Duitsland. De voorbereidingen waren minimaal, Dennis kwam op donderdag langs om de auto in te laden maar dat duurde maar heel even. De meeste tijd besteedden wij aan het eten bij Suvarnaphum ons favoriete Thaise restaurant en niet aan het selecteren van de comics en andere artikelen.

Bij Suvarnaphum werden we hartelijk begroet door eigenaresse Mem en twee bekenden van mij die daar ook aan het eten waren. We kregen een mooi tafeltje bij het raam en na bestuderen van de kaart werden er twee klassiekers uitgekozen. De kip in cocos en de Thaise rundvlees salade. Dit vergezeld van een Chang en  een cola light zorgde voor een uitstekende maaltijd. Afgesloten met een thee en een koffie reden we daarna naar mijn huis om vlot de auto te laden en daarna afscheid te nemen. Ik voor de trip naar Duitsland, Dennis voor de reis naar Beverwijk.

Laatste avond in de roode baron

Zoals al eerder vermeld stopt de roode baron er per 1 november mee. Met een aantal mensen hadden we dan ook afgesproken om op 31 oktober (Halloween) een laatste bezoek te brengen aan ons stamcafé waar we tien jaar doorgebracht hadden,.

Het was wel even wennen bij binnenkomst. Sommige dingen waren als vanouds zoals de grote ronde tafel voor het raam waar eten op stond (deze keer onder andere een pan met mosselen) en er was een grote groep bekenden. Andere dingen waren best wel even slikken. Zo was de tap reeds afgesloten en kregen de bierdrinkers hun bier uit flesjes. De gokkast was al weggehaald maar veel erger, de muziek installatie was ook reeds verdwenen. Dat betekende dat ik geen dj kon spelen maar dat er karaoke op de tv stond te spelen. Daar werd dan wel weer luidkeels (en redelijk zuiver) op meegezongen maar toch.

De avond was erg gezellig en de stemming zat er goed in ondanks dat het een soort afscheid was. Aangezien de volgende dag een werkdag betrof ging ik betijds naar huis afscheid nemend van de eigenaresse en de anderen. Via foursquare en facebook zijn we aan elkaar gelinkt dus als iemand een leuke nieuwe kroeg vind kan hij de anderen op de hoogte houden en kunnen die eens kijken of ze het ook wat vinden. Voorlopig heeft echter nog niemand een idee wat de nieuwe stamkroeg gaat worden dus dat kan best wel een tijdje gaan duren.

Vluchtstrook rijders

Toen ik door de regen naar mijn werk reed wist ik al hoe laat het zou zijn. Zodra er een druppel regen op de weg valt raken alle bestuurders in een soort van gezamenlijke stress en stijgen de files navenant. Deze dag was niet anders dan andere dagen en tegen de tijd dat ik de A1 bereikte was het file tijd.

Een van de dingen waar ik me dan altijd heel erg aan erger zijn die mensen die dan een of zelfs meerdere kilometers over de vluchtstrook rijden omdat ze aan het eind van die rit de afslag moeten nemen. Zo zag ik vandaag ook weer een chauffeur de vluchtstrook op duiken terwijl hij nog meerdere kilometers tot de vlucht strook moest. Alleen moest ik binnen twintig seconden heel erg glimlachen want toen reed er een motoragent met sirene en knipperlicht over diezelfde vluchtstrook. En ja hoor toen ik voorbij de afslag kwam zag ik daar de desbetreffende chauffeur staan met twee motor agenten bij zich. Boontje komt om zijn loontje zoals dat zo mooi heet.