Ik ben niet zo’n fan van Nederlandstalige muziek. Ik kan absoluut niet warm lopen voor al de zangers van het Nederlands lied, zelfs niet voor onze nationale held Andre Hazes. Ook de diverse Nederlandstalige bandjes van vroeger konden niet echt op mijn sympathie rekenen alhoewel ze soms wel een of meerdere aardige nummers in de aanbieding hadden. De uitzondering op de regel bleek echter de dijk te zijn.
Ik kwam gedurende de eerste helft van de jaren tachtig met de dijk in aanraking toen een vriend mij meenam naar het Waterlooplein in Amsterdam dat toen op een tijdelijke locatie zat, een paar honderd meter verder, waar nu de Nederlandse film en televisie academie gevestigd is. Hier trad op Bevrijdingsdag een Nederlands bandje op dat volgens hem wel goed was. De grote doorbraak moest nog komen, de band was alleen in studenten kringen populair maar nog niet bij het grote publiek. Hun toen bekendste nummer was bloedend hart dat de afsluiter van de show vormde. Ondanks dat ik geen enkel nummer kende en zanger Huub van de Lubbe toen nog een stuk slechter te verstaan was, was ik verkocht. Wat een power, wat een charisma en wat een nummers.
Vanaf dat moment heb ik 20 jaar lang eigenlijk geen tour gemist. Sterker nog ik heb bijna elke tour 2x gezien want zoals Huub ooit zei, “De dijk doet er een jaar over om van de Melkweg maar Paradiso te reizen, een afstand van een paar honderd meter.” De tour begon namelijk in de ene zaal en eindigde aan het eind van het jaar in de andere zaal. In die jaren heb ik diverse vrienden er van kunnen overtuigen dat er wel degelijk een goede Nederlandse band is door ze mee te nemen naar een concert van de dijk. De huidige concerten zijn minder up tempo dan vroeger, de band is in de loop de jaren een stuk rustiger geworden. Waar vroeger bij dansen op een vulkaan de hele zaal stond te springen is dat nu niet meer zo. De kwaliteit van de muziek en het charisma van Huub van der Lubbe staat nog steeds als een huis. Mocht je de band niet kennen dan raad ik je aan een live show te bezoeken of een begin te malen met de cd Niemand in de stad, hun grote doorbraak uit 1989.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten