Louie Louie's Dueling Piano Bar

Buiten bij Louie

De honkbalwedstrijd was tond half elf afgelopen, maar dat was niet het einde van het programma op donderdag. Nabij het stadion bevond zich namelijk Louie Louie's Dueling Piano bar, een etablissement waar twee pianisten tegenover elkaar zitten en liedjes spelen die grotendeels door de het publiek aangedragen worden, bij grote voorkeur voorzien van een bankbiljet. Een en ander wordt dan natuurlijk ook gelardeerd met een gezonde portie humor, die soms wat aan de schunnige kant is (je gelooft het niet … :-)). Het eerste wat mij opviel van de pianobar was dat het niet bijzonder druk was. Er zaten een paar vrijgezellenfeestjesgezelschappen (dat moet driedubbele woordwaarde bij Scrabble zijn), een paar mensen die van het honkbal doorgegaan waren en een stuk of wat toeristen (uit Japan en Duitsland, naast ons natuurlijk). Met een man of vijftig was je er denk ik wel. We namen snel plaats en de eerste bekende nummers vlogen al over het podium heen. Ok, het waren niet de allerbeste zangers en het waren niet de allerbeste pianisten, maar pianist Mark en zijn vriend van wie ik nu de naam vergeet weten er wel een feestje van te maken.

Binnen bij Louie

Uiteraard konden wij niet achter blijven en daarom gaven we al snel het eerste verzoekje vergezeld van een mooi dollar biljet door. Pianist Mark keek even moeilijk en zei met een droevig gezicht: "deze heb ik net al gespeeld" …… om daarna met een grote grijns op zijn gezicht te zeggen….."BUT I LOVE MONEY!!!", waarna hij in zijn variant van Highway to Hell losbarstte  luid meegezongen uit drie Hollandse kelen. Sommige andere verzoekjes van ons werden ook nog ingewilligd, zoals Proud Mary, maar andere bleken de pianisten niet te kennen. Dat ging Simon wel even oplossen, want toen een van de pianisten naar het toilet ging, ging hij erachteraan en liet hem daar even een stukje van Long Tall Glasses van Leo Sayer horen, volgens Simon echt een liedje voor een piano bar. Op een gegeven moment mochten er ook drie dames op de piano gaan zitten, een mooie combinatie van white trash, een dametje en een Duitse die geen woord Engels begreep. De pianisten gingen daarna "improviseren" om liedjes over de dames te maken, maar daar kan ik niet teveel over schrijven, vanwege het volwassenen gehalte hiervan :-).

Dat het ondanks de geringe publiek toch erg gezellig was, bleek wel uit het feit dat we het na zo een volle dag toch tot 1 uur 's nachts vol wisten te houden. Daarna was het nog 45 minuten rijden naar het hotel, zodat pas om een uur of kwart over twee de lichten in kamer 105 van het La Quinta Dallas/ LBJ uit gingen.