Onvrijwillig afscheid

Ik ben al een tijdje bezig met het opruimen van mijn huis en het weggooien van dingen waar ik geen behoefte meer aan heb. Zo leidde dat o.a. tot het verwijderen van (en schrijven over) dingen als een plastic beker van de Banana bungalow en een kookboek waar ik meer dan twintig jaar geleden mijn carrière als thuiskok mee ben begonnen.

Deze keer kwam ik iets tegen wat ik niet weg wilde gooien maar wel weg moest gooien. Toen ik in 2010 in Azië was bracht ik in Kuala Lumpur een bezoek aan restaurant Ibunda. Ik had al enkele dagen genoten van het eten in Azië maar wilde een keertje genieten van een goed Maleisisch restaurant. De manager van de lounge en bar van het hotel gaf ons Ibunda als tip en we hebben daar werkelijk uitstekend gegeten. Na afloop kregen we nog wat souvenirs mee bestaande uit een mooie ansichtkaart van het restaurant, een pijpje kaneel en een klein flesje met olie. Ik deed mijn uiterste best om de souvenirs ongeschonden mee te krijgen naar Nederland en slaagde daar ook prima in. Alles werd netjes opgeruimd in de kast met mooie herinneringen. Toen ik deze kast echter aan het uitruimen was viel mij op dat het flesje (en zoals je op de foto ziet is het echte een heel erg klein flesje) niet helemaal meer consumptie geschikt was. Erger nog het zag er uit alsof het zou gaan ontploffen. Met pijn in het hart gooide ik het flesje dan ook weg want als het uit elkaar zou barsten was ik erg bang voor de geur en vlek effecten die het zou achterlaten. Ik moet het voor de komende tijd dan ook doen met de kaart en het pijpje kaneel, maar zoals Meat Loaf ooit zong, Two out of three aint bad.