Casa Peru

Het was weer tijd voor ons kwartaal etentje en deze keer was Simon de organisator. Zijn eerste keus bleek de telefoon niet op te nemen dus, om dezelfde keuken te houden, kwamen wij bij Casa Peru terecht. Op de internet site zag alles er prima uit en zo arriveerden wij in een gezellig tentje. De bediening was een Portugees/Franse dame die al 5 dagen in Nederland was en een (waarschijnlijk) Peruaanse man. Het eerste wat mij opviel was dat de kaart ongeveer half zo groot was als het menu op internet maar er zaten aantrekkelijke gerechten tussen. We gingen moeilijk doen, een man een voorgerecht, een man twee voorgerechten en twee man soep en een voorgerecht voor we aan de hoofdgerechten begonnen.

Onder het genot van een spa rood en drie Cusquena (Peruviaans bier) probeerden wij aan de serveerster uit te leggen dat de voorgerechten uiteraard niet tegelijk op tafel moesten komen maar ondanks al het werk dat Dennis er in stak lukte het niet en verschenen er zeven voorgerechten op tafel. We stuurden er drie weer terug en zo begonnen Dennis en ik aan een prima pompoensoep, Frank aan een aardappel en kip taartje en Simon aan een varkensvlees gerecht. Na enige tijd kwam de tweede ronde op tafel waarbij Simon het taartje had, ik coquille en Dennis het varkensvlees gerecht. Er was niet al te veel keuze in hoofdgerechten en de mannen gingen allemaal voor het rundvlees gerecht, ik nam het lam in koriander. De gangen verschenen in rap tempo maar uiteraard was er tijd om te lachen en te praten. Naast klassiekers over fonteintjes werd er ook veel over een komende Amerika vakantie in het zuiden gepraat. Iedereen was het eens over de bestemming en een periode anders dan de schoolvakantie dus die hordes zijn genomen, er moeten nog wat andere barrières genomen worden maar dat zien we dan wel weer.

Na enige tijd rust kwam de dessert kaart op tafel en de mannen gingen alle drie voor het grand dessert, een vrije keuze van drie desserts uit de vijf die op de kaart stonden. Ik bestelde espresso die door een snaakse Dennis tot drie stuks werden gemaakt. Uiteraard bracht onze serveerster er drie maar gelukkig namen Simon en Dennis er ook een zodat ik zonder cafeïne vergiftiging de avond door kon komen. Daarna voor allen nog een rondje koffie met voor Frank een amaretto. Om in stijl te blijven vroeg ik om een Peruaanse likeur en kreeg een glas met een heldere drank. Dit was Pisco, een best wel stevige borrel. Het was nog erg vroeg en wij hadden nog lang geen zin om de avond op te breken. Gelukkig maakte het personeel geen enkel bezwaar toen wij nog lang aan tafel bleven zitten en tegen elf uur verlieten wij het pand. Het had hele avond stevig geregend maar toen wij vertrokken was er net droogte tussen de buien en liepen wij droog naar de auto. Dat er onderweg nog een opmerking over de modieuze jas van Frank werd gedaan door enkele sujetten mocht de pret niet drukken. Het was wederom een erg gezellige avond geweest.