Vinkeles (at last)

Eindelijk was het dan zo ver ons diner bij Vinkeles. We reden naar de keizersgracht en zodra we een parkeerplaats hadden zetten we de auto neer en liepen het laatste stukje naar the Dylan. Bij binnenkomst keken we wat verdwaasd om ons heen daar het hotel over de volle lengte van het pand heenloopt maar al gauw werden onze jassen aangenomen en werden wij naar het restaurant gebracht, dat was gevestigd in een gedeelte dat vroeger een bakkerij was geweest. Even voor half acht zaten wij dan ook aan onze tafel en onder het genot van een aperitief kwam de maître de kaart uitleggen.

De keus was snel gemaakt, we gingen uiteraard voor het chefs signature menu dat uit zeven gangen bestond. Aangezien er buiten de kaart een mooie paté de foie gras te krijgen was lieten wij dat tot acht gangen uitbreiden. Het feest begon met een viertal amuses waar ik een glas champagne als aperitief bij had. Daarna kwam een gerecht (tonijn op sorbet) waarvan wij vermoedden dat het de eerste gang was maar ook dit was nog een amuse. En daarna kwam als extraatje een mousse met kaviaar zodat we voor we begonnen er al twee gangen naar binnen gegleden waren. Wat daarna kwam was een feest van mooie gerechten gecombineerd met mooie wijnen. Hoogtepunt voor mij was toch wel Gnochetti met gepocheerde eierdooier waar de chef zelf aan tafel de zomer truffel overheen kwam schaven, maar er was eigenlijk geen minpuntje in zowel de gerechten van chef Dennis Kuipers als de gastvrijheid van maître Casper Westerveld en hun crews te vinden Neem daarnaast alle extra’s die geserveerd werden zoals een sorbet van rode paprika en een flan als extra amuse voor de kaas dan begrijp je dat wij erg voldaan van tafel stapten.

Omdat de sommelier er niet was werd deze rol probleemloos door de maître ingevuld die met veel passie en kennis over de diverse wijnen vertelde. Zo schonk hij bij het kaasplateau een witte dessertwijn (men komt steeds meer terug van port bij het kaasplateau) en tipte mij om bij een eigen diner een combinatie van een sauvignon Blanc uit de Loire te serveren met een schapenkaas uit dezelfde streek. Dennis kreeg als niet alcohol drinker twee mooie virgin cocktails bij het eten en net zomin als over het eten konden wij een wanklank vinden voor de geserveerde dranken, van de champagne waar ik mee begon tot de koffie (uiteraard inclusief prachtige friandises) waar wij beiden mee eindigden tegen middernacht. Was er dan echt helemaal geen enkele wanklank te vinden? Nee, tenzij je het feit meenam dat wij bij het verlaten van the Dylan voor een gesloten hek kwamen te staan en vertwijfeld naar twee gasten staarden die het hotel wilden betreden. We wisselden wat grappen uit met de Engelsen aan de andere kant en even later ging het hek open en konden wij terug naar huis gaan na een prachtige dining experience.