Dropkick Murphys

Door alle vertragingen in het restaurant waren we (te) laat bij de Heineken Music Hall. Parkeren ging prima, lopen naar de hal was ondanks de gladheid geen probleem, de gratis garderobe een prettige verrassing en de muntjes een bekend verschijnsel. Twee man wierpen snel een blik naar binnen en konden zo de slot akkoorden van de Mahones nog meemaken terwijl de anderen muntjes voor drank stonden te ruilen. Daarna gingen we gezamenlijk naar binnen en het was te merken dat er niemand meer onder de 40 was want in plaats van midden in de mosh pit te gaan staan werd de tribune opgezocht. Relaxed zittend werd er gewacht op de dingen die zouden komen en het eerste van die dingen was Sick of it all, een uitstekende hardcore band uit New York die ik al eerder gezien had, maar dan als hoofdact. De band speelde loeistrak in een erg hoog tempo en het was genieten geblazen. Nieuw werk en oud werk werd afgewisseld and a good time was had by all.

Toen werd het echter tijd voor waar we voor kwamen en dat waren de Dropkick Murphys. De band had een nieuwe opkomst (geen For Boston meer) maar onder de tonen van een instrumentele traditional. Het dak ging er van de start van af en de hele zaal stond te golven en mee te brullen op alle nummers. Geen Paradiso of Melkweg betekende echter ook geen stagediven en het was erg vreemd om alleen de band op het podium te zien. Dit hield echter op bij Kiss me I’m shitfaced toen er kuddes babes het podium opgetrokken werden om met de band mee te swingen. Daarna volgende nog een enkele nummers waarbij het podium weer voor de band was. Bij de laatste twee nummers was het podium echter voor de skins. Met Skinhead on the MBTA liep het podium vol en het was een stuk ruiger dan bij de sessie met de babes. Er werd afgesloten met mijn persoonlijke favoriet Boys on the docks, met diezelfde kudde skins op het podium. Het was wederom top maar het mooiste compliment vond ik de volgende dag in mijn mailbox. Ik had een collegaatje getipt om naar het concert te gaan (ik had haar niet gezien op de avond) en zij had mij bij thuiskomst een mailtje gestuurd met als titel “Wauw!”.