Het is wederom tijd om een blik te werpen op de muzikanten waar ik mee opgegroeid ben. Na het artikel over Joe Jackson is het wederom tijd voor een artiest die niet in een hokje te vangen is. Bowie is al einde jaren zestig begonnen met 2 albums. Het tweede bevatte zijn eerste hit, Space Oddity, maar echt bekend was hij nog niet. Ik leerde Bowie kennen met de hit The Jean Genie van het album Aladdin Sane in 1973. Ik vond toen het vorige album Ziggy Stardust en was verkocht. Vanaf dat moment keek ik altijd uit naar nieuwe albums en wat Bowie ons zou brengen.
Het hoogtepunt kwam voor mij in 1977 met Heroes. De opname bij Toppop (volledige playback uiteraard) van een uiterst coole Bowie die daar met sigaret Heroes stond te vertolken zal me altijd bijblijven. Helaas lukte het niet om de bijbehorende tour te zien, iets waar ik nog altijd met weemoed aan terugdenk. Jaren later (1990) zag ik Bowie eindelijke live met de Sound and Vison tour waarin hij al zijn hits, en dus ook Heroes, ten gehore bracht. Het voorprogramma was Kim Wilde, zij nam na haar set plaats in de PA op het veld om ook van Bowie te genieten.
Na Heroes bleef Bowie platen uitbrengen met meer (Let's dance) en minder (Blac tie, white noise) succes. Voor mij is en blijft hij echter de man van nummers als Diamond Dogs, Rebel Rebel, en uiteraard Heroes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten