Ravel hotel

Wijn dispensers in de lobby

Het was even oriënteren op het vliegveld want er was echt wel wat veranderd sinds ik er in 1995 voor het laatst was geweest. Zo was het onder andere vele malen groter geworden en de route van destijds met de shuttle bus naar de metro was er niet meer. In plaats daarvan was er nu een skytrain die alle terminals afging en ons tenslotte op een halte van de Q metrolijn afzette. Hier kochten we zowel een kaartje om de skytrain te verlaten (grappig je koopt je kaartje na de rit) en voor slechts $31 een pas waarmee we zeven dagen onbeperkt van het New Yorkse ov gebruik mogen maken.

Dennis had alles goed voorbereid en we stapten uit op het metrostation dat naar ons hotel leidde. Onderweg hadden we slecht een, mislukt, optreden in de metro gezien van een stel hip hoppers. Wat daarbij opviel was dat de bestuurder overal camera's had want nog voordat zij begonnen riep hij om dat het verboden was om muziek te maken en dat de passagiers niets aan de artiesten moesten geven. Buiten aangeland was het even oriënteren en met behulp van een vriendelijke voorbijganger sloegen we al gauw de weg naar ons hotel in. Het Ravel bleek in een verbouwing te zitten maar het personeel was vriendelijk, onze apparatuur werd op de wifi gezet, helaas alleen in de lobby bereikbaar, en we kregen onze kamer sleutel. Het bleek een ruime kamer te zijn met een grote badkamer en uitzicht op de queensboro bridge. Na onze spullen gedropt te hebben en onszelf opgefrist te hebben was het tijd om de stad onveilig te maken.