Enige tijd geleden kreeg ik van Dennis de uitdaging om eens een blogpost te maken over een gebeurtenis van vroeger, de zogenaamde gouwe ouwe tijd. Na kort nadenken was het onderwerp er al. Dingen die wij vroeger veel deden waren uit eten gaan (en dat doen we nog steeds), concert bezoek (en alhoewel minder frequent doen we dat ook nog steeds), shoppen (is flink minder geworden) en stripbeurzen bezoeken (doen we inmiddels niet meer). Uit deze lijst besloot ik het muzikale gedeelte te kiezen en dan niet het bezoek aan een specifiek concert maar een band waar wij flink fan van waren. Er zijn meerdere bands die aan deze omschrijving voldoen maar ik wil het nu over de Brandos hebben. Deze Amerikaanse gitaarband van Dave Kincaid kwam in de 2e helft van de jaren 80 tot leven en wij waren al snel fan. Nummers als Gettysburg vonden wij gewoon top. Wij hebben de band meerdere malen gezien in de hoofdstedelijk poptempel Paradiso en het was elke keer weer genieten. Twee mooie anekdotes wil ik jullie echter niet onthouden. De eerste was tijdens een optreden in de Arena (nee niet de plek waar Ajax zijn kunsten vertoond maar een budgethotel annex concert podium) waar het podium zo laag is en in de zaal staat dat je de artiesten er gewoon van af kunt trekken. Wij stonden vooraan en maakten een bord voor Dave met de mededeling dat hij bad moon rising van Creedence Clearwater Revival moest spelen of dat hij problemen zou krijgen (en uiteraard deed hij dat toen we het bord voor zijn neus hielden). De tweede anekdote was minder leuk. Wij hadden kaartjes voor een optreden in Paradiso maar dat bleek voor een linedance band te zijn en niet voor de Brandos, na het openingsnummer dropen wij dan ook zeer snel af. Dave Kincaid (en de Brandos) lijden tegenwoordig helaas een kwijnend bestaan maar wij hebben de hoogtijdagen meegemaakt en daar ontzettend van genoten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten