Bull and Whistle Bar en Sloppy Joe's

Bull and Whistle Bar: je moet ervan houden!

Op de terug weg bleek dat Rene het moeilijk begon te krijgen. Daar de warmte die bij hem insloeg en pijn in zijn been, moest hij even een rustpunt in de terugtocht inbouwen. Eerst even een korte adempauze buiten bij Fast Buck Freddie, en daarna een korte stop bij The Bull and Whistle Bar. Ik moet zeggen: wat een ongelofelijk gave kroeg......NOT! Op spitsuur, waren wij met zijn drieën ongeveer 50% van de clientèle, de zwerver die tegenover ons zat meegerekend. Wel aardig van de barvrouw (en ik gebruik die term losjes, want de mevrouw die eigenlijk een rolator nodig had dacht dat ze nog best in een hotpants zou passen.....NOT) dat ze Simon drie soorten bier liet proeven voor hij een keuze maakte. Maar ja, als het drinken altijd in platic bekertjes geserveerd wordt, dan heeft het voor mij al een streepje tegen. Verder straalde het ook eigenlijk helemaal niks uit, dus nadat Rene weer opgeladen was, vertrokken we snel weer!

Optreden bij Sloppy Joe's, lekker in het gehoor liggend!

De volgende stop was een veel groter succes. Het was namelijk Sloppy Joe's, de bar die veel gefrequenteerd werd door de bekende schrijver Ernest Hemmingway, die op Key West veel van zijn werk geschreven heeft, maar er ook heel erg veel viste en drank tot zich nam. Bij binnenkomst klonk het al goed, want er was live muziek. Het bleek een familie van 10 te zijn, waarvan alle kinderen een lekker deuntje konden spelen, dus stonden ze op een gegeven moment allemaal op het podium, in de leeftijd van 6 to 22 jaar (10 kinderen in de leeftijd vn 6 tm 22 = 16 jaar, moeder heeft weinig rust gekregen van vader)! Er hing een bijzonder goede sfeer, het was wel druk maar niet te druk, en een blik op de menu kaart liet zien dat je voor weinig een aardige sandwich kon eten. Dit werd daarom ook maar de "diner" plek, aan de bar. En voor vandaag was dat prima, erg in de stijl hoe we de dag doorgebracht hadden. Key West is eigenlijk een continue feestplek en dat gaf Sloppy Joe's ook echt heel erg weer. Na anderhalf uur was het diner op en zagen we dat het inmiddels zeven uur was. Normaal natuurlijk het begin van een leuke avond, maar aangezien we morgen weer vroeg op moeten om naar Tampa te rijden (ook en tocht van 4,5 uur, inclusief een omweg naar Holmes Beach), besloten we deze keer verstandig te zijn en huiswaarts te keren.


Een tocht van 3,5 uur later met weinig gebeurtenissen (anders dan ergernis dat we maximaal 50 mijl konden rijden) waren we weer in Miami, werd er nog even gechilled, nam Simon nog een duik in het bubbelbad beneden en daarna ging het licht om middernacht uit.