Muziekherinneringen 7: Joe Jackson

Een jonge Joe

Er wordt weer wat vaker naar de oude doos gegrepen aangezien het leven nu voornamelijk uit binnen zitten bestaat en deze keer gaan we het hebben over de eerste keer dat ik een van mijn grootste muzikale helden zag, Joe Jackson.

Het was de tweede helft van de jaren 80 en Joe trad op in een uitverkocht Ahoy en wij gingen er met zijn vieren heen en hadden, uiteraard, kaarten voor de vloer. Na het voorprogramma ging het gordijn opnieuw open en daar stond hij met een grote band, drums, percussie, keyboards, bas en gitaar. Na de eerste paar nummers van zijn nieuwste plaat kwam een van zijn oudere nummers voorbij en uiteraard begon het publiek (en ik ook) uit volle borst mee te brullen. Alleen zag ik toen iets wat ik nog nooit eerder (en ook later) niet gezien heb bij andere artiesten. Joe hield op met zingen, draaide ons zin rug toe en stopte zijn vingers in zijn oren. De boodschap was duidelijk wij kwamen om naar Joe te luisteren, Joe kwam niet om naar ons te luisteren.

Toen iedereen stil was ging hij weer verder maar het duurde enige tijd voor het publiek het doorkreeg want elke keer wilde men mee zingen en herhaalde hetzelfde tafereel zich. Ook ik vond het behoorlijk wennen maar de kwaliteit van het concert was werkelijk top en ik heb in de dertig jaar daarna geen tour van Joe meer overgeslagen waarbij ik netjes mijn mond hield want ik had mijn lesje geleerd.