We hadden een tip gekregen dat dé club om te bezoeken in Washington DC Madam’s Organ is. Dus daar togen we naartoe. Het was een korte taxirit, dus voor 10 dollar waren we op de plaats van bestemming. Leuke wijk, levendig (in ieder geval op vrijdag) en veel bars en clubs. Om binnen te komen was er 7 dollar cover charge, maar dat hadden we er (graag) voor over. Binnen gekomen was de band al begonnen met spelen. En ja, als je als Nederlander betaald hebt, dan zul je natuurlijk je geld eraf luistern ook!
Het was Deb Callahan (vrouw van middelbare leeftijd, die de longen uit haar lijf zong. En er was een hele goede saxofonist. Deels werden er eigen nummers gespeeld en voor een deel covers (m.n. Creedence Clearwater Revival was een favoriet). Het was redelijk druk, en dat leidde ertoe dat we een paar keer door de security gevraagd werden ons te verplaatsen. Simon ging nog wel een paar keer de discussie aan, maar uiteindelijk bleek dat een hopeloze zaak te zijn. Dus dan maar in de weg staan, het is niet anders (even Zen zijn, anders ga je er nog aanstoot aan nemen ook!). Frank spotte een dame in het publiek, die van ons de bijnaam krijg "de vrouw met de Edammertjes", een ieder mag raden wat daarmee bedoelt werd, maar er worden geen prijzen onder de goede antwoorden verloot!
We bleven tot ongeveer 12.00 uur, daarna vonden we het welletjes, want zaterdag was de dag van onze reis terug en dan moeten we wel een beetje fit zijn. Dus met zwaaien naar Deb en een foto net voor we naar buiten gingen namen we afscheid en werden we door een Afghaanse taxi chauffeur naar het Hilton gebracht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten