De thuisreis

Na het telefoontje met Frank moesten we enige tijd wachten voor ons toestel zou vertrekken. Tenslotte was het dan tijd om aan boord te gaan en zo verlieten we dan toch nog Londen.

Na een korte vlucht kwamen we aan op het vliegveld van Rotterdam en zo te zien waren wij de laatste vlucht van die dag. Het vliegveld was (bijna) volledig verlaten en douane was er niet te bekennen. We liepen de aankomsthal binnen en daar stond Frank op ons te wachten klaar om ons terug naar Amsterdam cq. Volendam te brengen. Dit was een rit die we al heel wat vaker gezamenlijk hadden gedaan want Rotterdam was de plek waar wij veel concerten hadden bezocht in zowel de kuip als in Ahoy.

Als eersten werden Dennis en ikzelf veilig afgeleverd door onze redder in de nood Frank waarna de broers gezamenlijk richting Volendam vertrokken. Het was wederom een gezellige vakantie geweest met deze keer een spannend slot. Op naar de volgende trip van de boys.

Vliegtuig gemist

Toen de metro deuren opengingen stonden wij al vooraan en in volle galop haasten wij ons naar de incheckbalie. Onder het rennen zagen wij echter al een KLM toestel opstijgen en wij naderden de balie dan ook met angstige voorgevoelens.

Welnu die voorgevoelens bleken te kloppen want het toestel dat wij zagen opstijgen was het toestel waar wij aan boord hadden moeten zitten. De grond stewardessen van de KLM waren echter ontzettend behulpzaam na het horen van ons verhaal. Er waren geen vluchten meer naar Amsterdam (wij hadden uiteraard een late vlucht gekozen om zo veel mogelijk aan onze dag te hebben) maar er vertrok nog een toestel naar het vliegveld van Rotterdam, een Fokker. Zij zorgden er ook voor dat we Frank konden bellen om hem te vragen ons in Rotterdam op te komen pikken. Een dikke tien voor de service die de dames ons verleenden.

Naar het vliegevld

Het was helaas tijd om ons driedaagse bezoek aan Londen te beëindigen dus alle spullen werden ingepakt en zoals bij elke vakantie die we gezamenlijk hadden waren de tassen op het einde een stuk voller dan bij het begin. Aangezien de metro rit naar Heatrow een uur duurde vertrokken we ruim op tijd zodat we ons niet als gekken hoefden te haasten om het vliegtuig te halen.

Helaas voor ons bleek er een olijke snaak in de metro te zitten want een van onze mede passagiers vond het kennelijk leuk om aan de noodrem te gaan hangen. Nu kan ik je uit eigen ervaring verzekeren dat de noodrem zijn werk prima doet. De metro ging vol in de ankers en we stonden even later stil. Toen begon echter het lange wachten want men ging kijken wat er aan de hand was en wie er aan de noodrem had getrokken. Zoals gezegd we hadden ruim de tijd genomen voor onze tocht naar het vliegveld maar toen het oponthoud maar bleef duren begonnen we ons wel een beetje druk te maken. Toen de metro zich eindelijk weer in beweging zette zagen we aan onze klokjes dat we ons behoorlijk moesten haasten op het moment dat we op het vliegveld aankwamen.

Rock garden

Pin van het restaurant

Als laatste stond een bezoek aan covent garden op de lijst. Deze wijk in Londen heeft als het hart het grote plein waar allerlei winkeltjes te vinden zijn die allerlei zaken verkopen die je in de grote winkels in het centrum van Londen niet vindt. Je kunt het een beetje vergelijken met de negen straatjes in Amsterdam. Simon werd hier bijvoorbeeld de gelukkige eigenaar van een aantal audio boeken.

Tijdens het winkelen was ons oog al gevallen op een restaurant dat ons erg aansprak. Ten eerste was daar de naam, Rock garden, en ten tweede bestond de bediening louter uit dames met strakke rode shirts met de naam van de tent er op. Toen het dan ook tijd was om te gaan eten zochten we het restaurant op en namen plaats. Iedereen bestelde uiteraard burgers en friet met een cola erbij (hoe bedoel je voorspelbaar) maar terwijl we op het eten zaten te wachten moest Simon uiteraard met onze serveerster op de foto.

De Londen dungeon

Uiteraard bestond de dag niet alleen maar uit winkelen maar werden er ook andere dingen gedaan. Als echte horror fans stond het voor Simon en Dennis dan ook vast dat er een bezoek aan de Londen dungeon gebracht moest worden.

Dit "museum' heeft naast de diverse beelden van moordenaars als Jack the ripper en historische horror scènes over bv. de plaag waar je door heen loopt ook een aantal acteurs in dienst.  Zo werden wij op een gegeven ogenblik door een aantal soldaten opgepakt en moesten voor een rechter verschijnen in een rechtszaak waar wij veroordeeld werden. Wat mij betreft geen wereldschokkende ervaring maar leuk om een keer mee te maken. Mocht je ook in Londen zijn en eens wat anders willen dan de standaard musea dan kun je je hier best vermaken.

WB store

De winkel in Miamu

Deze ochtend hadden we minder haast dan gisteren want we hoefden niet naar de beurs. Dus na het ontbijt werden de winkelstraten van Londen opgezocht om andere dingen dan comics te gaan kopen. Terwijl we door Regent street liepen viel ons oog op een hele grote winkel van Warner bros. met als naam Warner bros. studio store.

Uiteraard moest daar gewinkeld worden en we liepen dus naar binnen. De winkel was afgeladen met Looney Tunes en DC kleding, beeldjes, speelgoed en wat al niet meer. Er stonde levensgrote beelden van de Looney Tunes figuren en voor de mensen met ruime beurzen werden er ook film cellen en gelimiteerde beelden verkocht. Wij hielden het een stuk beschaafder qua aankopen. Ik nam bv. een Tweety koekjes pot mee om aan een vriendin cadeau te geven. Wel waren we het er alle drie over eens dat dit een van de coolste winkels was die we ooit bezocht hadden.

Roadhouse

Aangezien we deze keer drie dagen in Londen verbleven in plaats van twee hoefden we ons niet meteen naar het vliegveld te haasten maar konden we lekker relaxt aandoen. Dat betekende dat we na afloop van de beurs onze aankopen naar het hotel brachten en rustig een hapje gingen eten voor we aan het avond programma gingen beginnen.

Dat begon met een eenvoudige doch voedzame maaltijd en daarna moesten we gaan beslissen hoe we de rest van de avond gingen vullen. Dat bleek geen al te groot probleem te zijn want we kregen een flyer van the roadhouse in onze handen gedrukt. Dit was een tent waar live bands optraden in het genre (punk) dat wij konden appreciëren dus we besloten om hier eens te gaan kijken. Het bleek een leuke tent te zijn waar een punk band een goede show gaf en wij bier uit longnecks dronken. Pas toen de tent dicht ging lieten wij ons naar buiten begeleiden om ons hotel op te zoeken. Het was een top avond geweest en het besluit om dit jaar drie dagen Londen te doen was nu al een goed besluit.

UKCAC 1997 dag 2

Simon met Joe Kubert

na afloop van de sessie met Terry Moore zochten we een restaurant op om een hapje te eten en gingen via Trafalger Square terug naar ons hotel voor een goede nachtrust. De volgende dag stonde we wederom op tijd op om na een goed ontbijt ons wederom met de metro naar Russel square te laten brengen voor de tweede dag van de beurs.

Op de tweede dag bleken de meeste winkels flink met hun prijzen te lopen stunten en dat betekende dat wij flink insloegen. Iedereen liep dan ook met volle tassen over de beurs te sjouwen maar dat weerhield ons niet van onze taken als redacteuren van de Nuff Said. De interessantste man die op de beurs aanwezig was, was zonder enige twijfel Joe Kubert. De man was moeilijk benaderbaar maar dankzij onze goede kennis Dave Gibbons wisten wij toch wat tijd van Joe lost te peuteren om een interview met hem te houden. Na he interview begon de beurs zo langzamerhand op zijn einde te lopen en wij namen dan ook afscheid van alle vrienden en bekenden die wij in de loop der jaren hadden leren kennen.

Terry Moore

Terry en zijn vrouw

Een van de nieuwe kennissen die wij op de beursdag ontmoet hadden was Terry Moore, de schrijver en tekenaar van Strangers in Paradise. We hadden op de beurs een kort gesprekje met Terry en lieten hem uiteraard een comic voor ons signeren. Wat we echter ook deden was een afspraak met hem maken om na het einde van de beurs een interviewer te houden voor ons comic informatie blad de 'Nuff Said. terry gaf ons het adres van het hotel waar hij (en de rest van de professionele bezoekers van de beurs) verbleef en zodoende gingen wij na het verlaten van de beurs daar naar toe.

Bij het betreden van het hotel dachten wij dat wij in een gekkenhuis terecht gekomen waren. Het was een allegaartje van mensen uit de comic wereld die dronken, schreeuwden en andere gekke dingen deden. Gelukkig vonden wij Terry al gauw in dit gekkenhuis en zochten een stil hoekje op om een interview te doen voor de Nuff Said. Welnu dit "korte" interview duurde bijna twee uur en na afloop namen wij afscheid van Terry en zijn vrouw met het gevoel dat wij er wederom twee goede vrienden in de comic wereld bij gekregen hadden.

UKCAC 1997

Het programma boek

We lieten geen seconde verloren gaan op onze eerste dag in Londen. De hoofdreden van onze Engelse vakantie was namelijk het bezoeken van de grootste Engelse comic beurs de UKCAC.  Dat betekende dat we na het achterlaten van onze tassen op de kamer spoorslags naar het metro station vertrokken om naar de beurs te gaan. Dit jaar hoefden we niet te zoeken daar de beurs op (bijna) dezelfde locatie was als de 1995 editie. Het verschil was echter dat men in 1995 zowel een hotel als een universiteit in gebruik had maar in in 1997 was dat teruggebracht tot alleen de universiteit.

Ons metro station was dus hetzelfde als in 1995 alleen moesten we deze keer bij de universiteit naar binnen en niet bij het hotel. Na het betalen van de entree betraden we de beurs en eigenlijk was het een feest der herkenning. De indeling was gelijk aan 1995, aparte zalen voor de uitgeverijen, de winkeliers, de panel discussies en uiteraard de tekenaars. Aangezien we zo langzamerhand aardig wat mensen hebben leren kennen dankzij ons werk met de Nuff Said werden we uitbundig begroet door zowel tekenaars als John Bolton en Dave Gibbons als door mensen van (met name) DC als Patty Jeres en Bob Wayne. We bezochten (bijna) alle zalen en maakten kennis met vele nieuwe mensen. een hoop tijd besteden we echter aan het bijpraten met oude vrienden en de dag vloog werkelijk voorbij zodat de het einde van de beursdag al weer aangebroken was voor we het in de gaten hadden.

Van Heathrow naar het hotel

De routine op Heathrow was ons uiteraard bekend van ons laatste bezoek nu twee jaar geleden. Nadat we het vliegtuig verlaten hadden liepen we meteen door naar de douane want voor drie dagen hadden we uiteraard alleen handbagage nodig en hoefden we dus niet op de koffers te wachten die uit het vliegtuig moesten komen.

Het passeren van de douane ging lekker vlot en daarna was het meteen doorgaan naar het metro station want het grote voordeel van deze luchthaven boven Gatwick is dat het de eindhalte van de metro is. We namen plaats in de altijd efficiënte Londens metro en lieten ons naar de stad brengen. Een uurtje later werden we dan ook netjes in hartje Londen gedropt. We verlieten de metro en liepen het korte stukje naar ons hotel waar, in tegenstelling tot 1995, het inchecken probleemloos verliep. De koffers werden op de kamer achtergelaten en we vertrokken naar de UKCAC, Engeland's grootst comic beurs.

Amsterdam - Londen

De terminal op Heatrow

Het was weer vroeg opstaan vanochtend want wij zouden, voor inmiddels de derde keer in vier jaar tijd, weer eens naar Londen vertrekken. Voor het eerst gingen de vier musketiers niet met zijn vieren maar met zijn drieën daar Frank deze keer niet mee kon.

Uiteraard bracht hij zijn broer nog wel naar Schiphol waar Dennis en ik Simon oppikten voor de start van onze drie daagse vakantie. Bij elk Londen bezoek komt er kennelijk weer een dag bij want in 1994 gingen wij 1 dag, in 1995 2 dagen en nu dan 3 dagen. na de bekende rituelen van het inchecken en de douane passeren gingen wij naar de gate om aan boord van onze vlucht te gaan die ons drie kwartier na het vertrek op Engelse bodem afzette.