Road trip number two

Tourist trap

Onze road trip ging via de Tamiami trail dwars door de Everglades heen en er stonden meerdere tussenstops op het programma. De eerste was het Miccosukee Indian Village maar dat bleek alleen een combinatie van tourist trap en souvenir winkel te zijn dus daar waren we snel weer weg.

Onze tweede stop was al een stuk leuker, een natuur reservaat in de Everglades met boardwalk, souvenir winkel en wandelroute. In de souvenirshop kocht de dochter van mijn vriendin een souvenir voor haar vader en op de boardwalk zegen we onze eerste (en maar later bleek enige) alligator.

Onze derde en laatste tussenstop hebben we niet eens gezien want dat was een visite aan het kleinste post office van de US of A en dat was zo klein dat we het niet eens gezien hebben.

Eten, mobiel internet en eten

Fogo de Chao, veel vlees zoals altijd!

Inmiddels was het laat in de middag en hadden we nog niets gegeten. Omdat we 's avonds uitgebreid gingen eten, namen we een "small bite" als verlate lunch, om de ergste trek te stillen (en Dennis voelde zich inmiddels ook wel wat wobbelig en licht in zijn hoofd, dus het was goed om even bij te tanken).  Om de ervaring van gisteren (Twin Peaks) te benchmarken besloten wij bij Hooters te gaan lunchen. We vonden een mooie locatie en betraden het oude vertrouwde concept. Onze serveerster begroette ons hartelijk en al gauw zaten we aan de vertrouwde start. Hot wings voor allen en Corona voor Simon en René terwijl Dennis aan de diet coke ging. Als hoofdgerecht hadden de mannen wederom hamburgers maar ik zag iets nieuws op de kaart een spinazie met garnalen salade. Erg lekker en ook nog gezond, het gaat goed met de Hooters. Wat mij betreft staat Twin Peaks voor op punten, maar wij moeten uiteraard meerdere filialen gaan bezoeken om een eindoordeel te kunnen vellen.

Daarna moesten we een queeste, die we al anderhalve dag hadden, tot een goed einde gebracht worden. Het betrof het kopen van een plaatselijke sim voor de mobiele telefoons, want gezien het verbruik van de eerste dag gaan de MBtjes wel heel veel over de lijn, met als resultaat ook en fikse rekening. Het was even zoeken naar een TMobile vestiging (nou ja, het was voornamelijk tijdig de juiste afslag nemen), maar die vonden we op ongeveer 10 minuten van ons hotel. We werden geholpen door Rosalita die Simon, Dennis en mij een mooi plan voor de komende dagen aanmat voor een kleine 40 dollar per persoon (ongelimiteerd internet toegang, terwijl een weekpas van 20MB bij TMobile in Nederland al 15 Euro kost, en zo´n weekpas is er ruim voor het einde van de week al doorheen gejaagd). 

Het kostte wel wat tijd overigens, waardoor we in het hotel net genoeg tijd hadden om spullen weg te brengen, even een korte opfris actie te doen om daarna naar Fogo de Chao te reizen. Over Fogo kan ik veel schrijven, maar dan krijgen we een herhaling van het bezoek in 2009 in Baltimore of uit 2011 van ons bezoek in Miami, want het concept blijft natuurlijk hetzelfde: een uitstekende en hele grote salade bar en heel erg veel vlees. Deze keer als favoriet voor Dennis de picanha en voor Simon de filet mignon en ik at natuurlijk ook rustig mee. Aan het eind van de maaltijd waren we deze keer echter slimmer dan de vorige keren: we lieten het dessert aan ons voorbij gaan, zo vol zaten we. Een goede afsluiting van onze laatste dag in Houston. Morgen op weg naar de hoofdstad van Texas: Austin! 

Olympische spelen: De basketbal finale

Lebron James

Basketbal was altijd een sport die ik wel aardig vond maar nooit hoog op mijn lijstje stond van te volgen sporten. Een van de redenen is dat basketbal in Nederland geen internationale rol van belang speelt. Toen ik echter in 2011 in Miami een wedstrijd van de Miami Heat bezocht werd ik fan van de NBA in het algemeen en de Heat in het bijzonder. Mijn favoriete speler werd Lebron James en ik bleef de heat volgen.

Zo zag ik ze in 2011 de finale van de NBA verliezen maar in 2012 waren zij de glorieuze winnaar van de NBA. Er was daarna echter geen rust voor de sterren want het dream team. met uiteraard Lebron James,  werd klaargestoomd voor de Olympische Spelen waar zij Amerika aan basketbal goud moesten helpen. Ik zag diverse wedstrijden tijdens de spelen met mooi basketbal en het enige wat ik echt miste was de sfeer die ik in Miami had meegemaakt. Of dit nu kwam doordat het bij de spelen tammer was dan bij de NBA of het tv effect ik weet het niet. De finale moest ik helaas missen vanwege een zeiltocht maar ik kwam binnen bij de laatste minuten van de wedstrijd tegen Spanje die ongemeen spannend was. Ik zag mijn held met een twee en een drie punter de wedstrijd in het slot gooien en Amerika de titel bezorgen. Kortom een waardig slot van de gouden missie en voor mij leuk om nog even mee te pakken. Hopelijk kunnen we volgend jaar in Texas wederom een NBA wedstrijd zien.

Let's go heat

Zoals al eerder verteld bezocht ik in 2011 mijn eerste (en tot nu toe enige) NBA wedstrijd. Dit was de tweede wedstrijd, in de tweede ronde van de playoffs tussen de Miami Heat en de Boston Celtics. De sterren van de Heat waren (en zijn) Dwayne Wade, Chris Bosch en vooral LeBron James. Het was een fantastische ervaring en ik bleef de heat dan ook volgen. Zij slaagden er in de finale te bereiken maar verloten toen kansloos van de Dallas Mavericks.


In het nieuwe seizoen bleef ik met een schuin oog de Heat volgen en wederom slaagden zij er in om de playoffs te bereiken. In de playoffs kwamen zij wederom de Boston Celtics tegen en waar zij destijds moeiteloos wonnen was het dit jaar tot de laatste seconde spannend, maar wederom haalde de heat de finale. Dit jaar was Oklahoma city Thunder de opponent en ondanks het verliezen van de eerste wedstrijd was het daarna crescendo want de Heat won tenslotte met 4-1. Hopelijk kan ik bij mijn volgende visite aan Amerika weer een NBA game meepakken want het is een meer dan fantastische ervaring om in zo'n arena te zitten met hordes enthousiaste fans,

Amerika 2012, een retospective

Onze tour groep bij Jack Daniels

We zijn weer een tijdje verder en het is dus tijd om terug te blikken op de Amerika vakantie van 2012 die ik samen met mijn matties Dennis, Frank en Simon gehouden heb.

Hotels:
Deze keer geen luxe hotels maar gewoon drie middenklassers. Geen van allen was een echte topper zoals vorig jaar het four seasons in Miami maar ik heb ook geen slechte ervaring gehad.

Eten:
Deze keer helaas geen Braziliaans restaurant, Bacana Brazil het geselecteerde restaurant was failliet gegaan, maar dat werd ruimschoots goedgemaakt door ons bezoek aan Outback. Werkelijk uitstekend eten en prima bediening zorgen ervoor dat deze keten een vaste waarde gaat worden en de volgende keer zeker weer bezocht moet worden. Uiteraard werd ook de Hooters bezocht en na twee wat minder ervaringen was de laatste in St. Louis weer een topper zoals je van deze keten mag verwachten.

Drinken:
Deze keer deed het bier het weer beter dan vorig jaar, mede doordat ook Frank er weer bij was en het aantal bierdrinkers met een was toegenomen. Het beste biertje was de Honey Wheat van de Morgan street brewery, een aanrader met warm weer. Verder waren uiteraard cola light en water de twee meest gedronken frisdranken maar ook de jus d'orange en de koffie gingen goed. Ondanks ons bezoek aan Jack Daniel's is er trouwens geen druppel whisky gedronken deze vakantie.

Muziek:
2012 stond in het teken van de muziek en dat was te merken met bezoeken aan Beale street, Downtown Nashville, The Grand Ole Opry, Graceland en de topper Sun studio's. Mede dankzij onze tour guide Ray was dit een bezoek waarbij we in onze gedachten terug waren in de jaren 50 en de geboorte van de rock & roll meemaakten.

Vervoer:
Dit was deze keer beperkt tot vliegtuigen, een boottocht en onze trouwe huurauto een Jeep. Ondanks een aanhouding plus bekeuring voor speeding was het onze auto en meermalen werd onderweg de kreet gelsaakt "Dat obstakel is geen probleem, we hebben een Jeep!".

Shoppen:
Verplicht onderdeel van een Amerika vakantie is uiteraard shoppen gezien de prijzen die je daar betaald. Ik ben er in geslaagd mijn hele shopping list mee te nemen op twee items na. De mini uggs voor mijn nichtje zijn niet gelukt omdat er geen Ugg flagship store in de door ons bezochte winkelcentra zaten en de e-reader van mijn zusje. Toen ik haar om de specs vroeg zei zij laat maar zitten anders was dat ook een succes geworden. Mijn kledingkast is in ieder geval weer een stuk gevulder, mission accomplished!

Sport:
Deze keer wederom een sport gebeurtenis, een wedstrijd van de St. Louis Cardinals en geen basketbal wedstrijd. Maar in tegenstelling tot ons bezoek aan de Tampa Bay Rays van vorig jaar was er nu wel een stadion met meer dan 40.000 enthousiaste fans die hun team naar de overwinning schreeuwden. Kortom een prachtige avond in een top atmosfeer!

Kortom wederom een fantastische vakantie uit onze Amerika serie en op naar de 2013 episode zou ik zo zeggen. De eerste ideeën zijn er in ieder geval al.

Miami heat

De cheerleaders van de heat in actie.

Zondagavond stond studio sport aan bij mij om te gaan genieten van de overwinning van ons aller Ajax op de FC Twente. Hierdoor was Ajax, alhoewel officieel nog geen kampioen op een onoverbrugbare voorsprong gekomen t.o.v. Feijenoord. Tussen zes en zeven toont studio sport andere sporten en tussen zeven en acht wordt de eredivisie vertoond.

Nu stond de tv dus op de achtergrond al aan om zes uur zodat ik het voetbal niet zou missen. Op een gegeven ogenblik keek ik echter zeer aandachtig naar het beeld want de eerste ronde van de play-off's van het Amerikaanse basketbal  werd getoond en het ging om de Miami Heat tegen de New York Knicks. Nu had ik vorig jaar samen met Dennis een wedstrijd gezien van de Heat en sindsdien was ik liefhebber van het Amerikaanse basketbal geworden. De beelden brachten mij weer terug in de American Airlines arena in Miami waar het publiek, net als toen volledig in het wit gehuld was om de heat naar de overwinning te schreeuwen. Ik zag de heat moeiteloos winnen en hoop dat zij dit jaar het kampioenschap wel winnen, want vorig jaar verloren zij helaas in de finale. Net als vorig jaar Go Heat!!!!!

Rand McNally

Zoals in eerdere blog posts al gememoreerd brengt het opruimen van spullen heel veel herinneringen terug. Zo schreef ik hier over wat een plastic beker allemaal terugbracht en hier schreef ik wat een kookboek aan herinneringen opleverde. Deze keer kwam ik de Rand McNally road atlas 1992 tegen en ook van deze set aan herinneringen neem ik afscheid.

We schrijven lente 1993 en samen met Dennis, Frank en Simon maakte ik plannen voor onze eerste trip naar Amerika. Toen een vriend hoorde dat ik naar het beloofde land ging zei hij nog een aardige verrassing voor mij te hebben. Zelf was hij er een jaar eerder geweest en zijn steun en toeverlaat was de kaart van Rand McNally geweest. Ik kreeg zijn exemplaar mee en die heeft ons met raad en daad terzijde gestaan toen wij de tocht van New Orleans naar Orlando en Miami maakten.

Deze vakantie was niet mijn laatste Amerika vakantie en ook in de trips in 1995 en 1996 die ik met een vriendin maakte was de atlas uiterst welkom. In 2001 maakte ik wederom een Amerika trip, deze keer met een van mijn beste vrienden en wederom was de atlas, die toch wel een beetje uit elkaar begon te vallen, mijn vriend bij het plannen van de routes. Dat was echter het laatste wapenfeit van de Atlas want mijn volgende vakantie naar Amerika vond pas in 2009 plaats en toen huurde je gewoon een navigatie systeem bij je auto. Uiteraard vele malen beter en vele malen simpeler dan 's avonds op je hotelkamer de route voor de volgende dag uitstippelen, maar ook een stuk minder avontuurlijk. Ik denk bij het afscheid nemen van de atlas met warme gedachten terug aan de vriend, die ik al vele jaren niet meer gezien heb, die mij inderdaad een hele fijne verassing gaf in het voorjaar van 1993.

Flashback Florida 1993

Het reisverslag Amerika 1993 is tenslotte in vier delen geplaatst en niet in vijf. De verhouding in Florida lag dusdanig in het voordeel van Orlando dat die twee dagen Miami wel heel erg als mosterd na de maaltijd gekomen zouden zijn. Daarom zijn nu in augustus 1993 de laatste delen van het dagboek (zoals een blog in de pre internet dagen heette) Amerika 1993 te vinden.

Deze episodes spelen zich af in Orlando, Miami, Daytona beach en (zeer kort) in Atlanta. Hoogtepunt van deze verslagen is voor mij toch wel de drie dagen die wij in de pretparken van Walt Disney World doorbrachten, the Magic Kingdom, the MGM studio's en EPCOT. Voor mij is Disney toch wel het symbool van Amerika. Toen ik als kind naar afleveringen van de Walt Disney show op tv zat te kijken had ik een grote wensdroom, daar wil ik ook heen. Het heeft zo'n 25 jaar gekost voordat het zo ver was maar, hoe ongelooflijk het ook klinkt, deze vakantie heeft al mijn verwachtingen overtroffen en staat onbedreigd op nummer 1 in mijn vakantie hitparade.

Smakelijk Amsterdam

Voor diegenen die hem niet kennen, Johannes van Dam is de culinaire journalist van het Parool waarin hij wekelijks een column schrijft over restaurant bezoeken die hij aflegt. Ik lees de column trouw via het internet, op de pagina smakelijk Amsterdam. De column lijdt er toe dat ik sommige restaurants op mijn te vermijden lijstje zet, andere op mijn to do lijstje. Zo is mijn bezoek aan le restaurant gekomen door een van de columns van Johannes. Ik heb echter nog nooit op een van zijn columsn gereageerd, tot nu toe dan. De oorzaak was de column over Braziliaans restaurant Rodizio.

De klok gaat terug naar 2009, ik was met de mannen op vakantie in Amerika en een vriendin had mij aangeraden een bezoek te brengen aan een Braziliaans restaurant van het type churrascaria. Zo kwamen wij in Baltimore bij Fogo de Chao terecht en het is waarschijnlijk de beste tip die wij die vakantie gekregen hebben. In datzelfde mooie jaar 2009 had ik ook een whisky proeverij gedaan. Deze zijn op zondagmiddag en na de proeverij gaan wij altijd een hapje eten. Zoals, bijna, altijd, deden wij dat op de zeedijk en deze keer viel de keuze op Rodizio, een Braziliaanse churrascaria. De beschrijving is hier te lezen, maar om je de tijd te besparen als je haast hebt, het was rampzalig, totaal niet te vergelijken met Fogo. Pas in 2011 betrad ik weer een churrascaria en dat was wederom een filiaal van Fogo, deze keer in Miami.

Welnu toen ik zag dat Johannes ook een bezoek aan Rodizio had gebracht was ik benieuwd wat zijn ervaringen waren. Welnu het cijfer was een 5, wat ik nog aan de hoge kant vond. De openingszin was al eens stuk beter vond ik, namelijk "Een Braziliaanse aanfluiting." Mijn hoofdconclusie was de zijne, zout en taai waren de twee begrippen waar je al het vlees mee kon samenvatten. Daarmee kom je wel terecht op mijn hedendaags bezwaar tegen Johannes, zijn onvoldoendes zijn te hoog dat had maximaal een 3 mogen zijn.

Miami Heat

Zoals vermeld waren we de afgelopen vakantie in Miami naar een wedstrijd van de Miami heat geweest. De ambiance was zo geweldig dat ik vanaf dat moment gevolgd heb hoe de heat het deed in de competitie. Nu was dat extra spannend want de wedstrijd die wij gezien hadden was de eerste wedstrijd van de tweede ronde van de play-offs. Deze werd door de heat met 4-1 gewonnen en vervolgens zaten ze in de halve finale tegen de Chicago bulls. Ook deze werden door de heat afgedroogd en met 4-1 (ik zie een trend) naar huis gestuurd. Nu staat de heat dus in de finale tegen de Dallas Mavericks. Dinsdag begint de eerste wedstrijd van deze reeks en ik zit er nu al op te wachten met de yell die wij in de American Airlines Arena volop meegeschreeuwd hebben "Let's go heat".

Amerika 2011 een retrospective

De afgelopen dagen heb ik met Simon en Dennis door Florida gezworven. Deze keer helaas zonder onze vaste mattie Frank, hij kon niet onder zijn familie verplichtingen uit. We hebben het met zijn drieën erg goed gehad in het Florida zonnetje, de temperatuur was constant strak boven de dertig graden en op 2 kleine buitjes na hebben we geen slecht weer gehad. De volgende keer moeten de drie musketiers echter weer verenigd zijn en gaat Frank gewoon mee. Hier een korte terugblik op de diverse gebeurtenissen.

Vervoer:

Deze keer was het vervoer beperkt tot rijden en vliegen. We vlogen met Continental en deze maatschappij kan ik niemand aanraden. Oude toestellen, veel vertraging en weinig service. Er zijn betere opties te vinden dus doe het niet is mijn advies. Onze auto was wederom een SUV en Dennis kreeg bij het ophalen de optie om voor $4 per dag extra een Jeep Grand Cherokee te huren iets wat hij uiteraard deed. De Jeep bleek echter een Ford escape te zijn en dat was voor liefhebbers van dit merk als Dennis en Simon een harde klap. Tevens was onze Garmin (de Amerikaanse versie van de Tom Tom) erg traag met het vinden van satellieten dus ook hier geen top ervaring.

Shoppen:

Toch wel een belangrijke reden om naar Amerika te gaan is het aanschaffen van diverse zaken. Met een gunstige dollar koers en de normaal al aantrekkelijke prijzen in Amerika lieten we ons dan ook niet onbetuigd. Er werd uiteraard veel kleding (ook voor anderen) aangeschaft maar daarnaast werden er ook een horloge, een extra koffer, comics (Acme superstore is de bomb) en vreemde zaken als BBQ sausen aangeschaft. Kortom het shop gedeelte is perfect ingevuld.

Muziek:

VV King´s blues club

Helaas vonden we deze keer geen station zoals 94 WYSP die we twee jaar geleden hadden. Er waren wat aardige rock stations maar er werd veel Latin gedraaid en dat is toch niet de favoriete muziek van Simon en Dennis dus we deden het vaak zonder radio. Qua clubs was het stukken beter. In Key West genoten we van een optreden van de Doerfels en geheel toevallig kwamen we op de laatste dag bij de B.B King's blues club uit en hier hebben we een mooie avond gehad met een prima negen koppige band die heel veel Motown speelde. Dat de deejay in de braks dan weer veel R&B draaide, zoals dit nummer, mocht de pret niet drukken. Mocht je een B.B. King's blues club (ja het is een keten) op je vakantie tegenkomen vereer deze dan met een bezoek.

Hotels:

Deze keer hadden we wederom drie hotels. De winnaar was overduidelijk de 5 sterren luxe van het four seasons, de verliezer de suites van het Marriott. Voor gezinnen waren de Floridays appartementen een aanrader. Een grote suite met o.a. twee slaapkamers een extra badkamer, volledig ingerichte keuken, huiskamer, twee tv's, wasser & droger en drie zwembaden op het terrein voor  nog geen €100 per nacht. Centraal gelegen in hartje Orlando op slechts enkele minuten van de grote pretparken en shopping malls is dit een koopje. Van harte aanbevolen voor iedereen die deze kant uit gaat.     

Eten:

Eten is normaliter al belangrijk voor ons en op deze vakantie lieten we ons niet onbetuigd. Oude favorieten als Hooters en Fogo de Chao werden bezocht maar ook voor nieuwe zaken was er tijd. Zo aten wij voor het eerst bij Red Lobster, een tip die ik in 1996 op de Bahama's had gekregen en die ik nu eindelijk eens kon opvolgen. Het was erg lekker en de keten zal bij een volgende vakantie zeker weer op de kaart staan. Beste eetgebeurtenis was echter Tommy Bahama, Dit kleding merk had ook enkele restaurants en we bezochten er hier een van. De slogan is dat zij het eiland gevoel vertegenwoordigen en dat was ook zo. We begonnen met cocktails (een 99 bananas en een red curtain) en de kaart bevatte erg veel vis. Het eten was top, maar voor onze kelner (Jeremy) was het zijn eerste dag en dat was te merken, We moesten LANG wachten op het hoofdgerecht, side dishes kwamen nadat het eten op was en de lepel bij het dessert werd door Dennis gehaald. Jeremy nam echter alle verantwoordelijkheid op zich, de toetjes en de extra fles water waren op hun rekening en ook de valet parking betaalden zij voor ons. Qua restaurant top met een beter ingewerkte kelner niets op aan te merken en een aanrader voor iedereen. Daarnaast werd er een niet keten bezocht Mr. Bones BBQ restaurant in Homes beach. Mocht je in de buurt zijn, het is een omweg (wij reden er een uur voor om) waard.

Gadgets:

Het lijkt wel of er elk jaar meer elektronica mee gaat op vakantie. Deze keer waren we voorzien van een Mac airbook en een Asus notebook, twee iPhones en de Nokia van Simon. Die laatste was meteen de running gag van onze vakantie want de twee telefoons die Simon bij zich had zijn meerdere malen midden in de nacht afgegaan. De ene keer was het een wekker, de andere keer een telefoontje van zijn werk en dan weer de man die zijn vloer ging schuren in de vakantie. Sommige ochtenden waren wij vol verbazing want de telefoon van Simon was die nacht niet afgegaan. Verder werden de telefoons druk gebruikt om te foursquaren, Simon & Dennis in een harde strijd om de meeste punten van de week, ik om badges te scoren. Mijn target was drie stuks en die zijn alle drie binnen gekomen. Oh ja Simon was de winnaar in de strijd met Dennis om de meeste check-in punten van de vakantie.

Drinken:

Deze keer was er een nieuwe winnaar in het drank klassement. Voor het eerst in al onze vakanties werd de cola light van de eerste plaats verstoten. En niet door alcohol of andere frisdrank maar door water (als het even kon San Pellegrino). Verder gingen er uiteraard koffie, sapjes, fris en bier naar binnen en ook enkele cocktails (hier was de mojito toch wel de winnaar) maar water was toch wel de vakantie drank.

Sport:

Net zoals elk jaar werd er een baseball wedstrijd bezocht, deze keer de Tampa Bay Rays vs de Toronto Bluejays. Een aardige wedstrijd die in de bottom of the 9th door de thuisploeg met 3-2 werd gewonnen door een homerun met een man op de honken van B.J. Upton. Het stadion was echter een overdekt dome en dat was wel een verrassing, mijn eerste indoor baseball wedstrijd. Hoe leuk dit echter ook was mijn eerste basketbal wedstrijd maakte meer indruk. Via onze hotelportier wisten we kaarten te scoren voor de eerste wedstrijd van de 2e playoff ronde. Het ging om een best of seven tussen de Miami Heat en de Boston Celtics en het was overweldigend. Zowel de wedstrijd, de show er omheen en de cheerleaders waren geweldig. De heat won verdiend en ik zal de rest van de wedstrijden (de 2e werd inmiddels ook gewonnen) blijven volgen. Nu nog een keer een American football wedstrijd maar je moet altijd wat te wensen over houden.

Steden:

We bezochten diverse steden maar de meeste zoals Tampa, Homes beach, Daytona beach en Key West waren slechts korte bezoekjes. De twee echte vakantie plaatsen waren Miami en Orlando en beide waren prima. Orlando uiteraard voor de outlets en pretparken (we bezochten Disney's Animal Kingdom) en Miami als de party place. Hier geen winnaar en geen verliezer, beide steden deden wat ze beloofden en we hebben dan ook in beide een prima tijd gehad.

Het was wederom een top vakantie, met als enige minpuntje dat de drie musketiers incompleet waren. Zoals gezegd de volgende keer moet Frank gewoon weer mee en dan doen we het allemaal weer met zijn vieren. Dennis & Simon bedankt voor wederom een erg fijne periode en op naar de volgende keer.

Tampa Bay

Kamer in Tampa Bay, met een Foursquare check in

Vanaf Holmes Beach was het nog een klein uurtje rijden naar Tampa Bay. Daar aangekomen was het ook geen probleem om (toen de navigatie het eindelijk weer deed, zucht...) ons hotel te vinden. Deze keer zijn het de Springhill Suites geworden. Een koopje, want voor een drie persoonskamer, betalen we minder dan 100 dollar. De luxe is wel even wat anders dan in het Four Seasons (zo is de sportschool een kamer waar vijf apparaten in staan ipv een echte sport ruimte en is het zwembad veel kleiner en moet Rene op de uitklapbank slapen), maar voor een nacht is het meer dan prima. En wat mij altijd opvalt bij deze categorie hotels is dat heel veel faciliteiten gratis zijn. Dus waar we in Miami voor veel zaken moesten betalen, is hier juist bijna alles gratis. Ontbijt zit bij de prijs in, evenals het gebruik van de Wifi en het parkeren. In Miami waren de kosten voor wifi en parkeren op een dag al 54 Euro gezamenlijk en een ontbijt begon bij 20 dollar per persoon. Natuurlijk merk je het verschil in service en hoe kamers eruit zien, maar voor een tussenstop, want dat is dit toch echt, zonder meer uitstekend.

En daar gaan we weer!

Zes uur opstaan samen met Simon, koffie erbij, blog bijwerken, René laten slapen :-): het begint gewoonte te worden. Miami wordt geen gewoonte meer, want vandaag checken we uit bij het Four Seasons en rijden we naar Tampa Bay via Holmes Beach. De koffers zijn gepakt, nu nog een laatste check en dan de sleutels inleveren en op weg, voor een rit dwars door de Everglades, volgens mij via Alligator Alley. Uw designated driver of the day: Simon Rikkers!

Bull and Whistle Bar en Sloppy Joe's

Bull and Whistle Bar: je moet ervan houden!

Op de terug weg bleek dat Rene het moeilijk begon te krijgen. Daar de warmte die bij hem insloeg en pijn in zijn been, moest hij even een rustpunt in de terugtocht inbouwen. Eerst even een korte adempauze buiten bij Fast Buck Freddie, en daarna een korte stop bij The Bull and Whistle Bar. Ik moet zeggen: wat een ongelofelijk gave kroeg......NOT! Op spitsuur, waren wij met zijn drieën ongeveer 50% van de clientèle, de zwerver die tegenover ons zat meegerekend. Wel aardig van de barvrouw (en ik gebruik die term losjes, want de mevrouw die eigenlijk een rolator nodig had dacht dat ze nog best in een hotpants zou passen.....NOT) dat ze Simon drie soorten bier liet proeven voor hij een keuze maakte. Maar ja, als het drinken altijd in platic bekertjes geserveerd wordt, dan heeft het voor mij al een streepje tegen. Verder straalde het ook eigenlijk helemaal niks uit, dus nadat Rene weer opgeladen was, vertrokken we snel weer!

Optreden bij Sloppy Joe's, lekker in het gehoor liggend!

De volgende stop was een veel groter succes. Het was namelijk Sloppy Joe's, de bar die veel gefrequenteerd werd door de bekende schrijver Ernest Hemmingway, die op Key West veel van zijn werk geschreven heeft, maar er ook heel erg veel viste en drank tot zich nam. Bij binnenkomst klonk het al goed, want er was live muziek. Het bleek een familie van 10 te zijn, waarvan alle kinderen een lekker deuntje konden spelen, dus stonden ze op een gegeven moment allemaal op het podium, in de leeftijd van 6 to 22 jaar (10 kinderen in de leeftijd vn 6 tm 22 = 16 jaar, moeder heeft weinig rust gekregen van vader)! Er hing een bijzonder goede sfeer, het was wel druk maar niet te druk, en een blik op de menu kaart liet zien dat je voor weinig een aardige sandwich kon eten. Dit werd daarom ook maar de "diner" plek, aan de bar. En voor vandaag was dat prima, erg in de stijl hoe we de dag doorgebracht hadden. Key West is eigenlijk een continue feestplek en dat gaf Sloppy Joe's ook echt heel erg weer. Na anderhalf uur was het diner op en zagen we dat het inmiddels zeven uur was. Normaal natuurlijk het begin van een leuke avond, maar aangezien we morgen weer vroeg op moeten om naar Tampa te rijden (ook en tocht van 4,5 uur, inclusief een omweg naar Holmes Beach), besloten we deze keer verstandig te zijn en huiswaarts te keren.


Een tocht van 3,5 uur later met weinig gebeurtenissen (anders dan ergernis dat we maximaal 50 mijl konden rijden) waren we weer in Miami, werd er nog even gechilled, nam Simon nog een duik in het bubbelbad beneden en daarna ging het licht om middernacht uit.

Fogo de Chao revisited

Simon had het zwaar

Na de wedstrijd was het even zoeken hoe we het beste weer terug konden komen. Na de juiste uitgang gevonden te hebben, een paar minuten gelopen te hebben en erachter gekomen te zijn dat Simon inmiddels vanuit Bayside terug was gekeerd naar het Four Seasons (de arme jongen kon in Bayside helaas geen tafel bemachtigen bij Hooters, waar hij naartoe wilde gaan voor de gratis wifi...), was het een peulenschil om een taxi te charteren (als je ervoor durft te springen welliswaar, maar ik ben nu eenmaal een beetje een durfal). Inclusief een open brug waar de taxichauffeur niet over kon stoppen met schelden, waren we in een kwartier weer terug, alwaar we de heer Rikkers junior aantroffen in het bubbelbad, waar hij met zijn telefoon zat te spelen, omdat het hem eindelijk gelukt was om Foursquare daarop te installeren. Na een kort verslag van elkaars avonturen, gingen we terug naar de kamer, werd er gedoucht en anderzins toilet gemaakt, en vertrokken we zo rond een uur of kwart voor acht weer richting Miami Beach waar we het diner gingen gebruiken.

Garen van de ribs bij Fogo de Chao

Dat diner ging gebeuren bij een oude bekende. De keus was namelijk gevallen op Fogo de Chao, een Braziliaans restaurant waar we twee jaar geleden in Baltimore ook gegeten hadden en wat toen erg bevallen was. Voor vegetariers is Fogo de Chao niet zo een goede keuze, want "the main course" hier is vlees, vlees en nog eens vlees. Dat gezegd hebbende moet ik er ook wel bij vertellen dat de salad bar van Fogo de Chao wel grote aanbeveling verdiend, want die is echt uitgebreid en kwalitatief ook bijzonder goed.  En voor de prijs van 22 dollar met onbeperkte toegang voor deze salad bar is dat een echt voorbeeld van value for money. Persoonlijk heb ik diverse trips naart de salad bar gemaakt, voor Simon en Rene bleef dat tot een keer beperkt. Wat wel veel aftrek vond waren de diverse soorten vlees, voornamelijk rundvlees, maar verder ook varkensvlees (-haas en rib), kip en lam. Mijn persoonlijke favoriet hier was de filet mignon en de in knoflook bereide rib eye. Het verdere concept van het restaurant waar onder andere de obers per keer vlees voor je afsnijden van de grill pen af, laat ik hier even passeren, in het blog van april 2009 kun je dat zeker terug lezen en daar is niets van veranderd en ik ben geen voorstander van redundantie (tenminste, niet op mijn blogs :-)). Deze Fogo de Chao deed in ieder geval niet onder voor degene in Baltimore, hoewel het met Frank erbij natuurlijk wel nog gezelliger was vorige keer, maar ja, dat is natuurlijk een vaststaand feit. Met goed gevulden buiken en een lichaam dat vele stukken vlees mocht verteren trokken we weer huiswaarts, om snel naar bed te gaan, want maandag is er een vroeg vertrek naar Key West gepland.

Miami Heat - Boston Celtics

Rene in het Miami Heat Stadion

Het stadion van de Miami Heat is de American Airlines Arena. Om half drie waren we daar, een uur voor de start van de wedstrijd in de tweede ronde van de NBA play offs tussen Miami Heat en Boston Celtics. Na wat rondgewandeld te hebben door het stadion, kon ik in ieder geval constateren dat de pre game activiteiten bij baseball een stuk leuker zijn dan bij basketbal. Veel dezelfde stalletjes en alleen op de buitenplaats een kleine party, en dat voor een tweede ronde van een play off. Om 15.10 besloten we daarom onze plaatsen op te zoeken en die waren bijzonder goed. We zaten op rij 18, en bijna vlak achter de spelersbank van Miami. Op onze stoel vonden we een gratis wit t-shirt (overigens van bedenkelijke kwaliteit), omdat de slogan vor de Miami Heat in the play offs "The Heat is White Hot"  is en het speciale play off tenue ook strak wit is. Ik moet zeggen: goed gevonden en het gaf wel wat extra cachet aan het geheel om een stadion in dit geval helemaal wit te zien kleueren (heeft Marco Borsato dat ook niet een keer gedaan bij een concert?). Uiteraard gelijk het shirt aangetrokken, met een XL lukte dat in de USA overigens prima :-).

Miami walste over Boston heen

Om half vier begon de wedstrijd met het voorstellen van de spelers. De Boston Celtics werden ontvangen met een traditioneel "Boston Sucks!!"  en de helden uit Miami kregen een daverend applaus. In de taxi hadden we al begrepen dat de echte sterren de 6-3-1 combinatie waren, zijnde Lebron James, Dwayne Wayne en Chris Bosh (door Rene en mij liefkozend Dick Bosch genoemd). De wedstrijd zelf zat redelijk in de zak van Miami en uiteindelijk wonnen ze met 99 - 83. De ervaring van de wedstrijd was grandioos. Het spel ging mega snel en het is ook geweldig om te zien hoe scherp die knapen kunnen schieten, in het echt zie je ook pas hoe ver een driepunter daadwerkelijk is. Op een gegeven moment was de sterspeler Dwayne Wayne "on fire" en toen ging echt alles erin. Je merkt ook dat je bijna vanaf het begin meegezogen wordt in de energie van het spel en het fanatisme van de supporters, zeker nu het er ook echt om gaat. Al met al: iets wat ik iedereen die van sport houdt aan kan raden om een keer te bezoeken. Rene en ik hebben er in ieder geval met volle teugen van genoten!!

Lopen door Miami Beach

Kleren voor Sammies!!

Na het ontbijt was het cruise tijd door Miami Beach. We kregen het lumineuze idee om met de DuckTours de stad te gaan verkennen (hadden we ook in Dublin en Boston gezien), maar helaas waren de eerste twee tours met dit amfibie voertuig volgeboekt en omdat we om 13.00 uur weer terug moesten zijn om niet te laat bij het basketbal te komen, konden we deze niet doen. Dus gingen we verder met de benenwagen, en brachten we onder andere een bezoek aan de schitterende stranden van Florida (je zou bijna David Hasselhoff of Pamela Anderson hier verwachten). Op de terugweg kwamen we langs een ge-wel-di-ge winkel, namelijk Alvin's Island. Het woord tourist trap is hier bijzonder op van toepassing, dus we wilden er eigenlijk gewoon langs lopen, maar in de etalage zagen we een "extreme loud Hawaii shirt" en toevallig was een van ons naar een setje daarvan op zoek. Een half uur later liepen we weer buiten, vier shirts en een koelkast magneet rijker!

Even chill bij het zwembad

Daarna was het nog een tijdje doorlopen, en zagen we nog echt veel leuke winkels en ook kraampjes die heel veel eigen gemaakte sieraden maar met name vers fruit en fruitsappen en smoothies verkochten. We namen nog een frozen lemonade en ik kocht bij de Apple Store (die nu wel echt open was) een nieuw hoesje voor mijn iPhone, omdat de ander begon te slijten en een nieuwe koptelefoon van Bowers & Wilkinson, omdat mijn in ears van Monster steeds meer pijn in mijn oren gaan doen. Daarna terug naar het hotel, voor een verkwikkende duik in het zwembad (dat was erg lekker, moet ik zeggen, ook even zo relaxen is vakantie!). Na een uurtje daar gezwommen en gezeten te hebben, was het tijd voor Rene en mij om af te reizen naar het stadion van de Miami Heat om daar de wedstrijd tegen de Boston Celtics te gaan bekijken en voor Simon om de Bayside omgeving te gaan verkennen en zoals jullie hem inmiddels ook wel kennen, enigszins onveilig te gaan maken. Deze keer niet met de eigen auto (werd afgeraden vanwege het verkeer), maar voor het eerst met de taxi, die ons er in een kwartier (met nog even Simon afgezet te hebben) naar de plaats van bestemming bracht.

Zondag matinee

Apple Store in Miami Beach

En ja hoor, het jongere gedeelte van het reisgezelschap was zondag 1 mei weer om kwart voor zes wakker en volgde de gebruikelijke rituelen: Simon hardlopen, Dennis bloggen, Rene slapen. Simon was wel een beetje zenuwachtig, want wie weet, misschien zouden we vandaag in de Apple Store in Miami Beach wel zijn felbegeerde iPad 2 kunnen krijgen. Om half negen reden we richting Miami Beach, maar helaas liet de Garmin (wat een inferieur merk, zeg!) ons enkele malen in de steek met het vinden van de juiste satellieten, zodat het even zoeken was. Maar uiteindelijk waren we binnen een half uur op de plaats van bestemming. Dus net voor 9 uur al even bij de winkel van Ome Steve langs (die om 11 uur open gaat), om vervolgens te horen dat de iPad2's die geleverd waren inmiddels alweer uitverkocht waren en er dinsdag pas weer nieuwe zouden komen. Dat was wel even balen, maar het was helaas niet anders. Later op de dag kwamen we overigens een andere electronica winkel tegen, met daar een bordje: "yes, we've got iPad2!". Even snel naar binnen en daar was een verkoper die ons zonder blikken of blozen een iPad 16GB Wifi aan wist te bieden voor het lutte bedrag van 999 dollar (ongeveer 700 Euro). Dat is toch wel een flinke bonus voor een machine die als je hem uiteindelijk in Nederland besteld gewoon twee weken later op de mat ligt. Dus we vervolgen onze zoektocht in Florida om te kijken of we die ene iPad2 kunnen vinden, waar Simon zijn naam op staat :-), je zou toch denken dat ze daar wel even rekening mee zouden kunnen houden hier!

Rustige avond

Hotel basr blijven triest

Na de nagel demonstratie, was het eigenlijk rechtdoor naar school en kantoor, in dit geval het Four Seasons. Zoals gezegd was de fut er even uit, dus met een geaircode auto gingen we terug. Bij Simon viel dat niet al te goed, want door de rit werd hij wat misselijk en dat zette de avond door. Dus uiteindelijk werd het vanaf een uur of 8 een hele rustige avond, waarin de aankopen uitgepakt en opgeborgen werden, Rene zich op de altijd lastige muziek quiz stortte en kort de hotel bar verkent werd (die blijft overigens triest). Simon en ik liepen nog naar de Publix om wat boodschappen te halen (drinken, drinken en nog eens drinken). Aan het eind van de avond nog een klein hapje bij het restaurant in het hotel (Acqua, wat tonijn voor Rene en voor mijzelf Thaise noodles, Simon liet vanwege een misselijk gevoel deze trek aan zich voorbij gaan), aardig, maar niet bijzonder en toen naar bed, want morgen zijn we vast weer vroeg op (er moet nog een Apple Store bezicht worden).

Change of plans

Nee hoor, wij komen voor het basketbal!

Na een goed ontbijt liepen we even langs de conciërge. Die had goed nieuws, hij kon aan kaarten voor het basketbal komen, de tweede play off ronde tussen de Miami Heat (die ik helaas de verkeerde naam gaf van Magic uit Orlando, en dat schijnt ongeveer zoiets te zijn als Ajax voor PSV uitmaken) en Boston Celtics. Simon gaf aan dat hij deze even aan zich voorbij liet gaan, want hij heeft helemaal niks met basketbal en dan een uur of drie daar te gaan zitten, daar had hij niet zoveel trek in. Eerlijk gezegd wilde Rene en ik dan ook niet gaan, maar Simon drong erop aan dat we toch zouden gaan, hij had een stoel aan het zwembad gezien met zijn naam erop voor de middag :-). Ik heb altijd al een keer een NBA wedstrijd willen zien, dus ik denk dat dit ook wel weer een hele ervaring gaat worden! Het betekende wel echter dat de hele planning voor de tijd in Miami opgegooid moest worden, want we zouden zondag namelijk naar Key West gaan en ook Sawgrass Mills was iets waar we wel een dag voor nodig gingen hebben. Ergo, de nieuwe plannen werden zaterdag naar Sawgrass Mills, zondag eerst naar Miami Beach en 's middags naar het basketbal en maandag naar Key West. Maar ja, wij zijn natuurlijk zo ongelofelijk flexibel, dat we ons reisschema daar keurig op aan kunnen passen.